Weer -tot- leven door lichtpuntjes
Door Esther
Wanneer je aan de persoon naast je vraagt wat ‘muziek’ betekent voor hem, zal je hoogstwaarschijnlijk elke keer weer verstelt staan van de diversiteit aan antwoorden.
De één zal het misschien gaan hebben over een achtergronddeuntje tijdens het werk, de ander zal een monoloog gaan houden over zijn favoriete band en muziekinstrument en weer een ander bekend je misschien wel dat hij altijd al een droom heeft gehad om zijn geld te kunnen verdienen met zingen. Muziek is zo’n algemeen begrip, zo geïnfiltreerd in ons leven en zo veranderlijk per persoon per moment als het weer.
Ik heb mezelf deze vraag verschillende malen voorgelegd. Wat betekent muziek nou eigenlijk voor mij? Dat muziek belangrijk is voor mij, dat wist ik. Maar wat maakt muziek nou zo essentieel en zo onmisbaar? Is het een primaire levensbehoefte?
Levensbehoeften
In een artikel dat ik las beschreef de auteur behoeften die wij nodig hebben in ons leven. Primaire levensbehoeften. Dingen als honger, dorst, veiligheid. Allemaal gericht op het voort blijven bestaan van ons geslacht. Dit artikel stelt ook muziek als een primaire levensbehoefte. Hoe valt dit te rijmen met overleven? Na even denken viel bij mij het kwartje; muziek staat in relatie met onze hartslag, ademhaling. Eén van de allerbelangrijkste levensbehoeften. Zou dit verklaren waarom het voor zoveel mensen zo belangrijk is? En bovenal; waarom het zo prettig voelt?
Voor mij is muziek altijd al belangrijk geweest. Als klein kind groeide ik op in een muzikale familie. Mijn ooms en tantes, neefjes en nichtjes speelden allerlei instrumenten en speelden bij orkesten. Bij familiefeesten klonken allerlei muziekstukken; geschreven door mijn tante, uitgevoerd door eenieder die mee wilde doen. Van zang tot accordeon tot dwarsfluit en allerlei tussenliggende instrumenten. Leuk was dit. Ik genoot er altijd van. En de anderen die geen instrument bespeelden zorgden voor een feestelijke stemming. In huis had mijn moeder altijd de radio aan staan. Terwijl ze aan het schoonmaken was klonken vele verschillende muzieksoorten door de boxen. Fonetisch zong ik mee, geen idee wat ik zong, maar leuk vond ik het. Toto, Céline Dion, Bryan Adams, the Eagles en nog zoveel meer.
Toen ik oud genoeg was moest ik naar muziekles. Mijn ouders vonden dit bij de opvoeding horen. Achteraf ben ik hen daar dankbaar voor. Ik koos voor de dwarsfluit en heb vele jaren les gehad. Hoewel ik, met name in de puberteit, het oefenen soms kon vervloeken, kon ik er wel echt m’n ei in kwijt. Heerlijk gevoel gaf het wanneer ik eenmaal een muziekstuk kon uitvoeren.
Het begin van een passie
In 1998, ik zal het nooit meer vergeten, kreeg mijn zusje een CD met haar verjaardag; Come On Over, een album van Shania Twain. Vanaf die dag was ik verkocht. Ik was zo onder de indruk van die muziek. Mijn zusje was de CD vaak kwijt want dan lag hij weer op mijn kamer. Met mijn gebrekkige Engels zo op m’n 11e zong ik mee en leerde ik de CD uit mijn hoofd. Een paar maanden later kregen we telefooninternet en ik zocht het internet af naar meer. Ik was verkocht. In het plaatselijke muziekwinkeltje vond ik meerdere CD’s en ik denk dat dit voor mij het begin was van een grote passie voor één zangeres/muzieksoort.
Een tijdje later werd ik ziek en ontwikkelde ik m’n eetstoornis. De dagen werden donker en grijs. Ondanks deze donkere deken over de dagen was muziek de kleur in mijn leven. Via internet leerde ik meerdere fans kennen en groeide er een hechte vriendschap met twee leeftijdsgenootjes die ook fan waren. Op internet las ik ook mee op een internationaal forum en leerde zo ook uit het buitenland mensen kennen. Mijn kennis voor de Engelse taal ontwikkelde zich ook steeds meer. Daarnaast ook mijn muzieksmaak verbreedde zich. Naast Shania Twain werden ook Bryan Adams en Céline Dion favorieten. Maar… nog zoveel meer. Er is haast niets wat ik niet kan waarderen. Van Coldplay tot klassieke muziek tot U2, Maria Mena, Ilse de Lange, Alanis Morissette, Krezip, top 40, en een naar mijn mening erg ondergewaarde band ‘Venice’. Muziek is leven. Muziek uit wat ik vaak met woorden niet kan.
Maar het ‘fan zijn van..’ bleef toch wel bij Shania Twain en Bryan Adams, waarschijnlijk omdat het al zo lang speelt en door de mensen die ik daardoor heb leren kennen, het maakt het tot iets speciaals. Het is inmiddels zoveel meer dan de muziek; de persoon áchter de muziek en de mede fans die ik daardoor heb leren kennen zijn hechte vrienden.
De wereld rond
Ik ben vanaf mijn 13e door hele donkere tijden gehad. Opnames in en uit, maar muziek heeft mij echt door die tijden heen gesleept. In 2003 kwam mijn grote droom tot uiting. Ik mocht, na een opname van ¾ jaar, naar een speciaal concert van Shania Twain in Hyde Park, London, UK. Dat ik hierheen mocht van m’n ouders was niet te geloven. Het hele concert heb ik staan trillen op m’n benen; wat een ervaring, wat een sfeer. Ik heb intens kunnen genieten en het heeft me ontzettend veel kracht gegeven.
Dit betekende het begin van het reizen voor concerten; waar vrienden van school uitgingen spaarde ik mijn geld op voor concerten. In België, Canada, Duitsland , Engeland en natuurlijk ons eigen Nederland bezocht ik vele concerten. Maanden van vooruitkijken, de voorpret, het concert zelf en het nagenieten. Gewéldig. Dit gaf mij kracht. Wanneer het leven soms zo donker was, waren dit de lichtgevende sturende sterren in mijn leven.
Onvergetelijke hoogtepunten
In 2004 ging ik samen met Janet en Lianne, mijn twee grote Shania Twain maatjes, naar de concerten van Shania Twain in Ahoy, Rotterdam. De pret die we vooraf hadden was al genoeg op zich. Maar het werd nog zoveel mooier. Twee avonden achter elkaar zongen we de longen uit ons lijf en de tweede avond werd er één om nooit meer te vergeten. De Canadese superster stelde aan het einde van het concert een vraag aan het publiek. Aan een pubermeisje dat vooraan stond met een groot spandoek. En dat meisje dat was ik. Of ik de songtekst kende van ‘You’re Still The One’. Totaal in shock maar eveneens heel enthousiast beantwoorde ik haar vraag en amper een minuut later stond ik samen met m’n twee vriendinnetjes voor een bomvol Ahoy, samen met onze grote idool deze wereldhit te zingen. Een dikke knuffel en een foto om voor altijd in onze kamers op te hangen kregen we aan het einde mee. Wat een ervaring.
2004 bleek een wonderjaar. In september ging ik samen met mijn moeder en nog wat andere concertmaatjes naar het concert van Bryan Adams in Ahoy, Rotterdam. Wederom een prachtig concert en geweldig was het om dit samen met mama mee te mogen maken. Halverwege het concert gingen de lichtjes aan en kondigde hij aan dat hij zijn duet ‘When You’re Gone’, oorspronkelijk met Melanie C (ex Spice Girl), met een fan wilde zingen. Nog voor ik het wist wees zijn vinger mijn kant op. ‘The lady in the yellow shirt!’ Ik keek om me heen en er ging een schok door me heen. ‘Dat ben ik!’ ‘Rennen!!!’ Riep m’n moeder me na, en ik ging richting podium. Bewaking tilde me over het hek en daar stond ik dan ineens, voor een uitverkocht Ahoy naast zo’n wereldster. Ik was zo zenuwachtig dat ik niet kon stoppen met trillen. ‘Now you know how I feel every night’ was het antwoord van Bryan, de zaal lachte. Vervolgens gaf hij me een knuffel en na wat andere vragen startte de begintonen van When You’re Gone. Ik was doodzenuwachtig en wist half niet wat ik deed, maar geweldig was het wel. Onvergetelijk. Nog dagen heb ik in een roes geleefd. Wat een motivatie, wat een jaar. Om nooit meer te vergeten.
In de jaren die volgden verbreedde mijn interesse in muziek zich meer en meer. ‘s Morgens vroeg gaat m’n radio aan en ‘s avonds val ik in slaap met m’n iPod op. Vele concerten heb ik bezocht en voor de fanclub van Shania Twain zet ik mij graag in. Twee maal ben ik naar Canada geweest, het land van herkomst van Shania Twain. Daar ben ik naar haar geboorteplaats, Timmins, geweest en heb ik vele bijzondere mensen mogen ontmoeten. Haar eigen museum-manager, oud klasgenoot en tevens goede vriendin, Tracy, is inmiddels een goede vriendin van mij geworden. Ik voelde me daar zo ontzettend fijn. Zo nu en dan bellen we en het is geweldig om mensen van de andere kant van de wereld te kennen en onze ervaringen te delen over het dagelijkse leven; met elkaar verbonden door eenzelfde passie. Ook een vriendin uit Italië is erg belangrijk voor me geworden. Dankzij MSN en Skype hebben we veel contact en we hebben elkaar inmiddels drie maal getroffen toen we in Zwitserland, voor ons beide halverwege, hadden afgesproken. Bijzonder.
Bijzonder moment
De laatste jaren zijn zwaar geweest en hebben veel dieptepunten gekend. Toen ik in 2006 in het ziekenhuis lag, kreeg ik totaal onverwachts post van Shania Twain. Met gouden geweven letters kreeg ik een op A3 geschreven vel met de songtekst van ‘You’re Still The One’ en een persoonlijke boodschap. Dit raakte me zo enorm. En gaf me ontzettend veel kracht. Motivatie. Het deed me weer denken wat mijn leven kleur gaf. Muziek. En in weken had ik mijn mp3 speler niet meer aangehad. Sinds die dag speelde hij weer. Vond ik weer kracht. Heel bijzonder.
In 2008 ging ik wederom met mama en een aantal concert maatjes naar een concert van Bryan Adams. Inmiddels vaste prik geworden en een gezellig uitje met z’n allen. Daar ontmoeten we elkaar weer. In Ahoy Rotterdam, het was weer feest. Halverwege het concert ging weer de vraag het publiek in: wie wilde Melanie C vervangen? Dat ik zóveel geluk zou hebben; dat kon en kan ik tot op vandaag nog steeds niet beseffen.
Wederom koos Bryan mij uit, uit 15000 mensen. Daar stond ik dan; weer voor Ahoy. En het enige wat ik op dat moment kon denken was: ‘GENIETEN ESTHER!’ En dat deed ik. Alle schaamte opzij, nu even niet. Genieten. Voor de volle 100 procent. Bryan bedankte me en later achter de schermen zei hij nog dat hij me al in het begin had herkent en me bedankte voor m’n enthousiasme. Dit soort ervaringen geven nóg een extra beetje meer kleur aan die enorme kracht die muziek al heeft.
En hoewel ik nog niet ben waar ik zou willen zijn, zit ik nog in het zwaarste deel van het gevecht; deze ervaringen neem ik mee als motivatiebronnen. Lichtpuntjes. Wanneer ik er doorheen zit, m’n gevoel niet kwijt kan of juist me gelukkig voel, muziek geeft uiting voor mij. Dit geeft mij kracht in het leven, zingeving.
Muziek is als ademhalen. Weer beseffen waarom en dát je leeft.
Lees meer:
Geef een reactie