Deze eetstoornis is prima

Mijn eetstoornis heeft in de jaren dat hij aanwezig was vele verschillende vormen aangenomen. Niet elke vorm paste precies binnen het hokje van een eetstoornis. Op die momenten dacht ik dat het allemaal wel oké was. Ik had geen ondergewicht en ook geen overgewicht. Ik at niet te veel en ook niet te weinig. Ik braakte niet en ik had ook geen echte eetbuien. Toch was ik heel erg veel met eten bezig, maar was dat nou zo erg?

Ik had geen anorexia meer en had mijn gezonde gewicht terug. Dit gezonde gewicht vond ik prima. Het was weliswaar aan de ondergrens van een gezond BMI, maar dat vond ik toen juist fijn. Het was goed genoeg en ik wilde het best zo houden. Weer veel meer gaan afvallen was niet langer mijn doel, maar ik wilde absoluut niet aankomen. Dit lukte mij prima, maar wel onder bizarre omstandigheden. Ik was continu met eten bezig.

Mijn lichaam had de klap van het ondergewicht nog niet helemaal verwerkt en achteraf gezien was dat gezonde gewicht toch niet een gewicht dat bij mij paste. Het koste me dan ook onwijs veel moeite om dat gewicht te behouden. Vaak had ik mijn ochtendtussendoortje en lunch al een half uur na m’n ontbijt opgegeten. “Oke, dat kan gebeuren,” dacht ik dan en ik sloot een compromis met mezelf. “Dan mag ik nu niet meer eten tot m’n middagtussendoortje.

Zo kon ik het best volhouden. Ik at genoeg om op het gewicht dat ik had te blijven, maar de momenten waarop ik at waren alles behalve regelmatig. De ene keer had ik alles al in de ochtend gegeten, terwijl ik een andere keer mijn eetmomenten opspaarde zodat ik in de avond ‘lekker veel’ kon eten. Ik was de hele dag door afspraakjes met mezelf aan het maken. Of moet ik zeggen: Met m’n eetstoornis. Als ik dit nu niet eet dan mag ik straks dat en dat. Als ik dit nu wel eet dan mag ik dat en dat straks niet. Als ik m’n vleesvervanger in de oven bereid in plaats van in een pan met boter dan mag ik na het eten een chocolaatje. Als ik morgen zo en zo veel eet mag ik een groter tussendoortje, maar als ik morgen meer dan dat weeg mag ik m’n tussendoortje niet en ga zo maar door.

Wanneer ik in de avond zin had om nog iets te eten haalde ik vaak mijn ontbijt van de volgende dag naar voren. Als ik nou laat in de avond ontbijt, dan hoef ik dat de volgende ochtend niet te doen. Dit sprak ik met mezelf af. Nee, dan mag ik dat de volgende ochtend niet doen. Deed ik het toch, dan moest ik mijn lunch overslaan. Ik was de hele dag aan het compenseren, maar ik viel niet af. Ik at genoeg, gaf niks over en ik was lichamelijk gezond. Dat leek me prima.

Het had voor mij geen consequenties die ik op dat moment als erg bestempelde, maar consequenties had het zeker. Ik was dag in dag uit met wel of niet eten bezig. Hierdoor was ik vaak gespannen en gestrest en was er maar weinig ruimte in m’n hoofd voor andere dingen. Ook kon ik nooit een keertje spontaan iets mee gaan eten of drinken. Als iemand me op school iets lekker om te snacken aanbood schoot ik meteen in de stress. Shit, dit past niet binnen mijn afspraken. “Maar je moet toch iets eten?” Wisten zij veel dat ik dat vanochtend al gedaan had! 

Ik wilde niemand teleurstellen of raar gevonden worden, maar mijn eetstoornis had me zo in z’n macht dat ik er niet eens bij stilstond wat een sociale gevolgen dit eigenlijk voor me had. Er was geen ruimte voor gezelligheid en spontaniteit in mijn leven. Ik kon nooit gezellig een hapje eten of een drankje doen met vrienden. “Dat heb je toch niet nodig.” Vond mijn eetstoornis, dus vond ik dat ook, maar in werkelijkheid voelde ik me behoorlijk eenzaam. Iedereen maakte lol met elkaar en ik? Ik mocht nooit meedoen van mijn eetstoornis. Ik zat gevangen in mijn eigen gedachten. Mijn eigen regels.

Misschien paste ik niet precies binnen het hokje van één van de eetstoornissen, maar eetgestoord was mijn gedrag zeker. Ik had een onwijze controledwang en raakte in paniek als anderen mijn eetschema verstoorden. Wilde ik werkelijk zo door het leven gaan? Was dit nou echt waar ik al mijn tijd en energie aan wilde besteden? Maakte dit me nou werkelijk gelukkig? Nee, dat deed het niet, maar helaas heb ik er op dat moment nooit achter kunnen komen. De eetbuien liepen uit de hand en het lukte me niet om mijn (te) lage gewicht vol te houden. Uiteindelijk kreeg ik boulimia, pas toen kon ik de ernst er weer van inzien.

Achteraf had ik gewild dat ik mezelf eerder serieus had genomen. Het had me een hoop leed bespaard, maar aan de andere kant wil ik het mezelf ook niet kwalijk nemen. Het is goed zoals het nu is en wat gebeurd is is gebeurd. Dat geldt voor mij, maar voor een hoop andere mensen is deze rigide manier van omgaan met eten nog wel de realiteit. Misschien voelt dat nu (nog) veilig en sterk, maar bedenk eens wat je daar allemaal voor inlevert en hoe gespannen je je eigenlijk voelt gedurende de dag. Is er nog ruimte voor plezier? Maakt dit je echt gelukkig? Is er ruimte voor jou? Of nemen de gedachten rondom eten alles over?

Het leven is niet altijd makkelijk en zit vol tegenslagen, maar het zit ook zo vol met kansen en mooie momenten. Momenten die je aan je voorbij laat gaan wanneer een eetstoornis je leven beheerst. Een eetstoornis past niet altijd in een hokje, maar dat maakt het niet minder erg. Ook jij hebt recht op hulp en steun van je omgeving of een professional. Je staat hier niet alleen in.

fotografie: Matteo Lunardi

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

20 reacties op “Deze eetstoornis is prima”

  1. Dit is precies hoe mijn eetstoornis er nu uitziet.

  2. Ook mijn eetstoornis 😉 Alleen die momenten dat het weer lijkt door te schieten in het boulimische of anorectische maken dat ik me er echt druk om kan maken. Verder is het voor mij super belangrijk om dit gewicht te hebben.

  3. Oh wat herkenbaar. Ik heb lang in deze fase gezeten toen ik vanuit anorexia naar herstel ging. Je doet zo je best om het goed te doen maar je bent intussen nog zo eetgestoord bezig.

  4. zo herkenbaar

  5. Ik heb ook geen ondergewicht en zit op de ondergrens. Maar blijf er mee bezig. Zo lang ik vriendjes ben met mijn eetstoornis gaat het best goed. Maar zodra ik probeer te breken met mijn leef en eetregels slaat de paniek toe. En is mijn eetstoornis sterker als ikzelf.

  6. Mijn mond valt open. Dankjewel. Precies die gedachten heb ik. Het ontbijt en ochtendtussendoortje in één keer nemen, dan niks meer tot het middageten. Vaak gaat het mis en neem ik alles in één keer: lunch ontbijt en tussendoortjes. De rest van de dag mag ik dan niks meer eten.
    Ik wil niet doorschieten in regelmatige ‘eetbuien’. Elke keer is één te veel.
    Ik ga die laatste kilo’s aankomen. Als dat ervoor nodig is. Duizend maal dank.

  7. Je omschrijft precies mijn eetgestoorde ‘ik’. Ik bevind me al 10 jaar in deze fase van eetstoornis. Na anorexia overwonnen te hebben zo’n 10 jaar geleden, maak ik ook steeds de afspraakjes die je beschrijft. ‘Ik neem nu een dropje, dan vanavond een halve vegaburger. Na de lunch meteen een tussendoortje en dan niet meer mogen eten tot diner, 1 slokje sap is vanavond een minder groot tussendoortje. Heel vermoeiend. Er is dan ogenschijnlijk niets meer aan de hand, maar deze afspraken worden de hele dag dus gewijzigd en daardoor kan ik idd nooit spontaan ergens eten èn ik denk de hele dag aan eten. Heel irritant.

  8. Ik herkende me na het lezen van de blog enorm. Ik zit nu al een jaar in deze fase. Het is ergens gerustellend om te lezen dat ik niet de enige ben, ook al vind ik het erg dat anderen dit ook moeten meemaken.
    Tot nu toe zie ik de ernst nog niet genoeg in van mijn situatie. Ik weet dat er iets echt niet klopt, maar naar de buitenwereld lijkt het gezond en normaal. Dus dan is het goed toch? Het lijkt te mooi om waard te zijn: ogenschijnlijk normaal mee kunnen doen en dit gewicht behouden…

  9. Precies dit! Gezond gewicht na anorexia, geen eetbuien , geen wens om weer af te vallrn. Maar verder dan dit durf ik ook niet en daardoor creer ik een kunstmatig balans. Constant bezig met compromissen sluiten, wat mag ik wel, wat niet. Het belemmerd me heel ergin de dingen die ik doe of wil doen…..maar ik vind het niet ernstig genoeg om er weer hulp voor te vragen

  10. Oeps..dit is herkenbaar. Deze fase kan stiekem heel lang voortduren, want ‘wat is eigenlijk het probleem?’

  11. Wat mij heeft geholpen om uit deze fase te geraken, is werken aan de onderliggende problematiek. Inmiddels heb ik dit gedrag nog maar in heel lichte/milde mate.

  12. het verleden bestaat alleen in je herinneringen, de toekomst bestaat alleen in je fantasie – je leeft hier en nu, dus wat is gebeurd is gebeurd 🙂 fijne blog

  13. Tot aan het stukje dat je boulimia kreeg, herken ik mezelf heel erg in jou verhaal…
    Afspraken maken, op een bepaald gewicht blijven en denken dat het wel goed is zo en dan toch de hele dag bezig blijven met eten…

    Terwijl ik aan de andere kant ook weet dat het helemaal niet goed is.
    Ik ben ontzettend bang ben dat ik dalijk de andere kant op schiet en eetbuien krijg. Ik merk dat mijn hongergevoel steeds meer toeneemt en dit beangstig me. Daarom hou ik liever de controle met afspraken… Zo irritant!

    Ik heb ook al zoveel therapieën gehad dat ik ook geen hulp meer heb en ook niet meer wil. Ik wil zo graag dat die obsessie met eten verdwijnt maar zou echt niet weten hoe… Ik vraag me soms af, is het echt mogelijk te leven zonder de hele dag met eten bezig te zijn? En hoe dan…

  14. Wauw deze blog komt nu zo op het juiste moment. Gister had ik zo mega last van m’n eetstoornis, omdat ik wilde compenseren omdat m’n middagtussendoortje iets groter was… ik heb uiteindelijk niet gecompenseerd en dat heeft de eetstoornis me laten weten! Ik ben echt gestrafd en ik dacht eerst dat compenseren een normale reactie was omdat ik toch al een groter tussendoortje had genomen.. doet me denken aan wat je net zegt over dat chocolaatje mag alleen als je derest matigd… heel erg bedankt voor de blog Irene! 🙂

  15. Dit is zo herkenbaar. Maar.. hoe kom je er vanaf? 🙁

  16. Inderdaad ontzettend herkenbaar. Je zit vast, gevangen en bent niet gelukkig. Alle reden om het tij te keren, maar toch blijf je in de greep van een strak regime met regels en belemmeringen, doodsbang om de controle los te laten.

  17. Enorm herkenbaar!
    Eigenlijk zit ik hier al in sinds de start van m’n herstel. Zo’n zes jaar. Soms met ondergewicht, soms op het randje. Maar he! Ik eet toch? Dus wat kan het probleem zijn?! Nou, dat het 24/7 m’n gedachten beheerst!

  18. Dat van het onbijt heb ik ook. Ik eet meteen mij onbijt om half 7 avonds vlak na mijn svond eten omdat ik nog honger heb dan maar geen onbijt.

    Gelukkig ben ik nu in therapie en volg ik een eetlijst mijn honger is er nog mar ik eet om de zoveel uurtjes en ik ben best trots op mezelf ook al is dit de derde dag heb ik maar mooi iedere keer boter op me brood gehad en zelf chocolade pasta. Een leven met alleen honger en stomme afspraakjes wil ik niet meer ik wil gelukkig zijn en dat kan alleen als ik herstel hoe moeilijk dat ook is

  19. Ik herken me hier volledig in. De blog heeft echt mijn ogen geopend, ik besef nu dat dit nog helemaal niet ‘oke’ is. Maar hoe geraak je hier uit? Deze fase is nu al zeker 2 jaar bezig bij mij. Ondertussen lijk ik het gewoon, maar anderzijds is het vaak lastig om nog zoveel met eten bezig te zijn en nog niet in staat te zijn om onverwacht dingen als taart te eten.

  20. ook bij mij herkenning. en de vraag hoe je hier uit komt. mensen om je heen denken dat de es ‘over’ is, omdat je er gezond uitziet, maar ondertussen in je hoofd…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *