Dit doen mensen met een eetstoornis toch?

Lange tijd heb ik mijn eetstoornis verborgen kunnen houden. De strijd tussen de stemmen voerde ik alleen. Niemand wist hoe druk mijn hoofd was. Hoe zwaar ik het had, hoeveel regels ik mijzelf op had gelegd. Mijn eetstoornis was van mij en alleen van mij. Ik wilde dit niet met de buitenwereld delen. Mijn eetstoornis was veilig. Niemand mocht hieraan zitten. Mijn eetstoornis was van mij alleen.

Toch is er een moment gekomen dat ik het wel moest gaan vertellen. Het ging steeds slechter en mensen begonnen dit te merken. Na een heftig incident met Halloween ben ik met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ik kon het niet meer geheim houden. Ik moest mijn eetstoornis laten zien. Ook al wisten veel mensen om mij heen allang dat het niet goed ging, toch vond ik het heel moeilijk om dit ook echt daadwerkelijk uit te spreken. Ineens was het definitief. Ik weet nog hoe het voelde om voor het eerst hardop uit te spreken dat ik een eetstoornis had. Het voelde alsof ik met een ziekte schold. Het mocht niet. Het hoorde niet. En zeker niet bij mij.  

Toen anderen het wisten

Onder andere de media hebben naar mijn idee een vrij eenzijdig beeld gecreëerd over eetstoornissen. Mensen met anorexia eten nooit en mensen met boulimia geven over. Dit ligt echter veel complexer dan gedacht wordt. Ik merkte dat ik hier best mee in de knoop zat. Ik had de diagnose anorexia nervosa. Ik vond dit lastig om aan anderen te vertellen. Ik was toch niet zo dun? Ik at wel, ik snoepte ook weleens; dat is toch geen anorexia? Ik was veel te bang dat anderen mij niet meer serieus zouden nemen en begon me te gedragen naar mijn diagnose.

Ik had al redelijk wat angsten en eetgestoorde handelingen ontwikkeld. Ik merkte dat ik mij, ondanks deze angsten, van mijn eetstoornis nog ‘zieker’ moest gaan gedragen. Ik had het gevoel dat iedereen constant naar mij keek tijdens het eten en ik voelde me in de gaten gehouden. Door de druk van al die ogen vond ik het nog lastiger om echt te blijven eten. Het was voor mij veel makkelijker om mijn vork eerder neer te leggen. Dit paste binnen mijn ziektebeeld en niemand stelde hier vragen bij. Ook al ervoer ik niet eens zoveel angsten rondom het eten, het werd voor mij steeds moeilijker om wel goed te blijven eten. Het leek haast alsof het van mij verwacht werd dat ik mijn bord niet leeg at of moeilijk deed over de hoeveelheid eten op mijn bord. Dat hoorde erbij, dat doen mensen met een eetstoornis toch?

In de kliniek

Ook in de kliniek ervoer ik diezelfde druk. Ik had inmiddels de stap gezet om echt te kiezen om beter te worden. De tweede week van de kliniek ging wat betreft het eten al veel beter dan de eerste week. Het lukte mij vrij snel om echt die knop om te zetten en het maar ‘gewoon’ te doen. Hier was ik heel blij om. Ik had ondertussen echte angsten ontwikkeld en ik was bang dat ik dit nooit meer recht kon zetten. De opluchting maakte echter al snel plaats voor een hoofd vol vraagtekens. Waarom ging dit bij mij ineens zo snel? Had ik wel een probleem? Moet ik niet nog meer moeite met dingen hebben?

Aan tafel ging het vaak over de ‘moeites’ die iedereen had met die maaltijd. Ook al ervoer ik op dat moment geen angst, het werd makkelijk om mijzelf die angsten aan te praten. Niet alleen vond ik het krom om met anorexia geen problemen met eten te hebben, ook nam ik eigenlijk vlekkeloos de problemen van de anderen over. Hoe meer moeites ik hoorde, hoe lastiger ik het eten weer vond worden.

Ook al heb ik dit toen nooit zo gezien, alleen het feit al dat ik die moeites zo snel overnam zou voor mij moeten aangeven dat het echt nog niet goed zat. Het is niet normaal om problemen met eten te krijgen als anderen dit ook hebben. Een eetstoornis is complex en elke eetstoornis is anders. Sommige mensen hebben veel ‘moeites’ met eten, sommigen weinig. Sommigen vinden het moeilijk om aan te komen, anderen hebben daar minder moeite mee, en dat is oké. Een eetstoornis gaat niet over eten, een eetstoornis gaat om eenzaamheid, niet willen voelen. Over trauma’s en zelfvernietiging. En dit zijn thema’s die niet worden besproken bij een bord dampende stamppot.

Neem jij jouw eetstoornis serieus?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

15 reacties op “Dit doen mensen met een eetstoornis toch?”

  1. Goed geschreven!Ook ik kreeg ineens meer moeite met eten toen ik andere dat zag doen in de kliniek en dingen hoorde uitspreken waar ik eerst zelf niet eens over na dacht maar nadat ik dat hoorde wel!

  2. Ik heb ook moeite om “normaal” te eten uit angst dat mensen me niet meer serieus nemen of denken dat ik geen hulp of steun meer nodig heb

  3. Mooi geschreven! Heel herkenbaar.

  4. heel herkenbaar geschreven. Vooral t laatste deel. Het gaat niet om t eten, maar andere gevoelens.
    Niet ik, maar onze zoon had anorexia… over fout beeld in de media gesproken…..
    Niet (zichtbaar) letten op wat hij eet, maar wel zorgen dat hij weer aankwam. Dat was een dingetje, het streefgewicht..
    Maar we zijn een heel eind, en hij blijft mooi op zijn gewicht en eet sinds kort buiten zijn comfort zone.
    Nu het eigenlijke probleem nog…

  5. Hoi Lonneke,
    Net in de chat verwees je mij naar deze blog. Zo herkenbaar, dankjewel!
    Vooral dat stuk over dat het meer eten best makkelijk gaat zonder moeite. Ik zit precies met dezelfde gedachtes. Waarom gaat dit zo makkelijk? Heb ik dan wel een echte eetstoornis? Heb ik mij gewoon alleen aangesteld? Fijn om te lezen, dat ik niet de enige ben die dit ervaart/heeft ervaren.

    1. Hey Iris,

      wat fijn dat je de blog al gelezen hebt!
      Fijn ook dat het je wat herkenning geeft, hopelijk maakt dit het wat makkelijker om deze gevoelens te ervaren. Vergeet niet dat elk herstel zo anders en persoonlijk is. Iemands anders ernst doet niet af aan jouw eigen.

      Liefs,
      Lonneke

      1. Dankjewel dat je dit zegt(L)

  6. Ik ben al dagen heel het internet aan het afzoeken naar artikelen van mensen die het eten niet eens zo heel lastig vonden en ik had niet echt iets nuttigs gevonden totdat ik dit tegen kwam. Ben zo blij om dit te lezen! Ik ben nu een paar weken bezig met weer ‘normaal’ eten en het gaat me best goed af eigenlijk. ik heb het idee dat ik huilend boven mijn bord moet zitten iedere dag, smoesjes moet verzinnen om niet/zo min mogelijk te hoeven eten, eten stiekem moet weggooien als niemand kijkt etc. Maar dat is bij mij allemaal niet het geval, sterker nog, ik verlang zelfs naar de eetmomenten. Ik voel me eigenlijk schuldiger over het feit dat ik me niet altijd schuldig voel over eten dan over het eten zelf.. ik heb het idee dat ik hierdoor geen echte eetstoornis heb en voelde me heel alleen. Nu dat ik dit gelezen heb weet ik dat ik echt niet de enige ben en dat is toch wel een opluchtig! Dankjewel ❤️

    1. zo herkenbaar wat je schrijft. Ik voelde me ook zo niet op mijn plek daar en heb juist zieke trucjes aangeleerd daar. Voordat ik opgenomen werd at ik bijv. nooit jam en telde geen kcal om nog maar te zwijgen van de ‘must’ van koud douchen. Door de kliniek leerde ik dat soort dingen, later vroeg ik me wel af waarom ik dat ben gaan kopieren!

    2. @Fleur wauw ik wil je echt even bedanken voor je reactie want dit is zo bizar herkenbaar. ik dacht echt dat ik de enige was en ik voelde me ook zo alleen. heel fijn om te lezen dat dat niet zo is, en hopelijk ben jij inmiddels al ver in je herstel!

  7. Ik begrijp niet zo goed waarom mensen bang zijn geen echte eetstoornis te hebben. Ik worstel al 20 jaar af en aan met verstoord eten. In allerlei vormen. .maar heb nog nooit het idee gehad dat het niet erg is. Het is verschrikkelijk. Mentaal, fysiek, sociaal. En soms zijn er betere periodes. Godzijdank. Ik ben dan niet bang dat het niet erg genoeg is maar blij dat het even beter gast.

    Ben ik.daarin dan raar?

  8. Ik vroeg me af of Lonneke nog bij jullie werkt of dat ik de afscheids blog heb gemist. Ik vond haar blogs namelijk erg fijn.

  9. @anoniem
    Het is ook verschrikkelijk om niet serieus genomen te worden, dat zelfs de hulpverlening denkt dat je je aanstelt. Ik denk dat daarom sommige bang zijn om geen echte eetstoornis te hebben. Ik herken dat ook. Ik heb overgewicht maar ik eet juist te weinig. Iedereen complimenteert me als ik ben afgevallen, maar door veel verschillende oorzaken gaat dat met ups en downs en heel moeizaam. Terwijl er een hele obsessieve mindset achter zit. Ik vind dat ook verschrikkelijk.

  10. @anoniem maar je bent niet raar hoor.
    Ik ben ook blij en superdankbaar met mijn betere momenten!!!

  11. Het is alsof lichaam en geest afzonderlijke delen zijn in plaats van een met elkaar te zijn leven ze afgescheiden. Men weet dat men eten nodig heeft maar net alsof het honger en verzadigingsmechanisme uit evenwicht is en je vanzelf geen honger voelt of snel vol voelt of misselijk wordt van een bepaald soort eten. Het lichaam neemt steeds minder eten op en dan zou daar rust tegenover moeten staan. Ik heb ook coping mechanismen uit boeken gehaald van duurzaam herstelde mensen die dat proces al doorlopen hebben. Het zijn coping mechanismen die zich in de praktijk hebben bewezen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *