Als er aan mij gevraagd zou worden hoe is het liefste zou willen zijn, dan zou ik zeggen: Dat het was zoals vroeger. Niet dat eenzame dunne meisje van vijf jaar geleden, maar dat vrolijke spontane meisje die altijd plezier had. Mijn leven was een film, waar ik als een ware filmster de hoofdrol in had. Ik leefde op een grote roze wolk totdat ik op mijn 12de keihard naar beneden kletterde en in de ‘echte’ wereld terecht kwam.
Op mijn twaalfde ging ik naar de middelbare school en daar werd ik voor het eerst geconfronteerd met de realiteit. Meisjes die alleen maar bezig waren met hun uiterlijk en oordelen over anderen. Best gemene woorden werden naar elkaar gesproken. Ik was daar gevoelig voor en dacht altijd dat het over mij ging.
In het tweede jaar werd iedereen op school door de GGD gekeurd. Hiervan is het weegmoment me vooral bijgebleven. Ik snap nog steeds niet waarom dat gedaan werd, maar de GGD-arts heeft heel veel los gemaakt die dag. Ik was helemaal niet dik, maar volgens de GGD-arts zou het ‘mooi’ zijn als ik 1 of 2 kilo lichter zou zijn en daar moest ik het maar mee doen, geen folder of informatie over diëten.
Ik was veertien en had geen idee hoe ik het moest aanpakken, dus begon ik zelf maar wat te rommelen. Ik sloeg het eten op school over maar bij thuiskomst at ik de hele kast leeg, ik had honger. Hele pakken koekjes, chocoladerepen en stroopwafels heb ik dat jaar er doorheen gegeten en de papiertjes verstopte ik. Dat jaar kwamen er heel wat kilo’s bij.
Het nieuwe jaar was begonnen, ik kocht een Sonja Bakker boek en begon aan het dieet. Het was makkelijk vol te houden en de kilo’s vlogen er af. Ik kreeg veel complimentjes en het stemmetje in mijn hoofd ‘voedde’ zich hier mee. Na een paar maanden ging het afvallen moeilijker waardoor ik eten ging schrappen. Dit heb ik nooit bewust gedaan. Om controle te houden over mijn voedingsinname begon ik calorieën te tellen. Dagelijks was ik bezig met calorieën tellen, ik zocht lijsten op internet of stond uren in de winkel om op alle pakken te kijken. Bijna alles wist ik wel uit mijn hoofd.
Ik was inmiddels zestien en zat midden in mijn examens, werkte veel en wilde in het weekend altijd uitgaan. Tijdens het uitgaan wilde ik wel ‘mee’ drinken voor het uitgaan en om dit te compenseren at ik die dag gewoon een beetje minder. Ik werd in deze periode dunner en dunner en terwijl mijn omgeving zich zorgen begon te maken, groeide het stemmetje in mijn hoofd. Ik was me zelf niet meer maar bezeten door het stemmetje in me hoofd, bezeten door mijn eetstoornis.
Het was zomer en gingen bijna op vakantie. Mijn ouders kregen door dat het afvallen uit de hand liep maar hadden nog niet door dat het al te laat was. Voor de vakantie moest ik een ‘contract’ ondertekenen die me ouders hadden gemaakt. Hier stond mijn huidige gewicht in en na de vakantie moest dit hoger zijn, anders zouden ze hulp inschakelen. Naar mijn idee was het een leuke uitgaansvakantie maar achteraf gedroeg ik me toen als een duivel want ik wilde niet eten. Ik heb het mijn ouders erg moeilijk gemaakt. Na de vakantie was ik dan ook weer een aantal kilo lichter.
Het was inmiddels september, er was nog geen hulp ingeschakeld en mijn moeder was een weekend weg. Mijn vader en ik gingen op bezoek bij mijn opa en oma. Mijn oma was de eerste die door had dat mijn leven werd beheerst door het stemmetje in mijn hoofd. Toen we weg gingen nam ze me apart en zei: “lieve Jen, beloof je me, zoek alsjeblieft op tijd hulp?”. Hoe durfde ze, dacht ik en ik ben toen weggerend. Niet wetende dat dit de laatste keer was dat ik haar levend heb gezien, vijf dagen later overleed ze aan een hartaanval. Daar heb ik me lang schuldig over gevoeld maar dit heeft me uiteindelijk veel doorzettingsvermogen gegeven.
Het was november en ging uit met vriendinnen , was de hele nacht opgeweest met bijna niks in m’n maag. De volgende ochtend stond ik op en viel voor mijn moeders neus neer. Mijn lichaam wilde niet meer en vol verdriet heeft ze me de dag erna meegesleept naar de dokter. Mijn dokter had dit nog niet meegemaakt en wilde perse dat ik door een goede instelling werd geholpen, zo kwam ik bij Ursula terecht. Na de intake werd ik medisch gecontroleerd. Hoewel ik nooit gebraakt heb, had ik een erg laag kalium gehalte en kreeg pillen om dat tekort aan te vullen. Verder mocht ik niet te veel bewegen maar inmiddels had ik daar allang de kracht niet meer voor en lag vaak op bed. In deze periode raakte ik ook veel vriendinnen kwijt.
Ik kwam in de adolescentengroep terecht waar we 1 avond in de week bij elkaar kwamen.
Ik was zo bang om te beginnen want ik moest daar meer calorieën eten dan dat ik wilde en raakte dus de controle kwijt. Dit wilde ik niet en zocht manieren om nog minder te eten. Gelukkig hadden ze het al snel door en na een flinke preek moest ik bewijzen dat ik beter wilde worden. Om hen tevreden te stellen hield ik me daar aan waardoor ik langzamerhand meer begon te eten.
Bijna een jaar lang deed ik braaf wat mij gezegd werd maar daar was ook alles mee gezegd.
Uiteindelijk kreeg ik de motivatie om beter te worden na een bioscoop bezoek met mijn allerbeste vriendin/nicht. We zaten in de bioscoop en hadden een zak chocoladepepernoten. We zouden hem delen maar ik pakte precies 10 pepernoten uit de zak en die mocht ik onder de film opeten, niet meer en niet minder anders zou mijn calorie inname niet meer kloppen.
Ze keek me aan en ik zag de verdriet in haar ogen. Toen wist ik het zeker, ik moet beter worden al is het alleen al voor haar en mijn gezin. Drie maanden heb ik heel hard aan mezelf gewerkt en dat boekte resultaat. Ik was in staat om het weer alleen te proberen en mocht op proefverlof. Na het proefverlof ben ik nog twee keer terug gekomen.
Nu vier jaar verder kan ik met trots zeggen:
Ik ben Jennifer en ik ben de strijd met mijn eetstoornis aangegaan, het was niet makkelijk maar ik heb er wel van gewonnen. Het is een heftige strijd geweest en dat is het af en toe nog steeds, maar daar leer ik van. Dat onbezorgde meisje van vroeger zal ik helaas nooit meer worden maar dat geeft niet.
Lang ben ik boos geweest om mezelf, waarom moest mij dit overkomen? Gelukkig heb ik nu dat niet meer, het heeft me gemaakt de persoon wie ik nu ben. Op sommige dagen heb ik het moeilijk en komt het naar boven maar gelukkig heb ik een vriend die daar begrip voor heeft. Ook al snapt hij het niet, hij weet altijd een manier te vinden om mij op te vrolijken.
Ik hoop dat ik met mij kennis anderen kan helpen of bij andere dit kan voorkomen, want niemand verdient een eetstoornis. Hoewel ik lang gedacht heb dat mijn enige doel in het leven dun zijn is, weet ik dat het leven veel meer leuke dingen te bieden heeft.
Foto 3 en 3: Weheartit
Geef een reactie