“Ga je volgend jaar wel weer een opleiding doen?”, vroeg de opticien me. Ik had net een nieuwe bril uitgekozen en we waren de laatste dingetjes aan het klaar maken. Ze vroeg me wat voor opleiding ik deed en toen legde ik uit dat ik voor het tweede jaar een tussenjaar had. Nou ja, ik ben vorig jaar begonnen, maar stopte na zes weken weer. Op de vraag of ik volgend jaar wel weer een opleiding ga doen, antwoordde ik dat ik het nog niet weet.
En dat is ook zo; ik weet nog niet of ik volgend jaar weer een opleiding ga doen. Ik wil het wel, maar ik ben er niet meer heel erg mee bezig. Vorig jaar wel. Vorig jaar had ik continu in mijn hoofd of ik naar een open dag wilde of ergens een meeloopdag wilde doen. Maar ja, welke opleiding? Dezelfde, of toch een andere? Ik ging meelopen bij een opleiding die me wel leuk leek, maar ik wist het eigenlijk allemaal niet meer. Ik heb tot juni nagedacht of ik me ergens wilde gaan inschrijven, maar ik heb dat niet gedaan. De afgelopen maanden heb ik een hele andere mindset gekregen. Ik wil me namelijk niet met iets bezig gaan houden waar ik nog niet aan toe ben. Mijn dromen zijn niet langer mijn doelen, maar dingen die ik hoop te kunnen bereiken.
Ik heb hard mijn best gedaan – of althans geprobeerd – om bepaalde doelen te kunnen bereiken. Op de middelbare school probeerde ik erbij te horen, met hardlopen probeerde ik een bepaalde tijd te halen… Maar deze doelen haalde ik niet. Soms deed ik zo mijn best voor een doel dat het me eigenlijk meer kostte dan dat ik er voor terugkreeg. Dan deed het mij juist pijn en verdriet of kreeg ik het gevoel dat ik waardeloos was. Dat het onbelangrijk was wat ik deed. Met hardlopen verloor ik het plezier erin, want ik kon de tijd die ik wilde maar niet halen.
En toen kwam ik een hele mooie quote tegen: Laat niet los, maar houd anders vast. Het zette me aan het denken en ik kwam erachter dat ik soms zó bezig was met het feit dat ik dacht dat ik mijn doelen niet kon halen, dat ik er neerslachtig van werd. Het doel leek dan zo groot en zo onbereikbaar. Dat was het moment dat ik besloot om een doel niet langer een doel te noemen, maar een droom. En dromen kunnen uitkomen, heus waar.
Soms kan het werken om minder verwachtingen te hebben, zeker van jezelf. Je hoeft niet het maximale van jezelf te vragen. Je vasthouden aan dingen, personen, gebeurtenissen of het verleden kan soms zoveel pijn doen. Ik vond het heel eng toen ik begon met anders vasthouden en beetje bij beetje dingen los te laten. Want ik was de persoon die het bij me hield, wie ben ik anders? Als die dingen wegvallen, lijkt het net alsof je een beetje van jezelf kwijt raakt.
Maar weet je, je krijgt er uiteindelijk mooiere dingen voor terug. Door een beetje los te laten, kun je wellicht zien dat je meer bent dan dat je denkt. Je kunt misschien gaan inzien dat het oké is om dingen rustiger aan te gaan doen. Ik ben er achter gekomen dat als je dingen goed wil doen, je de tijd moet nemen om het te doen. Geef jezelf tijd. Tijd om dingen los te laten, tijd om er langzaamaan achter te komen wie je eigenlijk echt bent. Wie je bent zonder eetstoornis, depressie, angst of andere problemen.
Doordat ik nu niet zo bezig ben met wat ik volgend jaar eventueel zou willen doen, heb ik daar nu ook geen stress om. Doordat ik mijn verleden beetje bij beetje aan het loslaten ben, kan ik nu aan de slag om angsten aan te pakken. Ik wil weer dingen gaan doen, zoals mee gaan naar visites en uiteindelijk ook weer kunnen sporten en een opleiding doen. Maar ik hang er geen datum aan. Ik zeg niet wanneer ik het bereikt wil hebben. Ik zou die dingen graag willen doen, maar ik wil niet dat het doel belangrijker wordt dan de weg er naar toe. Ik ga het in kleine stapjes doen, zonder verwachtingen. Want soms hoef je niet los te laten, maar moet je anders vasthouden.
♥
Geef een reactie