De weegschaal en een eetstoornis

Nog geen twintig euro kostte het ding me bij de Blokker. Als hij veertig euro had gekost, dan had ik hem waarschijnlijk ook gekocht. Hij was me alles waard. Mijn leven draaide in wezen om dat ding, iets wat ik toen echter nog niet goed door had. Ik kocht mijn eerste eigen weegschaal. Het was van dik glas en rond.

Met een beetje schaamte stond ik bij de kassa, maar eenmaal thuis was ik dolblij met mijn aankoop. Ik plaatste hem op een vlak stuk vloer, zodat het getal dat in het schermpje zou komen als ik op de weegschaal zou gaan staan, exact zou kloppen. Ik ging direct op de weegschaal staan. Er ging een schok door mijn lichaam heen. “Hoe kan het zoveel zijn!?” Ik was in de veronderstelling dat ik minder woog. Dit was vreselijk! Het was alsof de Titanic opnieuw verging…

“Misschien kwam het door mijn kleren?” dacht ik ineens bij mezelf. Het was 16:00 uur in de middag, maar ik trok in lichte paniek al mijn kleding uit om vervolgens naakt weer op die weegschaal te gaan staan. Er was ruim een kilo af, maar het gewicht dat ik nu zag, beviel me nog steeds niet. Ik moest en zou afvallen. Vanaf nu zou ik strenger worden voor mezelf. Ik moest mezelf niet meer zo laten gaan, niet meer tóch lekkere dingen eten. Vanaf nu moest ik mezelf beter onder controle houden en daar zou die weegschaal me goed bij gaan helpen!

Vanaf die dag woog ik mezelf iedere ochtend en avond. Ik leerde dat ik ‘s avonds meer woog dan ‘s morgens en hield daar rekening mee in mijn beoordeling: “hoe goed ik het had gedaan die dag”. Woog ik ‘s morgens te veel naar mijn zin, dan was ik ongelukkig en mocht ik die dag niet zoveel eten. Woog ik minder dan ik had verwacht, dan was ik blij, maar moest ik doorzetten van mezelf en dus ook niet te veel eten. Meer en meer werd mijn stemming beïnvloedt door het getal op de weegschaal. Was het meer dan ik wilde, dan was ik direct somber en negatief. Mijn stemming daalde tot onder het nulpunt en ik voelde me een mislukking. Mijn dag was dan bij voorbaat al verpest.

Ik zag op tegen de rest van de dag omdat ik wist dat ik heel weinig mocht eten en dat vond ik knap lastig. Hoe minder ik van mezelf op een dag mocht eten, hoe meer ik in mijn hoofd bezig was met eten. Soms droomde ik zelfs van eten, waarschijnlijk omdat ik er zo naar verlangde. Heel langzaam sloop het mezelf vaker wegen erin. Ik woog me direct als ik uit bed kwam. Ik woog me rond het middaguur. Ik woog me voor het avondeten. Ik woog me na het avondeten. Ik woog me voor het slapen gaan. Achteraf gezien slaat het natuurlijk nergens op om 5 maal op een dag te wegen. Het is onmogelijk om binnen 1 dag aan te komen of af te vallen. Het is zelfs onmogelijk om binnen 2 dagen écht aan te komen in gewicht. Zoiets moet je per week of maand bekijken, niet per dag. Steeds meer bepaalde de weegschaal wat ik at op een dag. Voor mijn gevoel gaf de weegschaal me controle, maar in weze was er sprake van het tegenovergestelde:

de weegschaal controleerde mij.

De weegschaal controleerde mijn eetgedrag, mijn stemming en daarmee mijn hele doen en laten. Was mijn gewicht hoger dan ik wenste, dan voelde ik me dik, mislukt en waardeloos. Had de weegschaal die ochtend iets anders aangegeven, een veel lager getal, dan voelde ik me blij, trots en positief en had ik het gevoel, bij wijze van spreke, de hele wereld aan te kunnen. Ik weet zeker dat wanneer die weegschaal kapot was geweest en een hoger getal had weergegeven dan ik eigenlijk woog, ik me alsnog dik had gevoeld.

Ik voelde iets anders dan de realiteit was. Ik voelde me dik, terwijl ik slank was. Ik voelde me dik omdat een getal op de weegschaal hoger was dan ik wilde. En had ik eenmaal dat magische getal bereikt, dan moest ik na een paar dagen onder dat getal komen om me weer goed te voelen. Zo bleef ik mijn streefgewicht bijstellen en werd het steeds lager. Toch bleef ik me regelmatig dik voelen. Hoe dikker ik me voelde, hoe minder ik van mezelf mocht eten. Dit maakte dat ik bij het eten van twee boterhammen al vond dat ik het verkeerd had gedaan, dat ik me weer dik voelde.

Een gewicht dat een paar maanden geleden nog in mijn hoofd “Superdun” betekende, was nu normaal en iets om onder te komen. Kwam ik dan door een eetbui aan tot dat gewicht, dan voelde ik me superdik. Ik voelde me dus superdik bij een gewicht wat ik enkele maanden geleden nog vond horen bij het woord superdun. Er klopte niets meer van mijn zelfbeeld. Ik liet me totaal leiden door hetgeen ik at, hetgeen ik in mijn hoofd had wat ik mocht eten en het getal dat op de weegschaal verscheen.

Ik kreeg last van eetbuien, welke funest waren voor mijn weegschaal. Kort na het hebben van een eetbui, ging ik op de weegschaal staan. Zogezegd “kijken of de schade meeviel”. Deze viel – natuurlijk – nagenoeg nooit mee. Ik voelde me vreselijk dik en vies en na het zien van het getal op de weegschaal nog viezer en dikker. Ik durfde mijn lichaam nauwelijks meer te bewegen omdat ik me dan nog meer bewust werd van mijn lichaam. Douchen wilde ik niet na een eetbui, of enkel in het donker. Ik ging direct naar bed en hoopte met heel mijn hart dat het getal op de weegschaal de volgende ochtend mee zou vallen. Soms viel dit mee, soms niet. De weegschaal werd steeds meer een obsessie. Ik ging wegen voor en na het hardlopen. Twijfelde soms of het ding het wel goed deed en verplaatste hem 5 keer in de kamer naar een nog vlakkere ondergrond om er vervolgens nog 5 keer op te gaan staan. Ik kon niet meer zonder dat ding.

Ik merkte pas – en eigenlijk achteraf gezien nog meer – hoe afhankelijk ik was geworden van dat stomme stukje glas, toen ik ging logeren bij een vriendin. Ik had mijn tas ingepakt. Ik zou er een heel weekend blijven. Ineens ging het door mijn hoofd: Hoe moest ik me dan wegen die dagen? Zij had waarschijnlijk geen weegschaal. Ik pakte een nog grotere tas, stopte hier al mijn kleding opnieuw in om er vervolgens mijn weegschaal tussen te verstoppen. Wat een opluchting, mijn weegschaal kon mee. Eenmaal bij die vriendin, woog ik in het geheim als zij net even weg was, aan het douchen was of bezig was met koken. Ik schaamde me ervoor, maar had toen nog niet eens zo goed door hoe “gestoord” ik bezig was.

De maanden verstreken en mijn weegschaalgewoontes gingen er niet op vooruit. Tot op het moment dat ik er écht klaar mee was. Nee, ik had niet dat magische gewicht bereikt. Waarom niet? Omdat niemand dat magische gewicht bereikt, omdat je dat simpelweg altijd weer bijstelt. Het is hetzelfde als je eigenwaarde ophangen aan 1 prestatie. “Als ik dat bereik, ben ik gelukkig”. Als je het eenmaal bereikt hebt, moet je weer wat nieuws bereiken om je weer gelukkig te voelen. Het is een bodemloze put de diepte in. Ik wilde weer normaal en gezond kunnen eten. Ik wilde weer genieten van eten. Ik wilde niet meer dat mijn dag bepaald werd door wat ik at. Ik wilde niet meer dat mijn leven werd geleid door een getal op de weegschaal. Ik wilde meer bereiken in mijn leven dan een stom getal op een stomme glazen plaat. Ik wilde leven, écht leven. Ik wilde genieten, voelen, lachen en gewoon kunnen eten.

Maar de angst om aan te komen was enorm. Ik probeerde wel gezond en regelmatig te eten, maar omdat ik zo vaak op die weegschaal ging staan, werd ik telkens maar weer geconfronteerd met dat gewicht. Dat gewicht dat in mijn hoofd nooit goed kon zijn. Aankomen naar welk gewicht dan ook, stond simpelweg voor dik worden. Het was niet anders, ik was er in gaan geloven. Die weegschaal begon mijn beter worden in de weg te staan. Eigenlijk had dat ding nooit iets positiefs bijgedragen, als was ik er toen van overtuigd dat hij me controle gaf. De weegschaal gaf me zogenaamd rust. Als ik zag dat mijn gewicht meeviel, kon ik met een gerust gevoel aan de dag beginnen. Zot eigenlijk, dat ik mijn dagen zo liet bepalen door een getalletje. Niet alleen zot, ook zonde. Zonde van mijn tijd, van mijn leven. Ik had zoveel mooiere dingen met die dagen, met die energie kunnen doen.

Kortom: ik kwam er steeds meer achter dat die weegschaal mij niet écht hielp en besloot de batterijen aan een vriendin te geven. Ik kon dan af en toe wegen als zij bij me was en verder niet. In het begin vond ik het vreselijk. Ik was er iedere dag weer van overtuigd dat ik was aangekomen. Ik zag het aan mijn buik. Die was zogenaamd dikker, boller. “Zie je wel! Ik word dik!” Maar iedere keer weer als ik op die weegschaal ging staan, bleek het niet te kloppen. Ik was gewoon hetzelfde gebleven. Na een aantal maanden kwam ik erachter dat ik écht flink veel meer moest eten dan een normaal mens om aan te komen in gewicht. Heel, heel langzaam ging het gewicht omhoog op de weegschaal. Ik woog me niet vaker dan eens per maand. Ik vond het knap lastig om dat gewicht omhoog te zien gaan. Het voelde als afscheid nemen van iets.

Alsof je moet rouwen om iets dat je verloren bent of gaat verliezen. Maar ik wist ook dat ik goed bezig was, dat het goed was. Natuurlijk zei ik om de zoveel tijd. “Ik word dik hè? Ik krijg een bol hoofd hé? Volgens mij word ik echt lelijker zo!” …en nog veel meer van dat soort niet kloppende teksten. Gelukkig had ik mensen om me heen die me zeiden dat dit nergens op sloeg. Dat ik er juist beter uit ging zien. Na wat te zijn aangekomen, wilde ik weer normaal eten, zoals ieder mens. Gewoon, op gevoel. Gewoon drie maaltijden per dag en een paar tussendoortjes. Iets lekkers als ik er zin in heb en iets gezonder als ik daar trek in heb. Soms wat te veel, soms een keer wat te weinig. Eten zonder zorgen. Eten zonder bezig te zijn met aankomen of afvallen. Ik wist dat het moment was aangebroken die weegschaal helemaal weg te doen. Heel moeilijk, maar het gaf me ook een heel sterk gevoel.

Weg met dat stomme ding. Weg die weegschaal die te lang mijn leven op een negatieve manier heeft beheerst. Daar ging hij, even nog flink op de stenen grond laten vallen en dan HUP, de container in! Weg met dat onzin ding! De eerste maanden waren lastig en opnieuw was ik er meerdere malen van overtuigd aangekomen te zijn, dikker te worden etc etc. Ergens in het buitenland tijdens een vakantie kwam ik een weegschaal tegen. Gewoon, nog steeds hetzelfde gewicht. Heel langzaam leerde ik leven zonder die getallen.

En juist doordat ik niet meer die dwang had om op die weegschaal te gaan staan, kon ik meer gaan genieten van eten. Kon ik meer de controle loslaten en vertrouwen op mijn lichaam. Het is goed nu. Ik heb geen hekel meer aan die weegschaal, maar ik heb hem zeker niet meer nodig. Ik leef zonder dat ding en als ik er een keer eentje tegenkom, dan heb IK de controle. Dan bepaal IK of ik op dat ding ga staan of niet. En bepaald IK hoe de rest van mijn dag eruit ziet en niet die weegschaal.

Herken je jezelf in dit verhaal? Dan hoop ik dat jij die weegschaal ook snel zijn macht afneemt. Zet hem uit het huis, ontsla hem. Neem de controle over. Het is jouw leven, niet dat van jouw weegschaal.

foto 1: flickr.com/photos/mejiaperalta/

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

43 reacties op “De weegschaal en een eetstoornis”

  1. Wat een goed, sterk en mooi verteld verhaal. Het is zo herkenbaar, zo waar en zo moeilijk om er afscheid van te nemen. Qua eten gaat het nu goed bij mij, maar ik hecht nog veel waarde aan dat getal, om het onder “controle” te houden. Ik ben aan het afbouwen met wegen, de deur uit gooien durf ik hem nog niet, maar nu ik dit lees twijfel ik of dat misschien niet toch het beste is wat ik kan doen om los te komen van die verstikkende vijand en tegelijkertijd vriend. Ik ga er serieus over na denken, al is het ook een kwestie van gewoon doen. Dank je wel hiervoor!

  2. Wow.. Zet me aan het denken..
    Bedankt!

  3. Wow, wat herkenbaar! Helaas.. Super mooi geschreven!

  4. Waw, wat een sterk verhaal
    Ik herken mezelf enorm in het begin..
    mss staat mijn weegschaal mijn voortgang ook wel in de weg.
    Het zet mij ook aan tot denken..
    Goed geschreven, ik heb er echt wat aan!

  5. hmm ja de weegschaal is iets wat ik ook nog niet los durf te laten.
    ben wel van 10x wegen per dag, naar 2 keer in de week gegaan..maar helemaal wegdoen vind ik echt te eng

  6. Ik was inderdaad ook van het 5x per dag wegen, precies op dezelfde momenten als jij. Toen ben ik maandje terug naar 2x per dag gegaan, tot ik mij besefte dat ‘s avonds wegen echt totaal geen nut heeft. ten eerst; je moet slapen, wat kan je er nog aan doen? en ten tweede; het eten van die dag zit in je maag en is nog niet 100% verteerd.

    Nu weeg ik mezelf 3 keer per week, ik kan er toch niet helemaal afstand van doen. Het is niet zo dat ik niet tevreden ben met mijzelf, dit is wel eens anders geweest. Maar ik vind het niet fijn om niet te weten hoeveel ik weeg.

    Ik ben trots op jou meid, ik ken je persoonlijk niet maar ik vind dit echt heel moedig en knap van je!

  7. Heel mooi geschreven! Knap dat je de weegschaal weg hebt gedaan!

  8. Dit komt mij heel bekend voor, ik stond wel 8x per dag op een weegschaal, inderdaad heeft het een hele slechte invloed op heel je leven, eigelijk heb je gewoon geen leven meer. Ik vind deze tekst heel goed geschreven! Ik hoop dat mensen die nog in dit’pakketje’ zitten er bewust van worden.
    Liefs Evi

  9. Ik HAAT de weegschaal! Als die er niet was, was ik allang op mijn streefgewicht! Ik ben zo bang voor mijn gewicht! Dat is echt mijn grootste obstakel denk ik. Nu weeg ik me 1x in de 3 dagen; voorheen 3x per dag, dus dat is echt al een hele stap voor mij! Bij mijn nieuwe behandeling moet ik MET kleren aan wegen; altijd weer een gedoe in mijn hoofd over wat ik aan doe :S vreselijk!

  10. Zo zag mijn leven er idd ook uit.. alleen stond ik op een gegeven moment wel 20x op dat ding. Omdat ik ook precies erachter moest komen hoeveel het zou verschillen met mijn therapieweegschaal.. moeilijk als je onderweg wss dus ook wat kwijtraakt etc. etc. gelukkig sta ik er nu nog nauwelijks op en telkens als ik denk dat ik ben aangekomen en het zo duidelijk zie.. is het niet zo.
    En dat verliesgevoel.. als ik dit lees komt er ineens een ‘veilig’ verlangen.. dat vind ik best wel eng eigenlijk.. terug naar die tijd.. die weegschaaltijd. Alleen maar druk hoeven maken om dat getal.. al was dat ook geen leven. Beter maak ik me nergens meer zo druk om en wil ik nergens zoveeeel controle over;)

  11. Ik heb dit ook een tijd zo erg gedaan, ik heb zelfs een keer minimaal 25 keer achter elkaar erop gestaan op een andere plek dat het zweet me zelfs op de lippen stond.
    Ik weeg me nu iedere ochtend en soms s`avonds, het is wel beter dan eerst maar nog steeds niet goed, dat ding staat zelfs in m`n kamer!
    Ik vind het heel knap van degene die dit verhaal heeft geschreven dat ze hier zelf zo goed vanaf is gekomen.

  12. ow god..in het hele eerste gedeelte *tot aan het lichtpunt* herken ik me in alles..zelfs in het meenemen van die weegschaal ;O
    mooi geschreven!

  13. Mooi verhaal.. herken me super veel in je verhaal..
    alleen eenvraagje.. niet stom naar jou bedoeld.. maar hoe kan je niet aangekomen zijn..toen je weer normaal bent gaan eten?? is voor mij een vraag omdat ik ook gewoon zoals jou bevrijd wil zijn alleen dat stukje mij niet toelaat om ook normaal te eten..Liefs

  14. Ja… een jaar geleden ongeveer zou dit verhaal mij heel bekend voor komen…
    nu weeg ik 1x in de week en nogineens zelf
    mijn gedachtes nu…
    wat boeit het nou of in xx weeg of 3 pond meer..?
    dan ga ik me er alleen maar druk over maken…

  15. heel herkenbaar.
    ik ging ook nooit bij mn vriendin slapen omdat ik niet kon wegen dan. en die verslaving aan dat getalletje.
    enerzijds zo gestoord, anderzijds zo… logisch.
    op dat moment dan.
    ik woog me ook wel tig keer op een dag.
    maar dat maakte het alleen maar erger.
    mijn eerste stap op weg naar genezing, was om het wegen af te bouwen.
    hoe meer ik mezelf woog, hoe obsessiever ik werd. 🙁

  16. Men, dit is zoo herkenbaar!!
    Echt een goed artkel!

    Ik woog mezelf ook echt de hele dag door,
    nu alleen wanneer ik voor controle in het ziekenhuis ben,
    dat is eens per twee weken.
    Ik eet nu ook heel de dag door omdat ik ook heb gemerkt dat ik
    echt flink meer moet eten dan een normaal mens om aan te komen.

    Bedankt voor het delen,
    je hebt echt veel gepresteerd, door die weegschaal achter je te laten!
    Fijn dat je ook hetzelfde gewicht houdt,
    geeft mij ook wat positievere hoop 😉

  17. Wat herkenbaar! Ik was een gegeven moment zelfs in paniek dat ik op vakantie ging en probeerde een weegschaal mee te nemen.. Uiteindelijk niet gedaan, maar het zorgde voor zoveel onrust. Ik herken veel in je verhaal.

    En freaky: na de herkenning zag ik dat dit stukje ondertekend is met MIJN NAAM :p naamgenootje, je bent een topper!

  18. wauw!mooi geschreven,
    herkenbaar

    xx

  19. Heel mooi geschreven! Helaas erg herkenbaar..

  20. Heel herkenbaar, maar denk dat voor een ieder die dit heeft de keerzijde ook is dat het blijkbaar iets oplevert. Althans dat geldt voor mij zo. Ik controleer, denk ik.. Ik wordt gecontroleerd. Dat is het meer. Wat is het niet hebben van de controle, waarvoor de angst voor de angst? Ik zou willen dat ik het niet hoefde te toen. Een wens, een verlangen, maar de drang is groter…

  21. Mooi verhaal! Heel erg herkenbaar. Ik sta er geen 5 keer per dag op. Maar wel elke ochtend en dan wel een aantal keren om het te controleren. En soms ook nog later een keer op de dag. =S

  22. Op de weegschaal staan was een van de eerste dingen die ik deed als ik smorgens uit mijn bed stapte. Eerst naar de WC dan wegen. Ook ‘s avonds voor het slapen gaan woog ik mezelf. ONGELUKKIG werd ik er van. Ik herken je verhaal heel goed. Was het minder dan was ik tevreden en moest het de volgende keer nog minder zijn, was het meer, dan was mijn hele dag verpest. Gelukkig interesseert de weegschaal me de laatste tijd niks meer. Hoe het zo opeens is gekomen, geen idee.

  23. Ik stond vanochtend voor het eerst sinds een lange tijd op de weegschaal. Natuurlijk was het getal hoger dan ik gedacht had en dus was ik een beetje chagrijnig. Nu ik dit lees besef ik nog meer dat dat totale onzin is. Want mijn BMI is met dit gewicht perfect, niet te laag en niet te hoog. Ik voel me er goed bij en kan weer genieten van eten! Je hebt helemaal gelijk: je moet je dag niet laten bepalen door dat getal op die weegschaal! Luister naar je lichaam, je bent goed zoals je bent.
    X

  24. idd zo herkenbaar echt zo voel ik het ook ook het verplaatsten van dat ding omdat die op een andere plaats mischien dan een ander getalletje aan geeft, ik zit op het moment zelf weer in de nesten met mezelf maar op een dag kom ik daar vanaf en ben ik vrij net als jij keep goining girl! xx

  25. Mooi geschreven en zoals velen hier al schreven HEEL herkenbaar..
    Ik weeg me niet zo vaak perdag, maar als ik me weeg en dan het getal zie kan ik ook vreselijk depri worden en voelen en dat haat ik.. hoe kan een mens zo overzichzelf dneken he.. aan de ene kant heb je “gezond”verstand en weet je ook wel hoe het moet… en aan de andere kant wil je gewoon dunner zijn en je daarbij dan ook goed voelen…
    Ik heb ook vaak als mensen aan me gaan zien dat ik ben afgevallen dat ik dan iets heb van “schrik”ofzo.. en dan van binnen ben ik “trots” dat mensen het zien, maar aan de andere kan… tja hoe voel ik me dan… weet niet, dan ben ik bang ofzo dat mensen me mager gaan vinden enz vragen gaan stellen ik weet niet…
    zo ongelovelijk*** dit gevoel,

    Super knap dat jij jezelf onder controle heb en steeds op of rond je gewicht blijft! zo daargaan topper…

    xxx

  26. Wauw, ik heb echt bewondering voor je. Wat sterk ben jij! Een lange weg maar ik ben blij dat je van dat domme ding af bent. Ik ga morgen op voor mijn laatste 10 kilo eraf, ooit. (Dan zit ik nog op een goed BMI hoor ;-)) En dan niet meer elke avond en ochtend wegen want het bepaald inderdaad je leven!

    Topper!

  27. mijn dochter weegt 1 keer per week bij de dietiste, die daarna ( de dietiste dus) standaard haar verhaal afsteekt over de auto die benzine nodig heeft om te kunnen rijden.
    *zucht*

  28. zo herkenbaar, neem hem ook altijd mee op vakantie enzo. vroeger woog ik me ook 5 x op een dag als het niet vaker was.. tegenwoordig alleen op zondag of als ik heel sterk het gevoel heb aangekomen te zijn, wat vaak ook zo is, maar soms ook niet

  29. Mooi verwoord en heel herkenbaar. Ik ben nu bijna 37 jaar en worstel al sinds ongeveer mijn 11e met een eetstoornis & vertekend zelfbeeld.

    Ik heb twee dagen geleden mijn weegschaal aan een vriendin gegeven en wauw… Het lijkt of ik gek word. Zie mezelf bij wijze van spreken met de minuut dikker worden en weet ook zeker dat ik het voel.

    Die weegschaal bepaalde alles. Maar toen ik stopte met roken (nu een maand geleden), liep het echt uit de hand. Ik vind het nu even moeilijk en strijd twee strijden: tegen het roken en tegen het eten.

    Bedankt voor jouw verhaalin elk geval!

  30. heel herkenbaar, echter durf ik m niet weg te doen. Ik heb het eerder gedaan en kwam toen 10 kilo aan. Ik durf het echt niet aan.

    Maar als ik bij mijn vriend ben kan ik mezelf niet wegen, nee ik neem de weegschaal niet mee, omdat ik ook altijd wel trots ben als ik 2 dagen niet op de weegschaal heb gestaan, maar zodra ik in de trein terug naar huis ga, kan ik niet wachten om thuis te zijn om als eerste weer op de weegschaal te gaan staan. Ik word er helemaal gek van Maar ja ik durf het gewoon niet aan door de voorgaande ervaring…

  31. ik weeg me ook heel veel per dag leed 2 JAAR aan een serieuze vorm van anorexia ik weeg me nog veel kan het niet laten maar inderdaad je wordt er niet gelukkig van

  32. Dankjewel voor deze blogpost. Ik lees ‘m op het juiste moment: gisteren heb ik mijn weegschaal aan een vriendin meegegeven. Het voelt alsof ik op glad ijs sta en geen stevige ondergrond heb. Ergens weet ik dat ik het zonder weegschaal kan, maar de wetenschap ‘m altijd tevoorschijn te kunnen halen, gaf me rust.

    Weg met die getallen. Leren vertrouwen op mijn lijf. Verdomde lastig…
    Maar het gaat me lukken, hoe eng ik het ook vind!

  33. dit vind ik best wel erg ,probeerde mij niet te wegen maar toen mensen zeiden dat was afgevallen dat ik yes ze vinden me leuk, ik vecht, anorexia gehad en wil daar btw vanaf ,maarja mijn mams had een aantal laxeermiddelen modivast,ze wilde afvallen ,
    hier nam ik niet voorbeeld aan ,nu eet ik maar een broodje per dag en keer in week een eetaanval, ik voel alleen goed als ik gegeten heb verder is niet cool ,een ik probeer nu zelf controle te krijgen over deze stoornis ik wil me ook goed voelen ,maar btw als mensen tegen mijn gaan zeggen dat ik dik ben ,moeten ze daar mee stoppen ,ik vind je verhaal heel mooi en heb daar veel respect voor ,veel liefs en sterkte claire

  34. Heel herkenbaar dit! Ben er zelf alleen nog niet aan toe om hem weg te doen..maar wie weet, over een tijdje

  35. Heel herkenbaar! Mijn weegschaal staat nu onder een laag stof op de kast. Hopelijk lukt het me om ze daar te laten staan! 🙂

  36. Dank voor dit artikel en de reakties . ik was aan het dubben of het aanschaffen van een weegschaal wel zo verstandig is . mijn dochter heeft nl een e.s.
    nu ik dit gelezen heb koop ik geen weegschaal .

  37. Heel herkenbaar. Ik weeg me gemiddeld 3x per dag…. helaas..

  38. Ik lees dit bericht net op het goede moment. Veel dank hiervoor. Ik ben een moeder die net heeft ontdekt dat haar dochter een eetstoornis heeft. We hebben een hele goede huisarts en zijn op zoek naar verdere hulp. Ik weet totaal niet hoe ik moet reageren. Ik wil maar 1ding en dat is dat mijn prachtige dochter aankomt. Ik heb gisteren een Weegschaal gekocht, we hadden er geen. Nu ik dit stukje gelezen heb denk ik niet dat dat een goed idee is.

  39. Heel herkenbaar. Ik weeg elke ochtend na dat ik eerst naar de wc ben geweest en voor het douchen, want nat haar is zwaarder, zodra ik thuis kom van mijn werk (voor het avondeten), na het avondeten en dan weer direct na het sporten (sport 6x per week) en dan nog snel voor het slapen gaan…
    Ooit komt er een dag dat ik weer zonder dat ding kan..

  40. ik weeg me enkel op de sportschool. ik heb de weegschaal de deur uitgedaan omdat k er wel 10 keer per dag op ging staan. ik herkende mezelf niet meer als ik iedere keer een ander getal zag dan ik wilde. dus hup Wi fit plus verkocht en personal training spel van Wi ook verkocht aan een winkel zodat die een ander blij kan maken. Wi Balance board was mijn weegschaal dus batterijen eruit gehaald en dat ding naar beneden voor iemand anders die er vast blij mee is. voor mij ook geen weegschaal meer. ik kijk gewoon hoe mijn broeken zitten als ik me wil wegen dan doe ik dat op de sportschool. zo kan ik beter door het leven.

  41. Zo herkenbaar voor mij ben hiervoor nog steeds in behandeling…

  42. Ik weeg me eens in de twee weken. Toevallig moet ik morgen weer gewogen worden, maar ik heb er geen zin in. Dus ik denk dat ik nog een dag of vijf wacht met wegen. Op de zaak schrok ik me rot. Ik woog 58.4kilo met zware werkschoenen, gilet,blouse,spijkerbroek en legging. Weeg ik dat echt vroeg ik aan mijn collega. Welnee je weegt ongeveer 54 kilo, wel knap van je dat je dit kan. Zo zie je maar dat je niet elke weegschaal moet geloven die je ziet. Wegen doe ik wel op de zaak , eens in de twee a drie weken. Zo kan ik het beter bijhouden. Ik neem geen bodyscan meer, daar wordt ik alleen depressiever van. Ik ben te mager zegt iedereen. Dat is ook wel een beetje zo ,je ziet een beetje mijn ribben. Maar niet meer zo erg als een maand geleden, toen woog ik 53 kilo. Op de sportschool zegt een bodypumplerares dat 50 kilo een mooi gewicht voor me is. Maar een andere lerares die ook personal training geeft zegt dat 55 kilo voor mij het absolute minimum is. Maar ze zegt ook dat ik me gelukkig moet voelen bij wat ik weeg. En dat ik zelf moet bepalen bij wat voor gewicht ik me goed voel. Ongeveer 60 kilo is het maximum voor mij anders kan ik niet lopen en ga ik zwaarder ademen en gaat mijn conditie achteruit. Dus dames weeg je zelf niet vaker dan eens in de drie weken en bij voorkeur altijd op dezelfde weegschaal en niet op verschillende.

  43. Ik denk dat dit verhaal zojuist mijn leven heeft veranderd

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *