De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis

Kort geleden plaatsten we een gastblog waarin de term Ontwijkende Persoonlijkheidstoornis naar voren kwam. Rondkijkend op onze site kwamen we erachter dat we over de problematiek eigenlijk nog maar nauwelijks iets geschreven hebben, terwijl waarschijnlijk veel van onze bezoekers hier wel iets in zouden kunnen herkennen. In deze blog zal ik wat meer vertellen over de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Wat houdt deze stoornis precies in, waardoor ontstaat deze en wat kan je er allemaal aan doen?

Mocht je tijdens het lezen van deze blog veel dingen herkennen, probeer jezelf dan niet direct wanhopig in het hokje van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis te stoppen. Het kan prima dat je verschillende dingen herkent, zonder dat je direct deze stoornis hebt. Om erachter te komen of jijzelf lijdt aan deze problematiek, is het aan te raden om hiervoor contact te zoeken met jouw huisarts of behandelaar.

bron foto

De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) is een persoonlijkheidsstoornis die zich kenmerkt door geremdheid en het gevoel minderwaardig te zijn. Tevens zijn mensen met OPS meer dan normaal gevoelig voor kritiek of een negatief oordeel.

Als je lijdt aan een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis dan heb je in vriendschappen en relaties veel last van angst en onzekerheid. Je durft jezelf in sociale situaties nauwelijks open te stellen en je vindt het lastig om jezelf te zijn. Hierdoor voer je vaak maar een toneelstukje op, wat maakt dat iedere sociale situatie energievretend is. Je bent doodsbang iets verkeerd te doen of verkeerd te zeggen. Misschien ben je wel super saai of heel stom? Dit zorgt ervoor dat je vaak de neiging hebt om lange tijd de kat uit de boom te kijken. Je mengt je niet in het sociale gebeuren, maar wacht tot je het gevoel hebt geaccepteerd te worden.

Je denkt negatief over jezelf en ook over wat anderen wel niet van je zullen vinden. Je hebt daarnaast erg veel moeite met het ontvangen van feedback en kritiek. Iedere opmerking is namelijk een soort van bevestiging voor jou dat je niet goed genoeg bent, dat je saai en stom bent. Dit levert gevoelens van schaamte en minderwaardigheid op.

Sociale en onbekende situaties roepen veel angst op. Hierdoor heb je de neiging om deze uit de weg te gaan. Je ontwijkt ze dus letterlijk. Je werkt liever alleen dan in teamverband. Op school vermijd je groepjes en ga je sneller alleen zitten om mogelijke afwijzing te voorkomen. Je vindt het lastig om een teamsport te doen of een hobby te zoeken waar meer mensen bij betrokken zijn.

bron foto

Natuurlijk kan je, als je gewoon een baan hebt of naar school gaat, niet iedere onbekende of sociale situatie vermijden. Dit betekent tegelijkertijd wel dat je meer dan gemiddeld last hebt van angst en stress. Deze stress kan weer zorgen voor allerlei stress gerelateerde lichamelijke klachten. Denk bijvoorbeeld aan regelmatig hoofdpijn of buikpijn hebben of veel huidproblemen hebben. Daarnaast kan het vermijden van contact zorgen voor eenzaamheid en depressieve gevoelens.

• Hoe ontstaat het?
Er is niet één duidelijk oorzaak aan te wijzen voor het onstaan van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Deze stoornis onstaat veelal door een combinatie aan verschillende factoren. Zo kan een deel aangeboren zijn en een deel als gevolg van omgevingsfactoren. Een aantal factoren die een rol zouden kunnen spelen zijn: Pesten, afstandelijke ouders, een angstige ouder, verhuizing, hoog begaafdheid, scheiding etc. Uit onderzoek blijkt dat 1 tot 5 procent van de bevolking lijdt aan een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Mensen die lijden aan deze stoornis hebben veelal ook last van andere psychische problematiek.

• Hoe wordt het vastgesteld?
Het vasstellen van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis kan alleen gedaan worden door een professional. Daarvoor is het, naast een uitgebreid gesprek, meestal nodig om verschillende vragenlijsten in te vullen. Het is heel belangrijk dat je eerlijk bent tijdens het gesprek en bij het invullen van de vragenlijsten, ookal levert je dit waarschijnlijk schaamte of angst op.

• Wat zijn de kenmerken?
De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis kent een scala aan kernmerken. Iemand met dit type persoonlijkheidsstoornis voldoet ten minste aan 4 van deze kenmerken. Nogmaals; mocht je 4 of meer van deze kenmerken bij jezelf herkennen, dan betekent dit zeker niet direct dat je aan deze stoornis lijdt.

  1. Je vermijdt activiteiten op je werk of studie omdat hier dermate veel sociaal contact bij komt kijken, dat je heel bang bent voor kritiek of afwijzing.
  2. Je wilt alleen contact met andere mensen als je er zeker van bent dat je door hen aardig gevonden wordt.
  3. Je houdt afstand in intieme relaties omdat je bang bent om raar gevonden en uitgelachen te worden.
  4. Je maakt je veel zorgen over afwijzing en kritiek in sociale situaties.
  5. Je hebt moeite met het aangaan van nieuwe contacten omdat je bang bent niet goed of interessant genoeg te zijn.
  6. Je ziet jezelf als ‘sociaal gestoord’, niet aantrekkelijk als persoon en minderwaardig ten opzichte van andere mensen.
  7. Je hebt moeite met het nemen van persoonlijke risico’s en het ondernemen van nieuwe activiteiten.

bron foto

Wat kan je eraan doen?
Gelukkig zijn er verschillende vormen van therapie om aan deze problematiek te werken. Er wordt dan vaak gewerkt aan de achterliggende gevoelens, wantrouwen naar de omgeving en het minderwaardigheidscomplex. Voorbeelden van therapievormen die hierbij worden toegepast zijn sociale vaardigheidstraining, cognitieve gedragstherapie en schematherapie.

Er zijn diverse instanties voor persoonlijkheidsproblematiek verspreid over Nederland. Wil je weten welke dat zijn en waar je die kunt vinden, neem dan even een kijkje op onze hulpkaart.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

63 reacties op “De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis”

  1. Mooi geschreven, heb zelf ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en herken mezelf er helemaal in.

  2. En heb ook 2 schema therapieën gevolgd. Het helpt echt! De schema’s en modi’s worden goed aangepakt .. Heb er zelf 21 weken over gedaan, maar het was het waard!

  3. Wat fijn om dit te lezen! Herken veel dingen in mijzelf. Vind het fijn, dat het wordt erkent en niet wordt afgedaan als ‘lui’ of ‘ongeïnteresseerd’ (wat vaak wordt gedacht als je bijv. ergens niet aan mee doet).

  4. Bij mij wordt ook gekeken naar dit soort problematiek. Ik herken er veel in, maar heb ook autisme en sowieso weinig behoefte aan sociaal contact, waardoor dingen nogal overlappen.

  5. Goed dat je hier een blog over hebt geschreven Scarlet. Zeker herkenbaar voor mij. Alle punten eigenlijk. Heb dan ook OPS (en de gastblog geschreven ;-)).

  6. Wow eng herkenbaar… Wist niet dat het zo heette maar herken zowat alles, heel helpend blog Scarlet xx

  7. 100% herkenning, voldoe aan alle punten helaas.
    Heb op dit moment therapie, werken ook met schematherapie. Is pittig, en confronterend. Wel goed.
    Alleen zo jammer om te horen dat je dit nooit kwijt zult raken, altijd stukje van je blijft en dat je er mee moet om leren gaan. Niet zo moedgevend.

  8. Ik herken het ook… Heb 2 jaar geleden de diagnose OPS gekregen, naast nog een boel andere diagnoses. Het is moeilijk om ermee te leven, maar niet onmogelijk gelukkig. Jammer genoeg heb ik er nog geen therapie voor gehad. Ooit misschien…

  9. Nog een paar tekens van OPS die niet in het artikel worden genoemd:

    – Zeer zelfbewust, voortdurend letten op wat je zegt en doet;
    – Jezelf lelijk vinden;
    – Moeite hebben met aangeraakt worden / intimiteit;
    – Vinden dat je eigen problemen niks voorstellen vergeleken met die van andere;
    – Wegvluchten in dromen (escapisme).

    OPS lijkt daarnaast veel op een sociale fobie, en is denk ik een mildere vorm ervan.

  10. Herken het wel, weet niet of het een stoornis is. Een arts van het UWV concludeerde op basis van mijn dossier – zonder me gezien te hebben – dat ik borderline zou hebben; in een gesprek met een andere arts zei deze dat ik wel borderlinetrekjes zou hebben. Alleen herken ik me er niet zo in, heb eerder bindingsangst dan verlatingsangst dus dat ontwijkende heb ik juist wel. Ook al door vervelende ervaringen dat mensen helemaal over me heen walsen en vat om me proberen te krijgen omdat ze me niet kunnen begrijpen en dat ik me dan maar weer terugtrek. Krijg ik in een relatie bijvoorbeeld commentaar als ik een keer uitadem dus dat doe ik ook niet meer, wel ademen maar geen relatie meer.

  11. Hier nog één. 😉

  12. okeee nog een stoornis mischien dus

  13. Ik heb ook OPS en heb hier een deeltijd-therapie voor gevolgd. Dat heeft mij zo onwijs geholpen! Dus treur niet: het kan beter worden. 🙂

  14. Mij hebben ze in het verleden ook wel gezegd dat ik mogelijk last van OPS zou hebben. Ik was het daar niet zo mee eens. Toen ik andere problemen aan ging pakken, ging het vanzelf een heel stuk beter. Bleek dus geen OPS te zijn, maar sociale fobie gerelateerd aan andere zaken.
    Als je denkt dat je misschien ook OPS hebt: je hoeft jezelf niet direct (nog) een etiketje op te plakken. Je kunt ook “gewoon” strontonzeker zijn door al je andere problemen en zorgen. Neem de tijd om daaraan te werken en wie weet groei je dan ook mee in zelfvertrouwen en ebben je angsten weg.
    Overigens wil ik de moeite van hen die met OPS te maken hebben niet bagatelliseren; jullie hebben het zwaar en ik wens jullie veel moed toe!

  15. @ pluiS
    heel mooi gezegt als je het zo bekijkt heb i het mischien helemaal niet wel raar dat de meeste dingen kloppen maar ik weet nu waarom dankjewel !

  16. Fijn dat hier aandacht aan wordt besteed. Ben gediagnosticeerd met trekken van OPS.

  17. Zo herkenbaar, naast de diagnose OPS ook complexe PTTS en een Dissociatieve Stoornis. Fijn dat er ook voor OPS aandacht is. Therapieen hebben tot nu toe nog niet geholpen maar als ik lees dat er soms toch verbetering kan optreden, blijf ik vechten. Dank je wel voor dit blog.

  18. Ben onlangs ook hiermee gediagnosticeerd na veel uitgebreide psychologische onderzoeken en interviews. Advies is ook (klinische) schematherapie geworden, dus ik vind het fijn om hier nu meer over te kunnen lezen!

  19. Is het niet gwn hetzelfde als héél onzeker zijn?…

  20. @Fems -:0

  21. Ik heb heel lang gedacht dat ik OPS had

    Anderzijds heb ik moeite met de term ‘persoonlijkheidsstoornis’

    Ik vind dit een raar hoekje in de DSM. Omdat je in AS II toch onmogelijk ‘gestoord’ kan zijn? Ik vind het zo raar dat je ‘gestoord’ kan zijn in je persoonlijkheid? Dit is toch wie je bent?

    Als je volgens de DSM nu eens in AS II nu eens karaktereigenschappen zouden schrijven in plaats van stoornissen. Die zijn toch variabeler? Daar kan je toch nog aan werken?

    Ik vind het zo jammer als je bij jonge mensen over een persoonlijkheidsstoornis spreekt omdat zij nog zo kunnen groeien en dan direct een etiketje krijgen.

    Zou er geen aangepaste DSM moeten zijn voor jonge mensen of een minimumleeftijd om in AS II over stoornissen te spreken?

    Verder vind ik dit wel geen goed artikel hoor! Want dit is een heel onbekende aandoening, en het is goed dat het eens belicht wordt. Omdat heel standaard de diagnose borderline wordt gesteld terwijl heel veel mensen ook dit kunnen hebben. Dit is echt niet zo bekend.

    Wat vinden jullie?

  22. Minimum leeftijd is nu 18 jaar. Maar ook daar weten ze een weg omheen te vinden door, ”in ontwikkeling ervoor te zetten” zo had ik o.a. deze diagnose al op mijn 15de, nu nog steeds (24) alleen nu dus niet meer ”in ontwikkeling”. Eigenlijk zou het verhoogd moeten worden, naar vanaf 25 jaar, vind ik, omdat dan je hersens en dus ook persoonlijkheid pas volgroeid zijn. ”Regide en ”negatieve” ”herhalend destructief voor zichzelf en de omgeving” karaktereigenschappen zou misschien inderdaad een betere omschrijving zijn (die mensen niet als gestoord kwalificeerd, maar ook niet voorbij gaat aan hun leiden”). Het is echter wel lastig om het uit te stellen tot 25, wanneer persoonlijkheidsstoornis anders je enige diagnose (bij comorbiditeit is dit natuurlijk minder belangrijk) zou zijn en voor een deel vinden sommige patienten het ”fijn” als hun klachten een naam krijgen en op die manier ook erkend en serieus genomen worden. Daarnaast zit je dan ook met een verzekeringsprobleem (zorgverzekering) wiens eisen al steeds stricter worden (al moelijk doen over persoonlijkheidsstoornis NAO etc.). Daar gaan ze het niet accepteren als men van hun 15de (of nog eerder) tot hun 25ste diverse (intensieve) behandelingen volgen voor iets wat ”in ontwikkeling is”. Er wordt dan al snel gesproken over controles en verhoogd risico op verzekeringsfraude. (In de meeste gevallen natuurlijk onterecht, maar net als met de PGB des te soepeler de regels, des te meer misbruik en ”rotte appels” die hier gebruik van maken.)

  23. ik vind persoonlijkheidsstoornis veel te zwaar klinken, met jou als persoon is niets mis, je durft alleen jezelf niet groot te maken in wie je bent. Je hebt daarin angst voor afwijzing of falen, daardoor/daardoor ontwijk je veel aspecten van het leven, maar waarschijnlijk denk je over heel veel dingen veel meer na dan de gemiddelde mens en ben je, als je eenmaal van de grond komt, juist een welkome persoon tussen al die mensen die OOK zoveel ontwijken, maar waarbij het niet zo opvalt.

  24. @Unicorn

    Tja gestoord zijn in je persoonlijkheid. Ik snap dat je moeite hebt met die term. Het is inderdaad nog al wat als je echt de diagnose krijgt. Toch kunnen er dingen in levens van mensen gebeurd waardoor er iets verstoord raakt in de persoonlijkheid. En dat is heftig voor die gene zelf maar ook voor de omgeving. Persoonlijkheidsstoornissen zijn (vaak) niet meer op te lossen. Het is wel hoe jonger je bent hoe meer therapie nog effect kan hebben. Kan, het is jammer genoeg niet altijd zo. De diagnose persoonlijkheidsstoornis word eigenlijk pas gesteld als iemand volwassen is. In de puberteit wordt wel eens gesproken over een bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling. Nog niet echt een stoornis. Soms word er wel een uitzondering gemaakt als het echt heel duidelijk is. Bijvoorbeeld als iemand al heel lang in de psychiatrie zit en er al heel veel bekend is over die persoon. Het kan ook zijn dat de diagnose wordt gesteld om een behandeling te kunnen geven maar dat de diagnose er weer later vanaf wordt gehaald.
    Het belangrijkste is denk ik om te onthouden dat ook al heb je een persoonlijkheidsstoornis (en dat geldt voor elk probleem of stoornis) je bent niet gek. Het zijn hele normale mensen met een (flinke) rugzak.

  25. Eigenlijk vindt ik herkenning in alle punten, maar dat klinkt stom. Het feit dat ik niet de enige ben die hier herkenning in vindt is fijn.

  26. Ik heb dat ook. Nou ja, soms had ik dit, soms borderline en dan weer nao met trekken van allebei. Elke instelling keek er weer net iets anders tegenaan.

    Maar dat maakt niet uit. Ik ben inmiddels wel gewend om me niet zoveel van dit soort classificaties aan te trekken.

    Ik heb schematherapie gedaan en dat werkte echt. Het veranderde dingen waarvan ze tijdens de eetstoornisbehandeling zeiden dat het niet haalbaar was. Tijdens de eetstoornisbehandeling was het meer van accepteren, mee leren leven en mezelf tegen dingen beschermen.

  27. Fijn dat er een blog is geschreven over OPS. Voor mij levert het herkenning op, ik vind het echter vooral echt van toegevoegde waarde omdat deze blog kort en helder duidelijkheid geeft over deze diagnose. Maakt dat ik het beter uitleggen kan. Thanks, Scarlet!

  28. Ik herken alles hierin van mezelf maar nooit die diagnose gehad ik heb nu 3 jaar ptss gepaard met allerlei angst stoornissen zoals straatvrees en krijg hiervoor ook cognitieve gedrags therapie maar ik heb niet het gevoel dat dit werkt en heb ook veel last van stress eczeem acne en gezondheidsklachten soms ben ik ten einde raad omdat het mijn leven zo beinvloed dat ik een heel beperkt leven lijd geen school geen werk altijd afhankelijk van mensen die dicht bij mij staan en ik ben nog maar 20 srry als ik hier iemand mee lastig val wou het gewoon even kwijt

  29. @Annemiek, lastigvallen echt niet hoor. Lastig om iets te vinden wat je echt helpt.

  30. @Annemiek:
    “srry als ik hier iemand mee lastig val wou het gewoon even kwijt”
    Nee, natuurlijk val je hier niemand mee lastig. De bedoeling van deze site is juist dat je dit soort dingen er op kunt delen.

    Verdrietig dat je zo’n slecht zelfbeeld hebt. Hou vol! Je bent nog maar 20, er kan nog van alles gebeuren. Zo te zien heb je al veel kennis over jezelf. Dat is altijd goed.

  31. Ik herken mezelf hier heel erg in, en gisteren kwam mijn therapeut ookal met wat informatie over deze stoornis. Dit artikel komt eigenlijk als geroepen. Heel handig, want ik ga na de vakantie naar een nieuwe klas en ik hoop dat het dan al een stuk beter gaat en ik er minder last van zal hebben. Ik heb vorig jaar veel leuke dingen met vriendinnen gemist wegens dit, ik noemde het zelf eigenlijk altijd ‘verlegenheid’ ookal ging het net een stapje verder dan dat.

  32. Woooow elk woord beschrijft mij. Maar, zoals de intro zegt, zal het vast niet hebben 🙂

  33. Wat ik me oa afvraag is: wat is het verschil tussen OPS en autisme? Het lijkt wel heel veel op elkaar..?

  34. Anna: dat vraag ik mij ook af.
    pdd-nos lijkt hier heel erg veel op.

  35. Ik heb heel erg gehuilt net
    Om het feit dat ik lees dat iemand mij
    Wel kan begrijpen
    En dat ops wel mee te leven is.
    Ik heb heel lang en nog steeds het gevoel
    Nooit “normaal” te kunnen worden……
    Ik blijf doorgaan met strijden.

  36. Om even te reageren op Unicorn:
    volgens de DSM kun je inderdaad onmogelijk gestoord zijn, maar je persoonlijkheid kan wel degelijk verstoord worden en daardoor gestoord worden door dingen die je in je verleden hebt meegemaakt. Je kunt inderdaad wel zeggen dat je bent wie je bent, maar als je door omgevingsfactoren zo gevormd wordt dat je een OPS ontwikkeld, vind ik dat wel degelijk gestoord. Het zat niet in de aard van het beestje, het is ontstaan.

  37. Wie heeft m.b.t. OPS inzichten in behandelingen die afwijken van wat standaard aangeboden wordt (maar wel volledig vergoed?). Ik wil nl graag een combinatie van intensieve EMDR en daarnaast exposure en cognitieve gedragstherapie. Maar alleen de laatste twee worden aangeboden. En dat lijkt mij dweilen met de kraan open. Aan de basis verandert niets, dus zodra je dus een tegenslag hebt verval je weer in dezelfde gewoontes en bovendien denk ik deze behandeling ook niet zorgt dat de angst verdwijnt. Terwijl ik dat nu juist wil bereiken. Want anders blijft het een levenslang gevecht tegen angst en heel eerlijk, dan vind ik het leven ook geen bal meer aan.

  38. Hallo Cis, ik wacht al heel lang op een therapie. Ze kunnen na 5 intakes nog steeds geen passende therapie vinden…😔

  39. Ik herken er veel in. Ik ben sinds 2 jaar hiermee gediagnostiseerd. Al twee keer een klinische behandeling gehad hiervoor en nu nazorg in de vorm van 2
    Daagse deeltijd. Na een half kliniek ging het goed. Structuur en mensen om me heen was fijn. Maar nu weer thuis. En dan is alles weer teveel. Ik wil weer gaan studeren, maar hoe ga ik dat doen als ik nog zoveel blijf vermijden. Ik lijkt net of het steeds erger wordt. Ik zit er over na te denken om begeleid te gaan wonen. Iemand tips?

  40. Heel herkenbaar, ik heb de diagnose afgelopen december ook gekregen. Het is eigenlijk best een opluchting dat dit is geconstateerd. Geeft mij duidelijkheid. Tegelijkertijd bots ik nog tegen veel vragen aan. En vooral ook hoe krijg je het andere toch in die zin duidelijk gemaakt. Dat veel dingen niet vanzelf sprekend zijn. Zit nu ook nog midden in het traject schematherapie. En nog steeds doet mij dat goed. Ondanks dat het confronterend is. Soms zou ik wel eens met mensen in contact komen die met hetzelfde worstelen.

  41. ik heb ook OPS en wil zoals Marieke ook in contact komen; heb vele behandelingen achter de rug met veel diagnoses maar in OPS herken ik me het meest

  42. In het verhaal van Berry komen wel veel dingen terug die ik herken. Ik ben getrouwd geweest, maar na jaren van terugkerende depressies die een gevolg zijn van een recentelijk vastgestelde diagnose OPS, had zij er genoeg zijn. Toch zijn de wonderen de wereld niet uit woon ik sinds kort samen met een hele lieve meid die mij echt accepteert. Het lijkt voor mij ook uiteindelijk het meest haalbare om huisman te worden/blijven. Ik kan wel weer een baan zoeken, maar ik weet dat ik toch na enkele weken vastloop. De spanning en emotie die ik voel wanneer ik ook maar een heel simpel puntje van kritiek te horen krijg zijn verschrikkelijk. Het schiet dan in mijn keel, tintelingen in mijn armen, koud zweet. Ik merk dat dat ik desnoods alles en iedereen zou opgeven om dat nare gevoel niet meer te krijgen. Al moet ik op straat gaan leven, ik wil me niet meer zo angstig voelen.

    Dus nu ben ik wel aan het zoeken naar een parttime baan. want ik wordt gek van het thuis zitten. En geld is ook wel handig. Ik leef nu van de inkomsten van mijn vriendin en heb mijn ouders onlangs voor een eenmalige bijdrage gevraagd, maar nu kruipt het einde van de maand weer dichterbij en ik heb nul komma nul zicht op een inkomen. Geen recht op een uitkering, geen behoefte aan een uitkering (voel ik me ook weer mislukt…).

    Ik sta op een wachtlijst om te starten met groepstherapie, dat zou dan voor het eerst zijn. Ik wil ook gaan kijken of er dmv een wijziging in mijn medicatie iets te verbeteren valt. Belangrijkste voor mij is toch wel een goed dagritme, veel sporten en gezond eten.

    Merk dat ik, nu ik een beetje weet wat er scheelt, behoefte heb aan het delen van mijn ervaring en het horen van de verhalen van anderen. Mensen die er mee hebben leren omgaan of mensen die wel werken en hoe ze dat dan doen.

  43. Ik heb de diagnose 3 jaar geleden gekregen, samen met de diagnose afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, Ik heb soms de indruk dat 2 elkaar een beetje versterken.
    Ik heb er erg veel last van. Ik vind het heel moeilijk om een baan te vinden bijvoorbeeld. Ik ben erg geremd en kan volledig blokkeren op de werkvloer. Vooral als het een nieuwe plek is. Waardoor ik die baan kwijtraak. Terwijl als ik de kans krijg en iets meer tijd, dan kan ik groeien en laten zien dat ik veel kan. Maar die kans krijg ik meestal niet.

    Na mijn depressie heb ik weinig tot geen vrienden meer over en vind het moeilijk om nieuwe vriendschappen te sluiten. Omdat het eng is en ongemakkelijk, maar ik heb er juist wel veel behoefte aan.

  44. Over het verschil autisme en ontw. pers :

    Op zichzelf zijn het 2 echt verschillende stoornissen. Wel is het zo dat veel met autisme nare sociale ervaringen meemaken door het onvermogen ons in te voelen in de situatie en in het hier en nu te zijn, en alles goed te interpreteren in het sociale verkeer, als je dan ook nog eens kritiek daarom krijgt, of uitgelachen wordt op jonge leeftijd en het gebeurt vaak, dan zou je een OPS kunnen krijgen als het probleem of pesten structureel is, of sociale fobie kunnen ontwikkelen. Autisme ligt hem in het gebrek aan sociale voelsprieten en invoelen en trage reageren erop, ook is de prikkelverwerking totaal anders in de hersenen, dat kenmerkt autisme.
    Autisten kijken letterlijk maar ook figuurlijk met een andere bril naar de wereld en gaan anders met dingen en mensen om, dit hoeft niet met emoties of angsten te maken te hebben.

    Dus iemand met autisme die vanaf kleins af aan door de omgeving goed opgevangen wordt, beschermt tegen teveel sociale prikkels, op een geschikte school zitten, de juiste lieve vrienden hebben en zich persoonlijk goed kunnen ontwikkelen (want het is een ontwikkelingsstoornis, en geen angststoornis in eerste instantie), zal over het algemeen geen sociale angst ontwikkelen, integendeel, veel autisten zijn juist sociaal zeer zoekend en praten graag met onbekenden, juist, soms praten ze met iedereen die ze tegenkomen!!

    Wat wel zo is, is dat dat lang niet voor alle autisten is weggelegd, omdat veel normaal-hoog IQ autisten pas in de volwassenheid de diagnose hebben gekregen (en dat zijn de meeste mensen met autisme), en door hun andere manier van zijn, vaak erg zijn gepest en continue buitengesloten in een totaal verkeerde niet aangepaste omgeving, wat later tijdens de pubertijd of adolecensie in chronische sociale angst kan ontaarden, of in meerdere pers. stoornissen, al hoeft dat niet altijd het geval te zijn als ze toch nog wat zelfvertrouwen hebben.

    Zelf heb ik zeker weten ook een Ontw. pers (vanaf 16e) naast mijn klassiek autisme, ben ook erg gepest en buitengesloten! Gelukkig ken ik ook auti’s die dat juist niet hebben meegemaakt, en die helemaal geen sociale angst hebben, ook al leven ze soms in hun eigen wereldje. Maar autisme in combinatie met sociale omgevingsfactoren die ongunstig zijn, vergroten inderdaad wel de kans flink op angsten, maar het angst en autisme zijn in principe dus echt 2 verschillende dingen.
    Onder de sociaal angstige mensen zullen geheit ook meer autisten zitten per groep

    Ik wens iedereen PEACE PEACE!!!! die dit leest, en laat je niet kennen door andere mensen die kritiek of raar tegen je doen, of je afwijzen, richt je daar niet op, richt je op jezelf en maak van je leven en ontwikkel je, wel of geen autisme, maak wat van je leven!!!!!

    XXX

  45. Ja, ik herken me erin.. Heb gister half-half de diagnose gekregen. Maar heb niet alles durven toegeven aan de psychiater.
    Heb me altijd al n kneusje gevoeld in sociale contacten. Goed om hier van meer mensen te lezen en daarmee n stukje begrip.

  46. Ontwijkende persoonlijkheid… Ik had hier nog nooit van gehoord maar dit is _precies_ wat ik heb. Samen met depressie.
    Ik heb wel vaker therapie gehad maar nog nooit gericht op “ontwijkend” gedrag, meer op depressie, laag zelfbeeld, gesloten zijn, perfectionisme en zelfs adhd (wat ik zelf niet kon plaatsen). Ik dacht zelf dat ik autistische trekken had (ook vanwege licht dwangmatig gedrag en hangen aan vaste structuren) maar deze stoornis in dit artikel dekt de lading veel beter.

  47. Alsof ik dit zelf heb geschreven! Ik heb het er al een tijdje moeilijk mee maar durf niet zo goed om hulp te vragen. Misschien stel ik me gewoon aan. Daarnaast vind ik het nogal moeilijk om in een gesprek te kunnen uitleggen wat me dwars zit. Ik heb erg veel moeite om mijn emoties onder woorden te brengen en heb dus geen idee hoe ik hiermee naar een ander stappen moet. Iemand tips?

  48. Gisteren de diagnose gehad en nu veel aan het Googlen over wat het precies inhoudt. Erg opgelucht nu want er komt een hoop duidelijkheid nu.

    1. Hoi Ssus, ik heb ook kort geleden de diagnose gekregen! Zou fijn zijn als ik met iemand kon praten waar ik dingen kan herkennen, zou jij dat ook fijn vinden?

  49. Is er iemand die in contact wil komen met een ‘lotgenoot’? Ik zou hier graag met iemand over willen praten.

    1. Hoi Luuk,

      En paar maand na je reactie. Maar ik zou ook graag in contact komen met “lotgenoten” zijn er nog meer mensen die daar behoefte aan hebben?

      1. Ik zou ook met een lotgenoot in contact willen komen

  50. Je kan hier verder geen account aanmaken of wel? Hoe kan ik je evt. Bereiken anders?

  51. Dit is gewoon echt eng herkenbaar, zelf zeggen mensen altijd dat ik een erg spontane en vriedelijke en open uitstraling heb. Maar ik voel me idd het tegendeel.

  52. Bij mij is ook een persoonlijkheidsstoornis vastgesteld door professionals. Een tijdje terug heb ik zo’n schema therapie gevolgd zonder echt resultaat. En het resultaat is uitgebleven omdat de therapeuten onvoldoende kennis hadden en deels nog in opleiding waren. De therapie die ik gevolgd heb was met een groep en daarin kon ik mij als eenling van de anderen afscheiden en dus niet echt mijn eigen echte verhaal doen.
    Mijn oproep zou zijn om mensen met deze “afwijking” van het normale individueel te behandelen en pas later in de therapie in een groep te plaatsen.

  53. Ik heb ook ops. Ontstaan door trauma’s in mijn jeugd. Ouders beide alcoholisten. Ik ben mishandeld en misbruikt. Zowel geestelijk als lichamelijk. Mijn moeder had ook een vorm van Munchhausen bij Proxy. Narcisme was aanwezig bij beide ouders. Ik ben nooit geliefd en aangeraakt. Heb er dagelijks last van. De meeste last ontstaat omdat mensen er niets van begrijpen. Autisme wordt nu geaccepteerd en ‘begrepen’. Maar dit dus niet. Dus gaan mensen je gedrag helemaal verkeerd beoordelen met alle gevolgen van dien.

  54. Op persoonlijkheidsstoornissen lijkt een taboe te rusten. Misschien omdat persoonlijkheidsstoornissen regelmatig negatief in het nieuws komen. Dat maakt bespreekbaar maken van een persoonlijkheidsstoornis lastig.
    Ikzelf ben al behoorlijk op leeftijd en heb een lang behandeltraject achter de rug. Ik ben twee keer in groepstherapie geweest (interne behandelingen). De behandelingen waren verre van gemakkelijk. Het is me niet gelukt om de therapieën af te maken. De behandelingen hebben – ondanks pijnlijke ervaringen – inzicht gegeven in wat er met me aan de hand is.
    Ik heb mijn stoornis min of meer geaccepteerd: "Het is zoals het is!".
    Het gaat intussen beter met me. Ook lange wandelingen en vrijwilligerswerk hebben een positieve uitwerking gehad. De OPS is niet verdwenen! De angst dat ik opnieuw terugval in depressies komt van tijd tot tijd terug.

  55. Weet iemand goede boeken over dit onderwerp?

  56. Zijn er ook mensen die een Ontwijkende of Vermijdende persoonlijkheidsstoornis ‘zomaar’ hebben gekregen, dwz zonder heel heftige gebeurtenissen in de jeugd? Of zou je dan eerder aan autisme kunnen denken?

    1. Hoi hoi Ik,
      op een site heb ik gelezen dat er weleens mensen zijn die waarbij dat is gebeurd, en eerlijk gezegd kan ik me dat ook voorstellen dat dat kan in een bepaalde samenleving, als je al heel erg ingetogen bent bijvoorbeeld of vaak twijfelt van nature over dingen sneller zomaar zonder trauma’s of iets de ontwijkende PS ontwikkeld, zelfs vrij logisch lijkt dat me.

      Maar emotionele verwaarlozing of trauma’s van welke aard ook hoeven dus zeker niet de oorzaak te zijn inderdaad, al speelt dat mééstal wel minstens een hele grote rol erin. Maar ik geloof toch dat het wel ergens vandaan komt.
      Zoals boven gezegd geloof ik wel dat een ingetogener karakter en rustigere temperament, kunnen botsen met bijvoorbeeld deze snelle westerse maatschappij, persoonlijkheidsstoornis betekent dat jou karakter/temperament/gedrag botst met de cultuur waarin jij je op dat moment in bevind. Vooral Nederland is een land waar mensen luidruchtig, oordelend, projecterend, gemeen en grof naar elkaar zijn, Nederland staat ook bekend als het meest asociale en luidruchtigste land al jaren, heeft ook met verwennerij in combi met moderne technieken te maken.

      Op straat is het schijnbaar en blijkbaar heel normaal in Nederland dat je openlijk en hard oordeelt over iemands kleding of uiterlijk bijvoorbeeld vaak om om iemand pijn te doen, en is het in veel steden of buurten bijna normaal om iemand uit te lachen of zelfs uit te schelden om die redenen, typisch westerse maatschappij, maar ook vooral typisch Nederlands gedrag.
      Of heel lang naar iemand intens gaan staren, is ook typisch Nederlands, Nederlanders worden in allerlei vakantielanden ook door buitenlanders gelijk herkend om de harde starende blik bijvoorbeeld. In andere landen is dat zeer onbeleefd om iemand compleet openlijk doelbewust te gaan observeren of aankijken, daar gelden ook vaste ongeschreven regels dat het zeer onbeleefd is om lang naar iemand te staren. Maar voor Nederlanders is dat heel vaak heel normaal.

      Dus kan me voorstellen om op je vraag terug te komen: Dat het inderdaad zonder nare jeugd kan ontstaan, maar dan botst je ingetogenere karakter en je rustige (langzamere) temperament wel weer erg met deze maatschappij, waardoor sterke continue wrijving ontstaat, waaruit de ontwijkende PS zich gaat ontwikkelen.
      Was die persoon bijvoorbeeld op het idylische afgeleegen platteland van Spanje metr bijna geen inwoners, of bij de spirituele indianen in een rustig berggebied opgegroeid, dan had hij/zij die stoornis hoogstwaarschijnlijk helemaal juist niet ontwikkeld. Dit omdat in deze gebieden mensen al heel rustig en ingetogener en 10x langzamer leven. Dan was die persoon dus zelfs prima op zijn plek geweest, dan in die gebieden, zouden extraverte mensen juist buiten de boot vallen.

      Dus op die manier kan de ontwijkende PS ook ontstaan buiten nare ervaringen en trauma’s om.

      Mensen met autisme hoeven geen ontwijkende PS te hebben, juist in tegendeel vaak, die zijn juist zeer direct en open van nature en kennen juist geen terughoudendheid van nature, in sociaal contact, die kennen van nature juist veel minder angsten dan mensen zonder autisme, ook minder tot geen sociale angsten, ook door gebrek aan sociaal bewustzijn, maar ook door andere verwerking van prikkels (informatief ipv non-verbaal -sociaal ingesteld, wat angsten juist verminderd bij autisme). Wel kan de ontwijkende PS of andere PS zich zeker ontwikkelen bij autisme, door heel veel nare sociale ervaringen omdat ze anders zijn en van nature anders reageren op mensen en het leven en interesses, of door tegen de cultuur aan te lopen waar autisme niet geaccepteerd wordt. Dan ontstaat de vermijdende PS bij autisme doordat anderen op autisme reageren en dus door veel sociale trauma’s, daarom komt die combinatie wel vaak voor inderdaad.
      Maar autisme zelf zonder nare sociale ervaringen of trauma’s heeft totaal niks te maken met de ontwijkende PS, eerder juist het tegendeel. Mensen zonder autisme lopen van nature nog meer kans op de PS binnen een snelle westerse cultuur (zonder trauma’s) omdat mensen zonder autisme alles veel sterker lezen bij anderen en voor anderen automatisch denken, en dingen sterker kunnen aanvoelen. Dat zorgt als kans juist veel meer voor schadelijke denkpatronen, dan iemand dat met autisme zou kunnen ontwikkelen in normale omstandigheden.

      1. Ik ben het niet eens met wat je schrijft. Autisme kan juist samenhangen met angst, te veel voelen, laag zelfbeeld etc. Angst kan zelfs de basis zijn – het boek ‘de jongen die te veel voelde’ schrijft hierover. Autisme gaat ook vaak gepaard met een vertraagde gehechtheidsontwikkeling.

        Als ouders niet weten dat autisme een rol speelt (of zelf moeite hebben met voelen) lukt heb niet altijd om goed af te stemmen op het kind. Als kind kun je je dan niet gezien en gehoord voelen of als er negatief op je gedrag gereageerd wordt (omdat het niet begrepen wordt) kan het zijn dat je (vermijdende) persoonlijkheidsproblematiek ontwikkeld. Het ontwijken van negatieve gevoelens van afwijzing en schaamte en falen kan lijden tot somberheid of depressie en zo kan een vicieuze cirkel ontstaan.

        Natuurlijk heeft de maatschappij hier invloed op, dat klopt. Het wordt voor veel mensen steeds lastiger om mee te komen met alle ontwikkelingen en de hoge verwachtingen die aan ons gesteld worden.

  57. Wat heftig dat OPS is gebleven bij sommige mensen, daar ben ik zelf dus ook bang voor, want ik ben al echt heel lang aan het therapieen, er lijkt geen verandering in te komen, alleen maar kwaadheid, wat ik toch altijd al ben. Het voelt alsof het OPS een permanent deel van mijn karakter is geworden, eigenlijk altijd al iets als kind ook al, al was ik toen nog gelukkig met enkele goede vriendschappen. Maar dat het nu heel erg is geworden toen ik de ziekte kreeg, en in wezen zo gewoon ben en blijf. Ik ben dus zo bang dat het niet beter gaat worden en dat ik volledig geisoleerd achter blijf tot mijn dood. Dus dat ik tot in mijn grafkist voor iedereen een hele rare en vreemd persoon blijf en buitengesloten blijf worden en niemand op mijn begrafenis zal zijn, want die kant gaat het wel op meer en meer, ik ben trouwens niet suicidaal en nooit geweest ook en ben ook gewoon van plan oud te worden. Maar het leven in volledige afgescheidenheid en sterkte onwil om bij mensen te zijn, aan de zijlijn te staan, is veel te pijnlijk, ondanks dat je continue contact met een dierbaar iemand wilt. Zelfs in kunstgroepen of spirituele groepen val ik er bijna altijd buiten, waar je het normaal niet zou verwachten en juist volledige acceptatie en liefde verwacht, ja heel soms wel, maar nee, bijna nooit dus, met mijn OPSkarakter tegenover de boosaardige wereld, want dat is zoals ik het zie, mijn vaste gedrags-karakter. Ik heb zelfs bijna chronische (lichte) dissociatie, geregeld korte periodes van waanbeelden en soms psychotische klachten, dus waar groeit dit heen??

    Zijn hier mensen die tips hebben hiermee om te gaan, of een levenswijze hebben gevonden om de OPS zoveel mogelijk op te lossen, of activiteiten doen die de OPS zeer leefbaar maken of zelfs verminderen? want ik weet het niet meer soms, overal zijn mensen, maar alles in steeds meer eenzaamheid alleen doen, dat wordt hem toch echt niet. Wie heeft hier tips over of zelfs oplossingen voor gevonden? Mogen ook tips uit therapieen enz enz zijn.

    1. Zo dat lijkt alsof ik dit geschreven zou hebben.
      Vroeg me af of je hier nog bent na de jaren dat je dit schreef?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *