Lieve trouwe volgers van mijn blog, Dit is om meerdere redenen een hele andere blog dan al mijn vorige blogs. Op de eerste plaats is dit mijn laatste blog over Aafke, en op de tweede plaats heb ik deze blog samen met Aafke geschreven. Voordat ik Aafke het woord geef, wil ik mij rechtstreeks tot jullie wenden.
Toen ik aan deze blog begon had ik geen idee of er ook maar één lezer geïnteresseerd zou zijn in het verhaal van een vader die schrijft over de ziekte van zijn dochter. “Laten we het maar proberen”, zei ik tegen Scarlet, “dan zien we wel wat ervan komt.” Ik had nooit kunnen bedenken dat zoveel Proud2bme bezoekers, na een aantal blogs uit zouden kijken naar de volgende blog. Ik had ook nooit kunnen bedenken dat ik zoveel lieve, ontroerende en persoonlijke reacties zou krijgen. Ik voel mij een bevoorrecht mens dat ik het afgelopen jaar zoveel mooie reacties heb mogen ontvangen. Ik hoop van harte dat jongeren, ouders en mogelijk ook professionals iets aan mijn blogs hebben gehad. Mijn verhaal over het leven met een dochter met een eetstoornis is verteld. Het leven van Aafke gaat verder buiten de “schijnwerpers” van Proud2bme.
In het bijzonder wil ik Scarlet en haar team ontzettend bedanken voor het vertrouwen dat ze een jaar lang in mij hebben gesteld en de ruimte die zij mij gegeven hebben om mijn verhaal te vertellen. Maar het meest wil ik Aafke bedanken, voor het feit dat – hoe moeilijk ze het ook vond om soms mijn blogs te lezen over haar leven – altijd achter mij heeft gestaan. Voor deze speciale blog heb ik Aafke 10 vragen gesteld. Aan het woord is Aafke.
Aafke, wat vind je er eigenlijk van dat ik deze blogs over jou geschreven heb?
Ik wist in het begin niet precies wat ik er van moest vinden, maar ik heb altijd gevonden dat je het gewoon moest doen. Ik vind wel dat je alles goed opgeschreven hebt. Tegelijkertijd vond ik het soms erg lastig om het te lezen. Ik vond het vooral lastig om dingen terug te lezen over de moeilijke periodes die ik meegemaakt had. Ergens wilde ik er niet aan herinnerd worden. Ik was soms ook bang dat de Eetstoornis weer aan mij zou gaan trekken, als ik iets zou lezen uit het verleden. Wat ik ook moeilijk vond was om het geheim te houden. Alleen aan mijn allerbeste vriendinnen heb ik verteld dat ik Aafke ben van de blog. Er waren ook bekenden die tegen mij zeiden: “Dat lijkt wel jouw verhaal.”
Wat vond je ervan dat mensen die jou kenden, het hadden over die blog?
Ondanks het feit dat ik er soms moeite mee had dat ik het geheim moest houden, had ik er geen probleem mee dat bekenden het hadden over mijn blog. Wel dacht ik soms: “Je zou eens moeten weten.”
Heb je het idee dat mensen jou echt hebben leren kennen via deze blog?
Ja en nee. Iedereen kent nu mijn verhaal wel. Maar ik ben gelukkig meer dan de Eetstoornis. In dat opzicht denk ik dat mensen mij niet goed hebben leren kennen.
Wat hoop dat je de blogs voor mensen kunnen betekenen?
Ik hoop dat mensen zich erin herkennen en dat ze er uiteindelijk hoop uit putten. Ik hoop dat mensen zien dat het uiteindelijk ook beter met je kan gaan. Ook al lijkt de situatie soms zo hopeloos. Aan al die mensen zou ik willen zeggen; “Houd vol!”
Geven de blogs een goed beeld hoe het voor je was?
Ja.
Wat zou je tegen jongeren willen zeggen die Anorexia hebben?
Het lijkt misschien, als je nog zo diep in je eetstoornis zit, of je er nooit meer uit komt. Ik wist niet waar ik het in godsnaam voor moest doen. Hóe ik het moest doen? Ik kon het niet, daar was ik van overtuigd. En ik wilde het niet. Want anorexia is voor mij veilig en vertrouwd.
Toch heb ik stappen gezet, en ik kan je vertellen dat dat het echt waard is geweest. Je wilt dit niet je hele leven zo houden. Het lijkt zo fijn, maar leven met anorexia, is geen leven. Het is overleven, elke dag weer. Daarom is het zo belangrijk dat je gaat vechten, ook al voelt het zo zo slecht. Niemand dacht dat het ooit beter zou gaan met mij. Maar toch is dat gebeurd, het kan echt. Hoe diep je het zit, je kan eruit komen. Als je daar zelf maar in gelooft. Meiden en jongens die strijden tegen een eetstoornis: hou vol en houd alsjeblieft moed. Denk aan wat je wil in de toekomst. Het is niet onmogelijk. En elk klein stapje is er een.
Welke tips heb je voor ouders?
Ouders moeten vooral steunend moeten zijn. Ik vind het belangrijk dat ouders leren begrijpen hoe het voor een kind is om een eetstoornis te hebben. Ouders moeten ook nooit toegeven aan wat de eetstoornis wil. Eigenlijk moeten ze streng zijn tegen de Eetstoornis en lief voor het kind. Wat ik ook belangrijk vind is dat ouders gewoon leuke dingen blijven doen voor zichzelf en leuke dingen blijven doen met het gezin.
Wat wil je aan alle lezers en iedereen die gereageerd heeft zeggen?
Ik vond het van het begin af aan erg bijzonder dat er zoveel mensen waren die meeleefden. Ik vond de reacties vaak zo lief. Wat ik ook zo bijzonder vond, was dat er zoveel trouwe lezers waren. Ik vond het ook fijn om het verhaal van anderen te lezen. Daar heb ik veel aan gehad. Soms vond ik het ook moeilijk om de reacties te lezen.
Wil je aan de lezers vertellen hoe het nu met je gaat?
Ik vind het nog steeds moeilijk om te zeggen dat het beter gaat. Natuurlijk weet ik wel dat het beter gaat, maar in mijn hoofd is het soms nog een ontzettende chaos. Ik ben heel erg bang dat mensen dat niet zien, omdat ze denken dat ik helemaal beter ben. Na mijn ontslag ben ik dus in deeltijdbehandeling gaan. In de deeltijd heb ik heel erg mijn plek gevonden in de groep. De therapie sluit heel erg goed aan bij waar ik nu mee bezig ben. Op sociaal gebied ben ik wel gegroeid. Ik ga nu weer bijna een jaar naar mijn gewone school. Volgend jaar hoop ik naar 4 VWO te gaan. De deeltijd houdt dan op. Dat vind ik wel eng. De eetstoornis is nog wel erg aanwezig. En dat is lastig, want niemand die het kan zien. Ik voer nog elke dag een strijd tegen de eetstoornis. Het kost mij heel erg veel energie om er steeds tegenin te gaan.
En tenslotte Aafke, waar zie je jezelf over 5 jaar staan?
Over 5 jaar ben ik 22. Ik wil heel graag in Utrecht gaan studeren. Ik wil of iets met mensen gaan doen of conservatorium. Ik hoop dan dat ik een hele leuke kamer heb, en een heel leuk leven met vrienden en vriendinnen. Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik dat met eetstoornis of zonder eetstoornis wil. Maar in ieder geval wil ik dat ik mijn leven goed kan leiden, zoals het hoort.
Als jullie nog iets tegen Aafke willen zeggen, dan is dit jullie laatste kans!
Voor nu neem ik afscheid van jullie, en ondertussen denk ik met Proud2bme na over een mogelijk andere samenwerking. Nogmaals dank voor alles! Het ga jullie allemaal goed!
Simon
Geef een reactie