Op mijn twaalfde ben ik mij bewust geworden van mijn zelfbeeld en hoe anderen mij wel of juist niet accepteerden. Ik wilde graag perfect zijn en dat iedereen mij aardig vond. Ik kreeg zoveel waardering voor anderen en cijferde mezelf weg. Ik kreeg een hekel aan wie ik op dat moment was en ging er alles aan doen om het zogenaamde ideale plaatje te worden. Ik wilde ook goed gevonden worden. Ik kwam zo tot de redenering dat het aan mijn manier van eten moest liggen. Mensen zeiden vaak tegen mij dat ik veel kon eten. Ik begon mezelf als vreetzak te zien en concludeerde daarbij dat ik ook dik moest zijn. In mijn ogen waren vreetzakken namelijk dik. Echter wat ik niet zag was dat ik juist veel kon eten omdat mijn lichaam dat nodig had. Ik sportte veel en dus had mijn lichaam al die voeding nodig.
Ik besloot dus om in mijn ogen dik makend voedsel te schrappen. Ook deed ik er alles aan om zo min mogelijk te eten of juist zo veel mogelijk te bewegen. Ik zag niet in dat ik mezelf alleen nog maar ging focussen op eten. Mijn dagen vulde zich met eten, sporten en slapen. Alles daartussen ging aan mij voorbij. Mijn tijd heb ik besteed aan afvallen. In het begin gaf mij dit vooral kracht. Zeker toen ik eindelijk veel vrienden kreeg toen ik op mijn dertiende naar de tweede klas van de middelbare school ging. Het moest er wel aan liggen dat ze mij accepteerde omdat ik aan het veranderen was en met afvallen bezig was. Ik kon dus niet stoppen want dan zou ik hun weer verliezen. Ik ging dus door.
Tot mijn negentiende heb ik al mijn tijd besteed aan bezig zijn met maar zo min mogelijk eten. Mijn hele leven en alles wat ik deed werd hierdoor beïnvloed. Ik voelde geen vreugde meer tijdens de feestdagen of als er iemand jarig was. Gezellig afspreken zat er voor mij niet echt meer bij. Ik verving al mijn gelukkige gevoelens door de angst voor eten. Zelfs in mijn slaap achtervolgde de angst om gesnapt te worden of om te veel te eten mij. Mijn eetstoornis hield er zo ontzettend van, maar ik begon het te haten. Ik wilde niet meer, maar omdat mijn eetstoornis al zo lang en zo diep in mij zat wist ik niet meer wat normaal was. Mijn eetstoornis was alles wat ik had en ik wist niet wat ik anders wilde.
Toen ik mijn vwo haalde moest ik op het podium komen staan en achter mij werd een foto getoond van toen ik twaalf jaar oud was. Het moment dat mijn eetstoornis zich nog niet had getoond. Op dat moment besefte ik dat ik wel in levende lijve daar stond, maar eigenlijk bevond de echte Vera zich in die foto. Ik was mezelf geheel kwijtgeraakt. Toen pas zag ik in hoe ernstig ik was veranderd. Al eerder wilden vrienden en familie mij mijn eetstoornis afnemen en daar ben ik ze zo dankbaar voor. Ik begon in te zien dat ze gelijk hadden. Ik heb ze zo hard pijn gedaan met hoe ik mij heb misdragen als het om eten ging. Ik ben zelf zo diep in een put gevallen, maar zij hebben mij nooit laten vallen. Ze hebben mij eruit gehaald en vooral mijn broers hebben mij weer laten inzien wat normaal is. Door je eetstoornis leer je jezelf dingen aan die voor jou als normaal gaan voelen.
Je hebt het zelf niet eens meer door. Juist daarom heeft het mij geholpen om me te gedragen zoals anderen ook doen. Waar houden zij zich mee bezig als ze thuiskomen van school? Natuurlijk gaan ze geen tips opzoeken om af te vallen of in een ijskoud bad liggen. Ze proberen bij te komen van een lange dag school met een serie of gaan nog even huiswerk maken of sporten. Ook gewoon even niks doen kan soms zo relaxed zijn. Of uitslapen, iets wat ik lange tijd niet meer heb gekend, hoort erbij. Mijn broers hebben mij ook vooral laten inzien wat wel normaal is en wat niet. Ik heb me door hun geen zorgen meer hoeven maken over eten. Waarom zou ik iets niet mogen eten dat zij wel mogen? Ik ben dus weer gaan eten zoals zij ook doen. Normale porties verdeeld over de dag.
Toch kan ik wel naar anderen kijken en dat heeft mij geholpen, maar zij kunnen mijn lichaam niet besturen. Het zou fijn zijn als ze mij vertellen of wanneer ik moet avondeten of wanneer ik vrije tijd heb of moet gaan slapen. Echter, de enige die dat kan ben ik. Iedereen kan alleen zijn eigen lichaam besturen. Dat betekent dat ik dus vooral luister naar wat mijn lichaam nodig heeft. Is het moe of juist actief. Heb ik zin om te sporten? Heb ik honger of juist niet? Heb ik zin in iets kouds of juist iets warms?
Ik luister dus naar mijn lichaam want die is de enigste die mij kan vertellen wat ik nodig heb. Daarom hoef ik me ook geen zorgen meer te maken over calorieën. Mijn lichaam zegt mij of ik honger heb of niet en daar hoef ik toch geen calorieën voor te tellen. Daarom wil ik juist het liefst nu zo veel mogelijk dingen eten waarvan ik niet weet hoeveel calorieën het bevat. Ook weg met alle eetschema’s en planningen. Ik hou mij wel aan avondeten, middageten en ontbijt en alles wat daartussen nog te snacken is als mijn lichaam dat nodig heeft. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je wel kunt kijken naar al die planningen en calorieën maar dat heeft geen zin. Luister gewoon naar je lichaam wat het nodig heeft. Zorg goed voor je lichaam en geniet.
Gelukkig ben ik dankzij de hulp van mijn familie en mijn eigen keuze om een einde te maken aan mijn eetstoornis nu weer vrij. Over mijn ervaring heb ik een verhaal geschreven en als je wilt mag je het altijd lezen. Het boek heet: De wolf in mij- hoe ik mijn eetstoornis overwon. Het is te vinden op boekscout.nl. Ik hoop dat het verhaal jullie kan helpen in de overwinning van je eigen eetstoornis.
Onthoud dat elke eetstoornis uniek is, maar dat elke eetstoornis wel ontzettend veel schade aanricht. Krop het dus niet op zoals ik eerst deed. Deel het met bij wie jij je veilig voelt en sta er dan niet alleen voor. Laat het los en haal de kracht in jezelf naar boven. Wordt de kracht zelf en zorg goed voor je lichaam. Weet dat er altijd iemand voor je is. Het meemaken of overwinnen van een eetstoornis is niet gemakkelijk, maar het is het zeker waard. Ik wens jullie het beste.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie