De veilige wereld van de eetstoorniskliniek: hospitalisatie

In de psychiatrie is hospitalisatie een bekend begrip. Het is een proces dat veel voorkomt in psychiatrische instellingen/ klinieken waar cliënten een langdurige tijd samen leven. Dit leven vindt plaats binnen de normen, waarden en regels van de instelling. Hoe langer een opname duurt, hoe meer iemand zich gaat aanpassen aan de regels en zich gaat gedragen zoals dat verwacht wordt van de instelling.

Vrijwel alles wordt in een kliniek geregeld voor de cliënt, dus is het ook niet nodig om zelf veel initiatief te nemen. Initiatief nemen leer je als het ware af. Eigenlijk wordt bijna het hele leven voor je in een kliniek geregeld en hoeft je je alleen maar aan te passen.

De echte wereld, maatschappij, ligt buiten de muren van de instelling en draait door zonder dat je hieraan mee hoeft te doen of moet voldoen aan de normen en waarden die daar gelden. Uiteindelijk leidt dit tot verlies van jouw identiteit als mens en verandert het je zelfbeeld.

Jaren geleden zaten mensen vaak langdurig (meerdere jaren) in een psychiatrische instelling waardoor hospitalisatie nog vaker optrad. Tegenwoordig zijn de opnames veelal korter en wordt er meer tijd besteed aan de zelfstandigheid van de patiënt waardoor hospitalisatie minder voorkomt. Het verschijnsel is er echter nog steeds. Grofweg zijn er die grote oorzaken van hospitalisatie die onderling allemaal samenhangen:

De instantie
Doordat je langere tijd afgesloten bent van de ‘’echte” wereld, neemt je belangstelling hiervoor steeds meer af. Na verloop van tijd gaat alles draaien om het kleine, gesloten en veilige wereldje in de kliniek of op de afdeling. Veelal ben je (onbewust) zo erg bezig met het patient-zijn en met de medepatiënten, dat je de realiteit een beetje kwijt raakt en vergeet dat er ook nog anderen dingen zijn dan de psychiatrie.

Ook het contact met familie en vrienden buiten de kliniek blijkt te verminderen als jouw opname langer duurt. De drempel voor mensen om op bezoek te gaan bij een vriend of familielid, is vaak wat hoog en omdat jijzelf niet meer in je eigen woonomgeving leeft, verwatert het contact met de buitenwereld.

Verder kan ook de eentonigheid van het leven in een kliniek hospitalisatie in de hand werken. Binnen een afdeling zien dagen er veelal hetzelfde uit waardoor je geen prikkels krijgt. Vaak wordt er bijvoorbeeld voor het eten gezorgd terwijl het voor veel mensen misschien prettig zou zijn om zelf te koken, om iets om handen te hebben.

Jij als persoon
Uit onderzoek blijkt dat mensen die in hun opvoeding te maken hebben gehad met erg beschermende ouders, meer risico lopen op hospitalisering omdat zij zich afhankelijker opstellen dan anderen. Ook mensen met faalangst hospitaliseren sneller omdat zij graag op veilig en bekend terrein blijven zonder al te veel risico’s te hoeven nemen.

Verder kan ook medicijngebruik een rol spelen bij hospitalisering: sommige medicatie zorgt ervoor dat je wat suffig wordt waardoor je op de afdeling niet meer zo snel initiatief zal nemen. Je onderneemt ook weinig dingen meer en met mensen afspreken buiten de psychiatrie is je allemaal te veel gedoe.

Tot slot blijkt ook dat hoe tevredener je bent over de opname, hoe eerder je zal hospitaliseren. Je vindt dan jouw leven zoals dit nu is, prettiger als de situatie waar je voorheen in zat, de grote buitenwereld.

De hulpverlener
Hulpverleners hebben de neiging om veel taken van de jou als cliënt uit handen te nemen, omdat het dan sneller gaat. Dit gebeurt vooral bij werkdruk en personeelstekort. Dit heeft een negatieve invloed op jouw zelfredzaamheid. Door de hoge werkdruk en het tekort aan personeel zijn instellingen er op gericht zo snel en efficiënt mogelijk te werken. Dit betekent dat hulpverleners graag zien dat alles altijd op dezelfde manier gebeurt. Er is daardoor minder zicht op het individu, alles draait om snel efficiënt werken.

