De week van Lonneke – photo blog 33

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, er is zoveel gebeurd! Nu ik erop terugkijk, allemaal fijne en enerverende dingen, maar ik heb me bij vlagen best overweldigd gevoeld de afgelopen week. Veel indrukken en nieuwe situaties waar ik me even geen raad mee wist, maar ook veel zelfinvestering. Een ‘geslaagde’ week, maar ik ben stiekem ook wel blij dat het allemaal achter de rug is en ik even kan bijkomen. Of nou ja, bijkomen… Daar komt uiteindelijk niet heel veel van terecht. Veel tekst deze keer, zeker voor een photo blog, maar hopelijk kan je er veel uit meenemen. Wat ik uit deze week meeneem? Laat je verrassen, het komt goed en heb vertrouwen.

Zaterdag

Mijn eerste ‘activiteit’ deze week had ik al bijna gemist. “Geen zorgen, ik zet een wekker!”, hoor ik mijn vriend de avond ervoor nog zeggen. Toch schrok hij een uur later dan gepland ineens wakker. “Sorry, sorry!” De schrik vloog me direct naar de keel. Want: ik kan er niet goed tegen wanneer dingen ‘anders’ zijn. Zo moet ik voor zoiets als mijn theoriexamen elke keer dezelfde kleding aan, dezelfde route fietsen… Anders klopt het niet in mijn hoofd, maar vandaag kon dat ineens niet.

Een beetje backstory: in 2015 ben ik begonnen met autolessen, maar door faalangst kreeg ik elke keer een blackout bij het theorie-examen. Ik heb maar liefst twee keer een autoschool ‘geghost’ (echt zonde van het geld, kan ik je vertellen), om vorig jaar fris opnieuw te beginnen. Wéér ging het ‘mis’ bij de theorie en ik zakte de eerste keer in september. Vorige week dinsdag had ik weer een examen gepland en ook die keer zakte ik met redelijk wat fouten. Ik besloot buiten meteen een nieuw examen te reserveren. Er zijn wachttijden van maanden, maar ik kon de dag erna al terecht. Ja, dan gaan we ook doorpakken! Met één fout te veel verliet ik de dag ernaa helaas de examenzaal. Niet getreurd (wel gedaan), want weer kon ik een dag later terecht. Weer één fout te veel! Ik kocht een videocursus, mijn vriend won een uitje voor ons bij 3FM om de pijn te ‘verzachten’ (een make-up cursus!) en ik schreef me in voor een nieuw examen op zaterdag. Vandaag dus.

Ondanks de haastige en rommelige start is het me gelukt! Minutenlang keek ik naar de uitslag op mijn scherm: 2 fouten in totaal. Geslaagd! Nog steeds kan ik het niet goed bevatten, dat óók ik schijnbaar ‘gewoon’ mijn theorie kan halen. Hopelijk bewijst dit dat je steeds een stap verder komt, als je ergens je schouders onder zet en niet opgeeft! Wat ik er zelf uit meeneem is dat je ook verrast mag worden. Dat je af kan wijken van wat ‘goed’ of ‘nodig’ voelt. Heb vertrouwen, uiteindelijk valt alles op zijn plek wanneer de tijd rijp is. 

Lang verhaal om de plog mee te beginnen en dit betreft alleen nog maar de ochtend. Snel door! Ik kocht mijn lievelingsthee en een Pyrex maatbeter die ik al heel lang wilde. Dit onder het motto: de winkels zijn weer open en je hebt wat te vieren. In de middag oefende ik op mijn digitale piano. Ik had een opdracht in mijn mail gekregen voor iets bijzonders de volgende dag. Daarover dadelijk meer!

‘s Avonds aten we spaghetti met gefermenteerde pepersaus, dronken we wijn en aten we chocobollen. Ik ben me – met de hulp van Hamersma en geïnspireerd door Ilja Gort – helemaal aan het verdiepen in goede supermarktwijnen. Ook dronken we (niet door mij) zelfgemaakte limoncello.

Zondag

De oefening waar ik het gisteren over had, was ter voorbereiding op een masterclass waar ik al even naar uitkeek. Toen ik jong was, heb ik jaren piano gespeeld. Uiteindelijk ben ik gestopt, mede door mijn eetstoornis. Vorig jaar begon het weer te kriebelen en kocht ik een digitale piano. Heel eerlijk? Hij stond een beetje te verstoffen. Ik raakte in paniek als ik erachter kroop en wist niet zo goed waar te beginnen. Een masterclass ‘intuïtief spelen’ leek me daarom een mooi begin. Even weer voelen hoe is het om te spelen en los te komen van een vast stramien. 

Het was een beetje zweverig, maar ook spannend, ontroerend en vooral heel fijn. Er was aandacht voor een stukje meditatie. Dat is iets waar ik niet zo goed in ben, maar wat misschien juist daarom wel goed voor me is. Iets waar ik de komende tijd mee aan de slag zal gaan!

Maandag

Vorige week vond ik een intensieve week. Niet alleen was ik dus maar liefst drie keer gezakt voor mijn theorie examen, ook is Sopje gesteriliseerd. Dat ging gelukkig allemaal goed, alleen Fiep (haar zusje) herkende haar niet. Ze rook natuurlijk anders en ze liep ook anders, door het leuke rode truitje. Gelukkig mocht dat vandaag uit en wát waren ze opgelucht. ‘Ze’, ja, want Fiep herkende haar ineens direct weer. De hele dag hebben ze gerend en gespeeld als vanouds. Daarna zijn ze samen in slaap gevallen. Wat een opluchting! Ik zal ze nog maar niet vertellen dat Fiep vrijdag aan de beurt is… 

De rest van de middag was ik druk in de weer met het maken van een stoofpot en in de avond sloot ik aan bij een ‘herstelrondje’ van mijn vriend. Wat voor hem een herstelrondje is, is voor mij flink rennen, dus warm eten was zeker welkom daarna.

Dinsdag

Het was een mistige, grijze ochtend en ik voelde me net zoals het weer. Ik denk door alle indrukken en prikkels van de week ervoor. Vandaag komt niets echt binnen en ik sta een beetje op de automatische piloot, waarbij dingen net niet écht willen lukken. Heel eerlijk gezegd frustreert dat me ook een beetje. Alles gaat me best voor de wind en ook al kan ik wel verklaren waarom ik moe ben, toch voelt het ook ergens alsof ik me daar niet bij neer mag leggen. 

Misschien ook omdat mijn eerdere kat Winnie vandaag een jaar dood is. Zeker doordat Fiep en Sop er nu zijn, voelt het als veel langer geleden, maar nog steeds staan haar foto’s in de woonkamer. Crazy cat lady? Ja, toch wel. Hoe dan ook: tijd voor wat ontspanning. De piano gaat weer aan. En Fiep ook.

Woensdag

Waar deze week best rommelig is, was vorige week nog erger. Uit vermoeidheid heb ik per ongeluk mijn lievelingstrui op 30 graden gewassen, terwijl deze alleen in de handwas kon. Nou, die paste niet meer. Ik baalde daar echt enorm van, maar gelukkig vond ik precies dezelfde trui op Vinted. Die haalde ik vandaag op! Nee, het is niet mijn trui, het voelt niet als míjn trui, maar dat wordt hij vast vanzelf weer weer. 

Na mijn vaste chatavond was het tijd voor een intervisie. Om de zoveel tijd komen we even bij elkaar. Zo leuk om iedereen te zien! Dat vond Fiep ook maar wat gezellig. 

Donderdag

‘Nothing special’, had ik hier aanvankelijk getypt en zo begon de dag ook wel. Ook al was er natuurlijk al veel in het nieuws geweest afgelopen week over The Voice, had ik het een beetje vermeden. Tot vandaag. Iets over vieren keek ook ik, evenals ontzettend veel mensen, de aflevering van BOOS. Ik wil er hier verder niet veel over kwijt, want ik kan me voorstellen dat het je allemaal zo kan overvallen. Dat je er ook al genoeg over hebt gelezen en hebt gehoord. Ik wil er nog een blog over schrijven, dus als je het wilt lezen, kan je dat later op je eigen tempo zelf beslissen.

Om het even uit mijn hoofd te halen, besloot ik mijn nieuwe hardloopschoenen mee uit te nemen. Heerlijk om even uit te waaien. 

Vrijdag

Het begin van tien dagen ellende voor Fiep, maar ik gok ook een beetje voor ons. Fiep is snel overprikkeld, dus ik vind het lastig inschatten hoe ze dit allemaal zal ervaren. Hoe dan ook, vandaag wordt ook zij gesteriliseerd. In de auto was ze opvallend rustig en ik kon haar gewoon kroelen, dat vond ze zelfs wel fijn, dus hopelijk belooft dat veel goeds. Ook zij mag het vrolijke truitje aan… Gelukkig staat het haar best goed, maar ze is wel echt even sip en van streek. Blij als dit allemaal achter de rug is!

Iets waar ik blij van word is de buizerd die weer op het grasveld te vinden is en die ik vanuit de keuken goed kan zien (met verrekijker weliswaar). Mijn vriend en ik noemen hem ook wel liefkozend ‘grasbuizie’.

En met de grasbuizie sluit ik mijn week en de plog af. Ik hoop dat je het weer leuk en inspirerend vond om een weekje mee te kijken. Bij deze wens ik je sterkte toe, succes en alles wat je nodig hebt om de komende week oké door te komen.

Veel liefs, Lonneke.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.