Ik heb al een hele tijd zitten twijfelen of ik mijn verhaal zou delen en naar Proud2Bme zou sturen. Nu sta ik dus op het punt om dat te doen. Ik was altijd bang dat mijn verhaal niet ‘erg’ genoeg zou zijn en dat ik me maar zou aanstellen. Toch weet ik dat datgene wat zich allemaal afspeelt in mijn situatie, niet zomaar iets is. Toen ik nog een klein meisje was, vertelde mijn moeder me dat ik altijd een heerlijk kind was en dat ze zo van me kon genieten. Ze zou willen dat dat altijd zo was gebleven, hoe ik toen in het leven stond. Ik vind het jammer dat ik me daar niks meer van kan herinneren.
Alles veranderde toen ik naar school moest. Ik vond het echt verschrikkelijk. Ik was een totaal ander kind geworden en was totaal niet meer mezelf. Dat is altijd zo gebleven. Het was voor mij heel erg moeilijk om contact te maken met anderen, vriendjes maken kon ik ook maar moeilijk. Ik heb me dan ook altijd heel erg alleen gevoeld met heel veel mensen om me heen. Jaren verstreken en ik wou graag van school veranderen. Dat is toen gebeurd en de eerste paar maanden leek dit de perfecte oplossing te zijn geweest. Ik kon weer opnieuw beginnen, maar helaas duurde dit niet lang voordat het weer helemaal omsloeg. Er kwam een ruzie en de hele klas was tegen mij. Ik werd uitgescholden, uitgelachen, belachelijk gemaakt. Dit was in groep 7.
Ik had nooit gedacht dat kinderen zo wreed konden zijn. Dit heeft namelijk mijn totale zelfvertrouwen verpest. Ik kreeg hier voor het eerst de gedachte aan de dood. Terwijl ik er veel aan dacht om er een einde te maken, was er iets in mij wat het liever nog zou willen uitstellen. Ik wou het ergens anders op afreageren. Dus besloot ik het af te reageren op eten. Eten was voor mij DE oplossing op dat moment. Ik at alles wat los en vast zat en ik kon niet meer ophouden. Ik hoorde ook veel om me heen dat ik moest oppassen want ik mocht niet dikker worden. In groep 8 kwam het einde van de basis school in zicht en het was tijd om afscheid te nemen van de klas. Iedereen zou naar de middelbare school gaan. Ik was dood en doods bang om weer in een nieuwe omgeving te komen en weer nieuwe mensen te leren kennen. Ik was bang dat ze me dik en lelijk vonden.
De eerste klas was voor mij eigenlijk een heel erg leuk jaar. Ik had een paar leuke vriendinnen en dit was voor de eerste keer in mijn leven dat ik me op mijn gemak voelde in de klas. Ik zat ook lekkerder in mijn vel. Doordat ik een stuk moest fietsen naar school, viel ik ook af waardoor ik ook meer zelfvertrouwen kreeg. Het eten ging ook beter en ik at niet meer zo achterlijk veel. Alles leek nu vanzelf te gaan. De tijd van een vriendje was nu ook aangebroken. Er was een jongen die mij leuk vond en daar is toen een relatie van gekomen. Het leek eerst allemaal heel leuk en aardig, maar dit was van korte duur. Ik begon te merken dat ik toch nog erg onzeker was over mezelf en dat ik mijn grenzen niet goed aan durfde te geven.
Deze jongen heeft veel nare opmerkingen tegen mij gemaakt en heeft me echt de grond in geboord. Daarnaast ging hij ook meer van me verwachten. Ik wil niet zeggen dat ik ben aangerand, want ik heb me verder niet verzet maar ik vond het echt vreselijk. Ik durfde niks te zeggen dus liet ik het maar gewoon gaan… Hierdoor kwam ik weer met mezelf in de knoop en heb ik mezelf heel veel pijn aangedaan. De gedachte aan de dood was nu weer meer op de voorgrond en het afreageren op het eten begon ook weer maar nu in tegenovergestelde richting. Ik viel nog meer af en het voelde zo goed. Ik kreeg er echt een kick van. ik kreeg complimentjes dat ik zo slank was en dat moedigde mij nog meer aan. Tegelijkertijd werd mijn depressie ook veel erger.
De verkering ging uit en ik was er echt kapot van. Hij heeft me met zoveel pijn en verdriet achtergelaten. Het afvallen werd erger net als de somberheid en mijn omgeving begon het op te merken. Ik moest nu echt niet dunner worden, hoorde ik mensen zeggen. De strijd met de somberheid, gedachte aan de dood en het eten is zo een aantal jaren doorgegaan. Ik durfde er niet over te praten. Mijn moeder begon het op te merken en besloot een afspraak te maken met een psycholoog. Ik heb een paar gesprekjes met haar gehad maar het leverde weinig op en ik had geen goede klik met haar. Daarna ben ik samen met mijn moeder naar de huisarts gegaan en ben toen verwezen naar het centrum voor eetstoornissen Ursula in Leiden. Mijn somberheid werd ook gelijk opgemerkt. Ik kreeg uiteindelijk de diagnose voor Anorexia en depressie. Mijn psychiater schreef mij antidepressiva voor.
Ze gaf mij wel de waarschuwing dat de somberheid de eerste paar weken alleen maar erger kan worden. Dit was dus ook het geval. Mijn suïcidale gedachtes zijn nog nooit zo erg geweest. De drempel om er een einde aan te maken was een stuk lager. Ik was een heel ander persoon geworden. Voor het eerst heb ik toen een poging gedaan om mezelf van het leven te beroven. Ik vertel liever niet de details van hoe en wat want ik probeer die liever te vergeten. Mijn moeder is hier zo van geschrokken dat ze mijn psychiater heeft gebeld en we moesten gelijk komen. Gelukkig werd de gedachte aan de dood daarna weer minder en de medicijnen begonnen aan te slaan. Ook kwam ik aan in gewicht. Dit vond ik echt verschrikkelijk.
Ik zag er niet meer zo mager uit en mijn menstruatie kwam ook weer terug, maar mijn eetstoornis was hierdoor nog meer aanwezig. Ik ben samen met mijn moeder dit jaar gestart aan de MGDB (meergezins dagbehandeling). Dat vond ik heel erg moeilijk omdat ik de enige was die al op het gezonde gewicht zat. Mijn gedachtes waren alleen niet gezond. Ik ben nu nog steeds in behandeling voor mijn eetstoornis en depressie. Nog steeds vind ik het heel erg moeilijk om tegen mensen te vertellen dat ik een eetstoornis heb omdat ik niet zo dun ben. Maar wat ik heb geleerd in de therapie en ook van lotgenoten, is dat het hebben van een eetstoornis niet gaat om eten of om gewicht.
Het is een ziekte die vooral in je hoofd zit. Soms is het wel lichamelijk te zien, maar vaak genoeg ook niet. Dat maakt het nog gevaarlijker. Dit is mijn verhaal dat ik graag met jullie wou delen en ik hoop dat jullie er wat aan zullen hebben. Voor degene die ook in herstel zijn: Hou alsjeblieft vol! Het is nou eenmaal niet makkelijk en ik heb zelf ook heel veel de neiging om het allemaal maar op te geven. Uiteindelijk is het het allemaal waard, echt waar! Het is een zware strijd, maar ik ben bereid deze aan te gaan.
Heel veel liefs van Amy ♥
Geef een reactie