Een interview met Lotte Cleffken
Lotte is 13 jaar. Ze woont in een klein boerendorpje in een leuk huisje, samen met haar vader, moeder, zus en 2 honden. Haar hobby’s zijn gitaarspelen, tekenen, gedichten en liedjes schrijven.
Hoe lang heb je al een eetstoornis?
Ik weet niet precies hoe lang ik anorexia heb, maar het begon allemaal echt begin december 2007. Toen was ik dus 11.
Hoe lang duurde het voordat je erkende dat je een eetstoornis had?
Mijn ouders kwamen er ongeveer pas in februari achter. Ik vond zelf dat ik geen eetstoornis had, maar dat ik gewoon moest afvallen. Pas toen ik een tijdje in de kliniek in Rotterdam zat, moest ik het wel toegeven. Maar ik heb nu soms ook nog wel eens periodes dat ik niet vind dat ik Anorexia heb.
Praat je met anderen over je eetstoornis?
Ja, maar ik probeer het wel zo veel mogelijk te ontwijken. Omdat ik het vervelend vind om anderen er mee te confronteren en omdat anderen het toch niet begrijpen.
Kon je met je ouders praten?
Ja. Nou, in het begin niet, omdat zij er toen ook nog niets van begrepen. Met mijn moeder heb ik wel goede gesprekken, hoewel die soms nog uitlopen op onenigheid.
Heb je enig idee waardoor de eetstoornis bij jou is ontstaan?
Ik wilde altijd wel afvallen. Ik was ook dik vroeger. Iedereen om mij heen zegt dat ik gewoon stevig gebouwd was. Dat vind ik nu nog steeds onzin. Maar ik ben nooit echt geaccepteerd door jongens. Ik had wel wat vriendjes vroeger. Maar 1 daarvan heeft het uitgemaakt voor een ander (dunner!) meisje. Ik werd ook wel gepest vroeger.
Waar denk je aan als je ‘s avonds in bed ligt?
Ik denk aan wat er zou gebeuren als ik weer zou afvallen en weer in mijn oude eetpatroon raak. Waar ik dan heen ga. Naar een kliniek of naar een ziekenhuis. Ik lig vaak te piekeren en te twijfelen of ik nou wel weer moet afvallen of niet.
Hoe heb je je tijd in de kliniek ervaren?
Heel lastig. Ik wilde absoluut niet vooruit. Ik wilde niet naar de 2e fase of de 3e. Ik wilde gewoon samen met mijn anorexia blijven. Ik had het idee alsof niemand me begreep en niemand écht naar me luisterde.
Wat zou je willen veranderen aan de behandeling in de eetstoornisklinieken?
Ik zou natuurlijk wel wat meer begrip willen. Altijd zeggen ze:’Ik snap wat je voelt, ik begrijp je.’ Maar dat is helemaal niet zo, want de volgende dag proppen ze gewoon weer een dikke vette boterham naar binnen.
Hoe was de periode toen je net uit de kliniek kwam?
Ik was vastbesloten om meteen weer af te vallen omdat ik absoluut niet naar huis wilde. Maar toch zette ik door. Geen idee waarom, maar ik deed het gewoon.
Denk je dat anorexia een schreeuw om aandacht is?
Ja dat denk ik wel. Nou, niet echt een schreeuw om aandacht. Maar meer de drang om anders te zijn dan anderen. Dunner te zijn of gewoon niet normaal willen zijn.
Ben je blij met jezelf nu?
Nee absoluut niet. Elke avond als ik in de spiegel kijk, ga ik zowat over m’n nek. Van mij mogen er nog wel wat kilootjes af. En het liefst een heleboel!
Zou je liever iemand anders willen zijn?
Ja, het liefst zou ik natuurlijk nog dunner willen zijn. Net zo dun als een meisje uit m’n klas. Dat is echt een stokje, dat wil ik ook wel. En die heeft ook nog eens al de jongens achter haar aan!
Wat zie jij als je in de spiegel kijkt?
Zes nijlpaarden op een rijtje noem ik het altijd. Ik zie gewoon een mollig kind. Met overal te veel vet. Gewoon “dikkig”.
Wat zou jij willen zeggen tegen andere meisjes die vechten met eten en gewicht?
Dit vind ik heel moeilijk, omdat ik vind dat andere meisjes een kans verdienen om beter te worden en gewoon, zonder bij elke hap eten een gevecht te hebben, gelukkig door het leven kunnen gaan. Jullie zijn een mooi leven waard en niet een leven met depressies en angst. Maar ik kan zoiets niet tegen mezelf zeggen.
Hoe zie je jezelf over tien jaar…?
geen idee. Misschien ben ik tegen die tijd wel dik? Omdat eten me dan toch niets meer kan schelen. Of ik zit weer in een kliniek. Ik zie wel wat de tijd me brengt.
Wat is voor jou echte schoonheid?
Echte schoonheid? Voor mij is dat natuurlijk dun zijn. Maar bij anderen vind ik het belangrijker dat ze aardig zijn en warm van binnen. Natuurlijk is een mooi figuur mooi meegenomen. Maar als vriendin heb ik liever een forse knuffelbeer dan een magere kat. Voor mijzelf zou ik dan eerder kiezen voor een magere kat. Maar dat is mijn mening.
Geef een reactie