De keerzijde van body positivity

Mijn vingers glijden over mijn scherm, evenals mijn ogen. Vluchtig bekijk ik alle foto’s die in een razendsnel tempo voorbij komen. Dikke vrouwen, dunne vrouwen, vrouwen in rolstoel, vrouwen met rimpels, zonder rimpels, zonder haar; het is er allemaal. Het lichaam is prachtig en moet gevierd worden. Ook al is dit een hele positieve wending, toch voel ik me hier niet altijd even prettig bij. Want hoeveel ik ook van mijn lichaam houd, toch ben ik met vlagen nog best gevoelig voor lichamen in een bepaalde setting.

Ergens is een deel van mij ontzettend trots dat ik een periode leef waarin het allemaal maar mag. Halfnaakte modellen in mooie lingerie, in lelijk ondergoed, lichaamshaar, menstruatiebloed; alles is bespreekbaar en zichtbaar. Toch schuilt hier voor mij ook een andere kant in. Het lichaam wordt naar mijn idee ook erg geromantiseerd, iets waar ik zelf soms nog weleens moeite mee heb. 

Alle lichamen zijn gelijk en hebben recht op dezelfde dosis (zelf)liefde en waardering. Ergens houd ik vast aan het idee dat de body positivity beweging vooral is opgezet voor en door mensen die het idee hebben dat hun lichaam niet voldoet (of voldeed) aan de maatschappelijke normen. Zo komt de trend oorspronkelijk vanuit de ‘fatosphere’; een community waarin vooral gestreden wordt naar gelijkheid voor mensen met een maatje meer. Die vanuit de maatschappij (onze maatschappij) niet als vol worden aangezien. Ironisch genoeg.

Ik moet altijd sensueel zijn

Alle foto’s die ik voorbij zie komen zijn prachtig. Stuk voor stuk. Vrouwen – meestal – in een haast romantische setting in onthullende lingerie. Want het lichaam mag er zijn; elk deeltje en stukje ervan. En daar ben ik het mee eens, absoluut. Maar toch bekruipt mij hierdoor het gevoel dat ik óók zo moet zijn. Dat ik ook in mijn roze, poezelige lingerie op de bank in het juiste licht moet zitten. Hoe positief de insteek van deze beweging ook is, jaren geleden waren dit soort foto’s voor mij een trigger geweest.

Dit ligt niet aan de lichamen. Maar wel aan de manier hoe een lichaam soms wordt geportretteerd. Nog steeds heb ik wel eens moeite met de manier hoe ik mijn lichaam ervaar. Dit heeft niet te maken met het gewicht dat ik heb, maar wel het gewicht dat ik hieraan hang. Ik ben blij met hoe mijn lichaam eruit ziet, hoe het functioneert, maar soms ben ik er ook bang voor. Niet zozeer voor mijn lichaam, maar wel het laten zien van dat lichaam. In een eerdere blog schreef ik over mijn relatie tot seks.

“Nu ik veel series kijk en mijn telefoon dagelijks gebruik, kom ik vrijwel elke dag in aanraking met naakte lichamen en gepassioneerde seksscènes. Waar ik dit een tijd geleden best lastig vond, kan ik hier nu wel mee omgaan. Dacht ik althans. Maar langzaamaan begon ik mijzelf meer te vormen naar het ideaal dat ik dacht te moeten zijn. Ik moest ook zwoel en sexy zijn. Ik moest ook zo’n gepassioneerde relatie hebben. Ik moest ook altijd zin hebben in seks en flirterig zijn.” Uit de blog: pornoficatie maakt mij onzeker

Mijn probleem ligt dus niet bij de diversiteit aan lichamen, juist niet. Meer met de manier hoe ik vervolgens na ga denken over mijn ontwikkeling, mijn seksualiteit. Iets waar ik deze beweging natuurlijk niet de schuld van kan geven, maar waardoor ik me hier wel mee bezig houd. 

Ik moet mijn lichaam mooi vinden

Het heeft lang geduurd voordat ik op een punt kwam waar ik nu ben. Mijn relatie met mijn lichaam heeft vele dieptepunten gekend. Op internet word ik veel geconfronteerd met vrouwen die hun lichaam omarmen, vieren. Iets wat ik heel fijn en ook zeker knap vind. Maar ergens voelt het alsof ik daardoor geen moeilijkheden meer mag hebben. Alle lichamen zijn mooi, dus ook de mijne. Mijn lichaam is mooi, vind ik ook mooi. En toch ken ik momenten dat ik mijn lichaam even niet zo voel. Ik vecht er niet meer tegen, maar meewerken wil het ook niet altijd. En dat is prima, dat is oké. Dat hoort denk ik ook gewoon een beetje bij het leven. Zolang het je maar niet dagelijks in de weg gaat zitten.

Wat me verder een beetje stoort is hoe #bodypositivity wordt gebruikt door magere meisjes op Instagram. Terwijl ik dit schrijf, voel ik meteen een schok door mijn lichaam gaan. Want wie ben ik om dit te zeggen? En ben ik nu ook niet aan het bodyshamen? Iets waar juist deze movement tegen vecht? 

Ja, elk lichaam doet er toe, maar iets in mij voelt hier toch een kleine weerstand bij. Magere, afgetrainde lijven in een bikini zijn in overvloed te vinden onder de hashtag ‘bodypositive’. De eerste twee foto’s die ik op dit moment bovenaan zie staan, zijn dan ook twee afgetrainde meisjes. Was dit het doel van deze beweging? Of ging het puur om de lichamen die niet voldeden aan onze eigen criteria? De reacties: ‘Those abs’, ‘Hottie’, ‘Looking so fit’, ‘Love the abs…’ Is dit wat bodypositivity is? Is dit wat ze teweeg willen brengen? Willen ze ‘hot’ gevonden worden? Of vooral geaccepteerd om wie ze zijn, met (misschien) een maatje meer?

Niet het lichaam maar het talent

Een foto op Instagram is vrij eenzijdig. Het is een momentopname. Letterlijk. Toch vind ik het jammer dat er minder aandacht wordt besteed aan het geheel. Hoe goed ik deze beweging ook vind, het draait naar mijn idee vooral om het lichaam. Maar er is zoveel meer dan dat. Of je nu dun bent, een gezond gewicht hebt, of dik bent; iedereen heeft zo zijn kwaliteiten en talenten. Ik zou het zo mooi vinden als de focus wat meer van het gewicht af wordt gehaald en ook naar de andere kanten en talenten wordt gekeken. Het lichaam is ook prachtig en mag ook zeer zeker gevierd worden. Een lichaam is natuurlijk niet ‘maar’ een lichaam, maar uiteindelijk is het vooral de drager van al het moois aan de binnenkant. 

Dit zijn punten waar ik persoonlijk tegen aanloop en dit hoeft niet voor iedereen hetzelfde te zijn.
Hoe denk jij hierover?

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

11 reacties op “De keerzijde van body positivity”

  1. Super goede blog!
    Ik herken het erg wat je schrijft. Ik ervaar het zelf ook zo. Fijn om te horen dat meer mensen hier een beetje moeite mee hebben. 🙂

  2. Hele goede blog. Wat je zegt kan ik me heel erg in vinden. Er wordt zoveel nadruk op de bodypositivy gelegd dat het ook naar mijn gevoel een beetje het doel vooorbij schiet. Ieder lichaam is okee, ieder lichaam mag er zijn. Maar soms voelt t alsof er zoveel aandacht aan wordt besteed dat je zonder dat je het wilt er zelf ook heel erg mee bezig bent.

  3. Mee eens, ik ben echt voor bodypositivity. Maar soms vind ik het te ver gaan. En ik vind het idee best goed dat mensen bij lingerie niet meteen moeten denken aan seks of dat iemand losjes is. En dat foto’s daarom zo geplaatst worden maar het word zo vaak zo geplaatst dat ik het eigenlijk vaak to much vind worden.
    Sowieso vind ik sensuele foto’s altijd een beetje moeilijk om naar te kijken. Ook fotos dat je lichaams haar laat groeien vind ik een beetje overdreven de nadruk word er zo op gelegd dat je de persoon vergeet. Sommige dingen kun je best schrijven maar qua beeldmateriaal misschien beperken of voor je houden.

  4. Wow, precies hoe ik er ook over denk! Dankjewel!

  5. Fantastisch blog.
    Ik ben het helemaal met je eens dat er zoveel meer is dan het lichaam. Daarbij, maar dat sluit denk ik ook wel aan op wat je schrijft, vind ik dat er aan het lichaam ook nog zoveel meer is dan of het mooi is. Ik heb mijn lichaam niet om mooi te zijn en ik wil ook niet steeds in termen van mooi of niet mooi bekeken en beoordeeld worden. Mijn lichaam stelt me in staat om te leven, te ademen, te bewegen, te werken, van alles en nog wat te doen en ervaren – en daarvoor is hoe het eruitziet totaal niet belangrijk.

  6. Heel fijne blog. Bedankt voor dit stuk. Soms lijkt het alsof je niks negatiefs van body positivity mag vinden omdat je dan niet bij draagt aan "iedereen is mooi en goed en alles moet kunnen". Mijn mening voelt dan een beetje als een taboemening. Dus heel fijn om dat hier terug te lezen, dat ik daar niet alleen in ben.

  7. Heel herkenbaar voor mij!

  8. Ik denk er ook zo over. Of je nou body negativity of bodypositivity aanhangt je blijft maar aan jezelf en je eigen lichaam denken. Er is zo veel meer in de wereld waarmee je je kunt bezig houden (ja zelfs NU).
    Houd van ne lichaam om wat het voor je doet en wat je er mee kunt om tot dienst te zijn voor anderen en voor jezelf en geniet van dingen die je kunt voelen, ruiken, zien etc.
    Niet iedereen voelt zich fijn in een bikini op het stand of zelfs als je alleen in je eigen huis bent. Nou moet dat dan? Je kunt heel gelukkig zijn ook al voel je je niet altijd fijn in je lichaam. Het leven geeft nu eenmaal ook pijn en ongemak en de droom dat je zou moeten voelen als een sensueel sultry ideaal-vrouw of mannelijk equivalent is zo irreeel en irrelevant.
    Het mag maar het hoeft echt niet.

  9. Ik wil nog even toevoegen dat veel body positivity ‘aanhangers’ naar mijn idee ook júíst verkondigen wat jij schrijft. Het maakt niet uit hoe je lichaam er uit ziet, dat is niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat iedereen en ieder lichaam respect verdient. En een plaatsje heeft in deze wereld. Maar dat heeft (een beetje paradoxaal) niets te maken met hoe iemand eruit ziet. Het is simpelweg een basisgegeven dat iedereen respect ontvangt.

    Dit idee is misschien een beetje moeilijk te rijmen met de overload aan foto’s op instagram die de nadruk juist op het lichaam leggen, maar eigenlijk passen ze er ook wel weer bij. Er zijn zóveel verschillende lichamen, maar hoe je lichaam er ook uit ziet en welke verschillen er ook zijn… Je looks zijn op zichzelf staand niet belangrijk! Het draait om veel interessantere dingen aan de binnenkant zoals jouw mooie eigenschappen en talenten, wat jij ook schrijft. En het draait erom dat we op iedereen hetzelfde reageren, onafhankelijk van looks.

    Lastig uit te leggen, maar ik hoop dat ik hiermee ook iets nuttigs kan bijdragen aan deze discussie!

    1. Oh én! Dat je niet van je lichaam of uiterlijk hoeft te houden. Dat is natuurlijk hartstikke fijn en voelt geweldig als dat wel zo is. Maar het is ook prima als je dat (nog) helemaal niet doet. Als je meer neutraal bent of soms zelfs negatief erover. Als je meer kijkt naar wat je lichaam kan in plaats van hoe het eruit ziet en wat jij daar dan van vindt. Je hoeft er ook niks van te vinden, aangezien dat niet het belangrijkste is. 🙂

  10. Ik heb soms moeite met alle openheid over lichaam enz. Eigenlijk vind ik het niet nodig om over alles met iedereen te kunnen=moeten praten of alles van jezelf letterlijk en figuurlijk te laten zien.
    Ik vind het soms gewoon onfatsoenlijk of grof en ik vind dat sommige dingen beter prive kunnen blijven.Wat niet wil zeggen dat je met helemaal niemand zou kunnen praten over dit soort dingen maar ik vind niet dat je gelukkiger wordt om alles van iedereen te weten of te zien.Het wordt je opgedrongen ook al wil je het niet.
    Je kunt ook in alle bescheidenheid van jezelf en je eigen lichaam houden en het verzorgen ervan is tenslotte alleen je eigen verantwoordelijkheid en iets wat je voor jezelf doet. Het hele gedoe is zon lichaamscultus geworden terwijl een mens zo veel meer is.
    Alles groet zo uit de juiste proporties. Wat eerst iets goeds was wordt door iedereen overgenomen en verwordt tot een massa – iets.
    Ik sluit mij vaak af van trends en volg meestal mijn eigen weg.Dan heb ik ook geen last van alle stromingen maar kan ik rustig mijn eigen weg volgen, het is immers mijn eigen leven dat ik leef en niet dat van iedereen anders.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *