Een tijdje terug maakten we een video waarin we een aantal vragen van jullie hebben beantwoord. Één van deze vragen was wat onze toekomstdromen waren en wat we vroeger graag wilden worden. Hierop antwoordde ik dat ik dat nooit echt geweten heb en dat ik dat eigenlijk nog steeds niet zo goed weet, maar dat ik denk dat dat wel goed komt en dat ik me er ook niet druk over maak. Jullie gaven aan te willen weten hoe dat precies zat en daar zal ik in deze blog meer over vertellen.
Toen ik nog op de basisschool zat wisselden mijn vrienden en ik onderling vriendenboekjes uit. In zo’n vriendenboekje stond een lijst met vragen die een vriend of vriendin dan in moest invullen. Je kent het principe waarschijnlijk wel. Simpele vragen als “Wat is je lievelingskleur?” en “Wat is je lievelingseten?” werden gesteld, maar ook de stelling: “Later wil ik … worden” moest worden ingevuld.
Als kind is je fantasie oneindig en schrijf je gewoon iets op wat je cool lijkt en waar je bekent mee bent. Veel kinderen schreven dingen op als prinses, schooljuf, astronaut, politie- of brandweerman. Ik, daarentegen, vond dit toen al een heel moeilijke vraag om in te vullen. Wat ik wil worden? Weet ik veel, ik ben gewoon wie ik ben toch? Ik kon me helemaal niet voorstellen dat ik ooit groot zou worden en iets anders kon zijn dan wat ik nu was. Het interesseerde me ook niet zo, ik was gewoon gelukkig met mezelf. Waarom moest ik per se iets worden?
Ik was een vrolijk kind dat veel dingen leuk vond en makkelijk vriendjes maakte. M’n ouders hadden haast geen omkijken naar me. Ik vermaakte me wel, zowel alleen als met andere kinderen. Ik deed het goed op school en at keurig m’n bord leeg. Dit veranderde allemaal in rap tempo toen ik naar de middelbare school ging. Ik werd woest weggerukt uit mijn veilige leventje op het schoolplein. Ik kwam terecht in de puberteit en werd klaargestoomd voor het ‘echte’ leven. Dit riep veel vragen en twijfels op. Hoor ik er wel bij? Zie ik er wel goed genoeg uit? Hoe ontwikkelt mijn lichaam zich? Vinden jongens mij wel leuk? Ben ik grappig genoeg? Ben ik sociaal genoeg? Ben ik wel slim genoeg? Waar wil ik heen met m’n leven? Wat wil ik later worden?
De vraag die nooit uit had gemaakt en altijd als iets ongrijpbaars voelde, bleek plotseling in de nabije toekomst te liggen. Er werd een opleidingsniveau aan mij gemeten, ik moest een studierichting kiezen en uiteindelijk ergens gaan studeren om vervolgens een baan te vinden. Terwijl ik eerder niet verder dan morgen keek, moest ik me plots druk gaan maken om de toekomst. Voor mijn gevoel ging de tijd veel te snel. Ik voelde onwijs veel druk en zou het liefst de tijd stop willen zetten, maar dat kon en kan nogsteeds niet.
Ik ontwikkelde een eetstoornis. In die zin stond mijn tijd stil, maar in werkelijkheid ging hij gewoon verder. De mensen om mij heen ontwikkelden zich terwijl ik stil stond. Ik heb me in die tijd veel druk gemaakt over de toekomst. Ik wist niet waar ik heen wilde, dus ik koos geen enkele weg. Ik wist dat ik veel talenten had en veel dingen leuk vond om te doen, maar ik had altijd het idee dat het nooit goed genoeg was of dat ik daar geen werk in zou kunnen vinden.
Bovendien ontdekte ik dat ik ADHD heb, wat eerder steeds deed voelen alsof ik te dom was om mee te kunnen doen met deze maatschappij. Ik vond mezelf te warrig, ik kon van alles een beetje, maar ik had niet echt een focus. Ik liet me erg leiden door wat ik dacht dat anderen van mij verwachten. M’n studie afmaken, een goede baan vinden, ergens in uitblinken. Ik was vergeten wat ik zelf wilde, ik was het kind in mijzelf kwijt. Ik had er geen plezier meer in. Dat is toch niet hoe het leven hoort te zijn?
Met veel therapie, hard werken, hard vallen en telkens weer opstaan heb ik me uit mijn eetstoornis weten te vechten en stapje bij beetje de achterliggende problemen aan weten te pakken. Deze achterliggende problemen zijn erg complex, maar een deel van die achterliggende problemen had inderdaad te maken met de verwachtingen die ik van mezelf had en de verwachtingen die ik dacht dat anderen van mij zouden hebben. Moet ik het allemaal nu weten? Faal ik meteen compleet als iets niet lukt? Til ik er niet veel te zwaar aan? Zijn de gedachten die ik voor anderen invul juist en is het wel eerlijk om het zelf zo in te vullen?
Waarschijnlijk kan je de antwoorden op die vragen zelf ook allemaal wel bedenken. Voor een ander ben je vaak een stuk milder dan voor jezelf, zo was ik ook. Tegen een ander had ik prima kunnen zeggen dat het niet uitmaakt wanneer je het nog niet weet. Dat je dat best mag onderzoeken. Dat je altijd weer kan stoppen wanneer iets je toch niet bevalt. Dat je nooit te oud bent om te leren. Dat het niet erg is dat je nu een jaartje school mist. Dat ieder z’n eigen pad bewandeld. Dat je naast hard werken best plezier mag maken. Dat niemand het erg vind als je af en toe een steekje laat vallen. Dat we allemaal maar mens zijn en dat je je hart moet volgen.
Uiteindelijk heb ik dit ook weer tegen mezelf kunnen zeggen en hoe meer druk er van de ketel ging hoe beter ik me begon te voelen. Dit betekent niet dat ik gewoon maar achterover zit en het allemaal maar laat gebeuren. Natuurlijk moet je ervoor zorgen dat je niet stil komt te zitten, maar het hoeft niet altijd perfect. Er is niemand die van je verwacht en je hebt er zelf ook niks aan om dat te willen. Natuurlijk moet je zorgen dat je rond kan blijven komen, al heb je soms even een stom baantje. Zelfs dat stomme baantje wist ik wel tot iets leuks te toveren. Al was het maar dat ik er om kon lachen of gewoon heel gezellige collega’s had. Ik wist ergens diep van binnen dat niks blijft zoals het is. Wanneer ik het ergens echt niet naar m’n zin had, zocht ik gewoon verder naar iets nieuws. Ik zit nergens aan vast en dat stelt mij gerust.
Ik vind heel veel dingen leuk en probeer gewoon elke kans te grijpen die voorbij komt. Misschien grijp ik dan 9 keer mis, maar die 10e keer grijp ik raak. Ik kan nu niet weten wat de toekomst zal brengen, dus het heeft geen zin om me er druk over te maken en ik weet dat ik meerdere dingen kan en leuk vind. Elke ervaring, leuk of niet leuk, kan ik weer optellen bij mijn persoon. Ik groei, elke dag. Nog steeds. Waar één deur sluit, opent altijd weer een andere. Ik vind veel dingen leuk en onderneem een hoop. Dat kan, want ik heb de energie om dat te doen nu ik geen eetstoornis meer heb.
Nu moet ik dus eerlijk zeggen dat dit al een beetje in mij zat en het heus niet voor iedereen hetzelfde is, maar ik hoop wel dat jullie iets aan mijn verhaal hebben gehad en het je wellicht inspireert om de strenge eisen aan jezelf wat meer los te laten. Je bent al goed zoals je bent. De tijd gaat toch verder en je komt altijd wel ergens terecht. Het is belangrijk om voor jezelf te kunnen zorgen, maar het hoeft niet allemaal in één keer goed en niks hoeft vast te staan als je dat niet wil. Het is jouw leven. Jij hebt de regie in handen
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie