Daar gaat ze, uit huis, op weg naar een eigen leven. Je hebt daarmee het grootste deel van je taak als ouder erop zitten. Want is niet het hele ouderschap daarop gericht dat je je kind groot brengt zodat ze zelfstandig en op eigen kracht verder kunnen zonder jou?
Het is geen eenvoudige opdracht die je als ouders opgelegd krijgt. En al helemaal niet als je kind bijvoorbeeld een eetstoornis heeft. Voor mij volkomen logisch dat je je kind dan met pijn in het hart laat gaan. Vaak zie je wel dat op allerlei vlakken je kind er gewoon aan toe is om uit huis te gaan, maar maak je je zorgen over hoe ze dat gaat doen met het eten.
Ik herinner me nog een gesprek waarin een dochter, al lang en breed samenwonend, vertelde dat haar moeder elke keer als ze langskwam haar gedag zei en vervolgens naar de keuken liep en in de koelkast keek. De producten en gevuldheid van de koelkast waren dan een maat van hoe het met haar dochter ging. Deze dochter gaf aan dat het qua idee niet eens zo gek was dat haar moeder dat deed. Als het goed met haar ging was de koelkast voller en meer gevariëerd en als het slechter ging, stond er meer light in. Soms hadden ze echter die dag nog geen boodschappen gedaan als moeder kwam, of juist wel en stond hij dus vol. Geen goede maatstaaf dus. ###
Ik heb ook ééns een vader gesproken die elke keer als zijn dochter thuis kwam wel ergens vroeg hoeveel ze nu woog. Puur omdat hij een soort objectieve maat wilde die hem vertelde of het wel goed ging met zijn kind. Of ouders die steeds uitvluchten verzinnen om maar even langs te wippen met een kliekje of met een ovenschotel, een tas vol eten of sms’en dat ze “teveel hebben gekookt” en ”of je ook komt eten”.
Allemaal is het voorbij gekomen in mijn gesprekken. Voor mij maakte het erg duidelijk dat er een grote behoefte is van ouders om zicht te houden op hun kind. Er is sprake van een verhoogde alertheid wanneer iemand niet meer onder hen eigen dak woont, alertheid of de eetstoornis niet zijn slag slaat.
Nu kan het ook twee kanten op als iemand met een eetstoornis uit huis gaat. De één ervaart een nieuwe start en een soort vrijheid die maakt dat er juist makkelijker gegeten wordt, de ander ervaart de vrijheid om maar niet of nauwelijks te eten en de derde ontdekt het uitgaansleven en gaat bijv. van anorexia naar meer boulimia en bij de vierde verandert er niets.
Alleen, het vervelende bij-effect van het kijken in de koelkast, het navragen van het gewicht, het aandragen van eten is dat je als ouder juist minder informatie krijgt en uiteindelijk zelfs het gevoel kan hebben dat je je er vooral niet meer mee mag bemoeien. Ouders zien dat hun kind zich terugtrekt, minder erover zegt en afstand neemt en dit wordt geinterpreteerd als een teken dat het niet goed gaat. Hierdoor gealarmeerd, gaan ouders er dus nog meer bovenop zitten door vaker te bellen, uit te nodigen, enzovoorts. Degene met de eetstoornis heeft het idee bekeken te worden en het niet goed te doen, dus die zal zich wat afsluiten en terugtrekken en dan is de cirkel rond.
Ik hoor ook verhalen dat het uit huis gaan juist een heel gunstig bij-effect heeft. Dat gebeurt wanneer de ouder zich echt los kan maken van de verantwoordelijkheid voor het eetpatroon van zijn of haar kind en op een gegeven moment kan denken;
Dit is nu jouw verantwoordelijkheid en ik kan er alleen maar voor je zijn als je me nodig hebt.
Dat ouders stoppen met aandringen op eten, geeft vaak ruimte om in gesprek te komen over al die andere dingen.
Dan gaan ouders weer als eerste vragen: “Hoe is je tentamen gegaan?”, “Wat heb je voor een leuks gedaan dit weekend?” en maken ze contact met elkaar vanuit de gewone dingen van het leven. De plek die de eetstoornis dan inneemt bij hun dochter, komt na verloop van tijd dan via het luisteren weer in de gesprekken. En dat geeft lucht, aan allebei.
3 tips voor deze week:
– Bespreek je zorgen die je je maakt en leg uit wat jij als ouder nodig hebt om je kind met een veilig gevoel uit huis te laten gaan.
– Zoom in op dat wat wel goed gaat: dan gaat dat groeien
– Zorg ervoor dat gezelligheid en samenzijn de leidraad zijn van de gezamenlijke momenten (en niet een evaluatiemoment ervan maken over de gezondheid)
Bron: Marjolein, gezinstherapeut
Geef een reactie