Het heeft even geduurd, maar volgens mij heb ik nu toch de slag te pakken. Mijn gevecht tegen de eetstoornis is nu echt begonnen. Ik weet dat ik het al meerdere keren heb gezegd, beloofd en gedacht, maar nu heb ik echt het gevoel dat ik sterker ben dan die stem. Sterker dan het stemmetje wat mijn hele leven overhoop zet, die tussen mij en mijn man staat, tussen mij en mijn gezin en tussen mij en mijn omgeving. Die stem die me niks heeft gebracht, alleen maar loze beloften deed en er geen waarmaakte. Ik ben nog steeds opgenomen in de kliniek.
Wekenlang was ik bang om te veel aan te komen, te snel aan te komen en maakte mijn hart een sprongetje als ik toch niet aankwam en geen gewicht herstelde. Dat is nu de grootste verandering die ik merk. Ik wil aankomen, te snel kan niet en ik moet toch naar streefgewicht. Dan maar de korte snelle pijn. Ik hoef niet over mijn streef heen en ergens weet ik ook wel dat ik nooit TE dik zal worden. Mijn lichaam heeft erg veel nodig om iets in gewicht te herstellen. Afgelopen week heb ik een time-out gehad in de kliniek. Ik had mijn gewicht niet gehaald, ondanks een nutriweek.
Ik mocht een week lang bedenken hoe ik ging bewijzen dat ik wel wilde herstellen. Een week lang bedenken wat ik nodig zou hebben om door te zetten. Een week lang in angst zitten of ze me nu niet in de steek gingen laten en ik nooit meer van de eetstoornis zou afkomen. Ik kreeg het advies om in het ziekenhuis te blijven in het weekend, omdat de oefenweekenden thuis nog niet fantastisch waren verlopen. Ik besloot het advies te negeren. Ik wilde naar huis, naar mijn man en grieperige kinderen. Daar gebeurde precies het goede dit weekend.
Ik had een fantastische avond met mijn man en met twee van onze beste vrienden. Ik genoot van hun gezelschap, van het eten en nam zelfs een toetje. Een toetje dat ik eng vond want wat zouden ze nu wel niet van mij denken. Ik ben vast de slechtste anorexia patiënt ever, welke patiënt eet immers toetjes? de dag erna werd ik wakker en wist meteen wat ik moest doen. Vechten!! zodat ik meer van deze avonden kon hebben, geen stress meer om eetmomenten, geen ruzie meer met mijn man over eten. Ik wilde er gewoon helemaal vanaf. Weg met die eetstoornis.
Ik deelde mijn gevoel met mijn man. Ik besloot terug te gaan naar het ziekenhuis waar ik voor mijn gevoel op een veilige manier kon vechten tegen die rot stem. Morgen krijg ik te horen hoe het nu verder gaat met mijn programma. Ik hoop alleen maar dat ze me de kans geven om ze te laten zien dat ik het wel kan, dat ik het ook heel graag wil. Ik wil meer momenten bewijzen dat ik beter wil worden. Dan ben ik maar een slechte eetstoornis patiënt. Ik wil in veel dingen goed zijn maar daar is eetstoornis-gedrag geen van. Ik ga vechten en ik ga winnen!
Geef een reactie