Lieve jij die dit leest. Deze blog is speciaal voor jou, want ik weet dat je denkt dat de langetermijngevolgen van een eetstoornis jou niet overkomen. Ik heb dat ook altijd gedacht: ach, mij gebeurt dat niet! Maar dat is wel gebeurd. Ik wil mijn verhaal met jou delen in de hoop je te kunnen inspireren. Inspireren om wél te luisteren als de langetermijngevolgen met jou besproken worden en jij denkt: toch ga ik door met mijn eetstoornis…
Ik heb eerder deze blog geschreven voor Proud2Bme. Inmiddels ben ik alweer 21 jaar en heb ik nog altijd een eetstoornis. Vele behandelingen en jaren verder. Helaas heb ik nog steeds niet met passende therapie mijn eetstoornis kunnen verslaan. Dat betekent dat ik ondertussen al 8 jaar anorexia heb. De diagnose: langdurige eetstoornis.
Bron: Pexels
We weten allemaal dat er veel gevolgen zijn van een eetstoornis. Korte- en langetermijngevolgen. Iedereen ervaart vrij snel de kortetermijngevolgen. Die zijn vrijwel duidelijk. Maar er bestaan ook langetermijngevolgen. Je hebt de standaard lange termijn gevolgen: mogelijk effect op het ontwikkelende brein, stoornissen in puberteitsontwikkeling, amenorroe, infertiliteit, osteoporose, etc… Genoeg dus. Maar er zijn ook minder bekende langetermijngevolgen.
Ik ben in mijn eetstoornisperiode niet meer gegroeid, dus ik ben behoorlijk klein gebleven. Verder heb ik een slecht werkende schildklier eraan over gehouden. Soms zelfs medicatie ervoor nodig gehad, omdat bij een traag werkende schildklier ook weer allerlei klachten ontstaan. Ook functioneren mijn darmen nooit meer normaal. Ze werken nog wel, maar heel traag en best wel slecht. Ik heb nooit normale ontlasting – dat is overigens een iets bekender probleem. Door mijn eetstoornis heb ik ook een lekkende hartklep. Hierdoor moet ik om de vijf jaar een echo van mijn hart laten maken. Dit probleem is wel periodegebonden. Als het slechter met mij gaat (conditie, terugval, lichamelijk zwak) dan lekt de hartklep meer dan als het wat beter gaat. Helaas valt dit ook niet meer goed te maken. Gelukkig zit ik nu nog op een niveau dat je er prima mee kan functioneren. Maar wie weet wat er gebeurt als ik doorga… Helaas ben ik nog niet aan het einde gekomen.
Ik heb ook POTS (Posturaal orthostatisch tachycardie syndroom) eraan over gehouden. Dat houdt in dat als je van zit naar sta of van lig naar sta gaat, je bloeddruk enorm keldert en je hartslag stijgt. Hierdoor val je regelmatig flauw, voel je je altijd moe, zwak, en altijd duizelig. Bij mij gaat het helaas ook nog wat verder door. Ik heb de hele dagen door een veel te hoge hartslag. Dit trekt enorm veel energie. Continu hartkloppingen, flauwvallen, opgejaagd, opgefokt en altijd moe.
En dan nog het meest recente dat ik door mijn eetstoornis heb gekregen: gastroparese. Of te wel: maagverlamming. Dit houdt in dat mijn maagspieren verlamd zijn geraakt door een te kort aan energie door mijn eetstoornis. Gastroparese houdt in: chronische misselijkheid, braken, pijn in de maagstreek, slecht kunnen eten, snel vol, opgeblazen. Of wel ook te noemen: ziek na elke maaltijd. Ook dit heeft een een grote impact op mijn leven. Ik heb ondertussen al meer dan vier maanden een sonde, omdat ik veel sondevoeding nodig heb. Ik kan niet voldoende eten. In het begin zat ik op volledige sondevoeding. Nu wordt mijn eten rustig aan opgebouwd. Het is ontzettend zwaar. Ik ben hele dagen ziek van het eten. Ik krijg momenteel half sondevoeding, half eten binnen.
Dus ja, helaas loop ik de hele dag met een rugzak op mijn rug. Alleen omdat mijn gastroparese vanuit mijn eetstoornis komt heeft mijn kinderarts nog hoop dat, als ik voldoende energie en een normaal gewicht heb, het nog allemaal goed gaat komen. Het enige nadeel is wel dat gastroparese een chronische ziekte is, dus de kans is er wel dat het mijn hele leven blijf. Maar ik blijf hopen dat het toch verdwijnt! Het is best ingewikkeld zo, want je moet continu denken om wat je eet en hoeveel. Dat zijn namelijk allemaal triggers voor je maag. Ik kan namelijk maar een paar vaste dingen eten, want anders komt het er weer uit of word ik ziek. Ja, het is een hoop en het zijn ook niet de meest bekende gevolgen, maar het kan helaas toch…
En wat wil ik hier nu eigenlijk mee zeggen? Ik wil je zo graag meegeven en op het hart drukken dat je echt niet moet denken ‘ach, die lange termijn gevolgen, dat overkomt mij niet‘ of ‘ik kan nog wel even doorgaan toch?‘. Nee, dat kan echt niet. Met een eetstoornis beschadig je zo ongelofelijk veel in je lichaam… Ik had nooit gedacht dat al deze dingen het gevolg van mijn eetstoornis zouden zijn. Ik weet dat het ontzettend makkelijk is om je kop in het zand te steken en net te doen of het er niet is. Ook ik deed dat. Ik ben door en door gegaan met mijn lichaam slopen en ik ben er helaas nog steeds niet. Waar ik nu mee zit is een enorm beschadigd lichaam. Ik hoop dat ik er ooit nog vanaf kom. Geloof me: dit is niet wat je wil, echt niet. Ga voor herstel: elke dag, maand, jaar met een eetstoornis is te veel voor je lichaam. Wees alsjeblieft lief voor jezelf, je bent zo veel meer waard dan die rot eetstoornis!
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie