De stappen van boulimia herstel

Herstellen van een eetstoornis gaat met vallen en opstaan. Stapje voor stapje. Niet te groot, niet te klein. Elke stap telt al lijkt het zo zelfsprekend en van elke ogenschijnlijke mislukking valt weer iets te leren. Er is geen goed of fout in herstel. We bewandelen allemaal ons eigen pad. Sommige van deze grote en kleine stappen voelden echt als mijlpalen in mijn herstel van boulimia. Deze bespreek ik graag met jullie in deze blog.

Een eetbui aan voelen komen

Op gegeven moment lukte het me goed om achteraf te bespreken wat er en waarom het mis ging met eten. Ik durfde aan te geven dat ik een eetbui had gehad en dat ik me daarom zo rot voelde. Alleen waarom had ik dan die eetbui gehad? Daar kon ik vaak niet goed mijn vinger op leggen. Als ik dat nou wist en ik van tevoren aan kon geven dat die eetbui eraan zat te komen kon ik er misschien iets aan doen. Toch bleef ik heel lang het gevoel houden dat het me allemaal maar overkwam. Ik voelde het niet goed aankomen. 

Zwart/wit foto van een hand die een bloem vasthoudt
Foto: Valeriia Miller CC

Steeds stelde ik doelen om die eetbui aan te voelen komen. Het lukte me niet heel snel om dit doel te behalen, maar ik was wel al zo ver dat ik halverwege een eetbui kon stoppen. Dat ik even door de roes heen kon prikken, kon beseffen waar ik mee bezig was en kon besluiten dat ik dit niet wilde. Halverwege stoppen was moeilijk, want ik had het toch al verpest, dus waarom zou ik niet doorgaan? Toch was halverwege stoppen beter dan het laten gebeuren. Het maakte de eerste helft van de eetbui niet ongedaan, maar ik kon me zo toch een klein beetje krachtig voelen. Ik kon dit zelf kiezen op het moment dat ik er bewust van was. Bovendien, en dit was misschien wel het meest belangrijke, was het een goede oefening om te leren voelen en dus niet aan je gevoel voorbij te gaan. Hierdoor kon ik progressie maken.

Op een dag merkte ik ‘s ochtends al dat ik de hele tijd heen en weer aan het lopen was tussen de keuken en m’n kamer. Ik was m’n ontbijt aan het uitstellen, maar ik plaats daarvan was ik steeds kleine beetjes aan het eten. Ik merkte dat ik het overzicht op deze manier verloor en steeds meer behoefte kreeg om wat te eten te pakken terwijl ik eigenlijk aan school moest werken. Ik kon er nog niet goed mijn vinger op leggen of het uitstellen van het ontbijt, mijn gebrek aan concentratie en het schoolwerk of een heel ander gevoel de trigger was, maar één ding wist ik zeker: Als ik niet zou ingrijpen zou het uitmonden tot een eetbui.

Ik belde mijn moeder om te vertellen wat er aan de hand was en hoewel ik m’n vinger er niet op kon leggen luchtte het al ontzettend op dat ik het van tevoren door had. Dit gaf me zo’n gevoel van kracht en nieuwe energie. Het is niet zo dat mijn herstel vanaf dat moment in een rechte lijn omhoog ging, maar een mijlpaal was het zeker!

30 dagen braakvrij

In de tijd dat ik een eetstoornis had en veel last had van eetbuien en braken hield ik een kalender bij waar ik aan het einde van elke dag een smiley op tekende. Op de dagen dat alles goed was gegaan met eten tekende ik een groene, lachende smiley. Op de dagen dat ik een eetbui had gehad, maar niet had gebraakt, tekende ik een gele smiley met een recht mondje en op de dagen dat ik had gebraakt (wel of geen eetbui) tekende ik een rode, verdrietige smiley.

Ik vond het lastig om de dagen dat ik een eetbui had gehad en niet had gebraakt als beter te zien dan de dagen dat ik wel had gebraakt. Als ik wel zou braken zou mijn gewicht immers niet stijgen, dacht ik, maar het was juist zo ontzettend belangrijk om de vicieuze cirkel van eten en compenseren te doorbreken. Na verloop van tijd merkte ik dat hierdoor ook de eetbuien minder werder.

Stoppen met compenseren dus. Een helse klus dat soms ontzettend tegen je gevoelens en gedachten in gaat, maar het is me gelukt. In deze blog lees je hoe ik voor de eerste keer 30 dagen braakvrij ben geweest.

Niet compenseren na eetbui

Na het schrijven van het bovenstaande kopje kan ik dit kopje eigenlijk niet weg laten. Toen mijn eetbuien net begonnen compenseerde ik nagenoeg nooit. Ik had ondergewicht als gevolg van anorexia en kwam aan tot een gezond gewicht door de steeds grotere wordende en vaker voorkomende eetbuien. Een gezond gewicht, maar niet op een gezonde manier verkregen. Op gegeven moment kreeg ik toch de schrik dat de eetbuien en het aankomen niet zouden stoppen. Ik begon met compenseren door heel restrictief te eten na een eetbui en uiteindelijk ook door te braken.

Het braken en restrictief eten lokte weer nieuwe eetbuien uit en door die eetbuien ging ik weer braken en restrictief eten. Het hield elkaar in stand. Stoppen met compenseren was ontzettend belangrijk om die cirkel te doorbreken, maar stoppen met compenseren betekende ook tegen die angst om dik te worden ingaan en die angst… Die was enorm.

Daarom weet ik ook nog goed dat ik een keer heel bewust besloot om niet te compenseren na een eetbui. Op de één of andere manier gaf het een soort van rust. Vaak was de kans groot dat het de dag na het compenseren weer mis ging. Ik kwam dan in een soort negatieve ‘flow’ terecht, maar dit keer leek het gewoon oké te zijn. Alsof er iets uit m’n systeem was. Dat was wel bijzonder om te merken. Daarmee wil ik niet zeggen dat het oké is om eetbuien te hebben, nee, dat voelde niet ineens goed, maar het had dus blijkbaar wel een functie. Het gaf op een gekke manier een soort rust en het was natuurlijk een hele overwinning. Zelfs al ging het daarna nog 100 keer mis. Dat moment nam niemand me meer af en het heeft zeker bijgedragen.

3 maanden lang 1 keer per week wegen

Vandaag de dag weeg ik mezelf nagenoeg nooit meer. Ik heb niet eens een weegschaal thuis. Ik heb vertrouwen in mijn lichaam en in mijn voedingspatroon. Als er iets niet goed zou zitten merk ik dat vanzelf wel. Ik ben gezond en ik voel me fit. Het gaat tegenwoordig haast automatisch. Dat had ik toen nooit kunnen bedenken.

Ik klampte me zo vast aan dat getal op de weegschaal dat ik er eigenlijk nooit rust in kon vinden. De weegschaal was destijds mijn vijand en mijn (foute) vriend. Kon de weegschaal niet beter de deur uit? Ja, beter wel, maar op therapie moest ik me wel blijven wegen en dat was maar goed ook. Uiteindelijk heeft enkele maanden lang één keer per week wegen me echt geholpen om te zien hoe mijn gewicht schommelde, maar hoe het nagenoeg gelijk bleef. Hoe dat precies zit lees je in deze blog.

Praten over m’n gevoel

Praten over m’n gevoelens vond ik maar wat eng. Zelfs al ging het helemaal niet om hele heftige gevoelens. Als anderen het over zo iets zouden hebben zou ik het echt niet raar vinden, maar zelf was ik ontzettend bang voor het oordeel dat iemand over me zou hebben. Ik durfde niet mijn grenzen aan te geven of te zeggen dat ik iets eng of moeilijk vond. 

Er was niet echt een mijlpaal in de zin van dat ik van de ene op de andere dag wel over al mijn gevoelens ging praten, maar elke keer dat ik weer een stukje meer kwijt durfde over wat er in mij om ging voelde als een heuse overwinning. Het is helemaal oké dat niet alles in één keer kan. Dat proces heeft tijd nodig en dat is juist heel gezond, denk ik. Je moet al die stappen immers ook weer verwerken en een plekje kunnen geven zonder jezelf overmoedig voorbij rennen.

Zo veel meer energie

Het is niet zo dat ik de hele dag aan het rond stuiteren ben en nooit moe ben of een dipje heb, maar ik weet wel dat ik me op een bepaald moment echt een stuk vitaler ging voelen. Dit was ook niet echt een aanwijsbare dag, maar het begon me op gegeven moment gewoon op te vallen dat ik me steeds vaker beter voelde dan ik gewend was. Ik had meer energie en vooral meer zin om dingen te ondernemen. Niet alleen omdat ik me lichamelijk beter voelde, maar vooral ook omdat die eetstoornis niet de hele tijd en ruimte in nam in m’n hoofd. Er was plaats voor andere, leukere, lichtere zaken.

De overwinningen die je maakt lijken soms zo klein, maar ze zijn zeker het vieren waard. Elke stap, al moet je nog zo’n afstand, is het waard om trots op te zijn.

Wat is voor jou een mijlpaal geweest of waar werk je nu naartoe?


