De hel van mijn hongerpsychose

Veel mensen vragen aan mij: “Hoe ben je nu precies genezen?” Genezen zijn van een psychische ziekte is een groot woord vind ik. Ik heb absoluut geen moeite met eten meer. Dat is een feit. Iedereen die mij nu kent, weet dat ik graag taart, ijs en chocola eet. Mijn familie weet dat dit wel anders is geweest vroeger. Het blijft altijd een zwakke plek, dat zal nooit overgaan. Maar dat heeft nu juist mij ertoe gedreven om nooit meer terug te keren in het schimmenrijk. De angst om terug te moeten naar het ziekenhuis, de angst voor de waanzin in mijn hoofd, de schaamte, de nederlaag, de hel van andere patiënten te moeten aanschouwen, de angst voor de verpleging, (want dieheb ik niet allemaal als fijn ervaren), was voor mij de stok achter de deur die mij liet vechten tegen deze ziekte toen ik ontslagen was uit de kliniek.

De hel van mijn psychose
Ik was 19 jaar en gekluisterd aan bed. En dat bedoel ik dan ook letterlijk. Ik was geketend met Zweedse banden* aan bed. Ik kon mij niet bewegen. Zelfs mijn nek kon ik niet bewegen en mijn hoofd kon ik amper draaien. “Dit was nodig” zei men, “om mij tegen mijzelf te beschermen”. Daarin hadden zij gelijk. Ik bewoog mij letterlijk dood. Ik wilde niet stilzitten, dan kwamen de gedachten, de waanzin, de angst, de paniek, het schuldgevoel tegenover mijn familie, dit alles kon ik verdringen door mij net zolang te bewegen totdat ik letterlijk omviel van de pijn.

bron foto

Ik was in een ”hongerpsychose” geraakt en wat voor één! Met een veel te laag gewicht, wilden sommigen mij niet eens meer verzorgen. Mijn gezicht was een doodsmasker en mijn ogen waren leeg. Ik had veel boosheid in mij, door de psychose die ik op dat moment had. Wanneer ik in die tijd niet vastgebonden was met de zweedse banden, smeet ik met bovenmenselijke kracht met stoelen, tafels, vazen en elk voorwerp die ik maar in mijn buurt kon vinden naar het hoofd van degene die mijn kamer durfde te betreden. En waarom deed ik dat? Omdat ik doodsbang was en ik geen onderscheid meer kon maken tussen goede en slechte mensen. Slechts twee verplegers konden in alle veiligheid mijn kamer betreden die ik ook volledig vertrouwde, een vrouw en een man met een gouden hart en oneindig veel geduld.

Sondevoeding was een hel. Niet alleen omdat ik zoveel sondevoeding moest krijgen om in leven te blijven, maar ook omdat mijn maag het vaak niet echt kon verdragen. Kokhalzend zat ik daarna in bed. Mijn keel was ontstoken, zo ook de binnenkant van mijn neus door de sondeslang. Dit deed verschrikkelijk zeer, want ik weigerde water te drinken. Zonlicht zag die dagen niet. De TL-buizen waren de zonnetjes die ik jarenlang zou zien. Mijn haar viel uit, mijn huid was grauw en bleek.

De keuze voor herstel
Nu het moment wanneer ik die stap richting het leven maakte. Zoals je hiervoor hebt kunnen lezen, was het leven in het ziekenhuis afgrijselijk omdat ik door de psychose volledig in de war was en veel lichamelijke pijn had. Van mijn falende organen merkte ik op den duur niet veel meer. Het maakte me niet meer uit. Ik was toch al ver afgegleden in een oneindig diepe duisternis. Toch kwam er een punt waarop ik koos voor herstel.

De hemel; herstel
Ik herinner me nog goed dat ik in bed lag. De radio stond aan want dat moest van mij omdat ik de stilte niet verdroeg. Ik probeerde naar buiten te kijken en de zon scheen. Buiten wandelden mensen, sommigen liepen snel door voor werk, anderen lachten met elkaar en stelletjes liepen verliefd hand in hand. Plotseling voelde ik me erg alleen. De radio leek weg te vallen en er was slechts stilte. Ik voelde me ineens zo helder in mijn hoofd, alsof ik de toekomst kon zien. Ineens besefte ik: “dit is mijn leven en ik zal snel sterven, maar wil ik dat?” Nee, eigenlijk wilde ik dat helemaal niet! Eigenlijk moest ik nog ontzettend veel doen!

Het voelde alsof ik voor iets voorbestemd was en mijn leven hier nog niet mocht eindigen. “Want”, redeneerde ik, “anders was ik al veel eerder gestorven.” Zo kon ik niet blijven leven. Hoe langer in deze toestand, hoe meer schade ik toebracht aan mijn lichaam. Ik wilde namelijk huisje, boompje, beestje en kinderen krijgen met een lieve man. Ik wilde mijn VWO halen, ik wilde een mooie opleiding doen en een prachtige baan krijgen, ik wilde een leven opbouwen! En in dat heldere moment wat ik toen had, besefte ik dat hier het zaadje was gepland voor de genezing. Dat ik dat nu moest grijpen omdat ik anders weer afgleed in mijn psychose en die ellendige duisternis.

Ik greep het knopje om de verpleegster te roepen, mijn lievelingsverpleegster, haar naam was Karina. Vlug kwam ze aangesneld en knielde naast mijn bed. “Wat is er?” vroeg ze. Ze keek bezorgd. Met een piepende en raspende stem door de keelontsteking die ik had, vertelde ik haar dat ik wilde eten. Haar ogen werden groot van verbazing en ze stamelde of ik het wel zeker wist. Ik wist het zeker. En vanaf die dag ben ik weer gaan eten. Wel vloeibare voeding in eerste instantie maar later steeds meer vast voedsel. En met die overwinning won ik ook weer mijn vrijheid terug!

bron foto

Langzaamaan verdwenen de ketens rondom mijn benen, voeten, buik, handen, armen en nek en kon ik eindelijk weer normaal slapen. Ik mocht over de afdeling heen wandelen en voor het eerst weer in de zon zitten. Natuurlijk kun je je voorstellen dat ik gelijk die dag eerstegraads was verbrand maar dat kon me niet schelen. Ik was op weg naar genezing, naar de terugkeer in het leven, naar hoop, naar liefde, naar gezondheid.

Na zes jaar is eindelijk mijn haar weer in goede conditie, mijn nagels zijn nog altijd bros helaas. Mijn organen functioneren weer naar behoren, mijn gewrichten doen soms nog steeds zeer, maar of ik ooit kinderen kan krijgen, is maar de vraag. Na twee miskramen in een vorige, gewelddadige relatie is de hoop hierop wel afgenomen. Maar ik vecht door en ik hoop ooit met mijn huidige vriend een gezond kindje te krijgen. Ik heb nu in ieder geval een lieflijk huisje, een tuintje met twee schattige kippen gered van de slacht en een leuke baan. Elke dag besef ik maar weer wat een geluk ik heb gehad. Ik ben van de Hel naar de Hemel gegaan.

*Lees ook: Dwangbehandeling bij eetstoornissen

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

26 reacties op “De hel van mijn hongerpsychose”

  1. Wauw, wat een krachtig verhaal! Je kan echt trots zijn op hoe ver je bent gekomen!!

  2. Tranen in mijn ogen, het is je gegund.

  3. Wauw, wat een bijzonder verhaal.
    Tranen in mijn ogen. En wat schrijf je het mooi, meeslepend op.
    Prachtig……..

  4. Wauw heftig begin. Maar een supermooi verhaal. Nog super veel geluk gewenst! Liefs,

  5. Wat een prachtig verhaal. En wat mooi en lief dat je die 2 kippen hebt gered. Is ook mijn droomplaatje 🙂

  6. Super dat je al die kracht nu voor ipv tegen jezelf gebruiken kon! Want kracht had je wel! Tjonge pittig ding! Geniet maar van al het moois en sta ook de minder mooie toe. Veel geluk~! Dapper mens!

  7. Wat mooi om te lezen dat het nu goed met je gaat! Ik kan me je nog herinneren, in eerste instantie als een prachtige meid, die na behandeling naar huis mocht. Een laar weken later was je terug, uitgemergeld en toch altijd aan het bewegen. Door de tuin met een verpleegkundige, die jou, ondanks dat je er meer dood dan levend was, amper bij kon houden. Ik heb nog vaak aan je gedacht, me afgevraagd hoe het met je zou zijn.

  8. Wauw wat een kracht heb jij! Ik vind het super knap dat je dat ene moment hebt aangepakt en voor de weg hebt gekozen die je beter zou maken! Jezelf compleet kapot maken is zoveel makkelijker dan jezelf weer bij elkaar rapen en jezelf weer heel te maken. Ik vindt je echt een inspiratie voor anderen!

  9. Bedankt voor je verhaal, wat ben je van diep teruggekomen, wat bijzonder het moment dat het ineens omsloeg en je er voor ging. Diep respect en heel veel geluk voor jou gewenst.

