In de Whatsapp groep waar ik met wat vrienden in zit zie ik hoe drie van die vrienden met elkaar afspreken om samen iets te gaan eten. “Zullen we dan zo en zo laat doen? Wel op deze dag, want anders kan ik niet.” Vanaf m’n bank lees ik mee, zonder te reageren. Wel vraag ik me af waarom ze mij niet uitnodigen. Misschien had ik het ook wel leuk gevonden om mee te gaan eten, maar nee, het blijft bij hun drie. Ik trek een deken over me heen en wil het liefst verdwijnen hier op de bank. Is er een oplossing voor deze eenzaamheid?
Niet alleen, toch eenzaam
Meer dan duizend facebookvrienden, een telefoon vol met contacten, lieve teamgenootjes op m’n sportclub, leuke mensen op m’n studie en toch voelde ik me zo eenzaam. Ik ben iemand die makkelijk contact maakt met anderen. Ik ben niet altijd even goed in small talk, maar ik ben zeker niet verlegen. Toch kon ik me soms ontzettend eenzaam voelen.
Het leek soms een beetje alsof ik er wel bij mocht zijn, maar dat het ook niet uit zou maken als ik er niet was. De wereld zou wel door gaan zonder mij. In zekere zin is dat ook zo, maar zo wil je het niet voelen. Op de momenten dat ik dit gevoel ook maar een beetje opmerkte kon ik er helemaal in wegzinken tot ik mezelf niets meer waard vond. Iedereen deed leuke dingen met elkaar, maar mij vergaten ze gewoon!
Je eenzaam voelen is een ontzettend naar gevoel. Voor mij voelde het alsof ik niet leuk of goed genoeg was. Hoe kon ik mezelf dan nog leuk en goed genoeg vinden? Nu kan ik zeggen dat een gevoel slechts een gevoel is en dat dat niet is wie je werkelijk bent. Dat je je eenzaam voelt, wil dus niet zeggen dat je daadwerkelijk eenzaam bent. Ja, lekker makkelijk gezegd, maar ik kwam er niet uit voor mezelf. Mijn gedachten gingen met me op de loop. Hoezo spraken mensen niet met me af?
Alleen het negatieve zien
Toen ik dit in therapie vertelde vroeg m’n therapeut of het echt zo was dat dit de hele tijd gebeurde. “Nou, ja, zo voelt het wel!” Zei ik. “Je komt op mij over als een hele leuke en interessante meid. Ik kan me niet voorstellen dat mensen jou stom vinden. Laten we de proef op de som nemen.” Meten is weten. Om uit te zoeken of dat gevoel wel klopte moest ik de komende tijd bij gaan houden hoe vaak mensen contact met mij opzochten of op een andere manier een blijk van waardering lieten merken. Van een glimlach op straat tot een Whatsappje om af te spreken en wat bleek…?
De volgende dag al had ik drie berichtjes gekregen van mensen die uit zichzelf contact met mij hadden opgenomen. Was dit altijd zo? Nee, dat nou ook weer niet. Toevallig waren het er ineens drie, maar het was ook niet zo dat niemand me ooit een berichtje stuurde. Ook de kleinere gebaren zoals die glimlach op straat of een winkeldeur die wordt opengehouden kwamen plotseling beter binnen nu ik er open voor stond. Mensen vonden mij blijkbaar helemaal niet stom en afschuwelijk. Toen ik dit vol verbazing bij de volgende therapiesessie vertelde keek m’n therapeut tevreden. “Zie je wel. Jij dacht zo negatief over jezelf. Je was alleen maar opzoek naar bevestiging waardoor er geen ruimte meer was voor het positieve.” Het was waar. Keer op keer zocht ik naar bevesting. Bij elke tegenvaller dacht ik: “Zie je wel, ik ben gewoon stom.”
Natuurlijk is het niet zo dat iedereen altijd naar je lacht op straat. Natuurlijk is niet iedereen de hele dag bezig jou te bereiken. Mensen hebben hun eigen leven. Hun eigen gedachten en gevoelens. Mensen hebben óók andere vrienden waar ze graag tijd mee doorbrengen. Het is dus niet zo moeilijk om die bevestigingen te zoeken over dat jij niks waard zou zijn, maar het is niet de waarheid. Ik ben toch ook niet heel erg gericht op één persoon? Ik heb ook niet altijd zin of tijd om overal op in te gaan? Ik lach niet naar iedereen op straat als ik geen goede bui heb, maar dat ligt dan helemaal niet aan de andere persoon. Zou dit dan ook voor mij gelden? Het moest wel.
Interesse in anderen tonen
Aan de andere kant was de wens dat mensen uit zichzelf contact met mij op zouden zoeken ook een grote valkuil. Waarom zouden zij contact met mij op nemen als ik dat zelf ook niet met hun deed? Misschien niet leuk voor mezelf om te beseffen, maar dat is toch behoorlijk egoïstisch. Tenzij het natuurlijk altijd éénrichtingsverkeer is.
Het is eigenlijk best een logisch gevolg dat als je veel met jezelf bezig bent je ook letterlijk veel met jezelf bent en minder open staan voor anderen. Het was voor mij belangrijk om te beseffen dat ik zelf ook contact moest maken met anderen en dat mijn gesloten, afwachtende en soms zelfs vijandige houding niet heel erg uitnodigde voor een gesprek. Ja, ik kon namelijk best wel eens een boze houding aannemen. Een soort van zelfverdediging die eigenlijk helemaal niet leidt tot waar je naar verlangt.
“Als jullie niet tegen mij praten dan doe ik dat lekker ook niet tegen jullie. Ik heb toch niemand nodig!”
Het was zelfs zo dat ik op die momenten juist extra veel leuke dingen op social media ging posten. Ze zullen wel zien hoe leuk ik het heb zonder hun, maar ja, het was allemaal schijn en intussen dachten m’n vrienden misschien ook: “Ach, zij doet allemaal leuke dingen zonder ons.” Ik heb zelfs een keer te horen gekregen dat iemand dacht dat ik het vast ontzettend druk had en nooit tijd zou hebben om af te spreken. Dit, terwijl ik juist naar contact verlangde.
Je bent niet alleen
Praten helpt. Je gevoel delen helpt. Vul geen gedachten voor een ander in, maar vraag ernaar als iets je onzeker maakt. We schrijven er hier op Proud over, maar ook ik heb dit telkens weer naar m’n hoofd geslingerd gekregen in therapie. “Maar wat als ik teleurgesteld word?” Teleurstellingen horen bij het leven. Betrek het niet teveel op jezelf en/of probeer het te relativeren. Je weet dan in ieder geval waar je aan toe bent, maar de kans is veel groter dat je het in je hoofd veel erger maakt dan dat het werkelijk is.
Om het Whatsapp gesprek uit het intro maar weer even als voorbeeld te nemen: Het is niet zo dat we met z’n viertjes in die groep zaten en dat ik werd buitengesloten. We zaten wel met z’n vijftienen in die chat! Daar dacht ik ‘voor het gemak’ even niet aan toen ik zo gefrustreerd op de bank zat. Toen ik een paar dagen later aan één van die drie vrienden vertelde waar ik mee zat was het antwoord dat ik terug kreeg niet wat ik verwachtte:
“Oh ja heel herkenbaar hoor! Dat heb ik soms ook als mensen onderling in de groep wat afspreken! Ik moet me daar echt overheen leren zetten en proberen om het niet persoonlijk op te vatten, maar ik vind het lastig soms. Dit, terwijl ik zelf ook wel eens behoefte heb om mensen één op één of een bepaald groepje te zien, maar dan vind ik de rest niet stommer ofzo… Is toch ook wel logisch? Natuurlijk ben je ontzettend welkom. Als je had aangegeven dat je ook kon had ons dat alleen maar leuk geleken. Ik bedoel, we bespreken het niet voor niks in de groep… Dan kunnen mensen aanhaken!”
Huuuhhhh wat? Die had ik niet zien aankomen. Een gevoel van herkenning, maar ook een volkomen logische verklaring. Als ik met twee vrienden ga lunchen (of iets anders ga doen) betrek ik daar ook niet altijd mijn hele contactenlijst bij terwijl ik helemaal niet minder over andere mensen denk. Het is even oefenen geweest, maar door anders te leren kijken en denken en me zelf ook wat assertiever op te stellen kwam dat gevoel van eenzaamheid helemaal niet meer zo hard binnen. Natuurlijk heb ik nog steeds wel eens mijn mindere dagen, ik ben ook maar een mens, maar m’n zelfvertrouwen is al een heel stuk toegenomen.
Heel veel mensen worstelen met gevoelens van eenzaamheid. Het is dus niet zo dat je gek of raar bent als jij dit ook ervaart. Natuurlijk is de situatie voor iedereen anders, maar deze blog verteld mijn ervaring met dit gevoel. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Wat doe jij als je je eenzaam voelt?
Geef een reactie