Jaren lang
gezet op de onderste rang
Jaren van verdriet,
jaren van pijn,
want je mag niet
jezelf zijn
Een kind, gebroken
door gemene woorden die werden gesproken
en door pestgedrag
van vriendinnen die dat niet bleken te zijn
wat doet het ontzettend pijn
dat ‘jezelf zijn’ niet mag
Gelukkig zijn er nog mensen die dichtbij je staan
Zij zijn als lijm
voor het gebroken hart
maar diep vanbinnen blijft daar de pijn
en de diepe smart
die niet meer over lijkt te gaan
Met het verstrijken van de jaren
komen er weer nieuwe tegenslagen
je weet niet meer hoe het moet,
maar controle over eten doet je goed
Het lijkt een uitweg te zijn,
een oplossing voor al die pijn
Anorexia lijkt een vriend,
iets wat je troost kan geven,
maar in werkelijkheid
beheerst het je leven
en dat heb je niet verdiend
Het is een oneerlijke strijd
De pijn is niet meer te dragen
het kwetsbare hart
is weer in stukken geslagen
Anorexia, een ziekte die je constant sart
het is een verwoestende kracht
die je meesleurt in haar macht
Toch is er een sprankje hoop
Hoop op herstel
voor de verdere levensloop
Daarvoor vechten moet je wel
om verloste te worden van alle verdriet en pijn
zodat je eindelijk jezelf kan zijn
Het kost jarenlange strijd
gepaard met wanhoop en moedeloosheid
maar je moet blijven vechten,
want de anorexia heeft geen rechten
op je leven
ook niet voor even
Jij, geteisterd door een eetstoornis of wat dan ook
Houd moed, want er is hoop
Hoop op verbetering,
hoop op genezing
van al die tegenslag en pijn
hoop dat jij en ik ooit onszelf kunnen zijn
Liefs Elizabeth
♥
Fotografie: Emma Brown
Geef een reactie