Magische grenzen. We hebben ze allemaal. 30 jaar worden is een magische grens, de grens dat het leven echt begint! De grens van een bepaald gewicht kan ook magisch zijn…. Zo zit ik al 9 maanden lang tegen een grens aan te hikken. Een bepaald gewicht is het doel!
Ik word lekker gemaakt met beloningen wanneer ik hem heb behaald. Die hele mooie pumps staan te wachten op mij in de winkel. Je weet wel, van die Sex in the City pumps. Ondertussen staat ook ons huis vol met de meeste schitterende bossen bloemen. Door zoon en man met grote zorg uitgekozen.
Ondanks dit offensief van aanmoediging, raak ik in paniek als ik maar enigszins in de buurt kom van die grens.
Die paniek en de tranen in mijn ogen. Thuis wordt dit verward en onbegrepen aanschouwd. Hoe leg ik dit uit? Dat gaat niet. Ik kan mensen niet uitleggen wat er door mijn hoofd gaat, wanneer de weegschaal meer aangeeft dan ik wil.
Het valt voor hen niet te begrijpen dat er over ieder klein dropje, ieder likje uit de Speculoos pot, elk hapje lasagne of van het softijsje van mijn zoon, wordt nagedacht. Ik heb echt hulp nodig.
En dan is het zo ver. Ik moet naar het kennismakingsgesprek voor een zelfhulpgroep. Spannend, heel spannend en eng! Sinds dat ik de datum weet, leef ik ernaar toe. Die dag krijg ik van iedereen die op de hoogte is, berichten met steunbetuigingen. Het (veilige) leven zoals ik het nu ken, gaat veranderen. Ook ik vind dat zelf uiteraard een goed iets, maar het beangstigd mij wel.
Na het “eten” stap ik in mijn scheurmonster en meld mij keurig op tijd op de plek waar ik moet zijn. Ik heb een afspraak met een ervaringsdeskundige, dit wordt de eerste keer dat ik met een (ex)lotgenoot ga praten. Het is werkelijk waar een ‘feest’ van herkenning. Ik voel me begrepen, niet alleen op de wereld en totaal niet raar!
Tijdens het gesprek wordt er van alles gevraagd. Wat voor soort eetstoornis heb je, hoe ziet het er dagelijks uit, wat eet je zoal op een dag, hoe compenseer je. Uiteraard wordt er ook geïnformeerd naar mijn lengte en gewicht én of ik tevreden ben met mijn gewicht. Ha, dit is de enige vraag waar ik niet meteen antwoord op kan geven. Het verschilt nogal per dag. Op een goede dag ben ik er tevreden mee, dan kan ik het allemaal wat beter relativeren. Maar op sommige dagen, vooral die dagen dat die magische grens weer nadert, dan ben ik toch wat minder vrolijk.
Na een uur van herkenning, besluiten we dat ik ga beginnen in de startgroep. Het is de bedoeling dat we inzicht gaan krijgen waar die eetstoornis daadwerkelijk vandaan komt. De officiële uitnodiging wordt zo snel mogelijk over de mail verstuurd en vanaf de eerste week van februari ga ik beginnen met het oplossen van deze energievretende stoornis.
Opgelucht en trots op mezelf rij ik terug. Die Tic Tacjes staren mij aan. Ik probeer de verleiding te weerstaan, maar verlies het op wilskracht. Moet kunnen. Vijf verdwijnen er in mijn mond. Bij het volgende stoplicht weer 5. Ondertussen maak ik het rekensommetje, wat niet moeilijk is, 10 x x kcal. Valt te overzien, maar het doosje vliegt wel naar de andere kant van mijn bolide, buiten handbereik en ik bel mijn moeder…
Had je de vorige blog van Louisa niet gelezen? Lees hem hier: 30 plus en een eetstoornis
Geef een reactie