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

8 reacties op “De stappen van boulimia herstel”

  1. Hoi irene,
    Ik wil even kwijt dat ik je haren super mooi vind! Zelf heb ik turqoise;)

    Bedankt voor weer een fijne blog. Zelf heb ik de diagnose boulimia en begin dat sinds een paar dagen te erkennen. (Al is dit een anoniem bericht en zal ik het nog niet zo snel hardop toegeven.. iets met kleine stapjes.. )

    Nogmaals bedankt!

  2. Het niet compenseren vind ik lastig; want aan de andere kant moet je naar je lichaam leren luisteren en die heeft waarschijnlijk geen behoefte aan ‘gewoon lunch’ na een eetbui. Maar je wil ook niet de lunch overslaan en later nog een eetbui hebben.
    Maar als je iedere keer wel gewoon je maaltijd eet daarna kom je best snel aan (ik tenminste, dat is per persoon verschillend). Dat vind ik heel moeilijk!

    1. ja herkenbaar! ik wil mijn normale maaltijden ook niet vervangen door een eetbui met voornamelijk snacks maar tegelijk is avondeten eten als ik net een eetbui heb gehad ook nogal een opgave die zorgt voor meer ongemak

    2. Niet compenseren is er wat mij betreft in vele gradaties. Stoppen met braken, laxeren, overmatig sporten en vasten als compensatie zijn overduidelijk manieren die je zullen helpen om de vicieuze cirkel te doorbreken.

      Je tegen heug en meug volproppen met een normale maaltijd is dat wat mij betreft zeker niet. Met eetstoornis is het vaak moeilijk om naar je lichaam te luisteren, maar een eetbui aanvullen met een normale maaltijd is voor je lichaam ook zeker niet helpend.

      Wat mij heel erg heel geholpen is stoppen met alle destructieve vormen van compenseren, maar ook gewoon een maaltijd overslaan als ik echt propvol zat van een eetbui. Ik stond mezelf toe om die eetbui te zien als eerstvolgende maaltijd (ongeacht of dat nou lunch of avondeten was), en de daaropvolgende maaltijd weer op te pakken. Dat zal echt niet voor iedereen werken, dat besef ik me. Ja, die "vervangen" maaltijd was dan een stuk groter dan de bedoeling was, maar het was voor mij goede tussenstap om te stoppen met de andere vormen van compenseren, regelmaat te krijgen en uiteindelijk een normaal eetpatroon met drie maaltijden te krijgen.

      Mezelf na een eetbui nog een gewone maaltijd geven, heb ik ook (eerst) geprobeerd, maar dat heeft mijn lichaam echt niet geholpen, omdat mijn alvleesklier daardoor nog veel meer insuline van ging aanmaken met een nog ergere stuiterende suikerspiegel en nog meer snaaimomenten als gevolg. Bij mij heeft insulineregulatie echt een enorm grote rol gespeeld om eetbuien onder controle te krijgen, dus daarom werkte het waarschijnlijk ook op deze manier voor mij.

      Hoe dan ook wordt vaak gezegd dat je je suikerspiegel onder controle houdt met regelmatige maaltijden (daar valt wat mij betreft echt nog het een en ander op af te dingen, maar dat is niet voor deze blog), maar portiegrootte speelt daarin ook een grote rol.

      Ik ben inmiddels volledig van mijn eetbuiten af… Tenzij ik te veel eet (en dan bedoel ik dus ook echt een te grote maaltijd). Dan gaat mijn lijf op standje dooreten, omdat die insulineresistentie dan opspeelt. Zolang ik gecontroleerde porties eet, is er niets aan de hand.

      Nogmaals, dit werkt ongetwijfeld niet voor iedereen zo, maar het is een iets ander perspectief op eetbuien en regelmatig eten.

  3. hoi Irene,
    Ik vind het echt ontzettend mooi, moedig en wijs de weg die je gegaan bent in stappen. Dankjewel dat je dit hebt gedeeld.

  4. Dankjewel voor je helpende tips Irene!

    Ik heb een paar dingen gepland staan de komende tijd en als ik nu de drang voel komen voor een eetbui zeg ik tegen mezelf "niet aan toegeven totdat die afspraken geweest zijn". Ik stel ze als het ware uit en dat helpt me. Mijn doelen zijn belangrijker dan de tijdelijke rust die ik van een eetbui en compensatie krijg.

  5. Hey Irene,
    Ik herken me echt precies in jouw verhaal. Na jaren lang anorexia te hebben gehad kwam ik tientallen kilo’s een door eetbuien en begon later pas met compenseren. Nu zit ik helemaal vast in de boulimia en ben ik nog op zoek naar gepaste hulp die helaas niet zo gemakkelijk te vinden is. Je blog geeft me echt kracht en ik ben blij om te zien dat er meer verhalen komen over boulimia.

  6. Thanks.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *