Ik kijk naar buiten en zie de eerste stralen van een lentezon naar binnen schijnen. Mensen hebben hun winterjas verruild voor een lichtere en dunnere jas, hun koude blik verruild voor een hoopvolle glimlach en donkere haarkleur voor lichte lokken. Ik zit op de bank met een oude spijkerbroek en trui aan. Naast me staat een beker koffie en er ligt een rokende sigaret op een asbak. De televisie staat aan, maar ik kan me er niet op concentreren. Niets wat ik op televisie zie interesseert me. Ik zou eigenlijk niet weten wat me nog wel interesseert. Ik voel me naar en hoe meer de zon schijnt, hoe slechter ik me voel. De zomer maakt me sip.
De zomer herinnert me aan de winter in mij. Hoe warm het buiten ook is, binnenin mij blijft het koud. Het contrast tussen mijn gevoel en mijn omgeving is in de zomer zo hevig, dat ik extra op de feiten word gedrukt: Ik ben niet gelukkig. In de winter kan ik dat gevoel nog wel een beetje bagetaliseren, want dan is het niet alleen in mijzelf koud, maar ook overal om mij heen. Ik voel me dan een beetje één met de winter. Het is niet erg dat ik niet naar buiten ga, dat ik rondloop in de dikste kleding en geen vrolijk gezicht trek als ik door de straten wandel. In mijn hart is het winter en dat is niet erg, want het is winter.
De zomer maakt me sip omdat van me verwacht wordt dat ik dan met vrolijke kleding rondloop. Met zwierige rokjes, blote armen en een lach op mijn gezicht. Er wordt van me verwacht dat ik geniet van de zon en uren buiten op een gezellig terras doorbreng. Ik heb in geen enkel van dit alles zin. Ik heb nergens zin in, behalve in alleen op de bank zitten met de televisie aan, een kop koffie en een sigaret.
Ik wil niet op een terras zitten, want dan moet ik kletsen met mensen en ik heb niets te vertellen. Ik wil niets drinken op een terras want dan maak ik me druk om de caloriëen van het drankje en met een beetje pech wordt er nog iets te eten besteld ook. Ik wil geen blote armen zodat mensen mijn anders zijn kunnen bevestigen. Ik wil geen kort rokje zodat mensen kunnen zien dat mijn blote benen het daglicht nauwelijks kunnen verdragen. Ik wil helemaal niets van de zomer, enkel dat hij voorbij gaat.
Dit was hoe ik me voelde in 2005. We zijn nu ruim 10 jaar verder en ik kan niet wachten tot het zomer wordt. Weg met die winter, weg met die donkere en natte dagen en die kou. Ik wil mijn hart laten verwarmen door de stralen van een lentezon en mijn huid laten bruinen door het licht van de zomer. Ik wil vol hoop en met een glimlach genieten van de bloemen die uit de grond komen en me volop bewust zijn van de eerste dag waarop ik weer zonder jas naar buiten kan. Ik wil genieten en volop leven, zeker als het zomer wordt.
Het is bizar om te zien hoe groot het contrast is tussen nu en tien jaar geleden. Nooit had ik toen verwacht dat ik weer écht zin zou krijgen in de luchtige lentedagen en warme zomerdagen. Ik had nauwelijks meer hoop op een betere toekomst. Mijn leven was al zo lang zo negatief en donker, dat ik dacht dat het bij me hoorde, dat iets anders voor mij gewoonweg niet weggelegd was. Ik zat volledig vast en had geen idee welke kant ik op moest om mijn leven weer wat positiever te maken.
Eigenlijk was er ook niet één concrete weg. Als jij nu in de situatie zit die ik hier in het begin beschrijf, kan ik je niet adviseren om links of rechts te gaan. Ik kan je enkel adviseren om verder te gaan, om te blijven wandelen. Zolang je niet opgeeft en, hoe traag ook, vooruit blijft wandelen, zal je een keer op dat punt komen waarop je weer van de zomer kunt genieten. Blijf wandelen, probeer voor zoveel mogelijk positiefs open te staan wat er langs de weg staat en vergeet nooit dat je sterk bent. Dat jij hieruit kunt komen, net als ik.
Jij bent niet die ene uitzondering die geen gelukkig leven verdient. Jij bent net zoals een goede vriendin, net zoals een vage kennis en net zoals ik. Jij kan deze negatieve gevoelens, deze zware stemming overwinnen. Jij kan vechten en niet opgeven. Jij kan hulp vragen en aan jezelf werken. Jij kan vallen, weer opstaan en doorwandelen. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar dan gewoon overmorgen. Jij kan de zomer weer in je hoofd en in je hart krijgen. Jij kan het leven aan, geloof me.
Bron: fotografie
Scarlet ♥
Geef een reactie