Oké, één wijntje bij het avondeten. Twee misschien? Een paar biertjes op de vrijdagavond… En in het weekend. De glazen tikken snel aan, vind ik. Waar ik jaren geleden amper dronk, is dit in de afgelopen jaren best veranderd. En zelf vind ik dat gek en zelfs een beetje dubbel. Ik ben opgegroeid met een vader met een alcoholverslaving en daardoor ben ik ook een lange tijd ‘bang’ geweest voor alles wat met alcohol te maken heeft. Ik had me dan ook niet voor kunnen stellen dat ik nu alcohol drink, er zelfs over nadenk een wijncursus te doen, laat staan dat ik er deze blog over zou schrijven. Want ik vind dat ik best veel drink. Niet omdat ik verslaafd ben of niet zonder kan. Maar dan nog… Kan het kwaad?
Ik vind het een lastig iets, merk ik. Ook omdat ik merk dat ik, daar is ‘ie weer, sinds corona meer ben gaan drinken. Alsof ik mezelf iets meer toesta om te ontspannen. Even onderuit. Maar waarom ik daar dan een wijntje bij nodig heb…?
Het grijze gebied
Deze gedachten en vragen komen – schijnbaar – bij veel mensen voor. In het Engels kennen ze inmiddels het woord ‘grey area’, oftewel het grijze gebied, als het gaat om drinken. Hiermee wordt bedoeld dat er stelselmatig wordt gedronken, maar te weinig om er ‘verslaafd’ of afhankelijk van te zijn.
Wanneer we het hebben over dat grijze gebied, worden vaak de mensen bedoeld die buiten de extremen vallen. De extremen van daadwerkelijke alcoholisten die alcohol zien als middel, waarbij alcoholgebruik een manier van coping is geworden. En daar tegenover de extreme gelegenheidsdrinkers, die bijna nooit drinken maar compleet uit de band springen op een feestje. Maar zelf denk ik dat buiten die extremen zat verstoorde relaties met alcohol te bespeuren zijn, zonder dat het direct enorm problematisch is. En dan kom je in dat grijze gebied terecht.
Mijn vader had wel degelijk een alcoholprobleem. Hij dronk bijna elke dag, kwam dronken thuis, loog en manipuleerde ontzettend veel en werd – door de alcohol – agressief. En zelfs toen werd het door hulpverleners vaak niet als probleem erkend. Juist omdat ik deze kant ken, vind ik het soms wel eens vreemd dat ik nu alcohol drink, ‘gewoon’ voor mijn plezier.
De intentie
Los van de ‘regels’ rondom alcoholgebruik (hoeveel glazen per week ‘acceptabel’ zijn), is het soms lastig in te schatten wanneer alcoholgebruik problematisch is. Althans, dat vind ik zelf. Alcohol is best breed genormaliseerd; je kan het overal kopen en in elk reclameblok op de televisie komt er wel een whiskey- of ciderreclame voorbij. Het is heel normaal dat we drinken, waardoor het ook niet altijd als probleem wordt gezien.
Ik voel me best kwetsbaar door dit te schrijven. Want het voelt alsof ik iets ‘fout’ doe. Nee, ik drink zeker niet elke dag, maar ik vind wel dat ik redelijk wat drink. Zit het me in de weg? Nee, dat niet. Ik kan uitkijken naar een glaasje wijn in de avond. Ik vind het heerlijk om met vrienden een nieuwe cider open te trekken (of zelf te maken). Ik geniet van de complexiteit aan smaken, van het proeven, iets nieuws proberen. En als er geen alcohol is, heb ik het nog steeds net zo leuk. En dan kom ik direct tot de kern; wat is de intentie? En bovendien: wanneer is het schadelijk? Tot waar het niet meer leuk en luchtig is? Wanneer het je in de weg zit, op welke manier dan ook? Wanneer je wel iets weg probeert te maken en daarmee jezelf verdrinkt?
Zelf vind ik niet dat ik afhankelijk ben van alcohol. Ik vind het trouwens juist helemaal niet fijn als ik merk dat ik iets heb gedronken. Ik drink niet om te verdoven of voor de afleiding. Ik houd ervan om nieuwe natuurwijnen te ontdekken, om me te verdiepen in de soorten speciaalbiertjes en op het moment voel ik me helemaal thuis in de oranje wijnen. En ja, die wil ik dan ook wel graag drinken.
Ja, en nu? Het voelt gek om een blog te schrijven zonder duidelijke conclusie. Want: ik weet het ook niet zo goed. Ik probeer een balans te vinden tussen het stukje mentale en lichamelijke zelfzorg, en voor mijn gevoel gaat dat steeds beter. Zelf denk ik dat er niet per se een label op geplakt hoeft te worden. Wanneer je zelf nadenkt over jouw relatie met drank, kan het iets zijn dat het waard is om te onderzoeken. Zonder dat je daarvoor alcohoverslaafd hoeft te zijn, zonder dat je daar een ‘grijs gebied’-drinker voor hoeft te zijn. Wat dat betreft heeft het wel veel weg van een eetstoornis of een verstoorde relatie met eten: als jij er last van hebt, mag er aandacht voor zijn.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie