Om te herstellen van je eetstoornis is het belangrijk om die angsten die het oproept aan te gaan en te overwinnen. Plan heldere en behapbare stappen die soms slagen en soms mislukken. Dat is oké, maar ga verder. Om echt vrij te kunnen leven moet je die veel te beperkende, schijnveilige grenzen doorbreken. Stap eens uit die comfortzone. Ja, ik weet het, doodeng, maar wel belangrijk. Toch is het minstens zo belangrijk om die veilige plek op een andere manier te vinden. Een plek waar je even op adem kan komen. Een plek waar je je fijn voelt. Een plek die je zelf kan creëren.
Je eigen comfortzone kan je creëren in je eigen huis of vinden buiten de deur. Een speciaal plekje waar jij je fijn voelt en wat goed voor jou voelt. Een comfortabel plekje om te zitten of een meubelstuk vol met herinneringen en spulletjes die jou blij maken. Heb jij zo’n fijn plekje in je huis of ergens anders? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. De redactie geeft in deze blog ook antwoord op de vraag.
♥ Irene’s fijne plekje
Toen ik een eetstoornis had was mijn huis vaak een rommeltje. Ik had onwijs veel last van eetbuien en hierdoor ontstonden bergen afwas die zich door het hele huis verspreidden. Een kopje hier, twee bakjes daar, vieze borden naast m’n bed en lege verpakkingen op de vloer. Alles ging zo gehaast dat ik veel dingen vies maakte en ik kon de moed niet verzamelen om het schoon te maken. Saus op de vloer en vingerafdrukken op de koelkast. Hierdoor voelde mijn huis constant vies, wat ook mij weer vies deed voelen.
Ik woonde op een studentenkamer. Het was een fijn huisje, maar heel anders dan het huisje dat ik nu heb. Ik had totaal niet over de inrichting nagedacht. Het moest vooral functioneel zijn en het voelde dan ook niet gezellig. Wel had ik een heel fijn raam waar ik in kon zitten. Daar zat ik graag, maar dat was het dan ook. Het huis waar ik nu woon vind ik veel gezelliger. Al mijn meubels komen bij de kringloop vandaan of heb ik gekregen van iemand die het niet meer nodig had, maar het past zo goed bij elkaar. Ik ben gek op mijn mooie bamboe kasten en persisch tapijt. Het is veel gezelliger en huiselijker.
Mijn huis is nogsteeds wel rommelig, maar dan op een andere manier. Het is en fijne, (min of meer) georganiseerde rommel en het is niet vies! Ik heb gewoon veel spulletjes en bovendien een best lastig huis om in te richten, omdat het heel klein is en ik veel deuren, ramen en gekke hoeken heb, maar na even zoeken is het me toch gelukt. Ik vind het fijn om af en toe alles helemaal om te gooien. Dat voelt het weer even fris en ‘als nieuw’. Ik vind het fijn om veel planten in mijn huis te hebben. Planten laten een kamer naar mijn mening echt leven en brengen tegelijkertijd rust.
De muren laat ik het liefste wit. Dat vind ik lekker praktisch, maar ik heb wel veel tekeningen, schilderijen, kaarten en posters aan de muur hangen. Veel van deze afbeeldingen maak ik zelf, maar ook verzamel ik kunst van vrienden of artiesten die ik tof vind. Daarnaast hangt er standaard kerstverlichting in m’n huis die aangaat wanneer het donker wordt ongeacht het seizoen. Fijne verlichting doet echt wat met je huis.
♥ Scarlet’s fijne plekje
Mijn meest fijne plek is – oeh dat klinkt wel pittig persoonlijk – gezellig tegen Joyce aan in bed terwijl we samen op mijn laptop naar een goede film of serie kijken. Gewoon even helemaal niets en toch knus, veilig en vertrouwd. Ik kan er echt van balen als we te laat naar bed gaan en direct moeten slapen. Dat moment is echt een beetje heilig voor me.
Daarnaast kan ik het heerlijk vinden om een dagje thuis te werken met mijn eigen ritme. Gewoon gezellig in de woonkamer aan de eettafel waar mijn laptop staat. Liefst dan met de deur naar de tuin open zodat onze hond Sjors in en uit kan lopen. Ondanks dat ik dan aan het werk ben, geeft dat ook een soort fijne rust. Tenslotte kan ik genieten van een wandeling door de weilanden bij ons in de buurt. Sjors kan daar loslopen en het is een vaste ronde die ik maak. Zonder iets te hoeven doen, gewoon wandelen en alles rustig overdenken.
Als je me nu echter vraagt: kan je zonder deze fijne plekjes? Nou ja, liever niet zonder Joyce, maar die plekjes zijn verder ook niet echt heilig. Juist door mijn eetstoornis heb ik ondervonden dat het bijna geen bal uitmaakt waar en hoe je woont, zolang je niet goed in je vel zit. Ik heb in de meest mooie studentenkamers en appartementen gewoond en was er doodongelukkig.
Hoe leuk en gezellig ik mijn huisje ook maakte, het bood me uiteindelijk geen geluk. Het droeg wel bij aan een vertrouwd gevoel… maar als ik gelukkig was geweest, had ik overal elders ook tevreden geweest. Snap je wat ik bedoel?
♥ Lotte’s fijne plekje
Toen ik een eetstoornis had wilde ik niet alleen mijn gewicht en eten krampachtig controleren, het liefst wilde ik alles in mijn omgeving tot in de puntjes geregeld hebben. Toen ik uit huis ging en voor het eerst op mezelf ging wonen wilde ik dat mijn studentenkamer een oase van rust en vrede zou zijn. Ik zocht naar dat ene stille plekje, wat ik in mijn hoofd vol chaos nergens kon vinden. Een plekje voor mezelf, was alles wat ik wilde, maar ik voelde me nooit ergens op mijn gemak, het was altijd druk in mijn hoofd.
Ik probeerde orde in de chaos te scheppen door mijn kamer perfect schoon en opgeruimd te houden. Het was één van mijn vele overlevingsmechanisme. Toch leverde het me geen rust en vrede op, enkel meer spanningen doordat ik er een soort obsessie met schoonmaken en opruimen bij kreeg. Het heeft lang geduurd voordat ik hier weer vanaf was. Samen gaan wonen met mijn vriend een aantal jaren geleden was een enorme uitdaging maar heeft wel bijzonder goed geholpen.
Als ik nu rondkijk in ons huisje kan ik bijna niet geloven hoe ver ik eigenlijk ben gekomen. Mijn vriend en ik zijn momenteel een oud huis aan het opknappen en dat betekent eigenlijk een soort permanente verbouwing. Struikelen over gereedschap is hier geen uitzondering en stof of bouwgruis is me niet vreemd. Poetsen of stofzuigen heeft hier over het algemeen weinig zin, want je draait je om en je kan opnieuw beginnen. Toch voel ik me er steeds meer comfortabel bij.
Ik hoef mijn omgeving niet meer te controleren om een moment van rust te vinden. De rust komt momenteel echt vanuit mezelf. Natuurlijk erger ik me nog wel eens aan een berg afwas of rondslingerende sokken, maar het dwangmatige is er grotendeels af. Mijn veilige plekje vind ik de chaos tussen mijn velen hobbyprojecten, middenin de bouwplaats die ooit ons droomhuisje wordt. Met luidruchtige kippen, een moestuin vol onkruid en een schuur vol zooi. ♥
♥ Daphne’s fijne plekje
Het heeft best wel even geduurd voor ik mij echt ergens thuis voelde. Tijdens mijn eetstoornis was mijn huis altijd een enorme bende en omdat ik anti-kraak woonde verhuisde ik ook nog eens vaak. Dat scheelde heel veel geld en ik was nooit veeleisend, dus ergens was dat ook heel prettig. Maar dat zorgde er wel voor dat mijn plekje steeds veranderde en ik bij elke verhuizing dacht: ‘Nu ga ik het écht anders doen! Dit huis wordt een nieuwe start.’ Uiteindelijk werkte dat natuurlijk niet zo, want ik nam mijzelf overal gewoon mee naar toe.
Inmiddels woon ik nu al een tijdje in mijn eigen studio, waar ik niet meer uit hoef, en ik zeg nog elke week hoe gelukkig ik ben met dit huisje. Niet omdat dit huis veel beter is dan al die andere, maar omdat ik mij er zo fijn voel. Het is nog steeds een bende overigens, maar omdat ik veel beter in mijn vel zit voelt mijn huis ook beter aan. Mijn bende bestaat niet meer uit etensresten en lege verpakkingen. Mijn rommeltje bestaat nu uit liefde, muziek en vuile kleding na een festival.
Omdat mijn huis zo klein is, is bijna elk plekje wel fijn. Mijn bed is een grote hoogslaper met een grote houte trap erheen en als ik dan zo lekker hoog op mijn zachte eiland zit, voel ik mij altijd ontzettend veilig. Een soort wolkenbedje in mijn eigen huis, waar elke avond van het jaar de kerstlampjes aangaan. Kerstlampjes geven mij altijd zo’n fijn en knus gevoel, dat ik er altijd voor zorg dat die ergens een plekje hebben. Daar kan ik alles doen. Ontbijten, werken, serie kijken, de bestelling van thuisbezorgd opeten en tegen mijn vriend aanliggen en in slaap vallen.
Ondanks dat het zo klein is heeft het huis door twee grote openslaande ramen wel veel licht. Zodra het lekker weer wordt zitten we na werk, met zelf gemaakte gin-tonics, in het openslaande raam. Dat is echt mijn lievelingsmoment, ik denk omdat ik mij dan intens vrij voel. Overigens heb ik ooit uitgevonden dat ik heel graag op de grond zit, zijn er meer mensen die dat hebben? Ik heb een hele fijne en mooie bank waar ik graag op zit, maar vaak kies ik er ook voor om op een kiezen vlak voor de bank te gaan zitten. Op de grond, met fijne spulletjes of eten om mij heen, vind ik ook iets heel knus hebben. Alsof ik elke dag mag picknicken in mijn huis.
♥ Gingers fijne plekje
Gedurende mijn eetstoornis had ik geregeld strijd met mijn ouders en aangezien ik bij mijn ouders woonde was het lastig mijn eigen veilige plekje te creeëren. Toch had ik daar sterk de behoefte aan en deze zocht ik dan aan het kanaal. Mijn ouders wonen aan een kanaal en langs het kanaal staan bomen en struiken en daarachter van die grote rotsblokken stenen. Ik kon dan door een klein paadje tussen de struiken door en zat dan uren lang op de rotsblokken te kijken naar de boten die langskwamen. Mijn ouders wisten ook dat ze mij daar met rust moeten laten.
Op dit moment woon ik niet meer bij mijn ouders maar op een studentenkamer. Deze heb ik helemaal ingericht naar mijn eigen zin en ‘s avonds steek ik kaarsjes aan als ik thuis ben. Dan voelt het extra fijn en veilig, vooral als het lekker warm is. Ik hou van eenvoud en zo is mijn kamer ook ingericht. Niet te veel frutsels maar wel gezellig.
Geef een reactie