De pindakaaspot

Weer een nieuwe dag tijdens mijn meerdaagse therapie. Dinsdag, de dag waarop we onze doelen bespreken en nieuwe doelen maken. Iedereen zit stilletjes om de tafel. De één tekent wat in de kantlijn van haar boekje terwijl de ander onrustig met haar pen speelt. Ik vouw ezelsoren in de bladzijden van mijn schrift. Het schrift met daarin mijn doelen van de afgelopen week. Ik staar naar de geschreven woorden: Pindakaaspot kopen 

Ja, het was mijn doelenschrift, niet mijn boodschappenlijstje. Toch stonden die woorden daar helemaal op z’n plek. Ik had boulimia. Daar was ik voor in behandeling bij PsyQ en hier werkten wij onder anderen met doelenlijsten die we wekelijks besproken. Het kopen van een pot pindakaas was één van mijn doelen. Ik vond het niet erg om pindakaas te eten, sterker nog ik was er gek op! Dat ben ik nogsteeds. Ik at het graag op mijn brood tijdens de therapielunches of bij mijn vader, maar ik had het al in geen tijden meer zelf in huis gehaald.

Nou, dan ga je toch naar de winkel en dan koop je een pot pindakaas?


bron foto

Het doel is in theorie best wel simpel. Wanneer je geen eetstoornis hebt is het lastig om het je voor te stellen, dat heb ik wel gemerkt aan hoe mijn vrienden soms op me reageerden, maar voor mij was die pot pindakaas erg zwaar beladen. Ja, pindakaas eten was prima, maar dan wel op een veilige plek waar ik niet meer pindakaas kon eten dan ik wilde. Ik had het met meerdere soorten broodbeleg. Chocopasta, hagelslag, speculoospasta, kaas etc. Grote verpakkingen broodbeleg haalde ik eigenlijk nooit in huis. Zo ook geen pindakaas. Zo veel beleg in huis hebben was gewoon vragen om een eetbui. Voor ik het wist had ik een hele pot pindakaas leeggegeten.

Broodbeleg in huis halen is heel lang iets geweest waar ik tegenaan heb zitten hikken. Toch was het belangrijk voor mij om hiermee te oefenen. In het begin haalde ik enkel portieverpakkingen. Ik moest me dan echt inhouden om niet alle kleine pakjes in één keer open te maken, maar de kans van slagen was al een stuk groter dan wanneer ik een grote pot van iets had. Met een grote pot vond ik al snel dat ik toch al te veel had gesmeerd en kleine verpakkingen kon ik daarom makkelijker verdragen. Een andere strategie was om direct een heel brood te smeren met broodbeleg en dat vervolgens in te vriezen. Al was de pot niet op, ik hoefde hem ook niet dagelijks onder ogen te komen en dat hielp. Oké, misschien werd het er niet echt lekkerder op, maar het werkte.

Natuurlijk is dit ook niet een normale manier van met brood en broodbeleg omgaan, maar heftige tijden vragen om heftige maatregelen. Ik kon niet normaal met eten omgaan, toen niet, maar ik wist dat het zou komen en dat ik niet te hoge doelen moest stellen. Dat zou immers alleen maar averechts werken. Het was niet leuk, maar het was even niet anders. Toch moest ik op gegeven moment stappen gaan zetten en ik stelde een doel tijdens therapie: Een pot pindakaas kopen. Één pot. Verder niks anders. Misschien betekende dat dat ik een week lang alleen maar pindakaas at, maar ik moest toch ergens beginnen. Het voelde best wel raar. Dat dit echt een doel van me was. Zo’n gedoe om een pot pindakaas. Iets wat voor iemand anders heel normaal was, maar het was even niet anders en ik kocht de pot.

Daar stond ie dan. De pindakaaspot. In m’n kast. Twee dagen ging het goed, maar op dag 3 ging het mis. Een keertje te veel smeren. Een keertje een extra boterham. Een lik uit de pot. Shit, alles verpest. Nu is het hek van de dam. Nu maakt het niet meer uit. Nu laat ik mezelf gaan. Ik liet mezelf gaan. Helaas, mislukt, maar het was ook pas de eerste keer dat ik het op deze manier probeerde en het was ook zo’n zwaar beladen doel. Ik probeer het mezelf niet kwalijk te nemen. Misschien toch eerst een makkelijker soort broodbeleg proberen? De lat ietsjes lager leggen voor mezelf? Zo was het keer op keer weer zoeken naar de juiste doelen. Wat kan ik aan en welke stap is nog te groot? Het was belangrijk dat ik mezelf niet veroordeelde. Dat ik niet boos werd. Het was belangrijk dat ik bleef proberen.

Tring… tring…
“Ha Irene”
“Mam! Hoe gaat het? Hier goed. Ik heb al 3 weken een pot pindakaas in huis en hij is nog niet op!


bron foto

Nu, een aantal jaren verder heb ik meerdere soorten pindakaas in mijn kast staan. Ze bedenken tegenwoordig de gekste dingen en voedselproducenten experimenteren erop los. Ik kan er echt van genieten en vind het heerlijk om al die verschillende smaken te proeven. Vroeger was dit een enorme trigger geweest. Dan had ik niet geweten wat ik zou moeten met al die verschillende variaties op één product. Ik was ongetwijfeld nieuwsgierig geweest, maar wat nou als ik alles wilde proeven? Allemaal in één keer? Al die keuzestress, bang om iets te missen met als resultaat te kiezen voor een eetstoornis en je leven te missen.

Dat ik op dit punt in mijn leven zou komen had ik echt nooit kunnen bedenken. Soms vergeet ik zelfs dat ik een bepaald soort broodbeleg heb en vind ik die maanden later terug achterin de kast. Als dat gebeurt denk ik met een glimlach terug aan hoe ver ik ben gekomen en sta ik even stil bij het leven dat ik nu heb. Het kan. Het kan echt.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

15 reacties op “De pindakaaspot”

  1. Heel erg herkenbaar de meer keus de groter de kans dat het mis gaat. Wat een mooi en eerlijk stuk Irene

  2. Oh jee..pindakaas. pinda.kaas. Hier draaien mijn eetbuien om, ik heb nachtmerries om pindakaas, ik loop elke dag langs de potten pindakaas in de winkel. Ik heb ook alle strategien geprobeerd die jij hebt aangekaart Irene..helaas werken ze niet voor mij. Ik ben echt trots op je, super. Ik ben bang dat het er voor mij niet in zit..en dat het voor mij altijd een monster zal blijven. Bij een heftige eetbui kan ik wel 4 kilopotten kopen en verorberen…nognaals wat knap van je!

  3. ja, het kan, ik had nooit gedacht dat het zou lukken om pindakaas of chocopasta in huis te hebben, maar het kan, mijn problemen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
    ik denk ook dat dingen veranderen door het ouder worden.

  4. Ik eet nooit zoet beleg op mijn brood ik durf het gewoon niet. Ik heb dan geen boulimia maar de gedachtes die ik krijg als ik het zou eten kan ik niet mee omgaan. Daarom eet ik al heel lang geen Nutella pindakaas meer terwijl ik er zo gek op ben. Ik eet enkel ‘veilige’ producten maar die ik eigenlijk niet zo lekker vind jammer maarja

  5. Dank je wel.. Ik wist niet dat er meer mensen zijn..

  6. Zo herkenbaar. Ik heb dat dan niet met pindakaas maar juist met hagelslag en chocopasta. Ook met liga en sultana koekjes. Die durf ik niet in huis te halen omdat het iedere keer misgaat.

  7. Ik heb ook heel lang mijn eetbui voedsel niet in huis gehaald en later ook kleine verpakkingen. Ook heb ik veel beleg wat ik niet at omdat ik dat ‘fout’ vond en nu heb ik ook pindakaas, jam, hagelslag en chocoladepasta in huis wat ik weer probeer te eten 🙂

  8. Wow! Zo herkenbaar!
    Ik heb m`n eetbui periode al een paar jaar achter mij liggen, en nu staat m`n kast vol met 6 verschillende chocopasta`s en nog 20.000 andere beleg. Het vertrouwen groeit nog met de dag en zo`n bevrijding om deze dingen weer in huis te kunnen hebben en het mezelf toe te staan. Ik denk dat elke dag jezelf zoiets toestaan, de drang ook helpt verminderen.. en het is dubbel zo genieten!

  9. knap irene!

  10. 😊

    Ik vind het ook zo eng omdat verschillende dingen in huis te hebben moeilijk is.Te kunnen kiezen voelt te veel.
    Ik heb dat ook met andere dingen,niet alleen eten.

  11. Zo herkenbaar. Pindakaas, mijn nummer 1 eetbui voedsel. Als ik een pot koop is hij altijd in één dag op. Ik wil het zo graag kunnen eten op een normale manier maar wat is het lastig!

  12. Herkenbaar.. Niet specifiek met de pot pindakaas, maar wel met ijs, of speculoospasta of schuddebuikjes.. Soms gaat het weken goed maar er hoeft dan maar één zwak moment te zijn en het gaat toch weer fout.. Heel knap van je dat je er nu goed mee om kunt gaan

  13. Hele, hele mooie blog dit! Ik heb zelf geen boulimia, maar een blog als deze geeft mij wel weer een stukje inzicht in de gedachtegang van mensen met boulimia. Dankjewel, lieve, sterke Irene!

  14. Dit geeft vertrouwen. Dankje!

  15. Wow! Ik schaam me altijd zo voor de pindakaas en de nutella eetbuien.. nu zie ik dat er best veel mensen zijn die daar ook last van hebben.. bedankt!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *