De schijf van pijn verdrijf

Ik, het vijftien jarige meisje van vier jaar geleden, was langzaam maar zeker de weg aan het kwijtraken door het trauma dat ik het jaar daarvoor had opgelopen. Ik vond het wel mee vallen, ik was gewoon wat in de war, ik was gewoon niet als de rest, ik was altijd al anders, het ging echt wel goed met me. Nou, dat was dus mooi niet het geval: Ik hield me naar omstandigheden goed, dat is heel wat anders….

Daar mag je ‘goed’ ook meteen uit zijn verband rukken: Ik liep, ademde en mijn hart klopte nog, dus in dat opzicht ging het goed, maar leef technisch raakte ik de ene bodem na de ander. Ik hield me staande door ‘De schijf van pijn verdrijf’ een soort schijf van vijf, maar dan met disfunctionele gereedschappen om een trauma te onderdrukken. Begrijp me goed, ik schrijf dit niet om te laten zien hoe je door een trauma heen komt, ik schrijf dit om te laten zien hoe erg een trauma je rationeel denken aantast en je dingen laat doen die ontzettend schadelijk zijn.

Ik heb getwijfeld dit te schrijven, omdat je mensen er mee op een ideeën kan brengen. Aan de andere kant heb je een hele groep mensen die er niet bij kunnen hoe dingen in je hoofd werken als je getraumatiseerd bent en hoeveel er nog onder het oppervlakte ligt dat de buitenwereld niet ziet. Ik heb er voor gekozen om me tot die onwetende groep te richten. Dus hier mijn ‘Schijf van pijn verdrijf’. Is dit triggerend voor jou, neem dan je eigen verantwoordelijkheid en lees deze blog niet verder.

bron foto

Slapen
Ieder mens heeft slaap nodig, ieder mens ligt ook wel eens wakker en ieder mens is met momenten eens moe. Kan je je er iets bij voorstellen dat je niet meer kan slapen? Dat je op de automatische piloot je ogen niet meer dicht krijgt. Dat begint bij een instinctieve error en het eindigt bij een hele batterij aan trucs om niet meer of zo min mogelijk, te slapen.

Dan komen er dingen om de hoek kijken als wekkers zetten om niet langer dan een half uur of uur te slapen. Dat je jezelf na elke powernap de straf oplegt om de dubbele slaaptijd wakker te blijven, dus: Half uur slaap = een uur wakker blijven; Een uur slaap = twee uur wakker blijven.

Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik door kreeg dat ik heel bang was voor nachtmerries en daarom niet meer durfde te slapen. Door maar heel kort te slapen, raakte ik niet meer in mijn remslaap, waardoor ik niet meer droomde.

Tegen de tijd dat ik dat door had, had ik ook een hele fijne andere bijkomstigheid gevonden aan mijn summiere nachtrust en dat was vermoeidheid. Ik raakte verslaafd aan vermoeidheid. Ik hield en hou ergens nog steeds van het vermoeide gevoel. Dat je gedachten er milder van worden, dat je de energie niet hebt om in paniek te kunnen raken, dat je te moe bent om te huilen, dat je te verdoofd bent om je pijn te kunnen laten doen door wie dan ook.

Daarbij kwam mijn bijzondere voorkeur voor de nachtkant van het leven om de hoek kijken. Overdag was er zoveel wereld en was mijn leven zo’n groot toneelstuk, dat ik tot amper iets in staat was. ‘s Nachts daarentegen, was het stil, donker, mensenloos en kon ik eindelijk iets gaan doen, kon ik zachtjes na denken, kon ik rustig gewoon een potje zitten te zijn.

Gevolg van niet slapen is dat je niets meer mee krijgt, dat je vergeetachtig wordt en letterlijk lichamelijk langzaam wordt. Gevolg is dat je snel geprikkeld en boos wordt. Gevolg is dat je overal altijd in slaap valt. Gevolg is dat je niet meer boos of verdrietig, maar dus ook niet meer blij of enthousiast kan zijn. Gevolg is dat je een beetje onder invloed bent van je eigen droomwereld en daardoor niet meer rationeel kan nadenken. Gevolg is dat je op den duur zo gewend bent geraakt aan het niet slapen, dat je niet meer wel kan slapen als je daar echt behoefde aan hebt. Gevolg is dat je een soort vermoeidheid te pakken hebt waar een nacht of zelfs een week slapen, niet meer tegen helpt. Gevolg is dat je niet meer een vroeg vogel bent, of een nacht uil, maar meer een soort chronisch vermoeide duif.

Eten
Evenals slapen, is eten een levensbehoefte. Iedereen is wel eens een eetmoment vergeten, iedereen heeft wel eens geen honger en iedereen heeft wel eens geen gezin om te koken. Kan je je er iets bij voorstellen dat je structureel eetmomenten begint over te slaan? Dat begint bij een instinctieve error, dat je in een patroon raakt waarbij je voedsel niet meer je mond in krijgt en je niet meer uit dat patroon kan komen?

Je slaat een keer je ontbijt over, daarna een keer de lunch en je merkt dat dat eigenlijk heel erg makkelijk gaat. Zodra je merkt dat ook voedsel een gedeelte van je energie weg hapt en je daardoor een tandje meer verdoofd raakt, ga je structureel niet meer eten.

Waar dat eerst niemand opviel, merk je al gauw dat mensen er opletten of je voelt je bekeken terwijl dit misschien niet eens het geval is. Daar komt het liegen over wat je hebt gegeten, of het tactisch eten om de hoek kijken. Je liegt dat je ‘net al hebt gegeten’, dat je ‘bij een vriendin al wat het gehad’, dat je je ‘niet lekker voelt’, dat je ‘misselijk bent’, dat je ‘het niet lekker vind’, dat je ‘al vol zit’, dat je je eten ‘bent vergeten’.

Je eet alleen maar tactisch in de buurt van mensen. Dus alleen maar wanneer je in de buurt van je ouders bent of bij vrienden. Dat je op een gegeven moment je eten stiekem onder de tafel aan de hond geeft, dat je je eten stiekem in je zakken of je mouw stopt. Dat je geen boter meer op je brood doet of überhaupt beleg. Dat je opeens naar calorieën gaat kijken en op basis daarvan je eten uit kiest. Dat je alleen nog maar appels en komkommers eet, omdat daar weinig in zit. Dat je snoep, frituur, saus, kaas, vlees, hagelslag, jus, chips van het menu schrapt. Dat je smaken zo kan missen dat je het in je mond stopt, kauwt en het daarna uitspuugt.

Dat je onder dwang moet eten, alle ogen op jou zijn gericht en je voor het eten dus twee liter water drinkt, zodat het er makkelijker uit komt als je je vinger in je keel steekt. Dat je gehaast twee boterhamen in je mond propt om je ouders te laten zien dat je echt wel ontbijt en je brood in de wc of in de wasbak weer uitspuugt. Dat je weet hoeveel dagen je niet moet eten totdat het je spieren aantast. Dat je een suiker klontje voor de energie eet om zo hopelijk niet flauw te vallen. Dat je de hele dag door water drinkt om de honger niet te voelen. Dat je met een onschuldig iemand praat die vraagt wat eten voor je betekend en jezelf laat schrikken wanneer je je hoort zeggen: “Eten is vergif”.

Gevolg is dat eten een obsessie wordt, waar je heel moeilijke weer helemaal van af komt. Gevolg is dat het schade maakt aan je lichaam die soms onherstelbaar is. Gevolg is dat je verdoofd raakt op een manier die gevaarlijk kan zijn, bijvoorbeeld in het verkeer. Gevolg is dat je flauwvalt. Gevolg is dat je liegt en bedriegt om al het eten te ontwijken. Gevolg is dat je niet serieus genomen word als je niet niet eet om aftevallen.

Gevolg is dat je misschien helemaal niet afvalt en je daardoor mislukt voelt, waardoor je nog minder wil gaan eten. Gevolg is dat je summiere eetlijstjes belangrijker worden dan familie en vrienden. Gevolg is dat je jezelf een beetje buiten de maatschappij zet en je jezelf en het eten op de eerste plaats komen te staan. Gevolg is dat je in je eigen droomwereld komt, waar je rationeel gezien geen handige keuzes kan maken. Gevolg is dat is dat jij jezelf niet meer helder ziet.

Beschadigen
Ieder mens heeft wel eens in zijn vinger gesneden of zich gebrand. Ieder mens is wel eens gevallen en heeft een schaafwond opgelopen, ieder mens heeft wel eens pijn gehad. Kan je je er iets bij voorstellen, dat je pijn niet meer als iets negatiefs ziet, maar juist als iets verlossends?

Het begint bij een instinctieve error, waarbij die pijn niet per ongeluk om de hoek komt kijken, maar opzettelijk toe word gebracht. Dat je je voet zo langmogelijk tegen een hete verwarming aan probeert te houden. Dat je je vel met je nagels kapot krabt tot schaafwonden. Dat je je hoofd of je vuisten tegen de muur aan slaat, tot dat het bloed. Dat je bloed moet zien, dat je wil zien dat je leeft. Dat je scheermesjes koopt. Dat je wonden expres laat ontsteken.

Dat jezelf wonden begint te hechten, omdat je bang bent om naar een huisarts toe te gaan. Dat wel naar een huisarts toe gaat en die zegt: “Je hebt het zelf gedaan, dus verdoving krijg je bij het hechten niet”. Dat mensen je een aandachtstrekker vinden of het juist helemaal niet zien, waardoor ze je niet kunnen helpen.

Dat je liegt over waar de wonden vandaan komen. Dat je met al je plekken alleen maar op school durft aan te kloppen, omdat je bang bent voor de mening van je ouders. Dat je creatief word in het verzinnen van de oorzaak van je snee, blaar of schaafwond. Dat je gevangen zit in je eigen leugen, dat je bang bent om toe te geven dat je niet onhandig, maar ‘gek’ bent. Dat je mantra’s als: ‘Pijn is fijn en bloed is goed’ door je hoofd laat rollen. Dat je gestrest raakt als je niet iets scherps bij de hand hebt. Dat je in de zomer rond blijft lopen in winterkleding zodat mensen je lijf niet kunnen zien.

Dat mensen vaak als enige reden kunnen bedenken dat je je pijn wil verplaatsen en daarom beschadigt en je kan het niet ontkennen maar ook niet bevestigen. Dat je het doet om een te hoge spanning te ontladen, dat je de woede op jezelf af reageert, dat je het doet als straf naar jezelf, dat je jezelf lelijk wil maken, dat je het doet om met pijn te kunnen dealen, dat je het doet om jezelf uit een dissociatief moment te halen of juist andersom en je jezelf in een trance plaatst, dat je jezelf wil bewijzen pijn aan het kunnen, dat je het doet uit verveling of eenzaamheid, dat je het doet omdat het domweg een gewoonte is geworden.

Het gevolg is dat je littekens creëert die je je leven lang zullen laten herinneren aan de pijn. Gevolg is dat wonden kunnen gaan ontsteken. Gevolg is als je niet bent ingeënt dat je ziektes op kan lopen zoals tetanus. Gevolg is dat je een adertje raakt. Gevolg is dat je een bloedvergiftiging kan oplopen. Gevolg is dat je niet meer kan stoppen met beschadigen, dat de drang te groot wordt. Gevolg is dat één wond er al gauw twee worden, twee al gauw drie en voor je het weet zijn het er ontelbaar veel. Gevolg is dat je echte pijn, niet meer serieus neemt. Gevolg is dat je met elke nieuwe wond weer een stukje van jezelf respect kwijt raakt. Gevolg is dat je altijd moet blijven dealen met een hele berg vooroordelen, blikken en afwijzingen. Gevolg is dat je je leven lang altijd zult moeten verantwoorden.

Verdovende middelen
Ieder mens wil wel eens niet voelen. Sommige mensen gebruiken wel eens een pilletje of nemen een blow. Sommige mensen drinken en drinken soms ook net wat te veel. Kan je je er iets bij voorstellen dat je verdovende middelen niet als iets slechts, maar juist als medicijn gaat zien? Het begint bij een instinctieve error één pilletje, één drankje te veel en je bent meteen verkocht, omdat je je in tijden niet zo goed hebt gevoeld.

Je krijgt een keer een pilletje en je voelt je fantastisch. Misschien krijg je eens een pilletje en je bent overtuigd dat dit de oplossing is. Maar je kan niet altijd pillen blijven krijgen, waardoor je ze zelf gaat kopen. Je hebt geld nodig. Je jat uit de portemonnee van je ouders, van je vrienden. Al je zak- of kleedgeld gaat uit naar drugs. Het ene pilletje begint langzaam zijn effectiviteit te verliezen en je stapt over op het volgende goedje. Zo vind je jezelf opeens in de buurt van naalden of lijntje wit poeder. Elke slik, spuit, snuif laat je oogschijnlijk beter voelen. Maar al snel kom je in een drang dat het altijd meer moet zijn. Je houdt je niet meer aan de adviezen van veilig gebruik, je laat je zooi niet meer testen. Altijd moet je iets op zak hebben. Elke kater lijkt erger te worden, maar dat interesseert je niets, dan gebruik je gewoon meteen weer.

Dat je medicatie begint te ruilen met andere mensen. Dat je simtomen voor liegt aan de psychiater die je daar medicatie voor geeft. Dat je medicatie jat, dat je het op spaart, dat je het in te hoge dosissen neemt. Je bent misschien bang voor drugs, maar de drank is je grote vriend. Je drinkt eerst nog dingen die je lekker vind en daarna begin je op de procenten te letten. Hoe hoger de procenten hoe beter. Je stop de drank in je waterflesje en je beweert dat er ranja in zit. Altijd een flesje bij de hand zodat je op ieder moment van de dag een teug kan nemen van je reddende drankje.

Gevolg is dat je jat, dat je liegt en bedriegt. Dat je je ouders en je vrienden pijn doet, omdat ze je maar niet kunnen helpen. Gevolg is dat je nooit jezelf bent, maar altijd onder invloed. Gevolg is als je wordt betrapt op school of op je werk dat je er al gauw weg wordt gestuurd. Gevolg is dat je lichamelijk jezelf helemaal kapot maakt, dat je onherstelbare schade oploopt. Gevolg is dat je denkt er zo weer mee te kunnen stoppen, maar als het puntje bij paaltje komt, is dat niet meer mogelijk.

Uitputten
Ieder mens gaat wel eens te ver. Ieder mens heeft wel eens zijn eigen capaciteiten overschat. Ieder mens heeft zichzelf wel eens tot het uiterste gedreven. Kan je je er iets bij voorstellen dat je ver aan je limiet voorbij gaat, dat je jezelf ver over de grens trekt? Het begint bij een instinctieve error dat je ontdekt dat je heel gedisciplineerd jezelf naar de klote kan helpen.

Dat je niet slaapt en je raam wagenwijd open zet om het ijskoud te hebben als je wel in je bed ligt. Dat je alleen maar onder de koudste stand van de douche mag staan. Dat je gaat vanuit het niets fanatiek elke dag gaat hardlopen zonder opbouw en jezelf tot het uiterste trekt en je door alle pijn heen rent. Dat je van school naar gym rent, daar fanatiek mee doet en vervolgens ook weer terug naar school rent, met twee dagen niet eten op zak en één uur slaap. Dat je elke laatste kans die je krijgt, verbruikt omdat je pijnverdrijvers je meer waard lijken dan familie en vriendschappen. Dat je pil, op drank op voedsel- en slaaptekort gooit.

Dat je langzaam jezelf steeds meer kapot maakt of laat maken door verkeerde mensen. Dat je overal “ja” op gaat zeggen. Dat het je allemaal niks meer uit maakt, want je bent immers ‘toch niks waard’. Als je op dat punt komt, dat het je allemaal niks meer uit maakt, kan je roekeloos worden. Dan ga je door rood heen fietsen met je ogen dicht, dan ga je medicatie met drank mengen, dan snij je te diep of met onhygiënische mesjes. Misschien neem je wel een overdosis of vind je jezelf staand op het randje van een gebouw. Je drijft jezelf tot deze dingen, omdat je je trauma’s niet onder ogen durft te komen, je durft de pijn niet aan te gaan en je bent kapot gegaan vanbinnen en vanbuiten. En dan…

De schijf van pijn verdrijf lost niks op.
Dat is moeilijk om te geloven wanneer je er midden in zit, omdat deze dingen je het gevoel geven dat je het leven aan kan of je van mening bent dat het niet schadelijk is. Door deze dingen te doen laat je ergens de kracht zien dat je wil leven of wil overleven, want waarom zou je er anders zo gedisciplineerd mee om gaan en zo veel tijd in het vechten steken? Maar zet die strijd om in iets positiefs, vecht tegen je trauma. Je moet het leven niet aan kunnen, je moet kunnen leven, zonder de schijf van pijn verdrijf. Zoek hulp, ga wat je dan ook achtervolgd aan en geeft het tijd. De schijf van pijn verdrijf is niet van het één op het andere moment verdwenen. Daar gaan maanden dan al niet jaren over heen, totdat het echt uit je systeem is gesleten. Eens moet je de eerste stap zetten en laat vandaag die dag zijn.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl