Doe ik iets verkeerd?

Doe ik iets verkeerd? Doe ik iets niet goed? Heb ik je gekwetst? Ben je nu boos? Is het mijn schuld? Soms hoeft iemand het niet eens gezegd te hebben of ik voel me al ontzettend aangesproken. Ik kan ruzies of gespannen situaties heel persoonlijk opvatten terwijl dat niet altijd terecht is. Zonde eigenlijk, want het maakt de situatie voor niemand beter.

Wanneer ik bij m’n vriend aankom hangt er voor mijn gevoel al meteen een vreemde sfeer in de lucht. Normaal gesproken doen we toch veel gezelliger tegen elkaar? Hm.. Het zal wel. Ik installeer m’n laptop buiten op het balkon. Het is immers zulk mooi weer dat het me fijn lijkt om de chat lekker buiten te doen. Ondertussen is m’n vriend druk bezig in de keuken en met de barbecue die hij vandaag nieuw had gekocht.

Ik merk op dat ik toch niet zo lekker zit buiten terwijl hij bezig is met de barbecue. Ik heb ook een beetje honger en dan ben ik ook altijd wel een beetje knorrig. Toch wat geïrriteerd loop ik naar binnen, want m’n fijne idee van lekker buiten werken is toch niet wat het was. Daar kan hij niks aan doen en dat is prima, maar toch lijkt het ineens veel stiller en grimmiger geworden in huis.

“Sorry!” Roep ik. “Het was voor mij gewoon te rommelig buiten, dus ik werk wel even hier.” “Is goed.” Krijg ik terug. Is goed? Oké, is goed, maar het voelt niet goed. Van binnen word ik een beetje boos. “Ja, sorry hoor, je weet toch dat ik gewoon moet werken?!” “Is goed hoor, wil je een broodje?” “Ja, doe maar wat…” mompel ik terwijl ik verdiept ben in wat er op mijn computerscherm gebeurt. Niet veel later wordt er zonder iets te zeggen een bord eten naast m’n laptop neergezet. “Dankjewel,” zeg ik, maar m’n vriend is de kamer alweer uit. Heb ik soms iets verkeerd gedaan?

Ik begrijp heus wel dat het niet gezellig is en dat hij misschien gewoon gezellig wil barbecueën buiten met dit het mooie weer, maar ja, ik werk die ene avond in de week. Dat is nou eenmaal zo en dat weet hij. Toch voelt het alsof ik iets verkeerd heb gedaan. Weer bied ik m’n excuses aan dat ik niet gezellig mee kom doen, omdat ik gewoon niet buiten kan zitten nu. Ik krijg naar mijn mening te weinig respons en mijn innerlijke zelf zit met haar handen in het haar. Het zit me zo dwars. Ik kan er ook niets aan doen! Maar toch had ik ondertussen al 5 keer sorry gezegd. Waarvoor eigenlijk? Dat ik m’n werk doe? Sorry, dat ik m’n werk doe! Sorry, dat ik besta! In m’n hoofd had we al bijna ruzie, maar ik besloot het toch maar even na te vragen. Voor de zekerheid.

Was je soms moe of chagrijnig toen ik binnen kwam? Want voor mijn gevoel hangt er gewoon een vervelende sfeer en je bent toch niet boos dat ik moet werken, want dat weet je toch? Huh, oh, nee, ik was denk ik gewoon druk in de weer. Ik ben al vanaf 2 uur vanmiddag met het eten en de barbecue bezig. Ik vond het wel vervelend dat je zo geirriteerd naar binnen liep en ik vond het moeilijk om dat niet persoonlijk op te vatten, maar ik weet dat je moet werken hoor, dat is toch oké.

Het te persoonlijk opvatten… Ah ja, dat was ik aan het doen. Precies dat. Hij deed het en ik deed het ook. Stom is dat eigenlijk, want er ontstond eventjes een heel vervelende sfeer alleen maar omdat we zelf dingen voor elkaar aan het invullen waren. Zo zonde! Ik merk dat ik dat vaker doe. Ik merk om me heen ook wel eens dat vrienden en vriendinnen dat doen. Ook merk ik keer op keer dat wanneer je het even navraagt er soms inderdaad wel íets is, maar dat je elkaar bijna altijd verkeerd hebt begrepen en dat niemand echt kwaad wilde doen.

Terugblikkend op deze avond en andere momenten dat ik dit heb ervaren komt het eigenlijk op hetzelfde neer: Ik vul gedachten die ik eigenlijk over mezelf heb in voor andere mensen. Ik had zelf het idee dat je bij een barbecue gezellig buiten moest zitten en daar een heel ding van moest maken, maar hij wilde gewoon graag koken op zijn nieuwe apparaat en vond het verder helemaal prima dat ik aan het werk was zoals altijd. Gedachten invullen voor een ander is iets dat ik heel sterk vanuit mijn eetstoornistijd ken, maar nogsteeds doe ik het wel eens. Het is ook wel menselijk dat dat soms gebeurt. Andere keren heb ik bijvoorbeeld gedacht dat mensen me saai of stom of overdreven vonden terwijl ik dat ook alleen maar van mezelf vond en anderen hier helemaal niet zo mee bezig bleken te zijn. Herken je dit ook? Er valt gelukkig wel mee om te gaan.

Invullen voor een ander en veel op jezelf betrekken doen we denk ik allemaal wel een beetje. De één wat meer dan de ander, maar het kan behoorlijk in de weg gaan zitten. De oplossing is eigenlijk vrij simpel: Vraag het na. Zo heb ik het bij mijn vriend nagevraagd en mijn vriendin het in de vriendengroep. Vaak blijkt dat er niet zo veel aan de hand was als dat jij dacht en als er wel echt iets aan de hand is heb je nu tenminste de gelegenheid om het uit te praten en op te lossen. Onthoud dat je ook niet altijd alles voor iedereen goed kan doen. We zijn ook maar mens en dan ook nog eens allemaal verschillende mensen.

Natuurlijk kan het gebeuren dat iemand wel echt (een beetje) boos op je is, zoals mijn vriend in dit geval ook een beetje geïrriteerd was door mijn irritatie. Toch gaf hij eerlijk toe dat dit ook was omdat hij het zo persoonlijk opvatte. Wanneer iemand anders kritisch op jou is zegt dit ook vaak iets over diegene zelf. Daarmee wil ik niet zeggen dat die kritiek of boosheid niet serieus genomen hoeft te worden, maar weet dat het echt niet altijd alleen jouw schuld is. Ja, soms maak je inderdaad fouten, maar dat gebeurt ons allemaal. Alleen door te praten kan je hier samen uitkomen. Je hoeft het niet prima te vinden om fouten te maken, maar het is ook echt niet het einde van te wereld. Daar mag je op vertrouwen.

Vergeef daarom jezelf, maar ook de ander voor boosheid die voortkwam uit onbegrip. Dit betekent niet dat je niet samen naar oplossingen hoeft te zoeken, maar het is wel belangrijk om te blijven bedenken dat er echt maar heel weinig mensen op de wereld zijn die echt de intentie hebben om de ander pijn te doen en mocht dit wel het geval zijn, dan hoef je het jezelf al helemaal niet aan te rekenen. Nee, het is geen prettig gevoel, maar het maakt jou geen slecht mens. Het is niet fijn, maar in veel gevallen ook niet nodig om alles op jezelf te betrekken.

Niet makkelijk, dat weet ik, maar oefening baart kunst. Vraag jezelf af waarom jij zo geraakt wordt door een bepaalde situatie. Leg dat aan de ander uit. Geef de ander ook de ruimte om uit te leggen en kijk hoe je elkaar kunt helpen. Ik weet dat dit in sommige gevallen helaas betekent dat je afstand van elkaar moet nemen. Tijdens het schrijven van dit stuk ben ik er heel bewust van die niet elke situatie zo makkelijk is op te lossen, maar mijn ervaring is dat ik mezelf in heel veel gevallen tekort heb gedaan door gedachten voor iemand anders in te vullen en met een rotgevoel achter te blijven terwijl dit helemaal niet nodig had hoeven geweest.

Om 10 uur ‘s avonds zit m’n werkdag er dan echt op en leggen we samen nog een laatste maïskolf op de barbecue, schenken we een drankje in en kijken we samen naar de ondergaande zon vanaf het balkon. Wat een prachtige avond is het eigenlijk.

♥