Discriminatie en anorexia

Discriminorexia,… Hé, anders is oké! Deze term is een samentrekking van Discriminatie en Anorexia. Discriminatie, het maken van ongeoorloofd onderscheid, het uitsluiten en ontnemen van kansen van een groep die anders is dan de norm. Een fenomeen dat in onze samenleving helaas zo vaak voorkomt. Ben jij ooit al eens gediscrimineerd geweest op basis van je eetstoornis? Ben jij ooit al eens uitgesloten of anders behandeld geweest omwille van je uiterlijk? Wel, dan is deze blog waarschijnlijk heel herkenbaar en interessant voor jou!

Ikzelf lijd al jaren aan anorexia, na 2 jaar sukkelen, opname in, opname uit, ben ik nu ambulant, thuis verder aan het knokken. Nu 1 jaar en 5 maanden later vond ik het tijd om mijn leven weer op te pakken en mijn laatste jaar lichamelijke opvoeding af te maken. Echter, deze kans kreeg ik jammer genoeg niet….

De school houdt me al jaren ‘on hold’ en laat me geen opleidingsonderdelen opnemen. Dit is het derde jaar dat ik in mijn ‘laatste’ jaar lichamelijke opvoeding zit. Ik heb er genoeg van en wil verder met mijn leven. Ik stapte naar het opleidingshoofd en zij stuurde me naar een controle-arts van de school. Ik werd goedgekeurd, maar toch lieten ze me niet starten met stage. De school kan maar niet voorbij mijn ziekte kijken en vergeet dat er nog een persoon in me zit. En dus negeerden ze de beslissing van hun eigen controlearts.

Ik ben dansdocent en geef daarom 9 uur les per week. Lesgeven is mijn passie, die kinderen zijn mijn motivatie, mijn drijfveer, mijn schatjes, mijn leven. Toch wil de lerarenopleiding, om een of andere bizarre reden dit niet laten gebeuren.

Ik stapte naar een advocaat en ben in beroep gegaan tegen deze beslissing, want ik vecht voor mijn kinderen, voor mijn kwaliteiten, voor mijn leven! Hoe moeilijk ik het ook vindt om assertiviteit te tonen en op te komen voor mijn rechten, toch deed ik het. De interne commissie gaf het advies aan de school om deze beslissing te herzien aangezien ik 3 dokterstesten van verschillende gespecialiseerde artsen heb, maar ook dit legden ze naast zich naar, wat blijkbaar zomaar kan.

Ik ben het zo beu om me steeds te moeten verdedigen voor mijn ziekte! Jullie ook? Kom op, Stand up and speak out! Wij zijn niet labiel, gek of gestoord! Wij zijn geen ‘anorexiet’ of ‘binge-eater’, wij zijn Liesl, Emma, Lotte, Laura, Pieter, Sofie,…. Wij zijn Wij, en we hebben evenveel recht als gezonde mensen om gelijk behandeld te worden. Het taboe blijft maar rusten over mentale ziektes. Daarom wil ik via deze weg jullie nog eens deze boodschap toeroepen.

Jij, achter je computerscherm. Je verdient het om er te zijn! Ook met je tekorten en problemen. Jij, hebt het recht om te praten over je problemen. Lieve meid, lieve jongen, schaam je niet voor je ziekte! Je hebt hier niet voor gekozen en het is niet jou schuld IK HERHAAL: HET IS NIET JOUW SCHULD! Dit is wat we opleidingshoofden, directies, en de man in de straat moeten duidelijk maken! Je hebt een vreselijke, dodelijke ziekte en je moet met respect behandeld worden. Want je bent het waard.

Even terug naar het opleidingshoofd. Ik kreeg op een getypt verslag de volgende reden te horen: “Liesl is door haar gezondheidstoestand een ernstig gevaar voor haar omgeving.” Sinds wanneer zijn geschreven verslagen van (hun) arbeidsarts en mijn huisarts ondergeschikt aan de mening van 1 persoon? Sinds wanneer hebben zij het recht te bepalen hoe het met mij gaat?  Ik ben zonder hulp, thuis, op mezelf x kg aangekomen om er te staan voor deze stage, want dit hadden ze me beloofd. Naïef als ik ben, geloof ik meteen iedereen op zijn woord. Het zijn zulke mensen die het ons nog moeilijker maken onze gevoelens en emoties te uiten.

Ze hebben nog steeds het vertekende beeld van anorexia nervosa en eetstoornissen in het algemeen. “Ze is een rebelse puber-dochter die kiest voor deze ziekte.” Het is volgens hen mijn eigen schuld en daarom verdien ik het niet om leerkracht te worden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik deze vooroordelen niet weg krijg gewerkt. Hoe lang moet men uit opname zijn of hoeveel kg moet men zijn aangekomen alvorens mensen je weer als gelijke gaan behandelen? Ze hoeven toch niet neer te kijken op mensen die het moeilijk hebben? Dit is zo onrechtvaardig. Daarom roep ik echt iedereen op om zonder schaamte te praten over je eetstoornis. De wereld moet horen hoe het in elkaar zit. We zijn ziek, niet gek of rebels! We zijn een persoon en geen wandelende eetstoornis op zich.

Wanneer je in het ziekenhuis ligt omdat je je been gebroken hebt krijg je een fruitmand, een bosje bloemen of een doos pralines met de woorden ‘veel beterschap’. Tot mijn grote spijt, staan er nog steeds heel weinig bloemen op de nachtkastjes in de psychiatrie. Deze mensen krijgen geen kaartjes met ‘veel beterschap’.

Wat wij te horen krijgen is “Doe beter je best”. Mensen zouden moeten beseffen dat je niet kiest voor een eetstoornis, en dat dit net als kanker een dodelijke ernstige ziekte is. ‘Doe je best’ impliceert dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor onze ziekte, dat we hiervoor kiezen. En dit is absoluut niet het geval! We zijn slaaf van onze ziekte, want onze gezonde ik kiest zonder twijfel voor genezing, voor aankomen, voor lekker eten, kortom voor geluk!

Ik wil geen mensen beschuldigen of veroordelen. Mensen handelen op deze manier omdat ze het niet snappen. Er is voor ons dus nog veel werk om al deze stigma’s en vooroordelen de wereld uit te helpen.
Via deze blog wil ik wel even al mijn naaste vrienden en familie bedanken voor hun steun, begrip en open mindset. Ook zij hadden dit vertekende beeld over anorexia-patiënten 2,5 jaar geleden, maar door het vertrouwen dat ze in me hadden als persoon stelde ze dit beeld langzaam maar zeker bij. Het geeft zoveel rust dat je kan terugvallen op mensen die je niet discrimineren of veroordelen. Nu staan we sterk om samen te vechten tegen deze stigmatiserende maatschappij! We zijn anders, jij en ik, maar dit maakt de wereld juist zo interessant om op rond te lopen.

Onthoud dat er in België en Nederland heel veel mensen lijden aan eetstoornissen zoals anorexia nervosa en boulimia nervosa. En dat er dus ook heel veel mensen zijn die je heel goed begrijpen. Die weten hoe het voelt. Daarnaast zijn er dus ongeveer heel veel ouders die een zoon of dochter hebben met deze ziekte, en die zich ongelooflijk machteloos voelen. Als je bereid bent om open te communiceren ben ik er zeker van dat deze mensen graag je bondgenoot willen worden in de strijd tegen je ziekte, en tegen alle vooroordelen en discriminatie.

Wees fier op jezelf,
Wees fier op waar je al staat,
Wees fier op de dingen die je al deed op deze wereldbol,
Wees fier op jezelf dat je binnen een bepaalde tijd trots de wereld mag gaan verkondigen dat JIJ enorm sterk bent en deze ziekte overwonnen hebt!

Ik wens jullie allemaal veel succes met het schrijven van jullie eigen levensverhaal. En ik hoop dat we in plaats van een drama of misdaadverhaal kunnen verderschrijven aan een komische roman. Als je vragen hebt mag je me deze steeds stellen door te reageren op deze blog. Ik sta klaar om te antwoorden en helpen waar ik kan. Cause…. TOGETHER WE FREACKING CAN!!!!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

13 reacties op “Discriminatie en anorexia”

  1. Wow dit is echt een hele goede blog! Wat idioot dat ze je opleiding niet laten afmaken 🙁 hoop dat ze snel zullen inzien dat het anders zit dan dat ze denken! Ga ervoor je kan het!

  2. Nare ervaring(en) heb jij!
    Ik hoop dat je het niet erg vind als ik je blog iets nuanceer. Jouw ervaring is helaas heel negatief, maar ik vind dat je wel erg generaliseert. Het kan én gebeurt ook echt anders.
    Deze zin bijv.: “Tot mijn grote spijt, staan er nog steeds heel weinig bloemen op de nachtkastjes in de psychiatrie. Deze mensen krijgen geen kaartjes met ‘veel beterschap’.” kan ik niet onderschrijven. Ik kreeg tijdens mijn opname in het ziekenhuis (afd. Psychiatrie) heel veel kaarten (bijna 100) en mijn tafeltje stond vol bloemen e.d. En niet alleen bij mij, de meeste cliënten op de afdeling kregen regelmatig kaarten (of zelfs een bos bloemen via de post).
    Ik ontken niet dat wat jij benoemt, niet bestaat. Wat ik wel wil zeggen is dat er ook heel veel andere mensen zijn. Iedereen zal mensen zoals jij ze beschrijft tegenkomen, iedereen zal er op een of andere manier tegen aan lopen beoordeeld (of véroordeeld) te worden o.b.v. zijn of haar psychische aandoening/ eetstoornis. Maar dat wil niet zeggen dat álle mensen zo zijn.
    Ik hoop dat jij ook veel andere ervaringen mag op doen, zodat je deze gebeurtenis met je stage weer wat kan relativeren.
    Kan je trouwens niet je stage via een andere hogeschool laten doen?

    1. Hoi Jillie,

      Bedankt voor je reactie!
      Ik ben echt opgelucht dat het er in sommige omgevingen anders aan toe gaat! Ben je van Nederland of België? Want ik heb jammer genoeg na al mijn opnames echt vaak deze opmerkingen gehoord, niet alleen bij mezelf. Van familie kreeg ik natuurlijk ook wel cadeautjes, maar het gaat me meer over het feit dat men steeds afscheid nam met “tot volgende keer, en doe je best hé”…. Niet slecht bedoeld natuurlijk, maar “Sterkte of veel moed /beterschap” is iets wat beter past bij een ziekte vind ik.

      Ikzelf vergelijk een eetstoornis vaak met kanker. Klinkt hard voor vele, maar er zijn behoorlijk wat gelijkenissen. En dit maakt dat mijn ouders me beter zijn gaan begrijpen.

      Ik denk er inderdaad aan om weg te gaan op deze hogeschool en elders mijn diploma te behalen. Maar langs de andere kant ben ik oook ooit heel gelukkig geweest op deze school, en vindt ik het moeilijk om iedereen en alles achter te laten, ondanks wat er gebeurt is.

      Veel succes nog!

  3. Wil de school je niet gewoon beschermen??

    1. Hoi Asg,

      Dit dacht ik in het begin ook. Maar er is ondertussen vanalles gebeurt en zelfs één van de advocaten sprak over een ‘persoonlijke vete’… Heel jammer wanneer men niet gewoon kan luisteren.

      Groetjes, en bedankt voor je reactie! x

  4. Ik herken het heel erg. Ook afgewezen voor een opleiding vanwege anorexia waar ik zelfs al een tijdje hersteld van ben. En er is vaak verschil met lichamelijk en psychische ziektes qua aandacht mijn vader maakt het dagelijks mee met zijn werk in het ziekenhuis.

    1. Hoi,

      Bedankt voor je reactie!
      Ik vind het heel erg voor je dat jij dit ook hebt moeten doorstaan!

      Groetjes!

  5. Ik vind het naar wat je hebt meegemaakt, dat moet erg frustrerend zijn! Ik ben het met Jillie eens dat ik je blof af en toe wat te generaliserend vind. Daarmee creëer je (onbedoeld) misschien juist sneller een wij (eetstoornis patiënten) – zij (niet-eetstoornispatiënten) verdeling.

    Ik vind het heel gek dat ze het advies van hun eigen deskundigen niet opvolgen. Bedenk wel dat dit niks zegt over jouw stappen. Je bent van ver gekomen en dat is knap. Dat ze je nog niet willen toelaten betekent niet dat je niet gezonder bent. Het zou wel kunnen betekenen dat je volgens hen nog niet gezond genoeg bent voor dit beroep: een lichamelijk beroep waarin je les moet geven aan kinderen, in een omgeving waarin meer eetstoornissen voorkomen (danswereld) dan in de gemiddelde omgeving.

    1. Hoi Esther,

      Bedankt voor je reactie. Ik begrijp wat je bedoelt met ‘te generaliserend’. Ik schreef deze persoonlijke blog natuurlijk vanuit mijn negatieve ervaringen. Maar hé de uitzonderingen bevestigen net dé regel. Ik ben juist voor gelijkheid en tegen verdeling. Ik wil daarbij iedereen gewoon oproepen via deze weg om heel open te zijn, te praten en zich niet te schamen voor hun ziekte. En ik hoop natuurlijk dat zo weinig mogelijk mensen met discriminatie te maken krijgen!
      Je begrijpt het een beetje verkeert op vlak van mijn stage. Ik geef al een heel jaar terug dansles, waarmee ik wil aantonen dat dit fysiek en mentaal verantwoord is. Het is op de hogeschool dat men mij geen stage wil laten lopen omdat men mijn verleden kent.

      Groetjes! x

  6. heel herkenbaar, helaas
    ook ik heb mijn (eerste) studie moeten stopzetten door leerkrachten met vooroordelen, en ook in mijn vrije tijd ben ik een paar keer afgewezen ‘omdat ik in therapie zat’ of kreeg ik te horen dat ‘als ik van het begin alles had gedeeld, ze me bepaalde kansen nooit gegeven zouden hebben’
    Helaas is het enige wat ik hieruit leer dat je vaak zo lang mogelijk het “kwetsbare” stuk van jezelf moet verborgen houden, om op basis daarvan niet afgewezen te worden.
    Het wordt hoog tijd dat mensen ons eens gaan zien als medemensen, ipv enkel als ‘ziek’…
    sterkte, ik geloof in je!

  7. Wat ongelooflijk hoe ze mensen behandelen…
    Het is erg discriminerend idd… Goed dat hier aandacht aan gegeven word…

  8. Ik weet niet wie er in deze situatie gelijk heeft maar ik vind dat het vooral belangrijk is dat mensen met je meedenken in plaats van betuttelen. Kijken wat er in jouw situatie nog mogelijk is. Mensen zeggen zo gauw nee. Omdat ik vrijwel geen sociaal leven heb, heb ik een aantal jaar geleden vrijwilligersorganisaties gevraagd om te helpen met verhuizen maar men zegt gewoon nee, vind het raar dat ik dat vraag en kijkt ook niet verder hoe ik dan geholpen zou kunnen worden, bij wie ik zou moeten zijn.

  9. Heel goed stuk, Liesl! Ik ben het met alles 300% eens!!!
    Helaas is het nog altijd zo dat ziektes die je niet kan zien worden genegeerd, zeker als het geestesziekten zijn.

    Ik vind het echt belachelijk hoe ze jou zo keihard mogen discrimineren!!!
    Ik hoop dat je snel stage kan gaan lopen en dat alles voor jou de goede kant op gaat

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *