De redactie van Proud2Bme bestaat dan wel uit vrouwen, maar dat betekent natuurlijk niet dat mannen geen problemen hebben. Mannen en vrouwen kunnen anders met dingen omgaan, maar worstelen veelal met dezelfde thema’s. Om eens een ander geluid te laten horen, bestaat de interview reeks ManKracht. Vorige week kon je ons interview met Jim lezen. Vandaag gaan we verder met het verhaal van Jaap.
Jaap is 62 jaar. Op 1 maart van dit jaar is hij met vervroegd pensioen gegaan. Mede omdat na 48 jaar eetstoornis zijn energie op was. Zijn lichaam wilde niet meer wat zijn hoofd hem aangaf. Sinds september is hij vrijwilliger bij Stichting JIJ en WEET.
Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld?
“Ik had als 13-jarige zwaar overgewicht. Hierdoor werd ik erg veel gepest, waardoor ik het gevoel had er alleen voor te staan. Daarnaast kreeg ik een jaar later van mijn ouders te horen dat zij niet mijn biologische ouders waren. Zij hadden mij geadopteerd toen ik bijna twee jaar oud was. Mijn biologische moeder bleek te zijn overleden toen ik slechts anderhalf jaar was.
Op dat moment kreeg ik een enorme klap te verwerken, waardoor al het vertrouwen in de mensen om mij heen wegviel. Ik begon te twijfelen aan mezelf en voelde me ook niet gelukkig met hoe ik eruit zag. Ik besloot te starten met een dieet waardoor ik in één jaar tijd ontzettend veel ben afgevallen. Achteraf gezien was dat het begin van mijn eetstoornis.”
Wat voor hulp heb je gekregen?
“Ik heb pas tien jaar terug hulp gekregen via het Rintveld. Ik ben daar twee keer opgenomen geweest. Tot die tijd liep ik constant tegen een muur van onbegrip en ontkenning aan. Bij zowel artsen als instanties.”
Wat voor invloed de eetstoornis nu nog in jouw leven?
“De eetstoornis speelt op dit moment nog een grote rol in mijn leven. Ik ben er vaak de hele dag mee bezig en kan niet goed genieten van eten. Ik heb de eetstoornis onder controle, maar loop op een wankel koord omdat ik pas tien jaar geleden ben gestart met een behandeling voor mijn eetstoornis. De eetstoornis zit zo diep dat het volgens behandelaren onmogelijk is voor honderd procent te genezen. Belangrijk voor mij is nu om te leren omgaan met de moeilijke momenten.”
Voel jij je een man met ‘vrouwenziekte’?
“Absoluut niet. Het maakt niet uit of je een man of vrouw bent. Het blijft dezelfde vreselijke ziekte. Wel is het jammer dat de buitenwereld een eetstoornis nog steeds ziet als een uitgesproken vrouwenziekte.”
Hoe reageerden mensen in jouw omgeving toen je het vertelde?
“Mijn gezin vond het wel lastig toen ik het vertelde. Al waren ze wel blij dat ik startte met een behandeling. Ze hebben momenteel ook veel moeite te accepteren dat het niet meer helemaal weggaat. Toen ik het voor het eerst vertelde aan mijn collega’s schrokken zij ook wel. Alleen ontstond er bij hen wel meer begrip waarom ik bepaalde zaken wel of niet deed. Bijvoorbeeld niet vaak mee uit eten gaan of sommige gebakjes afslaan. Verder heb ik het in het verleden niet aan veel mensen verteld omdat ik bang was voor de negatieve reacties.”
Is je gewicht nog belangrijk voor je?
“Ik heb een negatief zelfbeeld en vind mezelf er helaas vaak slecht uit zien. Zelfs als het goed met me gaat. Het behouden van een bepaald gewicht betekent veel voor mij. Het geeft me controle waardoor ik mezelf bijeen kan houden.”
Hoe uit onzekerheid zich bij jou?
“Dan treed ik meer naar de achtergrond en trek ik mij terug. De laatste jaren ben ik hierin wel sterker geworden en minder onzeker. Ook door mijn verhaal te delen. Iets wat voor mij vijf jaar geleden nog ondenkbaar was.”
Wat zou je aan andere mannen willen meegeven?
“Wacht niet te lang met hulp zoeken want hoe langer je wacht, des te moeilijker het is om controle te krijgen over de eetstoornis. Stap uit de ‘stoere mannenwereld’ en erken dat ook mannen een eetstoornis kunnen hebben. Maak het vooral bespreekbaar bij je ouders of binnen het gezin en geef eerlijk toe dat je hulp nodig hebt.
Doordat ik nu al 48 jaar met eet-problematiek kamp, heb ik veel negatieve dingen meegemaakt. Dingen waarvan ik hoop dat anderen ze niet hoeven mee te maken. Door nu naar buiten te treden – onder andere door mijn betrokkenheid bij Stichting JIJ en WEET – wil ik vooral andere jongens en mannen helpen. Ik weet waarover ik praat en ben ervan overtuigd dat ik door mijn verhaal te vertellen mensen kan helpen.”
♦
Geef een reactie