Daarnaast kan ook de hulpverlener zelf hospitaliseren, in plaats van de cliënt. Sommige hulpverleners zitten zo vast in de routine van de instelling en passen zich zonder emoties aan aan de regels die gehanteerd worden. Hierdoor krijgen zij een oppervlakkige en zakelijke houding. Hospitalisatie van de hulpverlener kan ook ontstaan door de zware emotionele belasting van het werk of door het continu werken met cliënten die al gehospitaliseerd zijn.

Kenmerken hospitalisatie
Hoe weet je of en in hoeverre iemand gehospitaliseerd is? De volgende punten zijn kenmerkend voor een gehospitaliseerde cliënt:

Je hebt de behoefte jouw opname keer op keer te verlengen. Zicht op ontslag maakt jou bang.
* Je ziet de kliniek als ‘’thuis”. 
* Zodra jouw ontslag dichterbij komt, krijg je een terugval.
* Je accepteert de situatie zoals deze is en je bent niet gemotiveerd om op te komen voor jezelf.
Je neemt niet of nauwelijks initiatief om dingen buiten de instantie te gaan doen.
* Je hebt steeds weinig interesse voor dingen die zich buiten de kliniek afspelen.
* Je geeft je als het ware over aan de hulpverleners en je lijkt geen eigen mening meer te hebben of zelf problemen op te kunnen lossen.
* Je stelt zich erg afhankelijk op.
* Je kan voor weinig dingen meer enthousiast worden gemaakt.
* Je kan hierdoor depressieve trekken gaan vertonen.
* Je besteeds steeds minder aandacht aan je uiterlijk en verzorgt jezelf minder goed. 
* Je gaat je een beetje gedragen als een klein kind.
* Je komt terecht in een sociaal isolement en je krijgt een steeds negatiever zelfbeeld.

Je kan bovenstaande deels zelf voorkomen door veel contact met de buitenwereld te blijven onderhouden. Je kan daarnaast bijvoorbeeld op zaterdag een hobby, cursus of deeltijdstudie (geen thuisstudie) gaan doen. Blij dingen ondernemen. Wanneer je bovenstaande kenmerken bij jezelf herkent, praat erover en ga je angsten – het échte leven aangaan – aan!

N.b. hospitalisatie kan ook optreden (al is de kans wel kleiner en de hospitalisatie minder hevig) tijdens dagbehandeling. Dit is dus niet alleen een verschijnsel wat voorkomt bij opname.

Hospitalisatie en eetstoornis
Heb jij al eens een (eetstoornis)kliniek van binnen gezien? Ken jij veel meiden met een eetstoornis vanuit allerlei klinieken en hecht je misschien meer waarde aan deze contacten dan aan ‘’gewone” vrienden? Gaat het in de kliniek elke keer op en top, maar val je terug zodra je thuis bent? Misschien ben jij dan ook wel gehospitaliseerd…

Soms is je eetstoornis dusdanig ernstig dat je het met ambulante hulp of een deeltijdbehandeling niet meer redt en dat is het beter als je een tijdje in opname gaat. Een opname kan heel waardevol zijn en je enorm vooruit helpen, maar er zitten dus ook risico’s aan. Tijdens een opname draait alles om jouw ‘’ziekte”, dat is eigenlijk het enige waar je nog mee bezig bent.

Als je langdurig in een zelfde instantie verblijft of juist in veel verschillende instanties opgenomen bent, kun je ook interesse voor de buitenwereld verliezen, juist omdat je alleen maar bezig bent met je problemen en alles wat daarbij komt kijken. Je medepatiënten hebben veelal dezelfde klachten waardoor je elkaar volledig begrijpt. Je krijgt alle steun van elkaar en van de hulpverleners. Je volgt de regels in de kliniek, je past je aan omdat het nu eenmaal zo moet, je volgt je eetlijst, omdat het nu eenmaal zo hoort.

Je voelt je best ok, de dagen gaan vanzelf voorbij en je hoeft eigenlijk vrij weinig te doen, hebt geen verantwoordelijkheid, je hoeft alleen maar te eten, te praten over je gevoelens en te doen wat de hulpverleners zeggen. Hoe langer en hoe vaker je opgenomen wordt, hoe meer je het contact met de buitenwereld verliest. School, studie, werk, familie, het gaat je steeds zeggen, het komt verder van je af te staan en het wordt steeds moeilijker om het weer op te pakken, om terug te keren in de échte wereld.

Dus dan voel je je goed, mag je met ontslag en val je ineens midden in je leven waar juist veel minder draait om jouw ziek zijn en waar jij niet meer de afhankelijke patiënt bent, maar een zelfstandige jonge vrouw. Het kan enorm onveilig voelen, al deze verantwoordelijkheid.

Er is geen hulpverlener meer die zegt dat je je boterham moet eten, en er is geen structuur meer waar je je bijna automatisch aan houdt: je moet het weer zelf gaan doen. Hierdoor vallen veel mensen terug (niet eens bewust) in hun oude eetgestoorde gedrag, om maar weer de patiënt te kunnen zijn die geholpen moet worden en om aan de omgeving te benadrukken dat ze nog altijd ‘ziek’ en afhankelijk zijn.

Herken je dit? Wees je er bewust van en onthoud goed dat het menselijk is dat je misschien eens terug denkt aan de tijd in de kliniek en beseft dat het daar soms ook best fijn was en dat er zelfs momenten zijn dat je er naar terug verlangt. Dat is helemaal niet erg, zolang je je maar beseft dat er zoveel meer is dan ziek zijn en patiënt zijn, en dat het leven een stuk fijner is als je zelf verantwoordelijk bent voor je leven, in plaats van een hulpverlener. Jij bent niet afhankelijk van een kliniek.

Het echte leven biedt je zoveel meer dan een kliniek!

Door: Sandra
Bronnen: Hospitalisatie in de psychiatrie, Zon en Schild eindrapport 2008
Psychiatrie-nederland.nl Foto onder: flickr.com/photos/fortcollinschiropractor
Foto boven: flickr.com/photos/danielviero

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

23 reacties op “De veilige wereld van de eetstoorniskliniek: hospitalisatie”

  1. Heeeeel herkenbaar. Ik voldeed serieus aan al die punten. Ik deed er alles aan om mijn ontslag zo ver mogelijk uit te stellen. Het aankomen en eten in de kliniek was een hel, maar toch moest ik er niet aan denken daar weg te gaan. Ik was na mijn eerste opname ook al meteen bezig om terug te vallen om maar weer die kliniek in te komen.
    Na die 2e opname ben ik inmiddels al een hele tijd thuis en ik merk nu dat er zo veel meer dingen in het leven zijn dan zoals hier gezegd de psychiatrie. Ik heb eindelijk weer sociale contacten en voel me een stuk normaler. Binnenkort moet ik weer een behandeling in, maar nu ga ik er in met de gedachte vooruit te komen en dan weer verder te gaan met m’n leven.

  2. Herkenbaar. Ik ben in 2005, na behandeling van een jaar, uit de kliniek gekomen. En dat was loodzwaar. Op mijzelf wonen, mijn oude leven bestond niet meer, de vriendschappen waren er niet meer. Ik was veel alleen en vond het moeilijk aansluiting te vinden bij studiegenoten, hun leven zag er zo anders uit dan de mijne. Daarnaast had ik gewoon een jaar nieuws gemist, bv die tsunamie rond kerst 2004, ik had wel ‘iets’gehoord, maar een paar jaar later zag ik die beelden op tv en het kwam mij zo vreemd voor, dat ik zoiets heb kunnen missen.
    Bij ons in de kliniek werd je wel gestuurd naar wat zelfstandigheid, maar ze vonden mij te zelfstandig! Ik moest dingen afleren en meer gaan overleggen, loslaten! Meer contact maken door overleg was prima. Minder zelf regelen en me ‘overgeven’ aan de behandeling was opzich goed, vond het zelfs wel prettig uiteindelijk, maar toen kwam ik weer op mijzelf 3 hoog op een flatje. En dan? Dan mis je het ontsettend. Ik heb nog tijden geleefd op de tijden in de kliniek, eten en slapen. Ik wist het programma uit mn hoofd en telkens als ik op mn horloge keek wist ik waar mijn groep nu zou zijn.
    Nu jaren later, merk ik dat ik af en toe nog steeds naar die veiligheid terug verlang. Het echte leven vind ik veel leuker, zoveel minder regels, zoveel meer zelf mogen invullen. Maar het is fijn als anderen soms even alle zorgen van je over kunnen nemen.

  3. Voor mij ook herkenbaar! ook al zat ik er maar 3 weken!

  4. Kan er een keer een blog komen over wat het leven je dan meer te bieden heeft?
    Of over hoe je makkelijker contacten kan leggen met anderen of een eigen leven kan opbouwen?

  5. oh als ik dit lees wordt ik echt verdrietig want alle herinneringen komen weer terug en het is echt herkenbaar! bijna alle punten herken ik en ik heb er nog steeds last van in het echt leven, ook al is dit leven veel leuk toch zijn er momenten dat ik het verleden moeilijk los kan laten. Dat ik de begeleiding mis en dat je heel weinig zorgen hebt over het echt echte leven met alle financien en dingen die je elke dag moet regelen maar nu is het weer tijd voor de toekomst want dat is nog veel belangrijker! want vrijheid is blijheid (meestal)!!

  6. Hmm, ik heb nooit in een kliniek gezeten, maar toch is het allemaal wel heel herkenbaar.. dan is het misschien geen hospitalisatie te noemen, maar toch wel een soort vasthouden aan die ‘veilige’ wereld.. vooral dat ‘terugvallen’ ohnee… het gaat niet goed met me! En dan kon ik weer terugvallen.. ik was veel te bang voor de ‘echte’ wereld, want die kon ik helemaal niet goed aan.. En ondertussen ook wel weer stappen maken om te laten zien dat je ook wel gemotiveerd bent.. pfoe. Hoe heet dit..? Het komt na mijn idee wel een beetje op hetzelfde neer.

  7. Hoe toevallig.. gisteren zat ik nog te janken in mijn bed, omdat ik terug wilde naar de ‘veilige’ kliniek en hier een blog… Ik herken het heel erg. Ik wilde noooit naar huis. =( Altijd als ze daarover begonnen raakte ik in paniek en begon ik te huilen. En ik was maar wat blij als het weekend thuis weer voorbij was. Erg toch eigenlijk…

  8. Zo herkenbaar. Ookal is het alweer 4 jaar geleden dat ik was opgenomen, ik verlang nog steeds elke dag terug naar mijn opname om wat er hier staat beschreven.

  9. Ik wilde me misschien laten opnemen omdat het echt niet meer gaat, maar ik denk dat ik er nu vanaf zie.. Mijn sociale leven, me eigen ik enz is veel te belangrijk voor mij!

  10. Ik denk ook nog heel vaak terug aan mijn opname. Steeds minder maar toch.. Als ik weer eens niet kan stoppen met piekeren over de problemen op school mis ik stiekem toch wel dat ‘probleemloos’ leventje in de kliniek.

  11. dit artikel geeft me nog meer redenen en motivatie om keihard mijn best te doen om uit de kliniek te blijven! want ik kan me inderdaad heel goed voorstellen dat het ergens ook wel lekker veilig voelt, maar ik wil er echt voor zorgen dat ik gewoon mijn studie kan blijven volgen, mijn sporten kan blijven doen, en mijn sociale leven behoud!

  12. ik ben 5 jaar lang kliniek in en kliniek uit gegaan, toen ik 18 werd was ik bang dat als ik langer zou blijven ik niet meer zonder zou kunnen en heb ik alles afgekapt, ben weggegaan bij de kliniek en geen therapie meer gevolgd sindsdien, voor mij heeft dit heel positief uitgewerkt want ik werd alleen maar gekker in die klinieken

  13. Ik ben een half jaar opgenomen geweest in een kliniek niet gerelateerd aan eetstoornissen. In het begin was ik blij als het weekendverlof voorbij was en voelde ik me alleen echt veilig in de kliniek. Gelukkig is het verder heel natuurlijk verlopen en kreeg ik aan het einde van de opname heel duidelijk het gevoel dat ik klaar was en terug naar huis wou. Eenmaal thuis viel het vies tegen en dagelijks wenste ik dat ik naar de kliniek kon. Na een maand of 3 begon het leven zich wat te normaliseren en zag ik de voordelen in van de vrijheid buiten de kliniek, het echte leven. Langzaam maar zeker voelde ik me steeds sterker worden en kon ik de handvatten toepassen die ik geleerd had.
    Nu ben ik blij dat ik voor de opname heb gekozen en ik ben ook blij om weer op eigen benen te staan.

    Een tip voor mensen die net uit een opname zijn; geef jezelf de tijd, ook als je terugvalt -> juist dan! Door terug te rennen naar een kliniek doe je jezelf echt tekort. Geef jezelf de kans om te laten zien wat je geleerd hebt, en dit hoeft niet meteen perfect te gaan.
    Ook denk ik dat het belangrijk is om een paar weken voor je ontslag al actief bezig te gaan met het leven buiten de kliniek. Alvast contact maken met (oude) vrienden, vrijw. zoeken zodat je toch onder de mensen blijft. Je gaat groepsgenoten en aanspreekpunten echt missen na je ontslag dus het is belangrijk daar enige vervanging voor te zoeken.
    Hoop dat iemand hier iets aan heeft 🙂

  14. Voor mij ook al heel herkenbaar. Gelukkig werd er bij ons op de afdeling ook over hopitalisatie gepraat en hoe je dat een beetje kan voorkomen. Zo mochten wij alleen vanaf 8 uur ‘s avonds schoenen uitdoen (overdag moest het voelen alsof je echt aan het werk was). Ik heb er uiteindelijk bijna 1,5 jaar gezeten en ik heb er serieus een goede tijd gehad. De terugval aan het eind herken ik ook heel erg. Gelukkig kan ik het nu loslaten en de mooie en minder mooie momenten koesteren zonder gelijk weer opgenomen te willen worden.

  15. heel herkenbaar, net als heel veel mensen blijkt wel.
    mijn eerste opname heb ik 7 maanden in de kliniek op de PAAZ gezeten maar tussendoor weleens met ontslag gestuurd.
    dan ging het gelijk goed mis, en ik werd weer opgenomen.
    ik deed ALLES om maar terug te komen.
    als ik 5 kilometer had moeten kruipen op mn knieen had ik het nog gedaan. *schaam*
    alles draaide om het leven in de kliniek, dat werd voor mij een doel op zich.
    men, als ik er nu aan terug denk.. how sad.. 🙁
    ik was compleet gehospitaliseerd, en manipuleerde om het leven om maar `de slechtste`te zijn.
    de ergste. de ziekste.
    daar wil ik nooit meer naar terug.
    ik heb echt een afkeer van de psychiatrie en hun stickertjes gekregen.
    las hier laatst op het forum over dossiers, en stempeltjes.
    met geen mogelijkheid kom je daar onderuit, en je gaat je ernaar gedragen in het begin.
    ik heb twee keer zo hard moeten vechten om te bewijzen dat ik het WEL kon, en dat ik niet chronisch en uitzichtloos was.
    (ze noemden me op de PAAZ zelfs al onderdeel van het meubilair… 0_0 )
    gelukkig heb ik fijne verpleegkundigen gehad, die me keer op keer lieten inzien dat ik sterk was, en dat ik het wel zou redden.
    op dat moment kon ik ze wel slaan, want ik wilde niet beter worden.
    maar ze geloofden in mij, en ik moet zeggen, met de hulp van God en veel lieve vrienden en familie, ben ik al een eind op weg.
    dag eindeloze discussies over diagnoses, dag onderzoeken, dag naalden, dag spoedeisende hulp, dag dood, welkom lieve man, welkom huisje, welkom vrienden en familie, welkom gezondheid, welkom LEVEN!!! 🙂
    nah ja, ik kan er nog een hoop over schrijven, maar dat wordt te lang. 😉

  16. ik zou me nooit meer laten opnemen. dat kleine wereldje is niks voor mij. ik regel mijn leven liever zelf

  17. Ik zit op dit moment bijna een jaar opgenomen in verband met mijn persoonlijkheids problematiek.

    Maar wij moeten in opname toch echt wel veel taken zelf doen, dit ook om hospitalisering tegen te gaan.
    Ik ben eigenlijk een heel zelfstandig type, en ik regel alles nog steeds het liefste zelf.

    Over 3 week ga ik met ontslag, en ga ik een heel nieuw leven beginnen.
    Ik herken mezelf absoluut niet in de bovenstaande punten, natuurlijk heb ik wel mijn angst.. maar dat is ook normaal.
    Ik ben 29 jaar oud, heb net een relatie van bijna 10 jaar verbroken, en ga nu dus ook voor het eerst helemaal op mezelf wonen, en ben druk opzoek naar een eigen huisje en eigen spulletjes enzo!

    Ik zie het weer helemaal zitten, en die angst, en onzekerheid, het hoort er allemaal bij!

  18. Bij ons in de kliniek willen ze dit ook voorkomen door zo min mogelijk te laten opnemen en anders voor maar een korte tijd!

  19. best herkenbaar, ik ga 5 jaar lang kliniek in kliniek uit. als ik daar ben wil ik na ongeveer 3 weken niet meer weg, maar als ik thuis ben wil ik ook niet thuis weg. heel raar.

  20. Ik ben begin 2011 voor het eerst opgenomen, twee maanden op de gesloten afdeling. Daarna ben ik vier maanden thuis geweest. Ik pakte school weer op, mijn werk, alles eigenlijk. En dat ging ook ‘goed’.. Met mij ging het alleen nog steeds alles behalve goed. In de zomervakantie ben ik opnieuw opgenomen. Er werd me gevraagd of ik vrijwillig wilde gaan. Ik wilde zeker terug.. Anders was een leugen genoeg geweest om eruit te blijven. Ik wist alleen wel dat ik me dan weer slecht zou voelen zodra ik uit de opname zou komen, dat ik n0g meer dan ik al deed terug zou denken aan de opname. Dus ik weigerde. Ik wist dat de kans bijna 0% was dat ze me naar huis zouden laten gaan, dus ik had net zo goed wel vrij willig kunnen gaan.. Ik kreeg een ibs. (Deze werd echter niet bekrachtigd omdat ik na een week vrijwillig bleef.) Na een paar maanden ben ik over gegaan naar de open afdeling. Op dit moment ben ik 6 maanden opgenomen.
    Als ik niet snel er voor de volle 100 procent tegenaan ga, kon ik wel eens een ‘chronisch psychiatrisch patient worden”, je wordt er niet bepaald vrolijk van als ze dat tegen je zeggen..
    Alles draait in de kliniek nu om mijn verantwoordelijkheid nemen. Ik snap nu ook waarom.
    Ik ga binnenkort met school starten, gelukkig!!
    Ik ga meer individuele dingen doen.

    Hoe moeilijk het ook is, ik moet geloven dat ik mijn best doe. Het gaat erg wisselend. De ene week neem ik wel verantwoordelijkheid, de andere week laat ik alleen maar zien hoe slecht ik me er eigenlijk bij voel.
    Maar dat is al meer dan hoe het in het begin ging!

    Ik wil niet steeds zeggen ‘ik probeer ervoor te gaan’. Ik ga gewoon zeggen ‘ik ga ervoor’!

  21. Dat hospitalisatie viel mij ook op bij andere meiden toen ik in een eetstoorniskliniek zat. Eerlijk gezegd kon ik me er niets bij voorstellen. Ik vond het vreselijk en was blij toen ik voorgoed de deuren van de kliniek achter me dichttrok. Sommigen waren opgelucht dat ze zich maandag weer in de veilige wereld van de eetstoorniskliniek konden wentelen. Zelf geen verantwoordelijkheid nemen, maar die uit handen geven.

    Nee, zo ben ik totaal niet. Het liefst heb ik zelf de touwtjes in handen. Mijn eigenwijsheid en eigengereidheid hebben mij behoed voor die zogenaamde hospitalisatie. Ik kwam altijd in opstand tegen de vreselijke routine. Ik vond het echt niks: het is geestdodend dat elke dag hetzelfde is. Ben blij dat ik er weg ben. NOOIT MEER!

  22. Ja, ik kan me hier best wat bij voorstellen. Zelf ben ik de heel andere kant; ik ben eigenlijk weer te “zwak” om me te laten opnemen. Maar het is ook zo’n strijd bij heel veel meiden; veel vallen van het ene uiterste in het andere. Dat maakt volgens mij ook dat dit soort gedrag optreedt hoor. Meiden weten gewoon niet meer waar ze het zoeken moeten, en zoeken zo de “veiligheid” op…

  23. Ik ben er net achter dat ik gehospitaliseerd ben. Heb veel erg veel ziekenhuis opnames gehad en het voelde veiliger om dokters aandacht te krijgen ipv zelf beslissingen te nemen alles deed ik voor de dokter. Afvallen voor ok opereren laten terwijl ik er alleen maar op achteruit ging. Na tvt bandje nu vier keer per dag kathetiseren. En vriendinnen heb ik bijna niet meer en als ik afval is het alleen maar vanwege het wegen en niet voor mijn eigen gezondheid. Plus n dodelijke vermoeidheid om interesse te tonen voor mijn omgeving. Hoop nu ik dit begrijp ervan af te komen en normaal interesse en waarde aan mijnzelf kan terug vinden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *