Ik heb mezelf pijn gedaan. Meerdere keren. Expres? Ik denk het. Wilde ik het dan? Nee. Kon ik anders? Vast. Waarom deed ik dat dan niet? Weet ik niet. Waarom deed ik het wel? Ik wist niet hoe ik het anders moest doen. Ik heb een beschadigd lichaam. Ik heb littekens die veroorzaakt zijn door mijn eigen handen. Het staat niet meer dicht bij me, maar toch maakt het in zekere zin deel van me uit, want ik loop er elke dag mee rond. Eerder deed het me zwak voelen, maar ik weet nu dat ik sterk ben en jij bent dat ook.
Heb je jezelf pijn gedaan? Ik begrijp het wel. Ik begrijp het niet, maar ik begrijp het wel. Net zoals ik het van mezelf niet begreep. Ik wilde niet niet, maar het leek soms alsof het niet anders kon. Het kon wel anders, maar ik wist nog niet hoe. Misschien weet jij het ook nog niet. Misschien is het je wel verteld, maar durf je het nog niet te geloven. Moet je nog vertrouwen winnen in jezelf, in je kracht en in je kunnen. Misschien moet je nog oefenen, leren hoe het anders kan, leren hoe je dat toepast. Je kon toch ook niet in één keer zonder zijwieltjes fietsen? Het is niet erg dat dat tijd kost. Straf jezelf niet af om de tijd die je nodig hebt. Gun jezelf de ruimte om te leren en te groeien. Het is oké.
Het is niet oké om jezelf pijn te doen. Het is niet nodig om jezelf te straffen. Het lost geen problemen op. Het maakt je niet beter. Jij verdient dit niet. Ik verdiende dit niet en toch is het gebeurd. Toentertijd heb ik nooit echt rekening gehouden met de littekens die voor altijd op mijn lijf zouden blijven staan. De wonden verborg ik met lange mouwen en rijen vol armbanden. Mensen moesten zich er niet mee bemoeien. Mensen moesten niet kijken. Niets over me denken. Ik wist zeker dat mensen me niet zouden begrijpen, dat ze me zouden veroordelen. Ik wilde niet dat ze dachten dat ik gek was, dat ik stom was, dat ik dom was. Ik wilde niet dat ze het wisten.
Ik doe mezelf al heel lang geen pijn meer, toch zijn de littekens op mijn lijf blijvend. Van mijn eetstoornis ben ik ook genezen, daar zie je niks meer van terug. Niemand zou het ooit van me weten als ik het niet zou vertellen. Mijn littekens daarentegen blijven zichtbaar. Elke zomer komen ze weer onder mijn korte mouwen en korte broeken vandaan. Ik wil ze niet meer verbergen. Ik wil hierboven staan, maar toch doet het iets met je, dat zal ik niet ontkennen. Met enige regelmaat krijg ik op het forum of in de chat de vraag over hoe ik nu om ga met mijn zichtbare littekens. Vind ik het niet erg als mensen kijken? Verberg ik ze niet meer? Zeg ik er iets over of juist niet?
Ja, mensen kijken. Daar kan ik niks aan doen en eerlijk gezegd begrijp ik het ook wel. Wanneer ik iemand zie met littekens op zijn armen kijk ik ook. Ik wil niet kijken, want ik weet hoe het over kan komen, maar het gebeurt gewoon voordat ik er erg in heb. Alsof m’n ogen er naartoe getrokken worden. Zal dat voor iedereen zo zijn? Ik denk het. Ik zie de persoon in kwestie verschrikt terugkijken met angst in z’n ogen. “Wat zou ze denken? Vind ze me stom? Vind ze me raar? Loop ik voor gek?” Ik zou diegene gerust willen stellen. Je hoeft niet te schrikken, je hoeft je niet te schamen. Ik veroordeel je geen enkele seconde, maar ik weet dat het niet uitmaakt of ik je wel of niet veroordeel. Je veroordeelt jezelf.
Ik weet dat ik iemand anders er niet om veroordeel. Het valt me op en ik kijk ernaar zoals ik naar de werkhanden van een bouwvakker kijk. Je lichaam vertelt je verhaal. Ik vraag me af wat je verhaal is en ik hoop dat het goed met je gaat. We zijn beide mensen en we willen elkaar begrijpen. We willen onszelf begrijpen. Ik denk dat een ander dat ook zou doen en al deden ze het niet, het is niet aan mij om dat in te vullen. Het is niet eerlijk tegenover de ander, maar al helemaal niet tegenover mezelf. Je hoeft je niet te schamen voor je littekens. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik weet dat het verschrikkelijk is dat je een constante herinnering bij je draagt aan de periode dat je jezelf pijn hebt gedaan, maar het laat ook zien waar jij je allemaal al doorheen hebt weten te vechten. Je geeft niet op, je gaat door. Je zal leren, groeien, vallen, opstaan en het uiteindelijk niet meer nodig hebben.
Een eetstoornis of een depressie hoeft uiteindelijk niet meer zichtbaar te zijn, maar littekens blijven dat wel. Het is niet anders, maar dat betekent niet dat je je er je hele leven schuldig over moet blijven voelen. Het was geen keuze, maar het maakt wel deel uit van jouw verhaal. Een verhaal waarin jij onwijze obstakels moest trotseren. Een verhaal dat nog niet voorbij is. Ik weet dat het anders kan. Ik kon het en jij kan dat ook. Het komt goed, maar de littekens, die blijven.
Ik heb er een tijdje over na moeten denken, maar dit is het antwoord op de vraag over hoe ik om ga met mijn littekens in het openbaar. Ik heb besloten mijzelf er niet meer om te veroordelen. Als ik dat niet doe, kan niemand mij kwetsen. Dan kan ik achter mijzelf staan, mijn eigen kracht erkennen. Accepteren dat ik goed ben zoals ik ben met al dat ik heb meegemaakt. Vanaf het moment dat jij jezelf accepteert met al je imperfecties is er niemand die jou kan vertellen dat je dat niet mag doen. Er is niemand die jou kan vertellen dat je niet goed genoeg bent. Je bent goed, je bent sterk en dat mag je geloven. Dat mag je voelen.
Ja, ik heb mezelf pijn gedaan. Ja, ik heb littekens, maar dat maakt mij geen minder mens. Veel van ons zijn door moeilijke periode’s heen geweest. Veel van ons hebben ergens voor moeten vechten. Het enige verschil is dat het mijne zichtbaar blijft, maar het maakt mij niet minder. Ik heb voor dit leven gevochten. Ik ben sterk.
Jezelf beschadigen is niet goed, in geen geval. Dat is niet omdat het niet mag van mij, maar omdat je jezelf ermee tekort doet. Het is niet goed, omdat het jou niet gelukkig maakt, omdat jij beter verdient. Het is belangrijk om hulp te zoeken wanneer je hiermee worstelt. Vertel het aan iemand die je vertrouwd en stap eventueel samen naar de huisarts. Je staat hier niet alleen in.
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie