De vader die geen vader was

Het was een zonnige vooravond. Ik zat in de bus naar huis. Ik had voor het eerst in tijden muziek opgezet in plaats van een podcast en dat beviel me goed. In mijn hoofd zong ik de woorden mee, terwijl ik de passerende bomen nakeek. Het voelde als een normale maar goede avond. Totdat mijn vader de bus binnenliep.

Zeker als je Proud2Bme al een tijdje volgt, heb je vast wel eens blogs over de relatie die ik met mijn vader heb voorbij zien komen. Hoe zijn alcoholmisbruik en agressieve aard ons gezin uit elkaar dreef. Hoe ik me een dochter zonder vader voelde en gelijktijdig een zorgende rol aannam binnen het gebroken gezin. Hoe ik een eetstoornis ontwikkelde, EMDR heb gevolgd voor een reeks aan traumatische ervaringen, mijn achternaam heb veranderd, aangifte heb gedaan, per ongeluk een ontmoeting met hem heb gefilmd nadat ik het contact had verbroken en uiteindelijk zelf, zoals veel andere mensen, alcohol ben gaan drinken. Veel stappen heb ik inmiddels dus gezet. En toch, blijf ik er altijd mee bezig. Er gaat vrijwel geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Dat ik niet terugdenk aan hoe het er vroeger vaak aan toe ging thuis. De scheldpartijen, de manipulatie, verwaarlozing maar ook het fysieke geweld dat plaatsvond. Hoe ontzettend opgelucht en dankbaar ik ben dat ik nu naar een thuis terugkeer na een dag werken, in plaats van een betonnen geraamte dat geen warmte uitstraalt. 

Terwijl mijn vader een plekje voorin de bus zocht, hield ik hem nauwlettend in de gaten. Ik probeerde me voor te stellen wat hij op het moment zou denken. Voelen. Of hij überhaupt in staat was iets te voelen. Ik zocht zijn leren jas af op het embleem dat hij destijds droeg op zijn bovenarm. Zou het dezelfde jas wel zijn? Waar zou hij naar toe gaan? Zou hij eenzaam zijn? Denkt hij nog wel eens aan mij?

De rest van de busrit heb ik de bomen niet meer gezien. De muziek stond nog aan, maar ik hoorde het niet meer. Ik was te druk met denken, te druk met herinneren. Ineens stopte de bus. Mijn vader had op het knopje gedrukt en aanstalten gemaakt om op te staan. Hij wiebelde een beetje bij het opstaan en terwijl hij zich naar de deur bewoog en mijn kant opliep, keek hij me aan. Recht in mijn ogen. Hij bleef mijn ogen even op zoeken en glimlachte toen. Het was mijn vader niet. Het was gewoon een man die ontzettend veel op hem leek. Heel de tijd had ik me druk gemaakt over een eventuele confrontatie, had ik mezelf gek gemaakt met alles dat al gebeurd was en daarbij niet eens gezien dat het een volstrekt vreemde man was. Het was gewoon een man die naar mij lachte tijdens het uitstappen, terwijl hij dat niet eens had hoeven doen. Het was gewoon een heel lieve man die gewoon onwetend in de bus zat. Een man die misschien wel op weg was naar zijn gezin of naar een vriend voor een gezellig etentje. Een man die gewoon zijn leven leed.

Ineens hoorde ik de muziek weer. Terwijl de man, die eerst mijn vader was, zijn reis voortzette vanaf de bushalte, voelde ik een intens verdriet opkomen. Het overspoelde me. Waar het precies vandaan kwam, kan ik nog steeds niet in woorden vatten. Ik denk een combinatie van emoties. Aan de ene kant opluchting, maar ook voelde ik me schuldig tegenover de vreemde man. Hij moest eens weten, dacht ik nog. Hoe druk ik me over hem zat te maken, terwijl hij gewoon in de bus zat. Hoe verbonden ik me voelde met iemand die ik niet kende, maar ook de afstand die ik wilde behouden, zorgde voor een contradictie die ik niet direct kon rijmen. Het maakte me in de war en ook dat maakte me verdrietig.

We hebben het vaak over herstellen van een eetstoornis. Logisch ook, op een site als Proud2Bme. Door situaties als deze denk ik ook na over herstellen van trauma’s. In hoeverre kun je iets achter je laten dat je gevormd heeft? Dat je jarenlang hebt ervaren? Ik weet dat ik hier, zoals ik in de introductie ook al benoemde, grote stappen in heb gezet. Ik durf weer over straat, ik heb weinig tot geen nachtmerries meer en ik kan mezelf zien als een individu in plaats van een verlengde van mijn vader. Heel wezenlijke stappen. Toch is het denk ik ook zeer te begrijpen dat het niet altijd mogelijk is om terug te gaan naar de persoon die je voor een trauma was. Ik heb, mede door therapie en de trauma’s zelf, ook veel over mezelf geleerd. Liever had ik dat op een andere manier ervaren, maar het is gelopen zoals het is gegaan. Het heeft me onwijs veel verdriet gekost om te staan waar ik nu sta en ook al is het niet perfect, ik ben trots op mezelf. Dat is ook iets wat ik jou mee wil geven. Misschien ben je bang op straat. Herken je die interne strijd in een ogenschijnlijke normale situatie. Het is niet gek en dit is iets dat je in het verleden misschien ook wel nodig hebt gehad om jezelf veilig te houden. Wat het herstel van een trauma inhoudt, kan ik tot op zekere hoogte over meepraten. Hiernaast accepteer ik het nu ook dat het oké is zoals het nu is. Ik weet dat ik hierin stappen zal blijven zetten en dat is voor mij nu genoeg. Soms is het verdrietig en dat verdriet durf ik nu te voelen, mag ik voelen. Het is leefbaar.

Het nummer dat mijn telefoon draaide op het moment dat ik de man weg zag lopen, zal voor mij onsmakelijk verbonden blijven met dit moment en dat vind ik niet erg. Op een manier vind ik het zelfs wel passend en ik ben blij dat ik het verdriet en gemis kan voelen. Zeker na een tijd waarin ik mijn emoties liever wegdrukte, wil ik dit niet meer uit de weg gaan. Het nummer blijf ik draaien. Deze houding maakt het gemis van een aanwezige vader niet minder erg. In tegendeel, ik voel het nu juist, maar ik heb inmiddels ervaren dat het uit de weg gaan – bijvoorbeeld door middel van een eetstoornis – dit ook niet op zal lossen. Het doet pijn, het is verdrietig en dat mag het zijn.

Als jij jezelf hierin herkent, weet dat ik met je meeleef. Met je mee voel. Take care, elke dag opnieuw.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

16 reacties op “De vader die geen vader was”

  1. Ik wil je bedanken voor het delen van jouw prachtige, moedige verhaal. Het is voor mij een enorme opluchting om te mogen ontdekken dat ik niet "alleen" op deze wereld ben met dit gevoel, met deze angsten – met een bepaalde frustratie van onrechtvaardigheid die niet verdraagzaam lijkt te zijn. Wie als kind zich realiseert dat hij of zij is overgelaten aan het lot van de psychische ziekte van de ouders, wordt gedurende het leven geconfronteerd met een kille, koude eenzaamheid.

    Jarenlang voelde het alsof ik mijn leven voorbij zag gaan op een oud, stoffig tv’tje in een donkere grot. Op straat lopen vond ik doodeng – De ongemakkelijke oogcontacten wanneer ik weer eens achterom keek of er niemand achter mij aan zat. De angst dat ik zou eindigen als mijn ouders. Was ik in staat mijn familiekarma te veranderen? Wat is familie? Bestaat er voor mij ook een thuis? Zou iemand ooit mijn pijn, mijn verdriet kunnen begrijpen?

    Lieve Lonneke, ik weet hoe het is om het contact te verbreken met familie en om niemand meer te spreken, ik weet hoe het is om zonder support van ouders op te groeien, ik weet hoe het is om de zondebok van de familie te zijn en om de emotionele chantage op te moeten vangen én ik weet hoe het is om gemanipuleerd te worden door mijn eigen trauma’s.

    MAAR: Ik ben als student dankbaar voor hetgeen wat er is gebeurd. Het zijn juist de contrasten in het leven die diepte creëren in onze ziel. Er zijn vele waardevolle wijsheden verborgen in onze innerlijke duisternis die wij stap voor stap mogen ontdekken. Trauma’s weerspiegelen onze kracht en dienen als fundament ter inspiratie voor anderen. Ik vind het prachtig om te zien hoe jij dit proces hebt kunnen omarmen. Wens jou en ieder ander het allerbeste toe in het leven! Het zou zonde zijn als de wereld jou zou moeten missen… Liefs 🙂

    1. Hey Plantjeslover,

      wat vreselijk dat je het herkent, maar ik ben blij dat mijn verhaal een beetje mee kan dragen aan dat stukje acceptatie. Ik vind het mooi hoe je er nu instaat en juist benoemt dat die contrasten zorgen voor diepte, dat vind ik mooi gezegd en een mooie kijk hierop. Bedankt voor je lieve bericht en jouw verhaal, veel liefde voor jou.

      x

  2. Dankjewel voor het delen Lonneke! Helaas heel herkenbaar. Ik ben naar een ander deel van het land verhuisd omdat ik overal mijn ouders dacht te zien en niet meer mijn huis uit durfde. Zelfs nu nog af en toe last van, hoewel ik weet dat het niet kan dat ze het echt zijn.

    1. Hey lieve A,

      Wat heftig dat je je genoodzaakt voelde om te verhuizen en dat die angsten zoveel invloed hebben, wat vreselijk. Ik hoop dat het met de tijd makkelijker voor je wordt, dat gun ik je.

      Liefs,
      Lonneke

  3. vervelend voor je dat je er nog veel last van hebt, en vervelend dat je dacht dat het je vader was lastig dan ook. sterkte ermee!

    1. Hee Britney,

      bedankt voor je berichtje! Lief van je.

      x
      Lonneke

  4. Lieve Lonneke,

    wat een pijnlijk, maar eerlijk verhaal. Ik hoop dat je de rust de rest van de dag weer hebt teruggekregen als zoiets gebeurd. Kan je het nummer al weer luisteren? Naar is dat ook he, misschien ook als je het opeens onverwachts weer een keer hoort. Komt het de laatste tijd ook weer harder terug? Of heb je het echt al een plek gegeven of is het iets waarvan je accepteert dat het een wond zal blijven en soms gewoon weer terugkomt? Liefs van mij iig

    1. Hee P,

      Bedankt voor je bericht. De rest van de avond heb ik met mijn vriend lekker gegeten, gepraat en op de bank gezeten samen en dat was helemaal fijn. Het nummer heb ik hierna alweer een aantal keer geluisterd, soms word ik emotioneel, soms overspoelt een bepaalde dankbaarheid me en het is allemaal goed. Ik heb wel het idee dat ik er de laatste tijd – ook gezien de hoeveelheid nieuwe blogs die ik hierover schrijf – meer mee bezig ben (ik denk ook omdat mijn zusje een kindje heeft gekregen en we het er veel over hebben gehad), maar ik zie dit zelf als een stukje verwerking. Wie weet blijft het inderdaad een wond zoals je zegt, misschien dat het af en toe even open ligt, misschien dat het een litteken wordt, ik ga het zien. 🙂

      Veel liefs en dankjewel,
      Lonneke

  5. Dankjewel. Ik ga mn angst er proberen te laten zijn. Veel herkenning.

    1. Hee Marrit,

      lief dat je reageert. Vervelend dat je er zoveel van herkent. Ik hoop dat het je vooral ook wat perspectief geeft. Veel liefs voor jou.

      x

  6. Het is moeijk zoiets.
    Ik hield van mjjn vader maar ik haatte de drank die hem kapot maskte.
    .Mijn vader belde mij een paar dagen voordat hij overleed.Ik woonde al lang met mijn moeder in een ander land.
    Wij hadden zon goed en mooi gesprek en ik was zo gelukkig daarom. Een paar dagen later werd ik door mijn schoonzus gebeld dat mijn vader was overleden. Ik heb nog altijd verdriet om hoe alles is gegaan, de hele geschiedenis. Maar het is zoals het is. Niet elk verhaal heeft een goed einde.
    Het is goed als je het kunt en wilt om geen contact te houden met je ouders en je eigen weg te gaan.
    Maar denk ook goed na wat je doet. Het kan eens te laat zijn…

    1. Hey lieve Anne,

      Bedankt dat je jouw verhaal hier wilt delen, heel heftig. Ik ben het zeker eens met wat je zegt, het kan ineens te laat zijn, daar ben ik me zeker van bewust. Voor mij is er teveel gebeurd – en gebeurt nog steeds – dat ik me hiervan afsluit en ik besef ook dat dit voor iedereen anders kan zijn. Ik snap je verdriet, weet ook dat dat er – hoe moeilijk het ook is – er mag zijn.

      Veel liefs,
      Lonneke

  7. Wat een open en eerlijk verhaal, bedankt voor het delen hiervan Lonneke. Helaas herken ik veel van wat je schrijft, ondanks dat het bij mijn thuissituatie toch wat anders lag. Ik zie en spreek mijn broer ook al een tijdje niet meer, dat contact heb ik (tijdelijk) verbroken en dat is voor nu iig ook beter. De kans dat ik hem tegen kom is er altijd, we wonen in dezelfde stad, maar gelukkig is dat tot nu toe nog niet gebeurd.

    Mooi ook om te lezen dat je jouw verdriet er nu kunt laten zijn. Hopelijk gaat mij dat ook lukken wanneer mijn ptss klachten verminderd of weg zijn. Het is wel hoopvol om jouw verhaal te lezen, daar haal ik toch wel weer kracht uit dat het beter kan worden!

    1. Hey lieve Dolphin,

      Bedankt voor je reactie, Dolphin. Vreselijk dat je veel herkent en ik hoop dat het voor jou ook beter mag worden, voelen. Ik leef met je mee, take care.

      Liefs

  8. Dit is de eerste blog die ik lees van je Lonneke, ik wist niet dat je dit met je meedroeg. Het valt me wel op dat je weinig in mijn db reageert wat ik nu beter (denk ) te begrijpen. En dat is helemaal oke. Ik voel mededogen met het kind van toen en mededogen en respect voor de vrouw van nu en het geeft me een gevoel van hoop dat het inderdaad mogelijk is om in ieder geval straks te kunnen zeggen tegen mezelf dat ik trots ben op wie ik geworden ben. Ik ben blij dat ik vandaag besloot bij de blogs te kijken en die van jou te lezen. Bedankt Lonneke.

    1. Hey lieve Minke,

      bedankt voor je warme reactie. Het kan zijn dat ik weinig in je dagboekje reageer, omdat ik iets minder werk dan de anderen en hiernaast ook de afgelopen twee weken op vakantie was. Bedankt voor je lieve en warme reactie, fijn dat je blij bent dat je de blogs hebt gevonden. Je mag meer dan trots zijn!

      Veel liefs en dikke knuffel.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *