Doen alsof ik ziek ben

Vrolijk ren ik door het drama-lokaal met mijn arm in een roze mitella. Mijn arm heb ik gewikkeld in verband, dat ik heb gevonden in de verbandtrommel bij ons thuis en de mitella zelf in elkaar geflanst. Mijn groepsgenoten heb ik verteld dat ik mijn arm gebroken heb. Ze zijn allemaal erg onder de indruk van mijn verhaal en ik vind de aandacht prettig. Ze doen extra voorzichtig met mij en vragen meerdere keren of het wel goed gaat. Ze willen op mijn arm schrijven en ik sta het toe. Even ben ik extra speciaal, anders dan de rest… 

Vaak heb ik gedaan alsof dingen erger waren dan in werkelijkheid zo was. Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat ik regelmatig met mijn gezicht door de bosjes voor ons huis ging als het regende, zodat ik nog natter leek dan ik eigenlijk was. Ook de situatie van de gebroken arm was verzonnen. Hoewel het theater lessen waren, is doen alsof je pijn hebt natuurlijk niet helemaal de bedoeling. 

Toen ik jong was deed ik het verzinnen en erger maken niet bewust. Ik dacht er niet bij na en het ging vanzelf. Ik deed het ook niet om onder dingen uit te komen. Ik wilde juist wel graag naar school, maar dan met iets ‘bijzonders’. Ik had behoefte aan de aandacht die daarmee gepaard ging. Met mijn gebroken arm kreeg ik even een speciale plek in de groep. Ik vond het vaak lastig om die plek vanuit mijzelf in te nemen, dus mijn gebroken arm hielp mij daarbij. 

Extra aandacht

Hoewel ik thuis goed verzorgd werd, heb ik op veel momenten behoefte gehad aan extra aandacht. Vaak was ik er bijvoorbeeld op gefocust of mijn juf mij wel zag. Ik leefde op als ik een extra aai over mijn hoofd kreeg of wanneer ik een klusje voor haar mocht doen. Met mijn verzinsels over gebroken armen kreeg ik nog meer aandacht. Ik denk dat deze behoefte uit mijn onzekerheid voortkwam.

De extra aandacht betekende voor mij extra bevestiging dat ik goed genoeg was. Op de momenten dat ik ‘gewoon mijzelf’ was, vond ik dat ik geen reden had om aandacht te vragen. Als ik wel aandacht kreeg, wist ik niet hoe ik daarmee om moest gaan. Ik vond dat ik de aandacht alleen verdiende als er iets mis met mij was en alleen dan kon ik er wel mee omgaan. 

Minder druk

Al van jongs af aan heb ik moeite gehad om mijzelf goed genoeg te vinden. Sinds ik mij kan herinneren was ik onzeker. Ik had momenten waarop ik wel wat zekerder was, maar over het geheel genomen twijfelde ik veel aan mijzelf. Ik vond het ontzettend spannend om een plek in een groep in te nemen en wist ook niet goed hoe dat moest. Daarbij was ik ook erg streng voor mijzelf. Alles wat ik deed moest perfect. Van wat ik deed op school, spelletjes op straat, tot de tekeningen die ik maakte; het kon altijd beter. 

Op de momenten dat ik iets had, zoals een gebroken arm, hoefde het allemaal even iets minder goed te zijn. Wanneer je ziek bent of iets hebt, dan verwachten mensen minder van je. Hoewel niemand mij die druk die ik voelde oplegde, had ik dat idee in mijn hoofd wel zelf gevormd. Met mijn gebroken arm had ik een excuus om eventjes iets minder hard te hoeven presteren en dat vond ik heerlijk.

Münchhausen en Münchhausen by proxy

Naar mate ik ouder werd uitte mijn onzekerheden en perfectionisme zich op een andere manier; ik ontwikkelde een eetstoornis. Mijn verzinsels bleven onschuldig en verdwenen naar de achtergrond.

Er zijn mensen bij wie de verzinsels over ziek zijn wel blijven bestaan en zelfs grotere vormen aan gaan nemen. Het kan zelfs zo ver gaan dat mensen zichzelf iets aandoen om anderen te doen geloven dat ze ziek zijn.

Als dit langere tijd aanhoudt, wordt dit het syndroom van Münchhausen genoemd. Vaak komt dit voort uit persoonlijkheidsproblematiek, extreme onzekerheid, anti-sociaal gedrag en behoefte aan aandacht. Ook kan het zijn dat moeder haar kinderen ziek maakt, dit heet Münchhausen by proxy en dit komt meestal voort uit dezelfde oorzaken. 

Ziek willen zijn en zelfzorg

Nog steeds heb ik wel eens de behoefte om ziek te zijn. Dan hoop ik dat ik de griep krijg en een paar dagen in bed mag blijven. Eerst schaamde ik mij hier heel erg voor; wie wil er nou ziek zijn?! Tot ik deze gedachte een keer met een vriendin deelde en zij mij vertelde dat zij dit ook wel eens dacht. Helemaal niet zo gek dus. Het verschil met vroeger is dat ik niet meer doe alsof ik iets heb. Nu ga ik bij mijzelf na waarom ik die behoefte heb. Vaak wil ik ziek zijn op momenten dat het allemaal even teveel is. Wanneer ik net iets te veel doe in de week of wanneer ik dingen moet doen die ik spannend vind. Ziek zijn geeft mij dan een legitiem excuus om die dingen niet te hoeven doen.

Inmiddels weet ik dat het hebben van deze behoefte een signaal is. Het betekend dat ik het iets rustiger aan moet doen. Ik leer steeds beter hoe ik goed voor mijzelf moet zorgen en wat ik nodig heb op de momenten dat het allemaal lastig is. Steeds minder heb ik de bevestiging, negatieve aandacht en zorg van anderen nodig. Ik heb geleerd dat ik goed genoeg ben, ook zonder gebroken arm.

Doe of wens jij wel eens dat/alsof je ziek bent?

Hannah

Geschreven door Hannah

Reacties

26 reacties op “Doen alsof ik ziek ben”

  1. Mooi en oprecht Hannah, dankjewel daarvoor.

    Niet echt.. Ik heb een ziekte ( nf 1) waarbij ik regelmatig last van heb en operaties voor moet ondergaan. Ik wou dat ik het niet had en ben onwijs blij dat m’n kinderen het niet hebben.

    Ik heb vroeger natuurlijk ook wel eens gedaan alsof ik ziek was. Voor aandacht, even niet naar school hoeven..

  2. Mijn lieve vriendin had dit en is uiteindelijk overleden aan suïcide toen mensen erachter kwamen..

  3. Ja heel herkenbaar. Die extra aandacht die je dan krijgt die je bij "gewoon zijn" niet krijgt en van jezelf niet verdient. En het minder voelen van prestatie druk wanneer je ziek bent of iets zichtbaars hebt, dat heb ik nog steeds heel erg. Zo vind ik bijvoorbeeld vrijwilligerswerk ook fijner dan een betaalde baan, omdat ik het idee heb dat ze bij vrijwilligerswerk "alle beetjes" die ik dan doe al heel erg waarderen en dat met een betaalde baan het vanzelfsprekend is dat ik dat doe en dat ‘t verwacht wordt van mij. Xx

  4. Het is zo fijn om dit telezen, ik herken alles.
    Ik dacht altijd dat ik de enige was en schaamde me hiervoor.
    Bedankt voor deze blog!
    Liefs anoniem

  5. Wat ontzettend knap dat je dit durft te delen zonder anonimiteit. Denk dat veel mensen dit niet zouden durven. Lijkt me erg naar om te moeten ervaren.

  6. Ik sta paf dat hier een blog aan gewijd wordt. Wat fijn! Ik heb munchausen. Het begon toen ik klein was zoals jij het omschrijft. Grote verzinsels en lichamelijke kwalen voorwenden zonder dat je er zelf iets heel ernstigs achter ziet. Alles stond in het teken van in het ziekenhuis terecht komen, want daar was het veilig. En dat gevoel zit er helaas nog steeds. Het is als een soort verslaving. De aandacht van artsen voor lichamelijke problemen en opgenomen worden en eventueel geopereerd te worden. Ik ben al een jaar niet meer geopereerd dat is voor mij echt een record. Maar op het moment dat het wat moeilijker gaat trekt het wel enorm. Ik moet eigenlijk mezelf de hele dag vertellen wat de nadelen zijn van nu in het ziekenhuis terecht komen.
    Wel een soort van fijn om hier ook ervaringen van anderen te lezen want munchausen of een nagebootste stoornis (bijna hetzelfde maar zitten minieme verschillen in) is vaak omgeven met een heleboel geheimen en mysterie, zelfs voor artsen en psychiaters zelf.

  7. Ik heb vaak het gevoel dat mijn eetstoornis ook hier een vorm van is… maar hoort het bij de eetstoornis dat ik het gevoel heb dat ik ‘doe alsof’ of is het dan een soort munchhausen? Daar twijfel ik nog erg over…

    1. Dit herken ik

    2. Ik denk dat als je je eetstoornis zou faken je hier niet aan zou twijfelen.
      Bij Munchausen is het wel bewust zeg maar. Ondanks dat iemand er zelf in gaat geloven is er altijd het stuk dat degene weet dat het ‘gemaakt is’.

      Maak je geen zorgen dat je het jezelf wijsmaakt. Ik denk, weet vrijwel zeker, dat het je eetstoornis is die je dit wijs maakt. En dat je eetstoornis er wel degelijk echt is.

      Al herken ik overigens wel wat je schrijft.

  8. Zo herkenbaar wow…. Ik ben er stil van. Ik dacht eerlijk dat het gewoon aan mezelf lag en aan mijn gevoel van zelfwaarde

  9. Ik heb dit met verhalen bedenken over mijn verleden in plaats van lichamelijke kwalen, is dat hetzelfde? Het gevoel wat ik ervan ervaar komt wel overeen..

  10. Je kan mooi schrijven!

  11. Supermoedig Hannah dat je dit hebt gedeeld. Onwijs bedankt!

    Ik herken het ook wel, in kleine mate dan.
    Ik denk dat iedereen wel eens zulke dingen heeft gedaan, eigenlijk.

  12. Ik heb altijd het gevoel gekregen dat ik de nood voor aandacht en liefde moest verantwoorden. Als kind, als ik viel, bleef ik liggen en ging ik schreeuwen alsof het héél veel pijn deed. Eigenlijk was ik gewoon geschrokken en had ik behoefte aan een aardig woord en/of een knuffel.
    Maar ‘Ik ben net gevallen, mag ik een knuffel?’ was geen goed argument. Net zo lang blijven liggen en/of schreeuwen totdat iemand naar je toe komt, wel.
    (Ik kan me nog een keer herinneren dat op een club iemand (10-11 jaar was ze, en ik ook trouwens) viel, opstond, en naar de ruimte van de leiding ging. Ze bloedde niet, kon nog lopen.. En ging troost zoeken.
    Ik heb me nog nooit in mijn leven zo jaloers gevoeld als toen. Dat wilde ik ook kunnen.

    Ik moest letterlijk gewond zijn voordat ik om hulp/troost kon vragen. Pijn hebben of overstuur zijn was niet genoeg. En al heb ik mezelf nooit ziek gemaakt of verwond (m.u.v. zelfbeschadiging, waar ik dan weer niet over sprak), schreeuwen na een schrik of mank lopen na een val van de fiets.. ja. Net als dat wij thuis de regel hadden dat je alleen te ziek was voor school als je koorts had of moest overgeven. Buikpijn telde niet. Hoofdpijn ook niet. Maar als de hoofdpijn ‘erger werd met licht of beweging’, wel.
    (Ouders: vertel je kind niet dat het pas ziek is bij koorts of overgeven, en dat pijn niet telt.)

    1. Wauw wat herken ik dat! Thuis werd mij hetzelfde gezegd. Thuis was er door depressie van mijn ouders nooit veel aandacht voor mij. Als ik ziek was dan was het in hun per definitie aanstel als ik geen koorts had. Koorts was leidend in alles. Nu ben ik ook nog iemand die zowat nooit koorts heeft. Als kind viel ik een keer hard en moet hechtingen. Toen waren mijn ouders er opeens voor mij! Zo lief! Sindsdien viel ik dan maar expres hard van een klimrek of sprong uit een boom met de hoop wat te breken puur zodat mijn ouders liefde en aandacht aan mij gaven. Dat deed ik niet eens heel bewust. Maar toch deed ik het en ik dikte het natuurlijk dan ook nog aan. Want dan waren ze poeslief en werd ik geknuffeld en vertroeteld en verzorgd. Anders was er niet veel pijn en aandacht voor me. Alleen kritiek of boosheid. Nu nog denk ik vaak a brak ik maar eens een arm of kreeg ik maar een ongeluk en ben dan flink gewond ofzo. Dat ik niet doodga maar wel ff rust en aandacht krijg. Dat vind ik echt rot. Maar het gevoel blijft. Nu doe ik niet meer bewust onvoorzichtig maar die behoefte heb ik nog wel eens

  13. Ik deed altijd juist het tegenovergestelde! Sterk zijn en geen aandacht vragen. Niemand mocht weten dat me ziek voelde. Niemand mocht me zielig vinden of beschermen. Al sinds de basisschool wilde ik het op dat gebied goed doen voor mijn ouders.

  14. Ik heb het iets anders gehad. Ik brak vaak dingen en was dan super blij. Inderdaad voor de aandacht. Ik werd dan weer even gezien.

  15. dankjewel! hier heb ik evht heel veel aan, wat een herkenning

  16. Ja héél herkenbaar en ik heb me altijd voor deze gevoelens en behoeftes geschaamt… En ik dacht dat ik de enige was… Fijn om dit te lezen

  17. Wauw, ontzettend fijne blog en goed geschreven!

  18. Ik denk dat ik misschien münchhausen zou kunnen hebben. Ik heb mezelf eens een blauw oog geslaan, gewoon voor de aandacht en dat is nog maar 1 van de vele dingen. Ik heb ook vaak de behoefte om gediagnosticeerd te worden met een ernstige ziekte enz.

    Wat je schrijft is zo herkenbaar!
    Ik dacht dat ik de enige was…

  19. Mijn moeder heeft haar leven lang ziektes en aandoeningen gehad waarvan de artsen vaak niets konden vinden en vaak loste het vanzelf weer op. Tot de volgende ziekte zich weer aandeed. Ze kon ze makkelijk zes keer per jaar worden opgenomen voor haar hart bijvoorbeeld. En er was nooit iets te vinden. Dit alles deed ze( en doet ze nog steeds) puur voor de aandacht. Ik ben vaak ontzettend bezorgd geweest. Ik was nooit helemaal op mijn gemak want ieder moment kon er weer iets mis zijn. Pas sinds een paar jaar ben ik mij ervan bewust dat het dus puur om de aandacht is geweest. Ik ben ontzettend boos en verdrietig hierom. Geen enkele keer heeft zij zich afgevraagd hoe het voor haar omgeving moet zijn geweest. Zeker voor haar man en kinderen. Erover praten kan niet want ze zal het nooit toegeven. Ik ben mij er ook van bewust dat het een stoornis is maar vind het wel te makkelijk om het dan maar goed te praten. Als je doet alsof je ziek bent, denk dan alsjeblieft ook aan je omgeving en stel je eens voor als iemand van wie je houdt telkens ziek is. Hoe zou je je dan voelen? Jij weet dat het niet echt is of in ieder geval niet zo erg als je doet voorkomen maar anderen denken dat je echt ziek bent en dat kan een hele grote druk op leveren. Het kan voor de omgeving (zeker voor kinderen) ontzettend zwaar zijn en daar zelf psychisch aan onderdoor gaan. Wat bij mij uiteindelijk is gebeurd. Ik had geen aandacht meer om te geven. Alles is op. Leeggezogen. Ik was toen ook niet meer “bruikbaar” voor mijn moeder en heeft ze het contact verbroken. Ik weet dat dit een vrij extreme situatie is maar ik wil heel graag ‘waarschuwen’ voor wat dit gedrag kan aanrichten. Zonder teveel te oordelen wat ik denk ik wel doe in jullie ogen.

  20. Mooie blog en bedankt voor je eerlijkheid!
    Ik leer vanuit therapie dat deze gedachten/uitingen kunnen komen door emotionele verwaarlozing/mishandeling (de behoeften waar je ouders je vroeger niet (voldoende) in hebben gezien, maar waarin je de aandacht van je ouders wel nodig had).
    Deze vorm van verwaarlozing/mishandeling is heel moeilijk te zien omdat het gaat om iets dat er juist niet was. En veel mensen komen er niet achter dat dit onder hun ‘rare’ pogingen zit om gezien te worden.
    Misschien fijn om naar deze ‘oorzaak’ te kijken, want het is cruciale kinderlijke behoefte om door je ouder(s) gezien te worden. De reden dat je nu op deze manier aandacht zoekt is dus misschien wel helemaal niet zo vreemd, maar een ‘overlevingsstrategie’ geweest.

    1. Aanvulling:
      In therapie leer ik als volwassene te zorgen voor mijn innerlijk kind. Je hoeft dus geen slachtoffer te blijven van de situatie, maar je kunt zelf de regie nemen om alsnog de behoeften van je innerlijk kind te zien en naar te luisteren en te handelen.

  21. Mooi verteld! Ik denk helaas dat ik ook Munchausen heb, al een tjjdje. Ik ben 16 jaar en weet niet hoe ik het mijn ouders wil vertellen, bovendien wil ik er graag met iemand over praten die ik niet persoonlijk ken, dat vind ik makkelijker.. heb je enige ‘tips’ voor mij hoe ik mijn leven met Munchausen makkelijker kan maken?

  22. Heel herkenbaar! Het is denk bij mij begonnen toen ik op m’n 13e werd geopereerd. Ik vond dit heet bijzonder en wilde dit wel vaker. Daarna kwamen er idd wel meer operaties en elke keer vond ik dit alleen maar leuk.
    Als een ander een keer iets had voelde ik een vorm van jaloezie.
    Terwijl ik dit typ vind ik het eigenlijk best erg en schaam ik me er voor.
    Ook toen Corona kwam, wilde ik dit maar al te graag krijgen.
    En ook zou ik het niet erg vinden om een ‘erge’ ziekte te krijgen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *