Brian is 22 en heeft Derealisatie & Depersonalisatie. Hij ervaart zichzelf en zijn omgeving als niet vertrouwd en onecht. Het voelt als levend dood zijn, toeschouwer zijn van jezelf en leven in een film én hij heeft geen gevoelens of emotie.
“Ik leef al 6 jaar in ‘n droom en dat is best ‘n nachtmerrie”
ik vind die Myrne(?) echt een knalwijf.. Om het maar bot te zeggen, wouw wat heb ik een respect voor haar.. Ik wou dat ik me zo goed voelde als haar!!!!
Ik herkende me veel in het verhaal van brian. Heb dan ook zelf last van dissociatie.
Maar had nog nooit iemand het net als mij horen omschrijven: hij omschreef zichzelf als een balletje dat op en neer gaat in het lichaam, maar dat het lichaam zelf niet echt bij hem hoort. Ik omschrijft het zelf als dat ik een ‘energiewolkje’ ben, en dat het lichaam de taken volbrengt die ik het opleg.
Heel apart om iemand anders ongeveer hetzelfde te horen omschrijven.
Derealisatie & Depersonalisatie.Heb ik mijn hele leven al. ik heb voornamelijk Derealisatie ik leef mijn leven als in een film.Als of ik het niet ben en mijn lichaam mijn lichaam ook niet is. en daar heb ik mijn hele leven al last van..Het is best wel raar om naar je lichaam te kijken en dan te bedenken dat het van jou is ,maar zo voelt het niet.Derealisatie komt bij mij minder vaak voor
Mooie uitzending. Over derealisatie en depersonalisatie mag van mij nog wel een uitzending gewijd worden, interessant om te zien
Ik ben ook bekend met depersonalisatie en derealisatie. Ik ben intussen 41 jaar oud en heb hier ongeveer 22 jaar last van. Niet altijd even heftig en frequent. Brian omschrijft het heel vaak als dat hij denkt dat zijn lichaam niet van hem is. Ik heb niet het idee dat het lichaam niet van mij is maar het gevoel. Een denkwijze kun je veranderen maar een gevoel is heel moeilijk. Door structuur en rust kan ik er intussen goed mee leven. Het is een onderdeel van mijn leven. De acceptatie heeft mij veel geholpen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het met tijd en wijlen niet zeer angstig is.
Ik heb zelf alleen maar last van derealisatie. Als ik van kot naar thuis naar vriend moet verhuizen ben ik bijvoorbeeld bang dat ik dingen vergeet en dan begint de rotzooi in mijn hoofd en zie ik wazig, gaat alles trager en komt alles traag binnen. Alsof mijn hersenen alles moeilijker verwerken. Ik denk dan steeds ‘ hier heb ik het weer, ik moet er op dit moment vanaf’ maar dat is de verkeerde gedachtegang. Je moet het er laten zijn.. Je moet het uitzitten. Maar dat is een best vervelende opgave als het steeds maar weer terug komt en paniek deel van je uitmaakt.
ik ben 80 jaar en heb depersonalisatie sinds 1980.
Ben bij een psygiator en krijg lorazepam.
Dit helpt wel,maar op het moment wil mijn huisarts ,dat ik verminder, omdat ze denkt ,dat ik te veel bij de receptnlijn bestel. En nu probeer ik te minderen,maar dat lukt niet ,voel me ellendig.Wie kan mij helpen?Carolien
Ik heb depersonalisatie en derealisatie gehad . Dit werd behandeld met risperdal(antipsychoticum) en ik ben er nu al een tijd vanaf. Ik neem wel nog steeds die medicatie om het niet te laten terugkomen. Hopelijk ben je er iets mee . Mocht je nog vragen hebben : koen.gaudissabois@hotmail.com
Toen ik op een dag wakker werd. Het begon met het gevoel mijn geest niet onder controle te hebben, gek te worden. Het gevoel te hebben alsof mijn “ik” verdwenen was, waardoor alles vreemd voelde, een barriere tussen mij en mijn omgeving. Ik kon nog gewoon denken zonder wanen, wel met angsten, o.a. om af te glijden. Ik dacht eerst aan een klein herseninfarct. Ik hoorde mezelf spreken, maar soms leken het op de woorden van een ander. Terwijl ik me er wel van bewust was dat ik zelf sprak. Een zware depressie volgde, in deze toestand kon ik niet leven. Uiteindelijk heeft het medicijn Seroxat me geholpen. Langzamerhand is na meer dan twee jaar de depersonalisatie bijna geheel verdwenen. Weer een paar jaar later kreeg ik een psychose. Misschien waren het allemaal voortekenen geweest. Een bijzonder gegeven is dat een depersonalisatie tijdens de psychose nu niet echt aan de orde was.
10 jaar lang ook last gehad van depersonalisatie. Erg onwerkelijk en angstig was het. Alsof ik niet leefde en alles om heen onecht was. Nu gebruik ik sinds een half jaar paroxetine 20 mg 1d 0,5t , en er gaat een wereld voor me open. Klachten zijn verdwenen en ik kan en DURF weer van alles, waar ik eerder altijd bang voor was. Ik leef weer……………………….eindelijk!
Ik heb nu een aantal weken last van DP/DR, hoewel dit nog niet is gediagnostiseerd door een psychiater ben ik ervan overtuigd dat dat wel is waarvan ik last heb. Ik wil graag even toelichten hoe beangstigend ik deze periode ervaar.
Een jaar geleden begon mijn tijd bij de psychiater omdat ik last had van flinke angsten en rare gedachtes die steeds sterker werden. Dit leidde ertoe dat ik de indruk kreeg dat een of andere hogere instantie alles bijhield wat ik zei en ik ook waaraan ik dacht. Vrij snel kwam de diagnose schizofrenie en begon ik risperdal 2 mg te nemen. De wanen namen erg snel af maar auditieve (gehoor) hallucinaties begonnen in die tijd wel te beginnen. Godzijdank hoor ik geen stemmen, dat lijkt me verschrikkelijk, ik heb een hallucinatie die vrij weinig voorkomt. Zo hoor ik de hele dag muziek in mijn hoofd, dit varieert van top 40 muziek tot 80’s maar soms blijft er ook een sinterklaasliedje hangen in mijn hoofd. De medicijnen zorgden er niet voor dat dit verminderde en aangezien de wanen toch al verdwenen waren had ik met de psychiater overlegd dat ik het best kon reduceren naar 1 mg. Dit geschiedde en dat ging prima. Het enige vervelende was echter dat de psychose er wel veel heeft gezorgd dat mijn gevoelens en blijheid uit lijken te staan.
Een maand geleden was ik met een aantal vrienden naar Awakenings Festival en iedereen ging aan de XTC. Dit heb ik vroeger ook wel eens gedaan en aangezien ik me wel weer eens gelukkig wilde voelen deed ik het ook. Vroeger voordat ik psychotisch werd heb ik het ook meerdere keren gedaan en dat was eigenlijk altijd leuk. Toen het deze keer begon in te slaan werd ik heel angstig en voelde alles vreemd aan. Ik zei zo goed als niks meer en wanneer vrienden tegen me praatten of een grap maakten zei ik bijna niks terug. Het leek wel of mijn persoonlijkheid verdwenen was. De twee weken hierop bleef ik heel angstig zonder dat ik wist waarvoor. Mijn handen trilden en mijn psycholoog van Cognitieve GedragsTherapie (CGT) merkte dit ook aan mij. De angst is gelukkig afgenomen maar ik denk dat dit wel DP/DR heeft getriggerd. Sinds een week of 2 voel ik me immens vervreemd. Mijn lichaam voelt alsof het niet van mij is en alsof de echte ik iemand is die dit lichaam aanstuurt maar het niet echt is… Van mijn omgeving heb ik het idee alsof het allemaal niet echt bestaat. Zo houd ik me ermee bezig dat ik best deze hele wereld verzonnen zou kunnen hebben, beetje matrix-achtig. Bij mensen om me heen en op TV heb ik het idee dat ze ook niet echt bestaan en kan ik mezelf echt niet wijs maken dat zij een eigen karakter/wil/wensen hebben. Ik voel me erg eenzaam en hoop dat deze periode snel ophoudt. In ieder geval ga ik nooit meer drugs gebruiken en heb ik mijn medicatie weer opgehoogd naar 2 mg. Het antipsychoticum werkt namelijk ook tegen wanen dus hopelijk houdt de solipsisme-gedachte waarin alleen ik echt besta heel gauw op. Ik vind het zo eng dat ik me vervreemd voel van mezelf en dat ik als afweermechanisme mezelf wijsmaak dat niemand om me heen bestaat. Heeft iemand tips voor mij hoe ik snel kan herstellen?
Ik heb dit ook al een paar jaar. Werd er vreselijk nerveus, bang en gestrest van. Ij ben blij dat ik niet de enige ben die dit heeft, en opgelucht. Mijn ‘rare gevoel’ heeft eindelijk een naam gekregen. Sterkte en beterschap voor iedereen die hiermee zit.
Hoe komt dat ik dit filmpje niet kan bekijken? Is er nog een andere weg?
Hallo,
Ik vind die quote super toepasselijk !
”Ik leef al 6 jaar in ‘n droom en dat is best ‘n nachtmerrie”
Ik weet precies hoe het is !!
Op mijn 12e zei ik tegen mijn moeder mama ik droom ?!
Hoe meer mensen ik hier over vertelde hoe gekker ik me voelde !
Ik heb er toen niet meer over gepraat totdat mijn moeder op mijn 16e zei weet je nog toen je zei ik droom ?
Ik keek haar aan en zei maar mama dat is nooit meer weg gegaan ??
Ze sleurde mij mee naar de huisarts en ik moest het maar uitleggen.
De huisarts vroeg mij of ik iets traumatisch had meegemaakt.
En ja hoor daar kwam mijn verhaal.
Maargoed ik ben ondertussen 23 en ik heb het nog elke dag heeft iemand tips of ervaring en wil graag hierover praten reageer !
Depersonalisatie is een afschuwelijk gevoel, bij mij hoort het bij mijn angst en depressie, derealisatie heb ik als kind vaak gehad, met name als 14 jarig meisje, toen heb ik van school gespijbeld, en dat meer dan twee weken,achteraf weet ik niet meer bewust wat ik die dagen gedaan heb en waarom ik totaal geen angst had dat de directrice van de school mijn ouders zou bellen.Iets wat uiteindelijk toch gebeurd is. In tegenstelling tot mijn broer en zus kan ik me ook heel veel uit mijn jeugd niet herinneren, alsof ik er gewoon niet bij geweest ben.
Beste allen,
Heel herkenbaar deze verhalen. Ook ik heb jaren niet geweten wat het was, totdat ik de uitzending zag van je zal het maar hebben. Wauw, wat een opluchting om te zien dat je niet de enige bent met dergelijke problemen.
Ik weet nog precies als de dag van gisteren dat ik me opeens heel ‘vaag’ voelde. Nu is dit al 9 jaar geleden. Het voelt voor mij alsof de wereld draait, mijn lichaam zelf ook wel meedoet, maar in mijn hoofd heb ik het gevoel alsof ik alles droom.
Ik moet zeggen dat ik er mee heb leren leven, maar op dit soort momenten denk ik wel weer even na aan hoe het zou zijn om maar niet zo dromerig te zijn elke dag. Gewoon mijn lichaam te voelen (en dit zal heel gek klinken voor mensen die dit niet begrijpen).
De laatste tijd voel ik me depressiever en heb ik een stuk minder zin in alles. Ik ben veel angstiger dan dat ik ooit ben geweest, paniekaanvallen gehad en blijf het liefste in de buurt van mijn eigen huis. Ik heb aan de bel getrokken bij de huisarts, ga nu naar de psycholoog en hoop dat dit ooit beter wordt. Mensen, kom op! Wees blij dat je nu weet wat je hebt en ik hoop echt dat jullie allemaal net als ik ooit ‘wakker’ worden.
Martijn, 23 jaar
Ik. Ben 15 & ik heb en angststoornis /paniekaanvalen & nu heb ik dp/dr. Kent er iemand tips/hulp. Alvast bedankt
Ik ben 53 en heb jarenlang onder grote stress geleefd. Sinds een paar weken voel ik me ‘raar’. Ik ben er wel maar ook weer niet. Ik moet erg schakelen als ik van omgeving verander. Het lijkt dan of die omgeving de enige is die er is. Ik ben soms angstig en heb last van hyperventilatie. Het lijkt alsof mijn hersenen af en toe geblokkeerd zijn. Kan dit een depersonalisatiestoornis zijn?
Delen van mijn ervaring met depersonalisatie klachten
Met de antidepressiva paroxetine ben ik al jaren klachten vrij van depersonalisatie klachten.
Hopelijk mag het ook bij anderen helpen.
Onze zoon heeft 10 jaar last van derealisatie., hij is 27 jaar. In die tien jaar alleen maar op bed liggen, en daarnaast voor 30 euro in de week blowen, dat verzacht hem.
Hij wil niks meer , voor mij is er geen hulp zegt hij.
Wie oh wie heeft de tip om hem te motiveren dat er wel wegen zijn om van de derealsatie af te koen.
Een zeer wanhopige moeder.
Is er inmiddels al een oplossing?
Stoppen met blowen, dat verergert het alleen maar!
Naar een afkick kliniek en laten helpen
ik heb het al 17 jaar, ben nu bezig om het daadwerkelijk optegaanlossen heb geen zin meer in om ‘niet hier te zijn’ zodra je je ogen opendoet begint de hel. vreselijk vermoeiend al 17 jaar, heb het uitgelegd in de psychiatrie dat er sommige medicijnen zijn die het of verlichten of het daadwerkelijk opgelost krijgen maar krijg geen medewerking om het zo te gaan proberen **geen links plaatsen**
ps: drugs are the enemy in this disease
Heeft er ook iemand lichamelijke klachten zoals vermminderde huidyonus en verslapte spieren?
Ik hoor nergens iemand praten over dp/dr als gevolg van een trauma in de jeugd. Dat je een dermate angstaanjagende ervaring hebt gehad de ‘je jezelf hebt weggemaakt’. Een overlevingsmechanisme. (Zie Wikipedia).
DP/DR is echt wél op te lossen. Ik heb het zelf een aantal maanden mogen ervaren. Zo heb ik 7x EFT gedaan, dit werkte op zich erg goed, echter door omstandigheden stopte de therapie. Ik heb in de maanden Mei/Juni véél meer bewustzijn gehad dan de afgelopen 8 jaar. Helaas schrok ik en ben ik terug in mijn dp/dr geschoten toen ik bij een sprueel therapeut was. Er zijn echt therapieen die werken tegen dp/dr. Alleerst zoek wat bij je past. Verder ga naar landelijk spreekuur partydrugs daar begeleiden ze mensen met dp/dr klachten en andere aanverwachte klachten naar mensen die ze kunnen verder helpen. Ik zelf heb het nu 8 1/2 jaar met uitzondering van Mei/Juni dit jaar 80% minde door EFT. Helaas nu dus weer meer last. Deze therapieen kunnen helpen : EFT, Neuroffeedback, EMDR. traumatherpie, pscychotherapie. Zoek uit wat bij je past er is een weg uit, want ik heb het ervaren, helaas nu dus weer 60% in mijn dp/dr.
Kent iemand een goede psychiater voor behandeling van derealisatie?
Geef een reactie