Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de periode dat ik leed aan een eetstoornis grote moeite had met douchen. Ik douchte het liefst niet of heel snel. Ik kon niet begrijpen dat andere mensen het zo heerlijk vonden om te douchen of nog gekker om zich erna in te smeren met bodylotion. Ik vond dat naar en vies en vond het helemaal niet fijn om naar mijn lichaam te kijken, laat staan om eraan te voelen.
Het liefst douchte ik in die periode met het licht uit. Ik ontdekte dit toen ik dit een tijdje ongestoord kon doen omdat het licht kapot was van de douche van het studentenhuis waar ik toen woonde. Niemand nam de moeite het te maken en zo kwam ik erachter dat op deze manier douchen me een stuk meer rust in mijn hoofd gaf. Ik zag veel minder van mijn lichaam en kon zo meer genieten van het warme water dat als een veilige deken langs mijn lichaam heen naar beneden stroomde.
Was het licht wél aan, dan zag ik ieder detail van mijn lichaam. Ik keek naar beneden en zag dikke bovenbenen, ik zag een bolle buik, ik zag vetkwabjes bij mijn heupen en ik zag een lelijk lichaam,…althans vanuit mijn perspectief.
Ik vond mijn eigen lichaam niet kloppend, misvormd wil ik nog net niet zeggen, maar in proportie vond ik het niet.
Iemand anders zag misschien een slank of mager lichaam, maar ik zag meer een vierkant lichaam dat op allerlei plekken niet strak, slank of vlak was.
Ik vond het vreselijk om naar mezelf te kijken en raakte er tijdens het douchen heel somber van. Ik kon niet genieten van het warme water en deed geen enkele moeite om mezelf goed te wassen. Ik had niets met mijn lichaam. Het leek wel of mijn lichaam en hoofd los van elkaar waren, zo weinig had ik ermee. Ik vond het zelfs vervelend om mijn lichaam in te smeren met crème en deed dat dus ook nooit. Douchen was voor mij een functioneel iets dat nodig was om niet te stinken, niet meer, niet minder. Ik deed het, omdat het hoorde. Genieten kon ik nauwelijks, behalve wanneer ik het licht uit deed of mijn ogen sloot.
Wekenlang heb ik met kaarsjes gedoucht. Douchen met enkel kaarslicht gaf me rust en verplaatste de aandacht van mijn lichaam naar de warmte van het water. Heel langzaam, mede door therapie en de dingen aangaan, ging ik het douchen weer meer waarderen. Ik kreeg meer respect en waardering voor mijn lichaam en keek er met een minder vervormd beeld naar.
Heel af en toe heb ik onder de douche nog mijn momentjes van ‘waarom ziet mijn lichaam er zo lelijk uit’, maar ik weet nu dat dit vooral in mijn hoofd zit en dat dit op dagen is dat er iets anders aan de hand is dan dat het de realiteit is.
Ik geniet nu meer en meer van de warme straal en het water dat mijn lichaam schoonspoelt en verwarmt. Inmiddels smeer ik soms ook bodylotion of creme. Nu meestal op mijn gezicht… en soms, als ik in een goede bui ben, over mijn hele lichaam. Dat vind ik heel soms nog wel lastig. Maar er is gelukkig zoveel veranderd de afgelopen jaren. Ik kan nu zelfs genieten van een lekker bad!
Heb jij moeite met douchen?
Geef een reactie