“Hé, vind jij.. Ehm, vind jij het ook vervelend als ze ons voorbij lopen met de koektrommel?” Deze vraag stelde ik een aantal jaar geleden aan een huisgenootje van mij. Wij woonden, samen met nog zes andere meiden, op een woon- en werkvoorziening voor jonge vrouwen die (nog) niet zelfstandig kunnen leven. Dat ene huisgenootje en ik waren toentertijd de enigen met een eetstoornis.
Het klinkt misschien gek, maar ik vond het heerlijk dat niet alle meiden aan een eetstoornis leden. Ik vond het fijn dat we allemaal andere dingen hadden waar we tegen aan liepen. Waarom? Nou, door tussen allemaal meiden te leven die wél konden genieten van eten en gezelligheid aan tafel, begon ik langzaamaan in te zien dat eten niet altijd een ramp hoefde te blijven. Dat wat ik had meegemaakt, hoefde er niet voor te zorgen dat ik altijd bang zou blijven voor eten. We hadden allemaal veel meegemaakt, maar die andere meiden konden wel genieten van eten of het was juist heel gewoon. Niet meer en niet minder.
Toch heb ik ook veel gehad aan dat huisgenootje dat ook aan een eetstoornis leed. Zij was de eerste in mijn directe omgeving en dat was een vreemde gewaarwording. Opeens is er iemand die dwars door je heen kan kijken, die al je smoesjes kent. Maar het mooiste was dat ik ook opeens iemand had met wie ik samen het gevecht aan kon gaan, omdat we allebei die jaren van eetgestoordheid achter ons wilden laten. Wij wilden leven en daar gingen we voor vechten.
Eén van die gevechten was het gevecht met de koektrommel. Iedere middag en avond dronken we met zijn allen koffie en thee. Daar hoorden uiteraard koekjes bij. Iemand ging rond met de koektrommel, maar wie dat ook deed, medebewoonster of begeleider: mijn huisgenootje en ik werden standaard overgeslagen. Nu ik terugkijk, zie ik in dat zij dat deden uit liefde. Zij wilden het ons niet nog moeilijker maken dan dat het al was. Maar op dat moment dacht ik daar heel anders over.
Zie je wel! Ze vinden me echt te dik! Als ik niet zo lelijk en dik zou zijn, zou ik wel een koekje mogen. Ik ben zo walgelijk. Ik ben te veel en iedereen vindt mij een dik monster.
Ieder koffiemoment spookten die gedachten door mijn hoofd. Het bracht me aan het twijfelen. Waarom raakte dit me zo? Als de koektrommel me wel zou worden aangeboden, zou ik er toch geen koekje uit pakken. Dan is het toch niet erg dat het me niet aangeboden wordt? Lieke, doe niet zo belachelijk. Ik voelde me gek en verdrietig wanneer ik erover nadacht, maar ik durfde de twijfels die de koektrommel opriep niet ter sprake te brengen. Er was niemand die het zou begrijpen, toch?
Mijn huisgenootje en ik hadden nog geen woord met elkaar gewisseld. We waren allebei kleine en verlegen vogeltjes en stilte was onze natuurlijke staat van zijn. Toch wilde ik het weten. Ben ik gek of voelt zij het ook?
“Hé, vind jij.. Ehm, vind jij het ook vervelend als ze ons voorbij lopen met de koektrommel?”
Ze schrok. Maar, na een paar tellen kreeg ik toch antwoord. “Ja, dat vind ik ook. Het lijkt wel of het al mijn onzekerheden bevestigt. Ik voel me zo’n uitzondering.”
Ja! Oh, wat was ik blij. Iemand begreep me! “Ik wil ooit die stap van het koekje aangaan, maar dit maakt het zo veel moeilijker. Waarom bieden ze het ons niet gewoon aan?”
Met een voorzichtige glimlach keken we naar elkaar.
Die middag hebben we samen een enorme stap gezet. We hebben geen koekje gegeten. Wat we wel hebben gedaan, is een gesprek starten met onze andere huisgenoten en onze begeleiders. Ik ben er van overtuigd dat deze stap mij veel heeft gebracht. Inmiddels ben ik heel open over de gedachten die ik ervaar en de onzekerheden die ik heb en dat koektrommelgesprek was één van mijn eerste positieve ervaringen op dat gebied.
Voor mensen om je heen is het lastig om te begrijpen hoe een eetstoornis werkt. En daarmee is het ook moeilijk om te weten waar iemand met een eetstoornis behoefte aan heeft; welke dingen helpend zijn en welke juist niet. Helaas verschilt dat ook nog wel eens per eetgestoord persoon. Des te groter is de reden om je omgeving toe te laten in jouw wereld.
Vanaf de dag dat het gesprek gestart is, kregen wij ook iedere dag de koektrommel voor onze neus. Maandenlang hebben wij die koekjes nog afgewezen, maar op een dag was het moment er: het eerste koekje uit die beruchte koektrommel.
Fotografie: Pexels
Geef een reactie