De Zwaluw: GGZ Centraal

In de zomervakantie van 2001 maakten mijn vrienden zich op om met hun gekozen vervolgopleiding te beginnen. Ik, daarentegen, kon al mijn plannen op dat gebied uit het raam gooien. Ik was ingeloot voor de hbo opleiding Journalistiek in Zwolle en zou met de bus heen en weer gaan reizen, zodat ik lekker thuis kon blijven wonen. Alles was geregeld, maar ik was al te ziek om überhaupt op de eerste schooldag te verschijnen. In plaats daarvan maakte ik eind augustus mijn opwachting in een kliniek voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis: De Zwaluw.

De eerste zondagavond van mijn verblijf in de kliniek staat op mijn netvlies geschreven. In een volgeladen auto reden we gespannen naar Amersfoort waar we in een mooie villa volgens afspraak werden verwacht. Ik was voor de intake al een paar keer naar De Zwaluw geweest en kende al wel enkele gezichten. Toch was het afscheid van mijn familie en vriend hartverscheurend. Mijn moeder begon te huilen en de rest volgde.

Het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost om in de deuropening van de kliniek te blijven staan, terwijl mijn achterban langzaam uit het zicht verdween. Wat deed dat zeer. Die avond heb ik uren alleen op mijn kamertje zitten huilen. Ik wist dat ik nu door moest zetten, maar mijn gevoel smeekte me om terug naar huis te gaan. Gelukkig won mijn verstand en bleef ik. Uiteindelijk heb ik dertien maanden in de kliniek doorgebracht.

Mijn opname betekende ook dat ik er voor het eerst in mijn leven alleen voor stond. Mijn familie bleef natuurlijk wel actief vanaf de zijlijn, maar ik moest er zelf iets van gaan maken. De kennismaking met zo’n 24 andere cliënten was heftig. Zo wilde iemand op een van mijn eerste avonden in de kliniek uit wanhoop van het balkon springen en een ander had zo last van herbelevingen dat onschuldig stoeien er niet meer bij was. Weer een ander had zulk ondergewicht dat ze tijdelijk niet mocht deelnemen aan het therapieprogramma en een ander had een overdosis slaapmedicatie ingenomen, gevolgd door twee andere cliënten die midden in de groep een pittige woordenwisseling met elkaar aangingen.

In het begin was ik van dergelijke gebeurtenissen heel erg onder de indruk, op den duur keek ik nergens meer van op. Verboden relaties, drugsmisbruik, zelfbeschadiging, agressie, ruzies, zelfmoordpogingen; het werd dagelijkse kost.

De eerste maanden moest ik ontzettend wennen aan de sterke structuur van De Zwaluw. Alles ging namelijk via een vast rooster, strenge regels en uitzonderingen werden er niet gemaakt. Sancties volgden altijd na ‘wangedrag’ of het niet nakomen van afspraken. Dan moest je bij de hoofdbehandelaar op gesprek komen en je verantwoorden. Soms kwam je er met een waarschuwing van af, andere keren werd je tijdelijk uit het therapieprogramma gezet.

Er waren ook cliënten die hun non-contracten (bijvoorbeeld een non-agressie of non-automutilatie contract, waarin werd beloofd dat je je niet meer tot bepaald destructief gedrag zou wenden bij crises) moesten bijstellen of dezelfde dag nog hun koffers konden pakken als er harddrugsporen in hun urine was gevonden. Het strikte beleid was er voor bedoeld om de groep in balans en bij elkaar te houden. Elke dag opnieuw.

Hoewel het er in de kliniek vaak heftig aan toe ging, heb ik er ook wel mooie herinneringen aan. De groep was, ondanks alles, hecht en we deden wel degelijk leuke dingen. Samen tafelvoetballen, gekkigheid uithalen en buiten volleyballen zijn slechts enkele voorbeelden. Daarnaast vond ik PMT (psycho motorische therapie) elke week een feest. Bij deze therapie ben je in een gymzaal bezig met het doen van lichamelijke activiteiten, oefeningen en opdrachten, waarbij de nadruk ligt op het gebied van lichaamservaring en beweging.

Het was de plek waar ik me fysiek helemaal kon uitleven en alle spanningen en emoties eruit kon gooien. Na afloop zat ik dan een stuk lekkerder in mijn vel. Nee, De Zwaluw was niet alleen maar kommer en kwel! Bovendien heb ik er de basis gelegd voor mijn verdere leven. Ik kon weer werken aan een toekomst. Een hoopvolle toekomst, die ik overigens niet had gekregen als ik er niet zo hard voor had geknokt.

Fotografie: Katie Tegtmeyer
Tevens verschenen in Mijn Geheim

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

10 reacties op “De Zwaluw: GGZ Centraal”

  1. Interessant om te lezen!

  2. Wat heb je het weer mooi kunnen verwoorden! Ik heb respect voor je voor hoe je met alles om gaat en bent gegaan. Knap van je!

  3. wat mooi omschreven!!! Ik herken er heel veel in. Respect hoe je met alles omgaat.

  4. Dank jullie wel voor de mooie woorden.

    Hoewel de meeste mensen nu vast gezellig samenzijn en aftellen tot 2017 een feit is, is er een tijd geweest dat ik klinisch opgenomen was en mijn leven een grote warboel was. Oud en nieuw was toen een verschrikking. In de Zwaluw vond ik mezelf weer een beetje terug. Het zou daarna nog een lange reis van zo’n zestien jaar worden voordat ik kon zeggen: ‘Ik ben gelukkig!’

  5. Prachtig geschreven en zo herkenbaar, ga zelf voor de 4de keer een opname in. Heel waardevol, maar ook zeker heftig en intens.En daarbij wil ik zeggen dat ik het ontzettend dapper vind dat je hebt doorgezet. Wauw

  6. Herkenbaar. Ik zat in de Enk.

  7. PMT wordt nu niet meer gegeven op de Zwaluw. De geschreven situaties zijn er inderdaad dagelijkse kost. Daar moet je wel tegen kunnen en daarbij is het wel een klinische setting maar is er ‘s nachts geen (socio)therapeut aanwezig en zijn er in eerste instantie 2 van de groep verantwoordelijk om agressie/suïcidaliteit etc. op te lossen. Er is alleen een algemeen hoofd op het terrein. Ik vind het onverantwoordelijk.

  8. Ik heb vorig jaar op de zwaluw gezeten en inmiddels is er vrijwel geen sprake meer van zulke heftige gebeurtenissen! Ik denk dat het ook erg aan de groep op dat moment ligt natuurlijk! Ik heb op de zwaluw geen zelfmoordpogingen, drugsincidenten en geweld eigenlijk meegemaakt. Het loopt af en toe hoog op maar dit is uiteindelijk alleen maar leerzaam. Ik vind de ‘sluimers’ (de 2 cliJenten die snachts het aanspreekpunt zijn) juist erg goed! Je leert je verantwoordelijkheid te nemen en leert dat je soms ook gewoon even geen tijd hebt om in je eigen zooi weg te zakken. Ik wil dan ook terugkomen op de reactie hierboven van anoniem! Het is niet zo dat wij suicidaliteit of agressie moeten oplossen. In zulke gevallen bel je het ANW hoofd en nemen hun het over. Al is er vaak in het begin van de avond al wel gesignaleerd waar er problemen kunnen ontstaan snachts.

    Al met al ben ik ontzettend blij geweest me de zwaluw! Voor mij is het ook echt mijn redding geweest.

  9. De zwaluw zomer 2010 was voor mij ook totaal niet de plek, mede door mijn 2 a 3 maanden daar in de hel, ben ik nog altijd zoekende. Ik heb daar veel trauma en vooral heel veel wantrouwen naar de hulpverleners opgelopen. (Met mij velen anderen die hun traject voortijdig staakten)

  10. Ik heb daar ook gezeten in 2007, voor een ‘persoonlijkheidsstoornis nao’ en eetproblematiek.
    Heb er geen positieve ervaringen mee, ik ben jaren later met autisme gediagnosticeerd ipv een persoonlijkheidsstoornis. Je zou denken dat een kliniek die je 24 uur per dag 5 dagen per week ziet wel onderscheid zou kunnen maken tussen autisme en andere persoonlijkheidsproblematiek.
    Maar nee, ze stuurden mij uiteindelijk weg omdat ik onbehandelbaar zou zijn. Heeft me nog jaren gekost om wel de goede diagnose en behandeling te krijgen.
    Ik zou de Zwaluw niet aanraden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *