Dichtklappen in therapie. En nu?

4 reacties op “Dichtklappen in therapie. En nu?”

1. anoniem 🙂

   28 november, 2023

   Wauw, wat een fijne video. Zó ontzettend herkenbaar ook, dat dichtklappen en inderdaad de zin ‘ik weet het niet’. Dankjewel dat jullie hier ruimte voor hebben gemaakt ♥

   Beantwoorden
2. Bas

   28 november, 2023

   Hahahahaa!
   Ik had in het begin al meteen; is het nou handvatten of handvaten?
   Even geGoogled;
   "Zowel handvatten als handvaten is correct als meervoudsvorm van het zelfstandig naamwoord handvat."

   Gappig dat jullie hier veel meer op de beeldvorming en het oordeel van een ander gericht lijken, terwijl ik zelf bij de titel meteen dacht dat gaat natuurlijk over de confrontatie met jezelf onder ogen moeten komen en dat je geforceerd wordt in de situatie, wat je eigenlijk al weet, dat je jouw handelen en veilige routine (die eigenlijk een blokkade vormt voor je leven) moet veranderen.

   Misschien omdat ik zelf een man ben dat dat anders ligt, maar ik vind zelf (het sociale aspect) de beeldvorming, het oordeel en de emoties veel minder bedreigend, belangrijk of een obstakel dan de confrontatie met de veranderingen die praktische invloed op mijn leven zouden hebben. Het sociale aspect komt bij mij pas op de tweede plaats.

   Wat het man-vs-vrouw betreft is dat natuurlijk over het algemeen gezien; je hebt ook meer mannelijke-vrouwen en vrouwelijke-mannen waarbij dat onderling weer erg kan verschillen.
   Maarja; vrouwen zijn (over het algemeen) wat socialer ingesteld.
   Denken jullie dat dat (m/v) ook een invloed heeft op de aard van de eetstoornis zelf, bijvoorbeeld dat daarom het uiterlijk daarin ook een grotere rol speelt bij vrouwen? Ik denk bijvoorbeeld ook niet dat er veel mannen met boulimia zijn. Maar zowel bij mannen als bij vrouwen met een eetstoornis staat controle centraal, alleen dient het misschien niet altijd geheel hetzelfde doel?

   Ook dat "bevriezen" tijdens zo’n confrontatie/verlies van controle/overzicht is vaak anders. Mijn moeder bijvoorbeeld die sloeg op zo’n moment vaak juist dicht/naar binnen gekeerd, waar mijn vader juist vaak (dominant) agressief naar buiten toe werd. Moeilijk als ze allebei het verkeerde voorbeeld geven, maar op een totaal andere manier…

   Wandelen is altijd goed, ook als je het voor de "verkeerde" redenen doet; het geeft je een doel, en daarbij ook (een excuus) de gelegenheid om ongestoord na te denken zonder de drang of mogelijkheid te hebben iets anders te (moeten) doen.

   Dan helpt het natuurlijk niet als het probleem in je denkpatronen zit, die niets oplossen/uitwerken, maar alleen in cirkeltjes of neerwaartse spiralen gaan. Positief denken is vrijwel nooit lineair, maar vaak een opwaartse spiraal, dus vrees niet als er terugkerende gedachten zijn, zolang je maar vooruitgang boekt.

   Sorry als m’n reactie te lang is.

   Beantwoorden
3. britneyangel

   29 november, 2023

   ik heb er gelukkig geen last van maar ik heb wel een goeie en handige tip!
   mail vast je psycholoog over waar je het over wil hebben of schrijf een brief, je kunt ook in de mail of brief er zitten over dat je dicht klapt en hoe het kan komen.

   wandelen kan mij soms ook helpen en vooral als het over me es gaat, dat vind ik zo lastig om daarover te praten dat vermijd ik vaak.

   Beantwoorden
4. Sofie

   29 november, 2023

   Bedankt voor deze video!
   Ik merk de laatste tijd dat ik om een moeilijk onderwerp heen aan het praten ben in therapie. Ik wil het er wel over hebben maar ik blokkeer steeds. En dan hoop ik dat m’n psycholoog ernaar vraagt, maar die kan inderdaad mijn gedachten niet lezen. Ik ga proberen het te benoemen de volgende keer.

   Ik heb trouwens soms dat ik het antwoord op een vraag echt niet weet omdat ik door mijn autisme moeilijk emoties bij mezelf kan identificeren. Maar ik probeer wel het onderscheid in de gaten te houden tussen het echt niet weten en de vraag ontwijken.

   Beantwoorden