Ervaring in de psychiatrie heb ik als patiënt een paar jaar geleden. Ervaring als hulpverlener een beetje door mijn werk voor Proud2Bme, maar nog niet op de ‘werkvloer’. Toen ik mijn coschap psychiatrie startte vond ik dit dan ook best wel spannend. Spannend hoe ik het zou ervaren, wat het met mij zou doen en welke mensen er achter de mensen zitten die in de psychiatrie werken. De gesloten opnameafdeling was mijn plek waar ik een maand lang mee zou lopen. Ik had mij ingesteld op heftige problematiek en ik had al wat verhalen gehoord van studiegenoten en van mijn moeder die zelf in de psychiatrie werkt. Mijn eerste dag ging ik zo open minded in als dat kon. Gewoon aanhoren wat er in de weekendoverdracht werd gezegd en meelopen met de psychiater.
Op de afdeling waar ik stage liep bestond de hoofdproblematiek uit persoonlijkheidsstoornissen, psychoses en manieën. Het grote verschil tussen persoonlijkheidsstoornissen en psychotische/ manische stoornissen is dat het contact maken met patiënten met persoonlijkheidsstoornissen iets makkelijker is dan met de andere groep. Dit komt omdat er geen stoornis in het denken zit bij persoonlijkheidsproblematiek. Bij mensen met psychotische stoornissen is de werkelijkheid helemaal zoek en moet je best creatief zijn om mensen te bewegen tot bepaalde handelingen.
Bron foto: Ectomorphe
Op mijn eerste dag kreeg ik al gelijk te zien wat er bedoeld wordt met dat de psychiatrie erg heftig kan zijn. Een patiënt was zo agressief tegen de psychiater dat hij gesepareerd moest worden. 25 man werd opgetrommeld omdat het een ‘koppenteller’ was, oftewel, hoe meer mensen, hoe groter de kans dat hij vrijwillig mee zou gaan naar de separeer. Voor zover je nog van vrijwillig kan spreken…
Dit heeft mij wel beziggehouden. Het lijkt mij onwijs traumatiserend om dat te moeten meemaken. Al helemaal als je het idee hebt dat ze zich allemaal tegen je keren en dat het helemaal niet klopt dat ze jou moeten hebben. Wat mij ook vooral is bij gebleven is hoe hecht het team met elkaar omgaat en hoeveel aandacht er is voor evaluatie van de situatie. Iets wat ontzettend belangrijk is in het werk in de psychiatrie. Dat heb ik ook gemerkt gedurende mijn maand coschap. Je kan niet werken in de psychiatrie zonder samen te werken met je collega’s en aandacht te hebben voor je eigen welbevinden. De zin die ik bij Proud2Bme vaak gebruik, ‘Je kan pas voor een ander zorgen als je voor jezelf kunt zorgen’, gaat hier zeker op.
Mijn rol als coassistent bestond vooral uit het meekijken bij gesprekken en af en toe een vraag stellen. Dat is wel lastig als de psychiater een bepaald doel bij een gesprek nastreeft en jij stelt dan een vraag die compleet een andere weg inslaat. Vandaar dat ik hier wat terughoudend in was. Toch wilde ik graag contact maken met de patiënten en horen wat er in hen omging. Ik ben daarom veel samen gaan wandelen om in een meer comfortabele situatie aan te horen wat er allemaal in hen om ging en hoe ze het verblijf op de afdeling ervaarden. Hier heb ik veel van geleerd.
Toen ik zelf opgenomen was viel mij de betrokkenheid van artsen, therapeuten en verpleegkundigen al heel erg op. Ik dacht echter dat dat stopte zodra de patiënt (ik dus) uit beeld was. Tijdens mijn coschap heb ik ervaren dat dat niet zo is en dat het echt heel heftig kan zijn voor de hulpverlening als een patiënt bijvoorbeeld zichzelf pijn doet of een zelfmoordpoging doet. Voor mij hield dit niet op wanneer ik de afdeling af ging en om mij heen bij de verpleging en artsen zag ik dit ook.
Bron foto: lilyrose97
Er is, ondanks dat mensen het niet zelf hebben meegemaakt, onwijs veel begrip voor de verschillende problemen waar mensen mee komen. Er wordt naar iedereen zo goed als mogelijk geluisterd en voor iedereen een passende oplossing of therapie gezocht. En soms zitten ze/we met de handen in het haar. Dit ervaart de patiënt dan soms als het niet willen meedenken of geen opties hebben. Toch wordt er dan aan de andere kant van de muur ontzettend hard meegedacht en worden pogingen gedaan om toch datgene voor elkaar te krijgen wat de patiënten nodig hebben.
Hier op Proud2Bme en ook in mijn eigen ervaring komt vaak terug dat dingen niet mogelijk zijn. Dat afspraken niet worden nagekomen, dat er geen opties worden gegeven of dat wachtlijsten zo lang zijn. Geloof me, dit is veelal geen onwil, maar onmacht.
Al met al een heel leerzame, maar vooral indrukwekkende maand. Waar ik bang voor was, dat het mij te erg zou raken, dat het te dichtbij zou komen, dat is niet gebeurd. Ik heb veel geleerd en sommige dingen herkende ik van mijzelf van vroeger, maar op dit moment sta ik er zo ver van af dat ik het goed van mij af kon zetten en professioneel kon handelen. Wat niet maakt dat de verhalen die daar op de afdeling langskwamen mij niet raakten. Ik kan nu echter goed voor mijzelf zorgen, waardoor ik er ook kan zijn voor anderen.
Geef een reactie