De gevolgen van braken

De eerste keer dat het mij lukte om mijn eten uit te spugen, ervoer ik hele dubbele gevoelens. Enerzijds was ik ontzettend trots: eindelijk was het gelukt! Dit was de ideale oplossing voor mijn problemen. Hoe makkelijk zou het immers zijn, als ik de rest van mijn leven kon eten wat ik wil, zonder bang te hoeven zijn dat ik aankom, door enkel na het eten even naar de wc te gaan en mijn vinger in mijn keel te steken, zonder verdere consequenties? Anderzijds had ik een naar onderbuikgevoel. Ik wist dat dit niet oke was. Ik rommelde al lang met eten maar dit was toch wel ”next level”. Ik zei dan ook tegen mezelf dat het maar voor één keertje was en dat ik het niet meer moest doen. Of misschien dan alleen als ik een eetbui had gehad. Of misschien alleen als ik me rot voelde na het eten. Nou ja, ik zou het wel zien.

Bron

Het bleef niet bij die ene keer en ook niet bij af en toe. Toen ik eenmaal wist dat deze optie er was, was het moeilijk om het niet te doen. Ik heb jarenlang last gehad van eetbuien en het schuldgevoel daarna was vaak onverdraaglijk. Bovendien was overgeven voor mij een manier van omgaan met emoties. Ik spuugde niet alleen mijn eten uit, maar ook mezelf. Ik haatte mezelf en in periodes walgde ik van mezelf. Overgeven bracht dan enorme verlichting. Eigenlijk had het op dat moment alleen maar voordelen, dacht ik.

Ik wist heus dat het niet goed was voor mijn lichaam, ik ben niet dom. Iedereen met eetproblematiek weet dat dit lichamelijke gevolgen heeft, maar het is lastig om dit onder ogen te zien op het moment dat je er middenin zit. Vaak ervaar je op dat moment niet direct de negatieve consequenties of wegen ze niet op tegen de voordelen. Die negatieve consequenties zijn er echter wel, zowel op korte als lange termijn.

Mijn lichaam gaf namelijk al snel de eerste signalen aan. Ik kreeg last van mijn keel en had opgezette speekselklieren. Dit kun je voelen in je nek, onder je kaak. Door het braken wordt je vochthuishouding behoorlijk verstoord. Dit kan leiden tot veel vochtverlies. In eerste instantie denk je daardoor misschien dat je veel afvalt door over te geven, maar veelal gaat het hier met name om vocht. Na een tijdje kan dit leiden tot uitdroging. Je kunt dit merken doordat je veel dorst hebt en een droge huid krijgt. Ook kun je last krijgen van duizeligheid of het gevoel krijgen dat je flauwvalt.

Overgeven doet nog veel meer met je lichaam. Door regelmatig zelf het braken op te wekken, doe je iets tegennatuurlijks en beschadig je je slokdarm ontzettend. Hier hoef je in eerste instantie niet zoveel van te merken. Wel kun je merken dat er regelmatig maagzuur omhoog komt en dat je eten na een tijdje steeds makkelijker omhoog komt omdat het klepje tussen je slokdarm en je maag als het ware lam wordt. In het ergste geval kunnen er ontstekingen en scheuren in je slokdarm ontstaan.

Door over te geven, loop je de kans om op termijn een tekort te krijgen aan vitamines en mineralen. Ook dit heeft allerlei gevolgen voor je lichaam. Bovendien kun je last krijgen van spierkrampen en nier- en leverbeschadigingen. Houd er ook rekening mee dat je hart een spier is. Vele tekorten en beschadigingen in het lichaam kunnen leiden tot hartritmestoornissen met kans op een hartstilstand. Misschien denk je dat dit alleen anderen zal overkomen, maar jaarlijks overlijden er helaas ontzettend veel mensen aan de gevolgen van eetstoornis.

Bron

Naast deze gevolgen, zorgt zelfopgewekt braken ook voor een verstoord honger- en verzadigingssysteem, zeker omdat het in vrijwel alle gevallen gepaard gaat met een verstoord eetpatroon. Je brengt je lichaam hier ontzettend mee in de war en geeft verkeerde signalen af. Het herstellen van dat systeem kan in sommige gevallen jaren duren.

Tot slot breng je je gebit onherstelbare schade toe door regelmatig over te geven. Het tandglazuur wordt hierdoor aangetast en dit komt helaas niet meer terug. Dit kun je merken door pijn aan je tanden bij het eten of drinken van koude of warme producten. Ook merk je dit wellicht doordat je veel gaatjes of gewoon hele gevoelige tanden hebt. Ik merk dit bijvoorbeeld al als het buiten erg koud is en ik lach, dit doet ontzettend veel pijn aan mijn voortanden. Ook ijs is ontzettend pijnlijk om te eten en thee drink ik pas op als het lauw is. Dit is helaas niet meer herstellen, wat ontzettend zonde is als je nog jong bent en nog een heel leven met een gebit moet doen.

Wellicht lees je deze blog en denk je: ”ach, het zal wel meevallen” of ”ik laat het niet zover komen”. Bedenk je dan goed dat je niet aan de binnenkant van je lichaam kunt kijken en niet weet welke schade jij al hebt toegebracht. Kleine signalen van je lichaam zoals duizeligheid of misselijkheid kunnen al tekenen zijn dat je niet goed bezig bent. Luister daarnaar en neem je lichaam serieus. Dit is het lichaam waar je het de rest van je leven mee zult moeten doen. Zorg er goed voor.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

43 reacties op “De gevolgen van braken”

  1. Dit doet me denken aan jouw favo quote, Sandra : “Your body is your home/temple, don’t burn it down”.

    Ik heb mijn lichaam de voorbije jaren helaas wel ‘platgebrand’, maar ik probeer het te herstellen. Helemaal herstellen zal niet meer lukken, want ik ben permanent onvruchtbaar omdat ik een eetstoornis kreeg in een zeer cruciale periode in mijn leven, waarin je lichaam zich vormt en volwassen wordt.

    Maar ik vecht door. X

  2. Wauw zo onwijs herkenbaar dit verhaal!

  3. goede blog!

  4. Tranen in mn ogen van de herkenning en gevoel dat iemand het begrijpt.,
    Ik heb zelf nu al 3 maanden niet meer gebraakt en zoals ik dit lees, mag ik daar heel erg trots op zijn. Ik wil het ook niet meer en weet inderdaad niet wat voor schade ik allemaal al heb toegebracht.

    Bedankt voor zo’n mooie blog

    1. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Drie maanden niet braken? Heb je tips?

  5. Herkenbaar (en hardnekkig) probleem…

  6. Ik denk dat het vaak erg opgeblazen wordt wat er allemaal met je kan gebeuren , die dit al een paar jaar en merk er niet heel veel van. Meer voordelen dus.

  7. Waardevolle blog.

    @pinkmiffy
    ik vrees dat dit een hele naïeve gedachte van je is, hoewel ik me er wel in kan herkennen. Ik dacht dit ooit ook, totdat ik plotseling in 1 keer meer dan 5 gaatjes in mijn gebit had, aangetast glazuur, en andere problemen. Tenslotte werd ik ook niet meer ongesteld, wat ervoor heeft gezorgd dat ik me nu nog steeds afvraag of het niet zwanger worden het gevolg is van mijn eigen destructieve gedrag.

    Pas dus op met deze naïeve houding & pas ook met met wat je hier schrijft. Op deze manier kan je anderen op een heel verkeerd en gevaarlijk spoor zetten.

  8. Wederom mooie blog
    @pinkniffy, braken is echt heel slecht voor je, zeker als je aan het kloten bent met eten, ik zal wat details besparen, maar geloof me, braken is op een langer termijn dodelijk. Je wilt niet geopereerd worden omdat je slokdarm zodanig bloed, infusen omdat je totaal uitgedroogd bent. Ik heb het ook gedaan, maar ik had al heel snel het flauwvallen ed, dus daarom ben ik er snel mee gestopt. Maar ik weet hoe lastig het is om te doen

  9. Ja, dat dacht ik ook. En van heel voorzichtig af en toe proberen, en er steeds geen enge dingen gebeurde, wordt je iets minder voorzichtig. Je kan het vaker proberen, want het enige wat je merkt is de directe “voordelen”, en geen van die enge dingen. Na een maand nog niet! En na een paar jaar had ik nog steeds niet van dat soort dingen.

    Maar wist ik veel dat ongemerkt allang processen in mijn lichaam bezig waren, en dit in 1x een groot probleem was. Nu onherstelbare schade aan mijn hart, en ik moet nog steeds dagelijks pillen slikken voor mijn slokdarm.

    Denk er alsjeblieft niet te makkelijk over. De gevolgen van braken kunnen ook lang ongemerkt zijn.

  10. Ik weet ook wel dat het niet gezond is en merk het al wel aan kleine dingetjes maar als het een levend stijl is geworden probeer er dan maar de nadelen van te zien. Voor mij zijn die niet merkbaar genoeg om er mee te stoppen.

  11. Heel herkenbaar. Ziet er alleen de nadelen nog niet van in…

  12. @Pinkmiffy, ik dacht ook altijd: die gevolgen, die komen niet bij mij. Nou, mooi wel; osteoperose, hartklachten, maagklachten en nog veel meer. Dit is je ziekte die er zo over denkt, maar ga eens na wat belangrijker voor jou is: je kleine es wereldje (met pijn en eenzaamheid) of toch heel stiekem (ookal durf je het nu niet toe te geven) een heel mooi leven, vol kansen en als je nu stappen gaat maken zonder pijn als gevolg van je es. Ik hoop dat deze berichten je aan het denken zetten. We zijn niet tegen jou, sterker nog, we zijn er voor je gezonde ik. We zijn alleen tegen je es. Ik hoop dat je iemand hebt om mee te praten, zoek steun! xxx

  13. Mooi geschreven!
    Liefs,

  14. Top blog! Mooi gedaan, Sandra!

    @Mariella @Pinkmiffy: Als je ergens middenin zit dat voor jouw gevoel goed werkt, is het inderdaad moeilijk daarmee te stoppen. Je denkt er niet over na, of je denkt dat het wel meevalt, of je denkt dat je lang niet zo erg bent als al ‘die anderen’ en dat het dus daarom zo’n vaart niet zal lopen.
    En dat braken is dan eigenlijk ook wel een mooie uitlaatklep, toch? Voor mij is het jaren lang een ‘geweldige’ methode geweest om alles te reguleren. Van blijdschap tot woede, van kalmte tot stress. Ik had dagelijks een ‘shot’ eet- en braakbuien nodig om te overleven. Ik had geen idee hoe het zonder moest. Over de fysieke gevolgen dacht ik niet na. Zinloos ook. Ik wist wel dat het niet goed voor me was, maar het ‘moest’ nu eenmaal toch. En eerlijk is eerlijk: ik voelde me onoverwinnelijk.

    Tot ik het moment bereikt had waarop ik óók ‘s nachts- vermoeid en hongerig van hele dagen vreten en braken- opstond om aardappelpuree te maken. Niet een beetje, nee, meteen twee kilo. Alles opeten. En maar weer braken. Of ik bestelde pizza’s. Of shoarmaschotels. En steeds maar weer dat braken. Het nam een steeds groter deel van mijn dagen in beslag. Het begon echt heel vervelend te worden, zeker omdat het allemaal stiekem moest. Altijd op zoek naar een plekje om te kotsen, altijd zorgen dat je dingen bij je hebt om je gedrag te maskeren. Mijn tanden brokkelden af. Mijn keel deed pijn. Hartkloppingen en zweten na iedere vreet- en braaksessie, mijn vochthuishouding was volledig verstoord.

    Pas toen kwam het besef echt: dit is niet goed. Ik ben van de ene op de andere dag gestopt. Cold turkey. Ik wist: nu of nooit. Inmiddels ben ik al jaren ‘clean’. Goddank. Mijn tanden heb ik vrijwel allemaal moeten laten coaten, zo ernstig was het glazuur aangetast.

    Dus Pinkmiffy en Mariella….vraag je eens af waarom dat braken zo ‘goed’ voelt. Welke functie heeft het? Kun je het vervangen door iets anders? Ik ben heel blij dat ik het achter me heb kunnen laten! Ik wens dat jullie ook toe!

    xxx

  15. @maya

    Jij bent cold turkey gestopt, ik ben heel erg trots op je !
    Had je op dat moment ondergewicht of een normaal gewicht, en ben je toen je opeens niet meer ging braken erg veel aangekomen ?

    ik wil ook stoppen maar ik heb zoveel angst dat ik dan opeens zo mega veel aan ga komen dat ik niet durf te proberen iets te eten en niet te braken..

  16. Ik ben nu al 6 jaar bezig met braken, dagelijks. Ik ben ook al 4 jaar in therapie…opnames gehad, the works. Nog steeds niets! Ik wil zo graag stoppen, mijn leven is echt een rotzooi enkel en alleen door het braken. Enkel mijn familie en mijn therapeuten weten ervan. De rest van de wereld heeft niets door. Ik ben zo ongelofelijk bang…wie weet wat ik mezelf al heb aangedaan hierdoor… heeft er iemand tips of eender wat? Ik wil niet zo mijn leven leiden, ik wil gelukkige worden zonder eetprobleem met mijn vriend.
    Dikke knuffel

  17. @scaredgirl, ik heb zelf nooit gebraakt maar wel andere slechte gewoontes gehad. Ik ben er net als maya van de ene op de andere dag mee gestopt. Wacht niet totdat je voelt dat je er klaar voor bent, doen is de enige oplossing. Bedenk wat je met je vrije tijd (die je dan ineens heel veel hebt) wilt gaan doen: een nieuwe hobby, cursus… Praat erover, vraag je vriend of hij vooral de eerste periode veel bij je kan zijn. Je staat er niet alleen voor, super goed dat je hier hulp vraagt en blijf dat doen!

  18. Als je er middenin zit, kan je inderdaad totaal niet de gevolgen overzien. Ik braak nu 6 jaar, en probeer nu ook 2 jaar lang te stoppen. Het is me nu bijna gelukt, maar het is zo’n hardnekkige uitlaatklep.. Maar dat het slecht is voor je lichaam heb ik inmiddels door. Ik eet inmiddels hartstikke normaal, maar ik heb nog heel vaak last van eten wat gewoon weer in mijn mond terug komt. Di t is onsmakelijk en heel slecht voor je slokdarm. Ook was ik laatst naar de tandarts en het glazuur is bij mij ook al bijna helemaal weg.
    Ik dacht toen ik uit mijn dieptepunt kwam, mijn kaliumtekort is weg dus het is weer goed. Maar zo werkt het niet. Je maakt je lichaam kapot en hoe langer je ermee doorgaat, hoe moeiijker heti s om te stoppen.

  19. Topiramaat is een middel wat erg goed werkt tegen eetbuien. Ik heb 33 jaar boulimia gehad en spuug nu sinds een jaar niet meer.
    Nog even over de gevolgen: Hoe het met de binnenkant van m’n lichaam gesteld is weet ik niet, maar mijn tanden waren uiteindelijk zo’n beetje gehalveerd door het spugen. Op medische indicatie heb ik overal facings op gekregen. Gelukkig heb ik een sterk gebit en een sterk lijf, maar dat is geen garantie!

  20. @ Vraag aan Maya 🙂

    Ik had op dat moment licht ondergewicht, maar had veel eet- en braakbuien naast mijn ‘normale’ maaltijden. Toen het vreten en braken stopte, viel ik in eerste instantie dus wat af. Geleidelijk aan ben ik toen maaltijden gaan uitbreiden en heel bewust gaan eten. Dat wil zeggen: goed kauwen, proeven, mezelf steeds opnieuw de vraag stellen: zit ik nu vol? Heb ik genoeg gehad? Voelt het nog oké? Toen ik goed op gevoel kon eten, ben overigens overgestapt naar vrijwel volledig biologische voeding.

    UIteindelijk heb ik ook de weegschaal maar opgeruimd, want die dreigde de plaats in te nemen van eetbuien. Was een opluchting. Wat mijn gewicht nu is, weet ik niet. Ik vind het ook niet belangrijk meer. Mijn kleren zijn me grotendeels blijven passen, ik voel me doorgaans goed en zie er ‘strakker’ uit dan toen ik nog een ES had. Waarschijnlijk omdat mijn vochthuishouding nu optimaal is en ik eindelijk toekom aan spieropbouw (sport drie keer per week).

    Ik wil overigens niet beweren dat ik het nooit moeilijk heb gehad of nog eens in de verleiding ben gekomen. Het ging ook heel afentoe nog wel eens mis. Gelukkig wist ik: ik heb de regie. Door mezelf niet op mijn kop te geven als het dan mis ging en in mezelf te blijven herhalen: ik kan elk moment van de dag opnieuw beginnen, lukte het echt om die cyclus volledig te doorbreken en achter me te laten. En dat is nu inmiddels zo’n ehm….goh….12 jaar geleden alweer. Het kan echt!

  21. Goed stuk. Ik denk al jaren ach zal wel meevallen

  22. Oh, en gratis tip van de dag: veel kokoswater drinken! Dat helpt bij het herstel van je elektrolytenbalans!

  23. Mooie blog!

  24. Ik dacht vroeger ook dat het wel los zou lopen en ik “later” weer helemaal normal zou zijn.
    Nu ben ik 40, 26 jaar gevangen door mijn eetstoornis, een kunstgebit, geen kinderen, osteoporose, slechte huid, slecht haar, weinig concentratie etc etc etc. Ik heb mijn lichaam al die jaren langzaam afgebroken en nu is dan opens heel duidelijk te zien wat de schade is.

    Relaties, werk en genieten zijn altijd lasting….dus pas op waar je naar toe werkt!

  25. Ik heb zelf ook vet veel last van haaruitval!

  26. Ik kan mezelf hier heel erg in herkennen.. “ja maar ik zal het niet zo ver laten komen” ik ben inmiddels al ruim een jaar verder, ik geef gemiddeld 4 keer per dag over. Mijn kiezen zijn extreem gevoelig, heb last van pijnlijke maagkrampen, reflux problemen en kapotte maagklep, hartkloppingen, duizeligheid, continu dorst en schilferende droge huid…. Heb sinds een paar weken pas het besef van wat ik mijn lichaam heb aangedaan.

  27. Ik kan mezelf een beetje herkennen hierin, ik zit al een jaartje flink te worstelen met eetbuien, niet eten & overgeven. Sinds zaterdag (28 januari) geef ik elke dag over, ik heb ook gewoon nooit spijt ervan. Ik voel me trots, en ik voel controle (eindelijk!) Maar als ik dit lees voel ik me onwijs dubbel.. Ikzelf heb een psycholoog maar ze negeert het onderwerp ‘eetprobleem’ en ”alles wat gevaarlijk voor je is word verteld aan je ouders”. Dat wil ik dus al helemaal niet.. Iets in me wilt echt dat ik elke dag moet overgeven.. Iemand tips wat ik in hemelsnaam kan doen? ♡
    ~Sopss♡

  28. Ik zie je berrichtje nu pas.. Ik hoop dat je momenteel niet meer kotst of ondertussen de moed al hebt gehad om dit te vertellen des noods niet aan je psycholoog (ook al raad ik je dat sterk aan, je kan hem vragen om er niets van te vertellen tegen hen tot dat jij zelf hebt aangegeven hier klaar voor te zijn.. Hij heeft zwijgplicht!) maar dus als he het niet aan je psycholoog kunt/durft zeggen ga dan met andere praten vrienden/andere familieleden zoals je zus of broer/desnoods kan je ook altijd terecht op je school bij de zorg leerkracht of ga naar sites met mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt als jouw die er mee zijn kunnen stoppen
    Hopelijk lukt het je, je staat er niet alleen voor!!
    xx

    1. Wat ik bijzonder vind ik lees veel over ondergaan maar zijn er ook mensen met obesitas. Ik heb jaren geleden in mijn tienerjaren de eetstoornis stempel NAO gekregen. Heb maanden mijzelf uitgehongerd waarin ik meteen effect zag maar ook te maken kreeg met de keerzijde. Duim vloog uit het niets uit de kom. Sterk vitamine te kort. Uiteindelijk weer begonnen met normaal eten. Een dieet (gecontroleerd tussendoor) nu 37 jaar en al jaren te dik. Waarschijnlijk door het niet eten en opeens gaan eten. Momenteel veel spugen. Eigenlijk alleen bij avond eten. Best vreemd want ochtend en middag (vaak sla ik middag eten over) geen behoefte aan. Wel inmiddels in de medische molen terecht gekomen maar niet door het spugen. Na burnout van werk, ben begonnen aan een studie, te lang doorgelopen met andere lichamelijke klachten. Heb ik het gevoel alleen controle te hebben over mijn gewicht. Ik ben inmiddels van echt overgewicht naar iets minder overgewicht gegaan maar nog steeds zwaar obesitas. Probeer allemaal afslankpillen uit maar niets helpt. Enige wat overgeven doet is niet "extreem" aankomen maar afvallen ook niet. Heb wel 2 kinderen. Waarvan de jongste anderhalf. Mijn man en oudste weten niets alhoewel mijn oudste nog weleens vraagt mama heb jij al gegeten? Dan zeg ik gewoon ja. Zijn jullie allemaal zo jong? Zag iemand van 40 maar hoe verder. Ik wil al jaren gewicht kwijt maar na laatste zwangerschap is mijn gewicht echt torenhoog geworden. Heb slaapapneu en ook zo’n masker. Toch val ik niets af. Niet eten kan niet ivm kinderen. Minder eten wel maar zorgt juist voor die eet buien. Iemand ervaring met obesitas en gezonde tips om af te vallen? Ja ik sport ook eerst dagelijks (helpt niets) nu ongeveer om de dag. Wil gewicht kwijt op een gezonde manier maar niets helpt. En schildklier is altijd oké.

      1. Lieve jij,

        Weet dat je altijd welkom bent om hierover vragen te stellen aan onze dietisten. Dat kan zowel op ons forum (onder "vragen aan de dietist") of tijdens de dietistenchats die er meermaals per week zijn (zie de agenda op de site om te kijken wanneer er weer eentje is).

        Zowel voor het forum als voor de chat moet je je wel even aanmelden, maar dat kan gratis en anoniem.

        Het is zeker niet zo dat er alleen maar jonge mensen en/of mensen met ondergewicht gebruik maken van ons platform. Dus laat die gedachte je vooral niet tegenhouden!

  29. Hallo allemaal,
    Ik heb nu bijna 4 weken last van eetproblemen, ik braak 1/2 keer per dag, of eet gewoon niet.
    Ik vind het nu al erg moeilijk om te stoppen, en weet ook niet hoe ik dat zou moeten doen, iemand tips?

    Liefs anoniempje

  30. Graag zou ik wat advies willen, zelf heb ik geen last van een eetstoornis maar ik denk mijn zus wel. Ik heb haar nu 3x horen braken en je ziet dat ze wat slanker is omdat haar taille wat dunner zijn. Ik weet niet wat ik er aan moet doen, volgens mij heeft ze niet last van eetbuien. Ze is ook niet echt een type dat heel onzeker is over haarzelf en haar lichaam.
    Nu ik hier dit blog heb gelezen denk ik dat ze niet echt weet wat de consequenties van braken zijn. Als ik het tegen haar zal zeggen dat braken slecht voor haar is denk ik dat ze boos zal worden omdat ik er niet mee moet bemoeien dus dat durf ik echt niet. Ik denk ook niet dat ik het tegen mijn ouders kan zeggen want dat zal het alleen erger maken. Mijn ouders zullen denk ik ook erg heftig reageren en haar meteen confronteren wat niet goed is want daar gaat ze echt niet naar luisteren en het gaat denk ik vooral om een beetje af te vallen.

  31. Hoi ik weet wat jullie doormaken ik ben op mijn 16/17e begonnen en nu 22 jaar is eten nog altijd mijn grootste vijand. Ik heb een jaar dagelijks overgegeven. En daarna kon ik met periodes stoppen maar het komt altijd weer terug. Het moeilijkste is dat niemand het begrijpt. Mensen denken altijd dan stop je toch. Gisteravond heb ik weer overgegeven, na een lange periode clean nam het stemmetje in mijn hoofd de overmacht. Doordat ik vaak eten in mijn mond stop, kauw en uitspuug zonder door te slikken heb ik lang clean kunnen blijven. Waarom ik nu weer begin is voor mij een raadsel. Maar geloof mij begin er nooit mee want ik ben bang dat nooit echt kan stoppen…

  32. 1 jaar terug begon ik voor het eerst met spugen. Toen was nog maar heel soms en alleen als ik per ongeluk op bijvoorbeeld een feestje te veel op had. Maar het werd erger en erger. En nu heb ik dagelijks ernstige vreetbuien en spuug ik dit ook dagelijks uit.

    Eerst vond ik het ook niet zo erg. Ik spuugde wel eens, en kwam daardoor niks aan, prima dacht ik. Maar ik heb er geen controle meer over. En ik begin van allemaal kleine dingetjes last te krijgen.
    Ik voel me vaak duizelig, kan niet meer aanvoelen wanneer ik honger/ dorst heb of vol zit, heb vaak last van mijn keel en ben na het spugen heldmaal kapot ( mijn hele lichaam trilt en ik heb niet de puf om een pak melk op te tillen)

    Ik dacht heel lang dat al deze gevolgen van spugen niet bij mij zouden komen. Maar langzaam kwam er meer en meer gedoe. Maar toen er tijdens het spugen voor het eerst ook bloed uit kwam wist ik dat die gevolgen ook zeker bij mij komen.

  33. Pfff dat zijn verhalen zeg ,
    Ik heb het nu al 6 jaar dat ik overgeef,en het laatste jaar soms 25 dagen van de maand ,maak niet uit wat ik eet of drink, gebeurd ook regelmatig meerdere keren per dag ,ik kom er maar niet vanaf en moet soms me hoofd onder de kraan doen omdat ik duizelig ben.
    Ze kunnen nix bijzonders vinden dus snap het niet.
    Ben altijd beroerd.
    Heb ook pijn in me donder vaak.
    Iemand tips ?

  34. Eigenlijk leef ik nu al 8 jaar met eetproblemen. Het begon allemaal met extreem lijnen, wat vervolgens na een jaar overging naar eetbuien en purgeren. De eetbuien die ik nog heb, die 1 a 2x in de maand zijn (tgv stressophoping, negatieve gevoelens) kom ik niet van af. Ik heb een aantal keer niet gepurgeerd na een eetbui, maar gezien ze terug blijven komen durf ik dit niet meer. Ik zit al drie jaar met ditzelfde probleen en ik zou niet weten hoe ik er vanaf moet komen. Wat ik nu elke meer merk na een eetbui (en compenseren) is extreme depressiviteit, pijn in mn maag, slokdarm, mondslijmvlies, duizeligheid en hartkloppingen en een verstoord verzadigingsgevoel. Hebben jullie misschien tips hoe ik van deze eetbuien afkom? Ik vind het jammer dat een eetstoornis na al die jaren (of slecht copingsmechanisme, hoe je het ook maar wilt noemen) nog steeds van belang is in mijn leven.

    1. He XRoosje, jouw bericht is van januari 2020 en het is nu december 2020.. bijna een jaar later. Hopelijk heb je inmiddels hulp gevonden? Tips zijn fijn, goede professionele hulp is beter. Als je langere tijd een verstoord eetpatroon/-gedrag hebt, is het moeilijk om jezelf te genezen. Google is your best friend om een goede psychologe/therapeute/coach/etc te vinden. Ga naar je HA vraag een verwijzing indien nodig.

  35. Ik herken dit eigenlijk ook niet… ik braak nu al elke dag en al een jaar lang. Nog steeds zijn er nergens sporen te vinden in mijn lichaam. Bloed is goed. Geen uitdroging. Niet afvallen. Dus betekent dat ik meer eet dan ik uit kan spugen. Dat weet ik. Maar geen opgezette speekselklieren. Dus ieder zijn lichaam is anders. Dat weet ik. Maar toch maakt dat het lastig. Het lijkt dus ook, volgens mij pscyh. Ik ben niet ziek genoeg. Ondanks licht ondergewicht , maar niet veel. Krijg ik toch geen hulp. Ik baal hier erg van

  36. Help!! Ik had eigenlijk al een tijd niet meer express overgegeven maar ik deed het vanavond toch weer maar nu zat er opeens bloed tussen. Wat betekent dit? Wat moet ik nu doen?

  37. Ik heb last van een dik gezicht. En slik nu ibuprofen (ontstekingsremmend) in de hoop dat dit helpt. In het verleden ook andere medicijnen geprobeerd in de hoop mijn dikke gezicht te verminderen. Niet echt gezond.

  38. Hallo,
    Ik heb al 3 jaar een ed. het begon in de eerste, ik ging afvallen maar soms at ik te veel, dus dan maar braken. Aan het begin deed ik het niet vaak, maar daarna deed ik het steeds meer. Mijn moeder ging steeds mijn bloed testen en ik had veel en veel tekort aan vitamines en mineralen en ik had ernstige bloedarmoede. Ook ging me hart soms snel kloppen opeens. Dus ik was daarmee gestopt toen ik in de 2de zat, soms deed ik het wel toen, maar dat was heel soms. In de 3de ook dezelfde verhaal, soms deed ik het en vaak niet. Nu zit ik in de 4de en laatste tijd doe ik het vaker, ik heb veel last aan me tanden als ik iets eet plus ik krijg weer die snelle hartkloppingen terug. Nu ik deze verhaaltje aan het schrijven ben heb ik tranen in mijn ogen, ik heb dit allemaal gedaan voor niks. Ik ben niet eens afgevallen door het braken, ik maak alleen mijn lichaam kapot. Ik weet nu ook niet meer wat ik moet doen, ik zit nu te huilen want ik zie geen oplossing, ik ben bang dat ik mijn lichaam nu heb kapot gemaakt en dat er geen andere weg is.

  39. Sinds mijn 13de eigenlijk een eetstoornis, ik weet niet onder welk spectrum ik nu val.

    Toen ik 13 was woog ik op een gegeven moment ** kg.
    Ik leefde op crackers en kauwgom en na een maand begon ik de eetbuien voor het eerst te ervaren.
    Al snel wist ik wat mij te wachten stond, ik moest en zal braken en daarna heel intensief sporten.

    Toen ik op een gegeven moment ** kg woog, dacht ik dat het wel genoeg zou zijn.
    Alleen zie ik nu pas in nu ik 21 ben, dat mijn eetstoornis nooit weg is gegaan.
    Ik ben mij altijd schuldig blijven voelen als ik wat ging eten, ik heb nooit daarna een gezond eetpatroon gehad.

    Nu sinds 3 maanden, is het weer terug.
    Uit nieuwsgierigheid zocht ik mijn oude vertrouwde sites op, maar het begon eigenlijk weer onschuldig.

    Ik woog ** kg en ik ben **m, ik dacht als ik mijn middageten laat staan dan komt het wel goed.
    Zo ging ik meer proteinedrankjes en proteine toetjes eten, om het gevoel van iets zoets te willen hebben uit de weg te gaan.

    Nu is dit zelfs niet meer genoeg voor mij, ik ben nu **kg afgevallen en heb braken weer herontdekt. Ookal eet ik maar *** per dag, hierdoor voel ik mij goed.

    Ik weet niet wat ik moet doen, en ik ben ongelukkig.
    Dat is het enige gevoel wat ik kan koppelen aan het gevoel wat ik had toen ik 13 was.

    Moe en ongelukkig.

    *aangepast door moderator ivm benoemen gewichten etc.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *