Storm op de oceaan. Woeste, grote golven waarbij het voelt alsof je nooit aan de andere kant zal komen. Maar dan begint de wind een beetje te liggen, wat alleen niet betekent dat deze oceaan opeens stil is. De naweeën van de golven komen, klein en meerdere bij elkaar. Je zou denken dat het nu makkelijk is om de bestemming te bereiken, maar ook dit gaat veel kracht kosten. De naweeën zijn voor mij de uitdagingen die ik heb ervaren na het overwinnen van het grootste deel van mijn eetstoornis. Deze blog is voor degenen is nog niet volledig hersteld zijn van hun eetstoornis en misschien twijfelen om hierover te praten met iemand.
In 2019 begon ik met een voornemen om gezonder te gaan eten. Dit eindigde in een strijd met mijn eetstoornis. Eind dat jaar zag ik in dat het niet meer zo door kon gaan en ik vertelde het met alle moed die ik had tegen mijn ouders. Vrijwel direct zijn we samen op zoek gegaan naar passende hulp en die heb ik sinds de dag van vandaag nog steeds.
Ik begon met therapie en dacht dat als ik het eten en sporten onder controle had, ik weer helemaal de oude zou zijn. Dit ging toch wel even anders dan ik had gedacht. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat je na een bepaalde gebeurtenis nooit meer helemaal de oude kan zijn. Je leert nieuwe dingen, maakt dingen mee en je kijk op de wereld wordt bij elke ervaring weer een beetje anders. Toen het uiteindelijk steeds beter ging met mijn eetstoornisherstel, werd mijn kijk op de wereld telkens een beetje groter. Maar bij het ontdekken van nieuwe dingen en jezelf opeens leren kennen, kwamen voor mij ook nieuwe angsten en onzekerheid. Achteraf verwoordde mijn therapeut dit mooi als ‘de naweeën van een eetstoornis’. De uitdagingen die komen kijken na het overwinnen van het grootste deel van de eetstoornis.
Deze naweeën waren voor mij eerst nog onbekend. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat er misschien nog andere uitdagingen op mijn pad zouden komen waaraan ik moest werken. Maar een eetstoornis ontstaat niet vanzelf. Het kan te maken hebben met erfelijkheid, maar ook bepaalde karaktereigenschappen van een persoon kunnen je gevoelig maken voor het ontwikkelen van een eetstoornis. Eigenschappen die dus maken dat je wel of niet sneller last kan krijgen van een eetstoornis. Deze eigenschappen waren voor mij angst en onzekerheid, het verlies aan (of niet hebben van) controle.
In mijn eindexamenjaar wist ik niet welke opleiding ik wilde gaan doen en had ik veel stress door mijn examens. Ik was voor mijn gevoel de ‘controle kwijt’ over mijn eigen toekomst. Onbewust ging ik mijn aandacht richten op iets waar ik wel controle over kon hebben en waarvan ik het gevoel had dat ik er goed in was, namelijk afvallen en overmatig sporten. Het gevoel van controle gaf mij gek genoeg rust, terwijl ik lichamelijk en mentaal steeds onrustiger werd. Deze angst en onzekerheid waren na het overwinnen van het grootste deel van mijn eetstoornis nog niet weg, het is een eigenschap die mij bij hoort. Ik heb nog steeds angst en onzekerheid voor dingen die ik niet zeker weet of waar ik geen grip op kan hebben. Maar dat iets bij je hoort, betekent niet dat je het niet kan veranderen in iets positiefs. In mijn therapiesessies ben ik gaan leren hoe ik kan omgaan met deze emoties en de signalen kan herkennen. Op deze manier hoop ik steeds minder last te krijgen van mijn angst en onzekerheid.
Misschien heb jij ook het gevoel dat je nog tegen bepaalde dingen aanloopt als gevolg van je eetstoornis. Dit kan voor iedereen verschillend zijn. Maar ik geloof in volledig herstel voor iedereen. Wat mij erg heeft geholpen deze afgelopen jaren is met iemand praten over mijn situatie. Ik heb dit niet alleen gedaan met een therapeut, maar ook met familie en vrienden. Hoe spannend en eng ik dit in het begin ook vond, zo dankbaar ben ik nu voor alle steun en gesprekken die daaruit voort zijn gekomen. Je leert veel van elkaar en ervaart steun als je ervaringen deelt. Met mensen praten heeft mij laten inzien waar mijn sterke en minder sterke punten liggen. Hier actief mee bezig zijn en proberen negatieve dingen om te zetten in iets positiefs voor mezelf, heeft mij erg geholpen in het herstellen van mijn eetstoornis.
Ondanks dat ik nog op de kleine golven ben, kan ik de eindbestemming al zien. Nog eventjes volhouden en dan heb ik de grote storm op de oceaan overleefd. Wie gaat er mee naar de eindbestemming van volledig herstel?
Je mag trots zijn op jezelf, waar in de storm je ook bent. Want uiteindelijk zal de eindbestemming in zicht komen.
Geef een reactie