Iedere dag hetzelfde liedje. De strijd rondom het eten, de gesprekken met mijn behandelaars en de vele therapieopdrachten waarbij ik iedere keer weer van slag raakte door de confrontatie met mezelf. Mijn hele leven bestond uit therapieën en de eindeloze gesprekken waarin ik binnenste buiten werd gekeerd. Jaar naar jaar sukkelde ik voort, terwijl mijn leven buiten therapieland stil stond. Wat viel er nog van mijn leven te maken? Het leek allemaal zo uitzichtloos.
‘Het leven is wat je er zelf van maakt.’ Een uitspraak waarmee ik ben opgegroeid en die ik keer op keer voor mezelf herhaalden. Alsof je het altijd voor het kiezen hebt en ik dus koos voor mijn leven vol kommer en kwel. Jarenlang heb ik tegen mezelf lopen vechten en stilgehouden dat ik eigenlijk niet wist hoe ik mezelf in het leven staande moest houden. ‘Het leven is niet iets waarover je voortdurend moet nadenken. In ieders leven doen zich situaties voor waarin we soms moeilijke keuzes moeten maken. Je hebt altijd alles voor het kiezen en wanneer je een verkeerde beslissing hebt gemaakt, zijn er altijd nog de alternatieven. En als je deze niet ziet, dan kijk je niet goed of doe je niet goed genoeg je best.’
Ik zag dit als een teken van zwakte waarmee ik voor heel mijn familie en vrienden zou afgaan. Dit wilde ik koste wat het kost voor mezelf en mijn omgeving voorkomen. Ik schaamde mezelf dat ik het niet wist te maken in het leven zoals dat van mij verwacht werd. Of misschien was het voornamelijk hetgeen wat ik van mezelf verwachtte en had ik al deze eisen mezelf opgelegd. In ieder geval zat het er zo sterk ingebakken, dat ik mezelf volledig had vastgezet en niet meer wist hoe ik mezelf nog op de rit moest houden.
Op den duur brak het me dan ook zo op, waardoor ik volledig in elkaar stortte. Nu kon ik er niet meer omheen dat ik breekbaar was en hierbij hulp nodig had. Iets wat totaal niet in mijn ideaalplaatje van een volmaakt leventje paste. Toch besloot ik dus maar in therapie te gaan. Ik weet nog goed dat ik toen dacht: ‘Binnen enkele weekjes zal ik er wel weer bovenop zijn er er weer volop tegenaan kunnen.’
Waar ik dacht met een paar gesprekjes geholpen te zijn, werden dit jaren achtereenvolgende wekelijkse gesprekken, bracht ik twee jaar door in een opname, en volgde ik nog een jaar lang dagbehandeling. Zonder dat ik er écht bij stil stond was mijn leven volledig opgeslokt door therapieën. Van het leven wat ik voor ogen had was niets terecht gekomen. In plaats van gezellig kletsen met vriendinnen had ik mijn wekelijkse gesprekken met mijn therapeuten en andere hulpverleners. Ik hoefde mezelf niet meer te concentreren op mijn huiswerk maar mijn gedachten gingen volledig naar al mijn problemen waarmee ik mezelf dag en nacht bezig hield.
School was allang van de baan nu ik voor 100% aan mezelf moest gaan werken. Afleiding zoeken door lekker creatief bezig te zijn en mijn fantasie de vrije ruimte te geven kreeg een totaal andere vorm toen dit werd gekaderd in een blok creatieve therapie. Waar ik hield van sporten om mezelf heerlijk uit te kunnen leven, had ik het geluk dat ik in ieder geval nog een redelijk alternatief als PMT kreeg aangeboden. Maar, ook deze vorm van tijdsinvulling werd mij de deur gewezen wanneer ik lichamelijk niet sterk genoeg was. In dat geval moest ik de dagen doorbrengen zittend op mijn kamer, zonder enige vorm van vermaak of zinvolle dagbesteding. Was dit waarvan ik mezelf beter moest gaan voelen? Mijn hele leven draaide om mijn stoornis en problemen, waardoor er helemaal niets meer van een normaal leventje over was.
I know, therapie kost vaak veel geduld en tijd voordat je kunt zien dat dingen echt kunnen veranderen en je jezelf aan het ontwikkelen bent. Dat valt niet altijd waar te nemen, behalve wanneer je misschien ook lichamelijk een transformatie ondergaat als je van gewicht moet herstellen. Maar meestal gaat het bij therapie niet alleen om uiterlijke veranderingen, maar met name om een omvorming van binnenuit die aan de buitenkant nauwelijks zichtbaar lijkt. Dat is wel eens frustrerend, als hierdoor je échte leven stil lijkt te staan. Wanneer je meedraait in het gewone dagelijkse leven zijn veranderingen veel zichtbaarder. Je gaat over naar een nieuwe klas of weer een treetje hogerop te klimmen met een nieuwe functie in je baan. Je behaalt onvoorziene resultaten, een persoonlijke records met sporten, of ontdekt misschien wel weer nieuwe talenten waarin je jezelf steeds verder kunt ontwikkelen. Allemaal ontwikkelingen die niet ongemerkt aan jezelf of je omgeving voorbij zullen gaan en waarvan iedereen zal zeggen dat je goed bezig bent.
Dat is met therapie wel even anders. Hierin zul je op het eerste gezicht genoegen moeten nemen met de minst pietepeuterige stapjes. Gelukkig besef ik mezelf nu, dat die stapjes zo klein leken doordat ik op dat moment nog midden in het proces zat. Met je eerste 10 op school, denk je ook nog niet direct dat je je diploma al bijna binnen hebt. Met therapie is dit net zo. Pas aan het einde van de rit, realiseer je jezelf dat elk onderdeeltje van belang is geweest als belangrijke bouwsteen voor je herstel. Een weg die je met pijn en moeite hebt aangelegd, en die meer dan de moeite waard blijkt te zijn.
Geef jezelf de tijd om de kracht te ontdekken die diep in jezelf verborgen zit. Want ook al merk je het niet meteen, het borrelt daar, wachtend tot het moment daar is waarop je in een stroom-versnelling terecht komt. En pas dan ontdek je dat je verbazingwekkend goed kunt zwemmen en veel meer in je mars hebt dan je dacht.
Geef een reactie