  10. Wauw meid, wat een dappere keuze die je toen maakte. Maar jeetje wat een heftige en zware strijd heb je achter de rug! Ik vond het heel heftig om te lezen. Niets lijkt me zo erg als vastgebonden in bed te liggen. Maar wat heb jij dapper gevochten voor je leven meis, echt diep respect voor jou! Ook ik vind je zeker een inspiratie voor anderen, en ik vond je stuk ook heel motiverend voor mezelf! Ik sta nu op dat punt om de keuze voor een ander leven te maken, maar ik zit hier thuis achter de computer… Bedankt voor het delen van je verhaal, ik hoop dat je een zonnige en mooie toekomst tegemoet gaat waarin je jezelf kan zien als een prachtig persoon. Mooi ook dat je omschrijf dat je een eigen plekje hebt, een vriend hebt en die schattige kipjes gered hebt. Ik duim voor je mee dat je straks je eigen kindje in je armen kan sluiten, want naar mijn mening heb je dat driedubbel verdiend na zo’n overwinning! Heel veel liefs, Akaisa

  11. Wow, wat een heftig verhaal, maar wat mooi geschreven. Respect!

  12. Wat een heftig verhaal zeg! Gelukkig dat het nu beter gaat 😉 erg dapper

  13. Onwijs heftig verhaal, maar wat heb je het ontzettend mooi geschreven! Ik ben er stil van. Ik kan in je verhaal je kracht lezen, de kracht die er voor heeft gekozen om te leven en door die kracht is het je gelukt om zo ver te komen. Dit inspireert me echt! Ik heb zo veel respect voor je, terwijl ik je niet eens ken.
    Ik gun het je zo om alles te krijgen waar je van hebt gedroomd. Ik wens je veel liefde toe voor jou en je vriend. Bedankt voor het delen van dit prachtige verhaal!

  14. kippenvel wat mooi dat je je leven na zon heftige tijd hebt kunnen oppakken

  15. Wat een mooi verhaal!
    Be strong.

  16. Ik heb echt zoveel respect voor jou!

  17. Ik laat gewoon nog een reactie achter, zo erg ben ik van je verhaal onder de indruk. Ik wilde je nog even laten weten dat ik nog veel aan je verhaal en kracht heb gedacht. Het motiveert mij om door te zetten en wanneer ik het moeilijk heb zal ik dit lezen, om er aan herinnerd te worden hoe sterk het is om tegen je eetstoornis in te gaan. Nogmaals, onwijs bedankt!

  18. Wat mooi en indrukwekkend zeg! Dapper en super dat je de motivatie hebt gevonden om voor je leven te gaan! Wat ben je een mooie meid en ik gun het je dat je nu fijn van je leven kunt gaan en blijven genieten, want dat heb je zeker verdiend!
    Ik denk dat je verhaal een inspiratie is voor heel veel meiden hier, dapper dat je het geschreven hebt!

  19. Super mooi verhaal zeg! Wat knap dat je dat hier hebt willen delen, heel veel respect!

  20. Prachtig! En die kippen 🙂 dat is ook mijn grote wens, dieren van de slacht redden.

  21. WAUW! Alle respect voor jou, wat een inspirerend verhaal.
    Mooi dat de kracht in je naar boven is gekomen en je sterker uit dit dal bent gekomen. Echt een mooi verhaal, hoe triest het natuurlijk ook is geweestxx

  22. “Met een piepende en raspende stem door de keelontsteking die ik had, vertelde ik haar dat ik wilde eten.”
    En toen kreeg ik tranen in mijn ogen. Super meid! Blijf sterk!

  23. Heel mooi geschreven en wat fantastisch dat je hersteld bent !

  24. Hoi,

    Super knap!!
    Ik heb ook anorexia gehad, en gelukkig na een miskraam een gezond kindje gekregen en ben nu weer zwanger. Heb vertrouwen en je lichaam kán het wel, misschien is het nog te vroeg nu. Je bent sterk!

  25. Ik ben zo ontzettend trots op hoe hard je geknokt hebt, hoe je hieruit bent gekomen en staat waar je nu staat.
    Ik zie steeds vaker de laatste jaren weer blije, lieve en leuke berichtjes op facebook van je voorbij komen.
    Ik heb in en in respect voor je en dat zal ik altijd blijven houden.

    En ooit meisje, ooit gaan we samen groots vieren dat we er allebei van genezen zijn!

    Dankjewel voor je open en eerlijkheid..
    Dankjewel voor je prachtige schrijfwijze

    Ik hoop je snel weer eens te zien.

    Veel liefs, knuffels en alle geluk toegewenst
    C.

    Ps: ging even wat mis sorry!

  26. Bedankt voor al jullie ontzettend lieve en opbeurende berichtjes! Dat doet mij ook heel erg goed!

    Lieve C.,

    Je bent altijd in mijn gedachten ook. Ik hoop ooit dat voor jou de zon net zo gaat stralen als dat nu bij mij het geval is. Je bent een ontzettend mooi en sterk mens. De kracht die jou naar beneden haalt, kan je ook gebruiken om weer naar het geluk toe te treden. Ik geloof echt in je. Je mag er zijn en hebt al veel obstakels overwonnen. Je mag me altijd een berichtje sturen hoor! Je weet me te vinden. En als je eens erover wilt praten, mijn deur staat voor jou open.

    Liefs

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *