Vroeger was ik nog best gelukkig. Ik was vaak alleen, maar dat vond ik niet erg. Ik vond het juist heerlijk wat creatief bezig te zijn in een rustige omgeving. Ik had wel wat vriendinnen, maar deze accepteerden me zoals ik was: rustig, stil, maar creatief. Ik had één vriendin die wat drukker was, maar dat vond ik juist leuk. Zij durfde werkelijk alles en met haar deed ik dingen die ik anders nooit had gedaan. Nieuwe dingen doen en ontdekken vond ik ook leuk, onder andere deze passie hadden wij gemeen. Naarmate ik ouder werd, werd ik ook steeds drukker. Ik durfde er steeds meer te zijn. Maar ik wist mijn grenzen te bewaken. Wel was ik altijd al perfectionistisch en ik had hier een tijdje therapie voor. Toch leek alles nog goed te gaan: ik haalde goede cijfers, deed netjes mijn huiswerk, ruimde mijn kamer op, maar het belangrijkste: ik was nog tevreden met mijn leven. Er zou me een mooie toekomst te wachten staan.
Maar toen ging ik naar de middelbare school. Ik was me bewust van de nieuwe start en deze keer wilde ik het anders doen: ik wilde erbij horen. Ik wilde niet meer anders zijn en het buitenbeentje zijn. Ik wilde mee kunnen doen met de klas. Dus ik besloot me aan te passen. Ik droeg kleren die in de mode waren, maakte accounts aan op social media en downloadde de spelletjes die ik anderen zag spelen. Toch bleef er nog een beetje van mijzelf over: ik weigerde mijn zilveren eyeliner in te ruilen voor zwarte, bleef keurig mijn huiswerk maken, ik lette op in de les en bleef over het algemeen een rustig meisje. Mijn vriendin van de basisschool ging naar dezelfde school als ik, alleen op een ander niveau. In veel pauzes was ik bij haar, daar kon ik mijzelf weer even zijn. Aansluiting bij de klas vond ik niet, hoe erg ik mijn best ook deed. Ik was altijd dat meisje dat als laatste gekozen werd bij gym of degene die als enige overbleef wanneer we opdrachten in groepjes moesten maken.
In de tweede dacht ik een maatje gevonden te hebben, alleen door het aansporen van anderen liet ze me steeds meer vallen. In de derde dacht ik weer iemand te vinden. Ik deed er alles aan om haar wel bij me te houden. Zo maakte ik wel eens opdrachten in mijn eentje en gaf ik haar de antwoorden van huiswerk en de aantekeningen. Maar later in het jaar liet ook zij mij steeds meer vallen. In de vierde dacht ik weer iemand te vinden, dit ging best goed. Toch was ik bang dat het weer mis zou gaan, ik was immers al een paar keer gedumpt. Het vertrouwen was er nog niet. In de vijfde kwam ik bij een meisje in de klas en echt iedereen mocht haar. Zo wilde ik ook zijn! Gek genoeg mocht ze mij ook. Dit wilde ik behouden en weer sloeg ik door in mijn perfectionisme: ik maakte mijn huiswerk nauwkeurig en leerde erg hard. Maar ook begon ik mijn gedrag tegenover anderen te veranderen, dat moest ook perfecter worden. Ik wilde iedereen helpen, deed alles wat van me verlangd werd, was eerlijk, aardig, gehoorzaam.
Perfect zijn werd een obsessie
Toch ontbrak er nog iets: mijn uiterlijk. Ik had al lang niet meer gehoord dat ik dun was, dat hoorde ik vroeger erg veel. Ik woog me en ik was kilo’s aangekomen vergeleken met de vorige keer. Ik had nog steeds ondergewicht, maar geen ernstig ondergewicht zoals eerder. Ik besloot af te vallen, het zou maar een paar kilo zijn. Eerst lukte dit voor geen meter en steeds verzon ik nieuwe manieren om wél af te vallen. Uiteindelijk lukte het, maar het werd ook een verslaving, een obsessie. Hier was ik tenminste goed in, dit voelde goed. Ik zou er beter uit zien en dan zou ik eindelijk gezien worden. Dat gezien worden gebeurde, maar wel op een andere manier dan ik bedacht had. Mensen begonnen zich zorgen te maken, maar van sommige mensen vond ik dit wel fijn. Ik was er tenminste, ik werd gezien. Maar ik ging door en door. Na de zomervakantie viel mijn mentor op dat ik toch wel veel afgevallen was. Hij schakelde hulp in. Ik wilde niet, zag het nut er niet van in. Nu was ik toch juist goed bezig?
Ik belandde in een circuit van ziekenhuizen, kliniek, behandeling, machtigingen en een MPU. Toch wilde ik deze controle behouden: zolang ik dit deed, werd ik gezien. Door het gedwongen aankomen werd ik wanhopig, ik ontwikkelde een dwangstoornis. Ook werd er ontdekt dat ik autistisch ben. Ik belandde in een cirkel van stoornissen. Steeds als één stoornis wat verdween naar de achtergrond, namen de andere weer toe. Ik werd wanhopig, kon het leven thuis zelfs niet meer aan. Ik was oververmoeid, sliep de hele dag. Behandeling kon ik niet krijgen, mijn BMI was te laag. Wat moest ik nou? Ik ging naar de MPU. Daar werd mijn eetstoornis stevig aangepakt, maar zoals eerder kwamen er andere problemen voor terug. Was dit nu het leven? Ik studeerde, maar kon me er niet op concentreren. En wat als ik mijn studie nooit zou halen? Heb ik dan wel een toekomst? En zou ik mijn hele leven opname in en uit moeten? Hier had ik toch ook geen zin in, dit was niet wat ik wilde!
Iedereen is perfect anders
Dus heeft ‘perfect’ zijn mij gebracht wat ik wilde? Nee. Het heeft me er juist van weggesleurd. Ik wilde een gelukkig, zorgeloos leven. Maar wat kreeg ik? Een hoop drama. Gedwongen zorg, opnames, stress en wanhoop. Ik voel me nu niet beter, ik ben niet gelukkiger. Er is geen standaarddefinitie voor perfect. Eedereen is perfect anders. Je kan niet leven naar de verwachtingen van anderen. Het zal nooit goed zijn en je zult er alleen maar ongelukkiger van worden. Door me aan te passen aan de rest, weet ik nu niet meer wie ik ben. Ik weet niet meer wat ik leuk vind, wat ik mooi vind en waar mijn krachten liggen. Dit probeer ik nu te herontdekken.
Ik heb psycho-educatie voor mijn ASS en leer ook steeds meer over mijn eetstoornis. Door meer over mijn stoornissen te leren, leer ik meer over mijzelf. Niet omdat ik mijn stoornissen ben, nee dat juist niet. Door te leren wat mijn stoornissen doen, leer ik juist wat ik niet ben, welke delen van mij overschaduwd zijn. Als ik dit dadelijk weet, weet ik dus ook welke delen wél helemaal bij mij horen. Dan lukt het me misschien te zien wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Dat zal ik niet uitvinden binnen een dag. Ik zou opnieuw op zoektocht moeten gaan. Maar deze keer begin ik geen zoektocht naar ‘het’ perfecte plaatje, maar naar ‘mijn’ perfecte plaatje.
Het zal een zware onderneming worden: jezelf terugvinden. Maar denk aan alles wat het je zal opleveren: een toekomst waarvan je nu misschien alleen nog maar durft de dromen. Perfect zijn is in mijn ogen mogelijk, maar wel voor iedereen anders.
Vind jouw eigen weg naar jouw perfect.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie