Ik ben zo’n 90’s baby die is opgegroeid met de ‘Hoe overleef ik…’-boeken van Francine Oomen. Nog niet zo lang geleden dook Francine op TikTok op. Ze vertelde een nieuw boek te gaan schrijven over hoe we, na de puberteit, het volwassen zijn kunnen overleven. Daarnaast is ze een podcast gestart waarin ze in gesprek gaat over alledaagse onderwerpen. En dan met name waar wij als twintigers en dertigers tegenaan lopen. Onlangs luisterde ik de aflevering over studieschuld, durven dromen en je innerlijke kompas. En laat ik nou nog niet zo lang geleden een nieuwe weg ingeslagen zijn waarbij ik durf te dromen én mijn innerlijke kompas volg.
De mensen die mij kennen weten dat ik twee studies verpleegkunde heb afgerond. Op mijn vijftiende maakte ik de keuze dat ik dit voor de rest van mijn leven wilde doen. Ik was jong, naïef en had er twee jaar Zorg & Welzijn op de middelbare school op zitten. Het leek me een logische vervolgstap, ook al was ik op die leeftijd met hele andere dingen bezig – zoals de puberteit overleven – en kon ik zulke belangrijke keuzes niet overzien. Op school draait het om kennis en vaardigheden, niet om wie je bent en wat je wil. En begrijp me niet verkeerd, ik heb geen spijt van mijn studiekeuze, maar ik had wel graag meer ruimte en tijd willen hebben om een weloverwogen keuze te maken.
Naast de jonge leeftijd waarop ik deze beslissing nam, speelde ook een invloed van buitenaf mee. In de eerste klas van de middelbare school kreeg ik te horen dat ik een aantal niveaus hogerop kon klimmen, maar mensen in mijn omgeving overtuigden me ervan dat ik beter was met mijn handen. Iets wat achteraf gezien niet klopt. Geef mij een stapel studieboeken en ik ben de hele middag zoet. Daar kan ik me prima mee vermaken. Geef me dan ook vooral geen schaar om iemands haar mee te knippen. Dat gaat hoe dan ook mis. Verwachtingen speelden dus ook een belangrijke rol in mijn studiekeuze, want ik geloofde wat er tegen me werd gezegd en koos daarom voor een praktische opleiding.
Francine vertelt in haar podcast dat je je passies deels kan afleiden van wat je als kind graag deed. Ik had als tiener een oude computer tot mijn beschikking. Zo’n grote kast als beeldscherm met de computer zelf op de grond, die zo nu en dan leek op te stijgen met het suizend geluid wat die kon maken. Die had geen internetverbinding, want dat vond mijn moeder wat te riskant, maar wel een verouderde versie van Word. Daarin had ik een fantasieverhaal van ruim 20 pagina’s geschreven, totdat de computer crashte en er nog maar 2 pagina’s van over waren. Ik heb er de hele avond om gehuild. Als kind leefde ik in mijn eigen creatieve wereld. Ik hield van tekenen, knutselen, zingen, dansen en schrijven. Was ik overal even goed in? Absoluut niet. Je moet niet met een glas in mijn buurt komen als ik meeschreeuw met de liedjes van Taylor Swift, want dat gaat gegarandeerd breken. En vraag me niet om uit de losse pols een hond te tekenen, want dan eindig je met iets wat op een alien lijkt. Maar schrijven, dat is iets wat altijd is blijven hangen.
Naast mijn werk als verpleegkundige begon ik zo’n vijf jaar geleden met vrijwilligerswerk bij Proud2Bme en ik had al snel de smaak te pakken. En dat terwijl er een lange tijd een groot bord met in hoofdletters GEEN TOEGANG op de voordeur van Proud had gehangen. Tijdens mijn eetstoornis was dit verboden terrein, totdat ik besloot om herstel een kans te geven en de deur op een kiertje kwam te staan. De warmte die ik later als vrijwilliger bij Proud vond maakte dat ik ook mijn creativiteit terugvond. Ik ging weer schrijven. Voor mezelf, en af en toe voor anderen als ik de moed had om mijn teksten online te delen. Vanaf dat moment wist ik het zeker: er zou een dag komen dat ik bij de redactie zou werken of iets soortgelijks voor mezelf zou beginnen. En na twee keer misgrijpen, blijven proberen, op het proces vertrouwen en durven dromen over wat er aan de andere kant van de deur op me stond te wachten, is het me gelukt. Ik mocht me aansluiten bij de redactie van Proud2Bme. Knijp me even! En dat ik dit nu ben aangegaan betekent niet dat ik al het andere ben verloren of uitsluit. Ik voel me nog altijd verpleegkundige, in hart en nieren, in iedere cel van mijn lichaam. Grote kans dus dat ik op een dag weer in het ziekenhuis rondloop.
Je kunt meerdere passies hebben en je mag af en toe een andere weg in slaan, of dat nou een pad vol steentjes of een doodlopend straatje is. Het zal nooit tijdverspilling zijn, want je leert en je groeit. Eigenlijk kan je dus nooit een verkeerde keuze maken.
Soms moet je ontelbare keren vallen, afgewezen worden (hoe pijnlijk ook) en iets anders proberen, voordat je jouw pad vindt of de bevestiging krijgt dat dat waar je al die tijd naartoe hebt gewerkt je plek is. Dat geldt ook voor eetstoornisherstel. Je kan niet in één keer van 0 naar 100 en dat hoeft ook niet. Het enige wat je moet doen is vertrouwen hebben in het proces, in jezelf en in de mensen om je heen. En ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar dat het moeilijk is betekent niet dat het onmogelijk is. De eerste en belangrijkste survivaltip die Francine in haar podcast geeft is ‘volg je hart’. In dit geval gaat het specifiek over een studiekeuze, maar het heeft ook betrekking op herstel. Je hart weet wat het moet doen, je moet er alleen naar durven luisteren. Erop durven vertrouwen.
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie