De tijd vliegt voorbij en vaak voel ik mij nog precies hetzelfde als toen ik een klein meisje was. Toch is er veel veranderd en zie ik ineens per ongeluk in de winkelruit een heuse jongedame staan. Vroeger kon het mij niet snel genoeg gaan en wilde ik de baas zijn. Nu wil ik soms de tijd wel eens stil zetten, omdat het allemaal zo snel kan gaan. Volwassen worden brengt veel mooie dingen met zich mee, maar kan ook behoorlijk eng zijn. In deze blog delen wij wat wij leuk vinden aan volwassen worden, maar ook wat we er lastig aan vinden….
Het volwassen leven van Daphne..
Er was een moment, ik was heel jong en zat bij mijn moeder in de auto, waarop ik ineens besefte: straks mag ik alles zelf bepalen. “Als ik in een kartonnen doos bij het station zou willen wonen, mag dat dan?” “Ja,” antwoordde mijn moeder. “Het lijkt mij niet zo fijn, maar als je daarvoor wilt kiezen mag in principe alles.” Dat was zo’n eye-opener. Al snel liet ik dat beeld van die kartonnen doos wel varen, maar sindsdien groeide wel het besef dat alles kan en alles mag. Als ik een bepaalde leeftijd heb mag ik doen wat mij gelukkig maakt, dat vond ik heel geruststellend en voelde heel erg vrij.
Achteraf dus best logisch dat, met dat beeld in mijn achterhoofd, het volwassen worden zelf helemaal niet zo geruststellend was. Omdat ik het dagelijks leven soms al een opgave vond, zag ik ook geen ‘later’ voor me. Ik had geen idee hoe dat eruit zou zien, ik was veel te druk met het nu. Later komt wel, dacht ik. Soms vind ik dat nog steeds wel eens eng en onwennig. Toevallig laatst nog! Door een hoop ingewikkelde brieven van de belasting en schade aan mijn auto krijg ik nog wel eens last van grote-mensen-stress. Ik zit er middenin en ik kan het ongetwijfeld aan, maar toch voelt het soms nog alsof het ver van mij af staat.
Het leuke aan volwassen worden vind ik het inrichten van je eigen leven. Dan kom ik toch weer terug bij die doos; als het jou en anderen niet schaad mag jij zelf bepalen hoe je het graag wilt hebben. Van die vrijheid geniet ik elke dag! Misschien vind ik nog wel het leukste dat je je kinderlijkheid dus niet kwijt hoeft te raken. Dat volwassenheid veel meer zit in je ontwikkeling, dan in hoe je ‘doet’. Dat kinderlijke verwondering juist bij een volwassen leven mag horen en dat ik, hoe meer ik leer, het steeds leuker ga vinden!
Het volwassen leven van Irene..
Volwassen worden vond ik best wel lastig. Niet per se omdat ik niet volwassen wilde worden, maar omdat ik tegen allerlei dingen aanliep die ik van tevoren niet had voorzien. Niet zo gek ook, want hoe kan je je daar ook op voorbereiden?! De puberteit is al een heel ingewikkelde tijd en dan ontwikkelde ik ook nog eens een eetstoornis. Achteraf kan ik zeggen dat mijn ADD en het accepteren daarvan een grote rol erin speelden. In de tijd dat ik een eetstoornis had was er niet echt ruimte voor dit besef, vandaar dat ik zelfs nu nog wel eens een puzzelstukje op z’n plek wil vallen.
Na de basisschool, wat altijd als een warm bad heeft gevoeld, evenals mijn jeugd, vond ik de middelbare school behoorlijk pittig. Er kwam ontzettend veel op me af en ik vond het lastig om mijn weg daarin te vinden. Aan de ene kant kreeg ik te horen dat ik niet zo goed kon leren, dat ik warrig, dromerig en aandoenlijk was, maar aan de andere kant vonden mensen dat ook wel grappig en schattig aan mij. Toen ik de diagnose ADD kreeg vond ik het lastig dat ik vanuit mijn omgeving veel hoorde dat ‘iedereen dat wel een beetje heeft’ en dat het ‘een modeziekte was’. Als ADD niks was, als mijn ‘dromerigheid’ mijn kracht én mijn zwakte was, wat moest ik dan veranderen? Hoewel ik me niet kon zetten tot leren, baalde ik stevig van de lage cijfers voor toetsen en krappe voldoendes op mijn diploma. Had ik gebrek aan motivatie, was ik gewoon niet capabel of moest ik gewoon wat meer mijn best doen?
Achteraf vind ik het heel logisch dat ik wat meer moeite had/heb met sommige dingen. ADD is zeker niet iets dat iedereen heeft. Ik hoef niet in een slachtofferrol te kruipen, maar het is ook geen kwestie van ‘gewoon wat meer je best doen’. Bovendien is ADD niet per se iets negatiefs. Ik haal er ook heel veel krachten uit zoals mijn creativiteit, inlevingsvermogen, enthousiasme en brede interesse. Om te beginnen waren acceptatie en begrip belangrijke factoren voor mij hierin, maar ook kan je met de juiste tools een prima volwassen leven leiden. Ook met ADD en een diploma vol 6jes. Mijn krachten liggen weer elders en die benut ik zeker. Het is niet zo dat ik vandaag de dag nooit meer ergens tegenaan loop, maar een wereld van verschil is het wel. Ik voel me een heel gezonde volwassene en ben gelukkig met het leven.
Het volwassen leven van Hannah..
Ik vind het altijd grappig om te bedenken dat toen ik in groep zes zat, ik de groep-achters heel groot en stoer vond. Toen ik op de middelbare school zat vond ik mensen die aan het studeren waren heel erg volwassen en werkende mensen waren al helemaal van een ander leven. Nu ben ik zelf bijna klaar met mijn studie en ook al aan het werk en eigenlijk voel ik me helemaal nog niet zo volwassen. Wat betekent volwassen zijn eigenlijk? Vroeger betekende volwassen zijn voor mij dat je alles zelf moet kunnen. Geen hulp meer hoeven vragen. Alles geregeld hebben. Precies weten wat je moet doen als je slecht voelt. Ontelbaar veel verantwoordelijkheden. Weten wie je bent. Weten waarom je leeft…
Toen ik een eetstoornis had en in mijn pubertijd zat wist ik dat allemaal niet en vond ik de meeste dingen ontzettend eng. Ik wilde klein blijven, niet verantwoordelijk hoeven zijn voor de dingen die ik deed. Ik was te bang om fouten te maken en durfde het leven niet aan te gaan. Ook toen ik al veel minder last had van mijn eetstoornis heb ik nog vaak gewenst ernstig ziek te worden. Alleen maar omdat er dan voor mij gezorgd zou worden en ik geen verantwoordelijkheden meer zou hoeven dragen.
Inmiddels ben ik 25 en leid ik een redelijk volwassen leven. Ik kan mijzelf onderhouden, heb genoeg mensen om mij heen waar ik mij fijn bij voel en steun kan zoeken als het nodig is en loop er over het algemeen goed verzorgd bij. Ik zal eerlijk zijn; soms vind ik het veel. Alles wat ik voor mijn gevoel moet doen, maar al dat ‘moeten’ zit voor een groot deel ook in mijn eigen hoofd. Ik ben er goed in om dingen groter te maken dan ze zijn. Als ik realistisch naar mijn leven kijk, is het best leuk allemaal. Door nieuwe dingen uit te proberen kom ik er steeds meer achter wie ik ben en wat ik wil. Ik ontdek steeds meer wat ik belangrijk vind in mijn leven en hoe ik kan zorgen voor mijn eigen geluk. Ik geloof er in dat dit dingen zijn waar je je hele leven mee bezig kunt blijven en stiekem vind ik dat best een leuke zoektocht…
Het volwassen leven van Lonneke..
Een tijd geleden kwam ik erachter dat mijn eetstoornis deels voortkwam uit het niet groot willen worden. Ik was heel bang voor alle verantwoordelijkheden en ik wilde helemaal niet volwassen worden. Door middel van mijn eetstoornis hield ik mijzelf klein en ziek. Ik wilde niet groot worden, laat mij maar klein blijven. Niemand die dan iets van mij verwacht. Mijn hoofd was te druk om op te groeien. Ik had teveel angsten en durfde niks aan te gaan. Ik wilde niet falen, niks fout doen. Laat mij maar met zo’n nep strijkijzertje klooien, kan ik tenminste niks laten aanbranden.
Op dit moment kan ik denk ik voor het eerst zeggen dat ik volwassen worden niet zo erg meer vind. Mijn leven loopt nu aardig en ik begin het allemaal denk ik een beetje te snappen. Wat ik het leukste vind aan volwassen zijn dat ik zelf de baas ben in huis. Ik hoef niet meer naar anderen te luisteren. Ik woon samen met mijn vriend, dus we houden natuurlijk wel rekening met elkaar, maar we kunnen goed overleggen over wat we bijvoorbeeld gaan eten. Niemand die mij vertelt wanneer ik mijn kamer moet opruimen. Dat is trouwens niet helemaal waar, mijn vriend laat dat wel weten..
Al met al is het volwassen leven mij best wel meegevallen. Het opgroeien misschien niet, maar het volwassen zijn wel. Groeien vond ik lastig, maar nu ik er eenmaal ben gaat het eigenlijk wel prima. Ik heb gemerkt dat ik niet van de één op andere dag een ander persoon ben. Die verantwoordelijkheden waar ik zo bang voor was, daar leer ik ook mee omgaan. Ik heb niet ineens een bult meer verantwoordelijkheden dan gister. Volwassen worden doe je niet in één dag. Dat gaat met kleine beetjes. Morgen ben ik weer iets wijzer en volwassener dan nu en gisteren.
Het volwassen leven van Ginger…
Volwassen, laat ik het eerst eens medisch bekijken. Volwassen is als je lichamelijk en geestelijk volgroeid bent. Als dat zo is wordt niemand ooit volwassen. Want wanneer ben je nou geestelijk volgroeid? Ik voel mij geestelijk in ieder geval nog niet volgroeid. En dat is een heerlijk gevoel. Opgroeien is leren, maar leven is ook leren.
Vroeger vond ik het heel naar om ouder te worden. Ik was altijd de oudste uit de klas, want ik had drie jaar in de kleuterklas gezeten. Telkens als mijn vriendinnetjes dan jarig waren, dan werd ik al bijna weer een jaartje ouder. Misschien heeft dat zelfs wel bijgedragen aan het ontstaan van mijn eetstoornis. Dat ik niet wilde ontwikkelen, niet wilde groeien. Maar ja, dat is achteraf gezien alleen maar gissen, die keuze heb ik op dat moment zeker niet bewust gemaakt. Toch kon ik ook genieten van het groeien en het ouder worden. Zoals het op kamers gaan, mijn rijbewijs halen en mogen stemmen. Allemaal voor mij ook voordelen van het ouder worden.
Op dit moment ben ik niet veel meer bezig met mijn leeftijd, maar word ik regelmatig wel geconfronteerd met dat ik ouder ben. Zeker tijdens werken in het ziekenhuis. Zo zijn er veel vrouwen in het ziekenhuis die bevallen en die jonger zijn dan ik. Vroeger was een baby krijgen gelijk aan ‘oud zijn’. Nu gaat dat niet meer op. Dat is best gek. Maar het is maar waar je je mee vergelijkt en volwassen zijn heeft niks met leeftijd te maken. Ik ben benieuwd hoe ik over 10 jaar terug kijk op de leeftijd die ik nu heb. Misschien denk ik dan wel, dat ik toen nog lang niet volwassen was, terwijl ik mij nu wel zo voel….
Het volwassen leven van Scarlet..
Toen ik rond mijn 17de op mijzelf ging wonen voelde dat echt als enorme vrijheid. Dat is denk ik ook direct hetgeen ik het meest fijn vond aan volwassen worden. Ik kon eindelijk doen wat ik zelf wilde. Ik kon eindelijk zelf koken, mijn huisje inrichten en naar bed gaan en opstaan wanneer ik zin had. Toen ik nog thuis woonde was alles altijd vrij gecontroleerd. Ik mocht niet zoveel in huis, nooit koken of huisdieren in huis en mijn kamer moest altijd tot in de puntjes opgeruimd zijn. Veel was op goede resultaten halen gericht. Eenmaal op mijzelf kon ik me meer richten op wat ik echt leuk vond. Door volwassen te worden, heb ik ook meer zelfvertrouwen gekregen. Ik ben angsten aangegaan en heb zoveel interessante dingen mogen leren en ontdekken. Wijsheid komt écht met de jaren…
Tegelijkertijd vond ik het ook lastig om volwassen te worden, omdat ik een zekere veiligheid miste. Ik vond het eng om alles alleen te doen. Ik was als kind al vrij angstig aangelegd en had daarom vaak nog heel erg de steun nodig van iemand die ouder dan ik was. Zo durfde ik niet alleen met de trein en vond ik het eng om naar een introductie dag te gaan van studie.
Inmiddels heb ik wel geleerd dat dit naast elkaar kan staan. Dat je ook als volwassene steun mag vragen en veiligheid mag zoeken bij de mensen om je heen. Ik hoef het, omdat ik volwassen ben, niet ineens allemaal alleen te kunnen en durven.
Wat ik tenslotte lastig vind aan volwassen zijn is dat ik steeds minder puur in het leven sta. Door wat ik heb meegemaakt, ga je de wereld met een bepaalde blik bekijken. Als kind sta je veel meer open voor alles en heb je minder snel een (voor)oordeel. Nu zou ik vaak wat minder gecompliceerd en bevooroordeeld zijn.
Geef een reactie