Dwang in de zorg

Misschien heb je de termen weleens gehoord: IBS, RM, separatie, Zweedse banden. Ze hebben allemaal te maken met dwang. Bij mijn eerste opname maakte ik kennis met de term IBS. Een inbewaringstelling. ‘Fijn’, dacht ik, maar wat is dat eigenlijk? Het is een gedwongen opname, als je een gevaar bent voor jezelf of anderen en een diagnose hebt. Want het werkte bij mij niet zo en ik was niet in staat om zelf een ‘vrijwillige’ opname aan te gaan. Bij een IBS hoort een advocaat. Die komt er automatisch bij. En een rechter, want binnen 5 werkdagen moet gekeken worden of ‘het recht’ goed is toegepast.

*Let op: deze blog kan als heftig worden ervaren.
Kan je hier niet goed tegen, lees dan andere blogs op Proud2Bme*

Een IBS kan, na de rechtszitting, worden bekrachtigd voor drie weken of hij vervalt. Dan ben je toch vrijwillig of je gaat met ontslag. In mijn geval werd hij bekrachtigd. Het recht was goed toegepast en ik was nog steeds een gevaar voor mezelf of anderen. Toen die drie weken voorbij waren werd samen met mij en de psychiater gekeken of er een RM moest komen. Een rechterlijke machtiging is niet acuut, wat een IBS wel is.

Een IBS kan binnen een hele korte tijd worden aangevraagd, zodat er meteen acute zorg geleverd kan worden. Een RM aanvragen kost tijd maar duurt daarentegen een langere periode dan een IBS. Minimaal drie maanden en maximaal een jaar. Hier zijn andere regels aan verbonden en wordt er meer naar je persoonlijke situatie gekeken. Opnieuw komen de rechter en advocaat hier weer bij kijken. Ik wilde dit absoluut niet dus ging akkoord met een ‘vrijwillige’ opname onder een aantal voorwaarden. Dat is ook mogelijk. Dan ben je vrijwillig, maar eigenlijk toch niet. En kan er altijd weer snel een IBS komen.

“Ik vond het vreselijk schaamtevol dat er een IBS afgegeven moest worden voor mij. Toch was dat op dat moment wel het enige veilige wat er gedaan had kunnen worden. Ik voelde me zo vreselijk en was onder invloed van pillen, waardoor ik minder goed kon nadenken en geen verantwoordelijkheid meer kon dragen. Had was op dat moment goed dat die verantwoordelijkheid even volledig uit handen werd genomen, al schaam ik me er acheraf nog steeds voor.” -Anoniem

Tijdens die opname, bij een IBS, maakte ik kennis met de separeer. Een separeer is een afzondering. Een prikkelarme ruimte met een bed/matras of helemaal niets, dat kan ook nog. Je hebt po’s, die de vorm hebben van een hoedje. En dan heb je nog een scheurjurk en een scheurdeken. Of scheurbroekje en scheurhemd. Het aparte aan deze benaming is dat je ze juist níét kan scheuren. Ze zijn heel moeilijk kapot te maken. Viervoudige naden, dikke stof. Ik doe er nu wel een beetje gekscherend over, maar separeren is niet fijn, verschrikkelijk zelfs en zorgt vaak voor een (extra) trauma. Vastpakken, meesleuren, uit worden gekleed, scheurjurk over je hoofd en dan in je eentje worden achtergelaten is mensonterend.

‘Mijn ervaring met de separeer is weer wat anders. Er waren momenten dat het tijdens mijn opname op de gesloten afdeling zo slecht me mij ging, dat ik mezelf niet kon vertrouwen. Ik wist dat het plotseling zo slecht met me kon gaan dat ik geen andere uitweg had dan mezelf iets aandoen. Omdat ik niet wilde dat dit gebeurde, koos ik er voor die tijd dan al voor om vrijwillig een nachtje in de separeer te slapen. Dat gaf me rust en veiligheid. Natuurlijk vond ik dit de eerste nacht ook wel eng, want je zit toch een soort van opgesloten. Naarmate ik meer vertrouwen kreeg in de medewerkers van de afdeling, vond ik het ook minder eng.” -Anoniem

En dan de laatste. Zweedse banden. Na een overdosis belandde ik in het ziekenhuis en leerde ik deze term kennen. Ik werkte niet mee, was een dwarse puber en op een gegeven moment waren ze alles zó zat, dat ze me letterlijk aan het bed vast gesnoerd hebben. Armen, benen en buik aan het bed vast, zodat je geen kant op kan. Niet omhoog, niet omlaag, naar links of naar rechts. Vijf centimeter speling. Zweedse banden snoeren niet je mond maar je lichaam. Ze snoeren je eigen wil.

Bij een dwangopname mogen ze alles over je beslissen. Wanneer jij naar buiten gaat, wanneer je eet en drinkt. Ze mogen je zelfs spuiten met (kalmerende/anti-psychotische) medicatie. Blauwe plekken op mijn billen als ze verkeerd gespoten hadden. Niet meer pijnloos kunnen zitten.

Bij dwangbehandeling en een eetstoornis hoort ook de term sondevoeding, maar daar heb ik geen ervaring mee. Ze nemen je identiteit af, je wil om het zelf te doen en te beslissen, de regie over je lijf. ‘Is dwang in de zorg wel goed?’ vraag je je misschien af. En dat is een hele goede vraag.

N.b. Tenslotte is het belangrijk om te vermelden dat bovenstaande dwangmiddelen zeer weinig worden ingezet. Het gebruik van separeercellen wordt daarnaast langzaam teruggedrongen in Nederland. Bij een ‘standaard’ eetstoornis behandeling zal zelden sprake zijn van bovenstaande praktijken.

bron foto’s

Wat denk jij?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

17 reacties op “Dwang in de zorg”

  1. Pfoe, nare blog om te lezen zeg!

  2. Ik heb helaas al deze dingen moeten meemaken, en ik vind het mensonterend inderdaad. Het is in sommige gevallen wel nodig, maar in veel gevallen ook niet. Waarom is het bij kinderen zo anders dan bij volwassenen? Er wordt veel te snel gebruik gemaakt van het recht. Ook worden IBS en RM’s door een onafhankelijk arts afgeraden of juist bekrachtigd, maar hoe onafhankelijk zijn deze artsen? Mijn ” onafhankelijk arts’ was ontzettende goede vriendinnen met mijn psychiater, die de IBS had aangevraagd, en dronk openlijk koffie in het gebouw van mijn instelling met de onafhankelijk arts. Ik vind deze middelen mensonterend, en in de meeste gevallen niet nodig. Ik heb er nu nog trauma’s aan overgehouden, alleen omdat mijn psychiater de verantwoordelijkheid niet meer over mij wilde hebben.

  3. Op dit moment heb ik persoonlijk een ibs. Ook nacht in sepereer gelegen en vanacht in het ziekenhuis zijn mijn polsen aan het bed hek vast gemaakt

  4. Al vaak een ibs gehad en idioot vaak gesepareerd geweest. Op dit moment heb ik een rm, die is omgezet in een voorwaardelijke machtiging. Ik mag thuis zijn maar als het misgaat kunnen ze me meteen gedwongen opnemen.

  5. Ik vind dit ontzettend heftig. Mijn vriendin heeft meerdere malen ibs gehad en heeft 7 maanden in de separeer doorgebracht. Ze heeft daar nu een trauma aan opgelopen en krijgt emdr om de tijd in de separeer te verwerken. Ik vind dit te idioot voor woorden. In plaats van dat ze haar geholpen hebben, heeft zze er alleen maar iets bijgekregen!

  6. Ik heb wekenlang 24/7 vastgebonden gezeten, benen op 2 plaatsen, armen op twee plaatsen, en middel… En ik vond het niet eens nodig

  7. Ik snap hoe het wordt ervaren vanuit degene bij wie het gebeurt, en het klinkt enorm heftig. Aan de andere kant: voor de verzorgers is dit ook onmacht , en als een situatie onhandelbaar wordt kan ik me de maatregelen wel voorstellen ergens..
    Niet omdat het fijn en leuk is, maar omdat er ook veel andere patiënten zijn, en op een gegeven moment houdt het dan op. Je zit natuurlijk niet voor niets in zo’n opname; en die maatregelen worden niet getroffen omdat je zo goed meewerkt en het leuk en fijn loopt allemaal..

  8. Ik werk zelf in de zorg en heb helaas al vele malen mensen moeten separeren.. Bedenk je een ding, het is geen pretje om mensen tegen hun wil in op te sluiten, uit te kleden oid. Maar het is ook geen pretje om iemand op eigen kamer te laten en touwen / stroppen / riemen van iemands nek af te moeten halen die blauw aan loopt.. Ook dit heb ik al verscheidene keren moeten doen.. Of collega’s die letterlijk mishandeld worden, zwangere vrouwen die gewurgd worden.. Tuurlijk zijn dit extreme gevallen, maar allemaal waargebeurd.. Ik zeg niet dat aepareren goed is.. Maar soms is er geen andere uit weg.. vwb zweedse banden.. Ik heb vrouwen gezien die zelfs in de separeer happen uit hun lichaam namen.. Moet je dit laten gebeuren? Dan zijn zulke extreem heftige ingrepen helaas nodig.. Elke situatie is anders en ik geloof dat er vaak genoeg onnodig dwang gebruikt wordt, maar dit is echt niet altijd het geval!

  9. Eens met anoniem, deze maatregelen worden niet voor niets toegepast en
    helaas worden hierbij ook fouten gemaakt. Het is voor hulpverleners vaak ook een lastig dilemma. Helaas heb ik hier als patiënt ook mee te maken gehad. Traumatisch op het moment dat het gebeurd, maar achteraf gezien heeft het mij uiteindelijk wel geholpen. Hopelijk hoeft het nooit meer zover te komen en gun ik het ook niemand toe!

  10. Helaas herken ik hierin dingen tijdens eetstoornis behandelingen. Dit geeft ook nu heel wat angst ondanks dat mijn hulpverleners nu het beste met me voor hebben, de nachtmerries houden niet op.

  11. Heb al twee jaar een RM en heb een half jaar in een separeer gezeten.

  12. gelukkig heb ik hier nog nooit kennis mee gemaakt en dit hoop ik dan ook zo te houden

  13. Heftig om te lezen, zeker ook gezien mijn persoonlijke situatie op dit moment.
    Ik ben ik momenteel vrijwillig opgenomen. Afgelopen maandag heb ik te horen gekregen dat mijn behandelaren een RM voor mij hebben aangevraagd. Toen ik dit hoorde moest ik 2 minuten huilen, het was misschien wel het moeilijkste moment van mijn leven, tegelijkertijd voelde ik me sterker dan ooit. Ik wacht de zitting nu af en wat er ook uit komt ; ik maak er het beste van en vertrouw er op dat mijn behandelaren dit doen uit zorg voor mij, omdat het nodig is. En ik weet zeker dat , wanneer ik me door deze periode heen heb geknokt, ik terug kan kijken en zelf ook kan zeggen; het was inderdaad nodig geweest en ik ben zoveel sterker geworden dan ik ooit had durven dromen!

  14. daarom durf ik geen hulp te zoeken en niet eerlijk te zijn over hoe het gaat… vertrouw de hulpverlening niet 🙁

  15. Wat naar voor je!! Ik ben momenteel ook opgenomen met een RM, welke zeker verlengd gaat worden! Ben oa erg suïcidaal en ook vrij onrustig, geagiteerd en erg rusteloos. Ook ben ik regelmatig erg in de war en reageer ik op te veel prikkels! Dit, omdat ik nu erg randpsychotisch ben en volgens de arts een flinke psychose aan het ontwikkelen is! De arts vertelde me , dat ik er vanuit moest gaan dat ik langere tijd gedwongen opgenomen zal blijven! En als ik niet mee werk, ik ook ( meer ) medicatie onder dwang krijg ingespoten! Ik heb me er bij neergelegd en eraan overgegeven, ik heb geen andere keus! Ik wordt hier erg in de gaten gehouden en zit twee korte dagdelen in de isoleer ( wat ik overigens fijn vindt , zo heb ik de minste prikkels en kom ik tot rust! )

  16. Wat naar voor je!! Ik ben momenteel ook opgenomen met een RM, welke zeker verlengd gaat worden! Ben oa erg suïcidaal en ook vrij onrustig, geagiteerd en erg rusteloos. Ook ben ik regelmatig erg in de war en reageer ik op te veel prikkels! Dit, omdat ik nu erg randpsychotisch ben en volgens de arts een flinke psychose aan het ontwikkelen is! De arts vertelde me , dat ik er vanuit moest gaan dat ik langere tijd gedwongen opgenomen zal blijven! En als ik niet mee werk, ik ook ( meer ) medicatie onder dwang krijg ingespoten! Ik heb me er bij neergelegd en eraan overgegeven, ik heb geen andere keus! Ik wordt hier erg in de gaten gehouden en zit twee korte dagdelen in de isoleer ( wat ik overigens fijn vindt , zo heb ik de minste prikkels en kom ik tot rust! ) dit heeft een vriendin voor me geschreven, ik krijg dat zelf even niet voor elkaar!)

  17. Ik heb een zorgmachtiging gehad wat dus inhoudt dat de rechter besloten heeft dat ik niet voor mezelf kan zorgen en dat ik behandeling niet kan weigeren. Ik heb een keer tegengewerkt in het ziekenhuis en toen werd ik vastgebonden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *