Dwangbehandeling bij eetstoornissen

Waarschuwing: de volgende blog is heftig en kan triggerend zijn. Gisteren was er tijdens het jaarlijkse eetstoornis (NAE) congres een debat over het wel of niet toepassen van dwang in de behandeling van eetstoornissen. Dr. Chaim Huyser, behandeldirecteur en kinder- en jeugdpsychiater van De Bascule en drs. Isis Elzakkers, psychiater Altrecht Eetstoornissen Rintveld, hielden beiden hun pleidooi. Chaim was tegen dwangbehandeling en Isis was voor dwangbehandeling. Vooraf vertelden twee ervaringsdeskundigen hun verhaal (tekst in grijs).

‘Een opname in de kliniek had me niet geholpen. Het lukte me niet om te eten wat ik moest eten. Mijn angst voor het aankomen was te groot. Mijn gewicht daalde naar een gevaarlijk laag gewicht en tegen mijn wil in werd ik met een rechterlijke machtiging opgenomen. Opnieuw weigerde ik te eten en trok ik keer op keer mijn sonde eruit. Verplegers raakten geïrriteerd door mij en vonden dat ik niet zo lastig moest doen. Ik zou willen dat ik dat kon, maar alles in mij schreeuwde nee tegen het eten. Ik mocht niets eten, ik verdiende geen eten. En toen werd ik vastgebonden en in mijn eentje in een kamertje van 2 bij 3 meter op een bed gelegd….’

bron foto

De argumenten die door Isis werden genoemd VOOR dwangbehandeling kwamen neer op:

  • Uit onderzoek blijkt dat dwang op korte termijn een positief effect heeft, evenveel effect als behandeling zonder dwang
  • Wanneer je bij iedere andere ziekte bijna dood gaat, wordt er ook ingegrepen. Als je accuut in het ziekenhuis belandt met een levensbedreigende ziekte, zal – ookal roep jij, nee niet doen! – alles worden gedaan om jou in leven te houden.
  • Regelmatig zijn cliënten achteraf blij dat er is ingegrepen. ‘Zonder dwang had ik hier niet meer gezeten’

‘Mijn polsen waren vastgebonden aan het bed en om mijn middel zat een zweedse band. Het zat heel strak. Opnieuw werd een sonde ingebracht. Ik voelde me vreselijk en als ik in die tijd nog kon huilen had ik niet meer kunnen stoppen. Ik voelde me waardeloos en alleen. Ik lag daar alleen in dat kamertje, zonder iemand, met een sonde in mijn neus. Ik wilde het niet, ik wilde niets eten, ik mocht geen eten. Mijn lichaam was er zo slecht aan toe dat ik nauwelijks nog de kracht had om op mijn zij te gaan liggen, om mijn armen op te tillen. Een oerkracht in mijn zorgde er echter voor dat ik met mijn tanden de sonde er toch wist uit te trekken. Mijn polsen wurmden zich uit de banden en los was ik…’

De argumenten die door Chaim werden genoemd TEGEN dwangbehandeling kwamen neer op:

  • Hij vergeleek dwangvoeden met het onmenselijk dwangvoeden van ganzen voor het verkrijgen van een grote lever voor restaurants
  • Dwangbehandeling zorgt voor een trauma: dwang -> geweld -> trauma

De andere ervaringsdeskundige vertelt:

  • Wanneer je overgaat tot dwang leg je de verantwoordelijkheid voor herstel volledig bij de arts, dat is juist niet goed
  • Patiënten zijn angstig, hier moet niet op worden gereageerd met dwang.
  • Door dwang haal je al het menselijke contact tussen behandelaar en cliënt weg.
  • Op korte termijn heeft het wellicht een positief effect, maar op lange termijn weten we dat helemaal niet.

Hierna ontstond het debat door reacties vanuit de grote zaal. Er werd gereageerd door professionals uit het vak en door cliënten en ervaringsdeskundigen.

Een jonge vrouw gaf eerlijk toe vroeger wel te hebben verlangd naar een dwangbehandeling. Dat was toch iets bijzonders en je kreeg dan extra veel aandacht en je had zelf geen enkele verantwoordelijkheid meer. Ze had het idee dat dit verlangen zeker bij meer cliënten leefde.

Ook komt duidelijk naar voren dat dwang af en toe wellicht nodig is, maar dat het gaat om de manier waarop. Er moet niet onmenselijk en respectloos worden omgegaan met de cliënt omdat deze wordt gezien als lastig.

‘Juist die ene verpleegkundige die wel echte interesse toonde, die wel sympathiek was, juist voor die ene persoon wilde je nog wel een keer je best doen. Maar als het lag aan al die andere verplegers die minachtend en kil met mij omgingen, dan had ik allang opgegeven’

‘Met zes man sprongen ze bovenop me. Ik hoorde een verpleger tegen een andere zeggen dat hij me een lastig kind vond. Mijn zelfwaardering was al extreem slecht, maar dit soort opmerkingen en deze omgang met mij bracht het tot het nulpunt. Ik was niets waard, waardeloos. Ik kreeg een spuit en opnieuw werd de sonde ingebracht. De banden werden strakker om mijn polsen gebonden, iedere keer weer, de pijn was vreselijk.’

Verschillende standpunten worden hierna naar voren gebracht. Een jonge vrouw geeft aan juist positieve ervaringen te hebben gehad met haar RM bij de PAAZ omdat daar veel meer individuele aandacht was en achter de eetstoornis werd gekeken. Een andere jonge vrouw zegt dat dwangopname het levensgevaar weghaalt, maar niet de lijdensdruk en dat je erna dus net zo ver van huis bent. Een man zegt dat hij als vader wanneer zijn kinderen weigeren iets te doen soms ook even dwingend moet ingrijpen en dat dit dus soms ook in andere situaties nodig is.

Een vrouwelijke kinderarts vertelt dat dwang voor beiden partijen (het kind en de hulpverlener) soms traumatisch is, maar dat wanneer een kind blijft weigeren en in levensgevaar is er soms geen andere optie meer is. Er zijn geen mooie manieren van dwang! Tot slot komt naar voren dat bij dwangbehandeling altijd een gespecialiseerd team nodig is om om te gaan met de angsten van de cliënt.

Aan het einde van het debat werd gevraagd wie VOOR en wie TEGEN dwangbehandeling is bij eetstoornissen. Een overgrote meerderheid van de zaal blijkt voor dwangbehandeling te zijn wanneer een levensbedreigende situatie zich voordoet.

‘Dit gebeurde allemaal in 2010 en nu, nu sta ik hier. Ik kan nauwelijks geloven hoe ver ik inmiddels ben gekomen. Het gaat goed met me, ik ben gezond en gelukkig.’

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

56 reacties op “Dwangbehandeling bij eetstoornissen”

  1. Tegen!
    Ik ben ervan overtuigd dat je met genoeg communicatie, begrip en geduld zodanig op mensen kan inspelen dat ze wel gaan eten of toch vrijwillig voor een sonde kiezen. Maar mensen fixeren en dwingen… nee, sorry daar ben ik 100% tegen.
    En als het dan toch echt met dwang moet, aub niet op zo’n manier! Dat is niet meer menselijk.

  2. ik vind het een beetje dubbel, het kan wel goed zijn maar aan de andere kant ook weer niet.

  3. Ik zit nu in een dwang procedure en geloof me.. Dit wil niemand! Dit is zoo ontzettend vreselijk, zoveel angsten en je kunt mij niet wijs maken dat mensen hier beter van worden. Dit sloopt je echt helemaal!

  4. Tsja…ik vind het een lastige afweging!

    Als er sprake is van een levensbedreigende situatie ben ik zeker vóór dwang. Want trauma’s en angsten na afloop, hoe ernstig en vervelend ook, zijn toch altijd beter dan dood zijn.

    Maar als de situatie iets minder levensbedreigend is vind ik het een lastige afweging. Ik denk niet dat je in het algemeen vóór of tegen kunt zeggen…ik denk dat het per patiënt bekeken moet worden wat voor hem of haar het beste werkt…

    Daarom vind ik het ook eigenlijk een beetje raar dat er een poll over in de blog staat. Het is niet zo zwart-wit.

    Wat ik wél zeker weet, is dat verpleegkundigen veel beter zouden moeten weten hoe ze met de patiënt moeten omgaan tijdens zo’n dwangbehandeling. Want ik weet zeker dat de manier van behandelen grote invloed heeft op de eventuele trauma’s die de patiënt eraan overhoudt!

  5. Voor. Je moet je kunnen voorstellen dat het erg moeilijk is om je in te leven in iemand die zich zo toetakelt, soms kun je dan denk ik niet anders…
    Het staat trouwens precies 50/50 nu

  6. Ik ben tegen
    Zolang mensen zelf niet inzien dat er iets moet veranderen dan gaan ze ook nooit meewerken met de behandeling.

  7. Voor, maar dan wel op een andere manier dan hoe het nu gebeurt.

  8. Voor als het levensbedreigend is je red dan iemands leven
    Daarin tegen denk ik dat dit voor korte termijn is
    Omdat die persoon er zelf niet voor gekozen heeft
    En er dus niet voor is en er alles voor zal doen
    Om die kg kwijt te raken

    Als je resultaat wilt boeken
    Moet die persoon er zelf achter staan
    En zelf de stap zetten om te willen genezen

    Je moet het zelf in zien om het gevecht aan te gaan
    Dan is de kans op genezing het grootst

  9. Als ik met een hoe gezond gewicht ik ook heb, een levensgevaar komt door bijvoorbeeld een te laag kalium maar toch niet ander kan of wil dan overgeven en laxeren, dan acht ik mij ontoerekeningsvatbaar en dan laat ik het aan mijn arts over om mij al gefixeerd kalium te geven of zo :p

  10. TEGEN!!!!!!!!!!!!!!!!

  11. @Scared, ik snap jou wel. Maar wat zou je doen als ze je gewicht dwangmatig opkrikken?

  12. Ik ben voor, door de dwangbehandeling wordt een patient uit levensgevaar gehaald. Daarna kan ook aan motivatie gewerkt worden. Wel lijkt het me enorm eng als het zo heftig moet gaan als in deze verhalen, maar ik hoop dat dat niet altijd zo is…

  13. Ik vind het een hele moeilijke keuze, maar ga uiteindelijk toch voor tegen.

    Je kan met dwang idd iemand uit een levensbedreigende situatie halen. Maar of iemand dan levend achter laten met een trauma en een levenslange aversie tegen de hulpverlening nou zoveel beter is betwijfel ik.

    Overigens vind ik dat leeftijd ook een grote rol speelt in dit vraagstuk. Bij een kind van 10 die de situatie en consequenties niet kan overzien vind ik het een heel ander verhaal dan bij iemand van 17 die de gevolgen veel beter in kan schatten…

  14. Moeilijke keuze, maar ik ben voor.

  15. Sommigen zeggen: wel dwang, maar niet op deze manier. Welke manier dan? Is er een andere manier van dwangvoeden mogelijk?

  16. Als iemand echt in direct levensgevaar is ben ik voor, maar als iemand bijvoorbeeld nog wel iets eet en boven de rustgrens zit, moet je het aan de patiënt overlaten. Want de patiënt bepaalt uiteindelijk of hij of zij beter wil worden of niet.

  17. Een eetstoornis is een stoornis in het denken. Zeker bij ernstig ondergewicht wordt dit verstoorde denken vergroot. Mensen met heel ernstig ondergewicht in combinatie met psychiatrische problematiek zijn veelal niet in staat gezonde beslissingen te nemen. Wanneer een patient dit zelf niet meer kan, moet hij/zij tegen zichzelf in bescherming genomen worden. Ik heb veel meiden meegemaakt welke gedwongen op een gesloten afdeling kwamen, gedwongen sondevoeding kregen. En voor wie juist die extra energie en dwang maakten dat ze ook naar de andere kant mochten en konden kijken, waardoor het genezingsproces echt in werking werd gezet.

    Je kunt de vraag vergelijken met de behandeling van psychotische patienten. Wat vind je ervan dat ernstig psychotische mensen gedwongen medicatie krijgen, ondanks dat ze enorme angst hebben vergiftigd te worden?

  18. Té moeilijk om te stemmen.
    Maar als diegene echt in levensgevaar is ben ik voor.

  19. Stel je ligt vast… en.dr breekt brand uit ofzo… lekker dan… zit je vast aan je bed… of een of andere hulpverlener kan zn poten niet thuis houden… kun je ook niks meer beginnen.

  20. Voor.
    Kijk, allereerst – een arts (psychiater, of wie dan ook) is vaak eindverantwoordelijke in zo’n geval – en die moet in principe alles doen om iemand in leven te houden.
    En in zo’n geval kun je niet meer helder denken. Moet er voor jou gedacht worden. Wel vind ik dat het op een menselijke manier moet gebeuren en dat je niet iemand in z’n eentje in een hok moet neerzetten/vastbinden en vervolgens weggaan.
    In zo’n geval is er namelijk geen alternatief meer, behalve de dood.

  21. Tegen, hardstikke tegen!

  22. Ik vind dit een hele moeilijke keuze! Ik kan niet voor of tegen stemmen.
    Bij een levensbedreigende situatie zou ik voor zijn, maar niet altijd.

  23. Heel heftig! Maar als je hier iemand zijn of haar leven op korte termijn mee kunt redden? Wat als het niet lukt om te motiveren en de client te laten eten? En wat als het na een half jaar of jaar wel zou lukken? Dat weet je natuurlijk nooit van te voren maar wanneer je het niet doet verliest iemand mogelijk zijn leven terwijl diegene uitzicht heeft op een beter bestaan. In levensbedreigende situaties dus VOOR.

  24. Tegen! Dit is één van mijn grootste angsten. Je komt er niet meer verder, zoals in het artikel ook al staat; het werkt eerder traumatiserend dan levensreddend.

  25. Voor, maar dan alleen als degene in levensgevaar is en het op een andere manier gebeurd dan in de verhalen.

  26. Het voor en tegen is al heel lang in discussie en ons standpunt dat na bestudering van veel literatuur onderzoek en gesprekken met betrokken is opgesteld is nog steeds van toepassing:

    Het standpunt luidde destijds: “Niet, tenzij”, uitgaande van de stellingname dat er situaties zijn waarin gedwongen behandeling onvermijdbaar lijkt. In het kort werd het tenzij indertijd als volgt geformuleerd:
    • Er moet sprake zijn van een levensbedreigende situatie die vastgesteld moet worden aan de hand van objectieve criteria zoals ECG, bloedbeeld en gewicht en waarbij de dreiging afgewend kan worden door een kortdurende somatische behandeling.
    • De patiënt moet ook na confrontatie met de hiervoor genoemde objectieve criteria en een serieuze motiveringspoging volharden in de weigering van een behandeling
    • De onafhankelijke psychiater die de aanvragen tot IBS of RM doet moet over ervaring op het gebied van de behandeling van eetstoornissen beschikken of aantonen overleg te hebben gepleegd met een ervaren deskundige
    • Behalve de patiënt moeten ook door haar genoemde significante anderen in haar omgeving uitvoerig geraadpleegd zijn.
    • De gedwongen behandeling moet plaats vinden in een kliniek die in staat is de patiënt in de crisissituatie op te vangen.
    • Er moet zekerheid zijn dat zodra de levensbedreigende situatie ten einde is, overgegaan wordt op een deskundige behandeling van de eetproblematiek en dat de geboden therapie compleet is, dat wil zeggen ook datgene omvat wat als nazorg wordt aangeduid

  27. Voor stel je hebt later een dochter/zoon die weigert te eten overgenomen is door de anorexia als moeder ga je dan kapot, en voor het kind die is ontoerekeningsvatbaar dus die kan geen beslissing maken over zijn of haar leven. misschien wordt hij/zij later een gelukkig mens.. het is toch supper erg als een jong iemand overlijd dwang is een trauma maar de dood verdient een kind niet

  28. Degene die dit gezegd heeft gister is een grote topper, echt een kanjer!!!

  29. Voor anderen: “ja, ik ben voor!”
    Voor mezelf: “TEGEN!”

  30. ik ben er tegen. Want als je gedwongen wordt opgenomen, bepaalt de arts wat je eet. Niet jijzelf en kan je dat lekker naar de arts toeschuiven.
    Maar als je echt van je ES af wilt, moet je zelf verantwoordelijkheid nemen. En dat kan enkel zonder dwang, vanuit jouw eigen wil!

  31. tegen, wat heb je aan een levende dode voor de rest van je leven?

  32. Voor. Als je er zoo aantoe bent. Kan je niet meer helder denken. En natuurlijk geeft het een trauma. Want het is een hel. Ik weet het…

    Maar achteraf ben ik blij dat ze hebben ingegrepen. Niet helemaal hoe ze het bij mij hadden gedaan… Want dat was fout.. Dat hebben ze toegegeven.. Maar ik ben er wel voor.

    Wat voor keuze heb je anders voor al die ernstig zieke meiden..
    Ze allemaal maar dood laten gaaan??? Omdat ze niet meer gezond kunneb denken??dAt gaat mij te ver!

  33. Ik vind het ontzettend dubbel. Eigenlijk ben ik (mits dus die levenbedreigende situatie) voor, ookal heb ik vanmiddag ‘tegen’ gestemd. Op een gegeven moment is het niet echt meer een keuze: het is doodgaan of gedwongen worden. Iemand met dusdanig ernstig ondergewicht dat hij/ zij in levensgevaar verkeerd, is (als je het mij vraagt) ontoerekeningsvatbaar. Al snap ik ook de tegen’s helemaal..
    Zelf heb ik ook in een dwang-procedure gezet. Het was op dat moment álles behalve prettig, maar achteraf gezien heeft het wel m’n leven gered.

  34. @Saartje: Met ‘op een andere’ manier bedoel ik vooral met meer ondersteuning. niet door iemand alleen op een kamertje op te sluiten, vastgemaakt aan een bed,maar door bv iemand van begeleiding ernaast te zetten. Iemand die misschien toch iets van steun kan zijn of je kan geruststellen in de mate van het mogelijke.

  35. Op korte termijn, is dit wel een goede methode, in dat opzicht ben ik voor.
    Op lange termijn helpt het niet genoeg, want het lost een gevolg/symptoom op, en niet de ziekte zelf. Dus in dat opzicht ben ik tegen.

    Als iemand op sterven na dood is, vind ik dat er onder dwang voeding moet kunnen toegediend worden zodat iemand uit die levensbedreigende fase is. Daarna moet er natuurlijk wel overgegaan worden op de aanpak van de oorzaak.

  36. tegen , ik weet hoe het is en het is vreselijk ik heb haat tegen behandelaren nu

  37. Ik weet het niet zo goed, ik vind het echt onwijs dubbel. Aan de ene kant is het soms misschien een laatste poging om iemand te redden, maar wil die gene wel gered worden? Als dwang voeding echt nog de enige optie is, is die gene dan niet al zover heen dat het leven daarna weinig kwaliteit meer heeft? Een persoon heeft dan al zoveel gevecht met zichzelf en mensen om zich heen gehad, zoveel terapie is vooraf gegaan wat ook niet heeft geholpen. Kan iemand dan nog echt gelukkig worden?

    Natuurlijk is het logisch dat er alles aan wordt gedaan om iemand in leven te houden, maar de trauma’s die iemand eraan over houdt, is dat op te wegen tegen een worsteling de rest van je leven? Een worsteling die alles om je heen beïnvloed? Die je hele leven zal beïnvloeden? Een worsteling die ervoor zorgt of jij gelukkig bent of niet?

    Er moet goed worden gerealiseerd wat het voor een inpact en invloed kan hebben op een persoon en de kwaliteit van zijn of haar leven. Ik denk dat het per persoon bekeken moet worden.

    Echt heel lastig dit…..

  38. tegen, als je het niet in je koppie hebt om beter te worden, gaat t um ook niet worden..

  39. Tegen!
    Dan ben je uiteindelijk uit de levensbedreigende situatie, (kilootjes erbij), zit je ook nog met een trauma opgescheept.
    En je es is niet opgelost, de kilootjes gaan er toch weer vanaf.
    Probleem erbij, weer een psych erbij.
    Inderdaad als het niet in je koppie zit om beter te worden (de knop om) gaat het ook niet lukken.

  40. Definitief Tegen!!

    Iemand moet zelf kunnen beslissen over zijn of haar dood zo is het nou eenmaal. Ook al heb je een eetstoornis en wil je niks meer eten. Ik vind niet dat je zo met mensen om kunt gaan ze krijgen inderdaad gewoon een ander trauma erbij denk niet dat het hier mee over gaat. En het is gewoon te makkelijk voor mensen die iets slechts in de zin hebben om die deur zo ver open te laten staan. Dit kan compleet uit de hand lopen we leven niet meer in de middeleeuwen hoe moeilijk je het ook hebt je zal zelf in moeten zien dat je het waard bent. Zo word het alleen maar erger.

  41. tegen, mijn dochter lig nu onder dwang met anorexia protocol in het ziekenhuis.. dat ze in het ziekenhuis ligt nu dat is goed dat begrijpt ze zelf ook wel ze heeft een laag ondergewicht maar ze heeft geen anorexia maar een eetstoornis niet anders om schreven.. ze weet dat ze mager is en wil aankomen maar heeft een angst om te snel aan te komen.. ze eet wel maar heel erg mager dus weinig vetten .. ze is bij een eetstoornis centrum in therapie daar heeft ze een dieet lijst daar houd ze zich redelijk aan maar omdat ze ook darmklachten heeft veel obstipatie en misselijkheid kon ze de laatste weken moeilijker eten werd heel snel misselijk, buikfoto wijst ook uit dat darmen te vol zitten poeders voor darmen gekregen toen helpen weinig , dus afgevallen opname ziekenhuis .. en anorexia protocol .. dat is verschrikkelijk .. u moet weten dat ze ook gilles de la tourette heeft en een angststoornis .. We snappen ook niet waarom het anorexia protocol want ze eet wel alles wat op de lijst staat van de dietist in hetziekenhuis omdat ze snel weg uit het ziekenhuis wil.. ik begrijp dat mijn dochter rust moet. en weinig moet inspannen . maar dat ze plat op bed moet dat snap ik niet ze heeft hypermobile gewrichten en een kromming in haar rug dat weet de dokter die liet de fysiotherapeut komen voor lichte oefeningen in ligstand ..de fysio zag al gauw dat de hele dag liggen heel slecht voor mijn dochter is en wilde overleggen met de arts dat ze ook geregeld mocht zitten maar de dokter weigerde de dokter zei nee niet zitten hele dag liggen. ,ze mag niks eenzame opsluiting ik mag af en toe komen verder niemand ze moet op bed blijven rostoel po naast bed ze moet op de bel drukken zodat de zuster komt voor de po . niet douchen maar snel wassen staand ontbloot met een verpleegkundige naast haar ..dat vind ze verschrikkelijk . voor de rest mag niet eens zitten op bed… ze mag geen tv ..geen internet ..geen radio ..niks.. alleen mag ze kleuren lezen of wat knutselen op bed met het bed dus dan een beetje omhoog. en 1 x per dag komt iemand van de spel kamer een kwartier een gezelschapspelletje met haar doen op bed . Verder word ze helemaal alleen gelaten.. ja de eetmomenten dan is er een verpleegkundige maar die zegt weinig. Ze is er nu bijna een week en is nu al in een depressie, ik heb zo vaak met de dokter gepraat om haar het protocol te laten wijzigen voor mijn dochter maar de dokter blijft bij het protocol als ik vraag waarom dan zegt ze zo werken wij in het ziekenhuis .. ze kan geen goede argumenten aanbrengen waarom dit protocol voor mijn dochter.Mijn dochter heeft vaak genoeg aangegeven het niet vol te houden onder die strikte regels en gehuild maar de dokter wijkt niet af van het protocol.

  42. voor, maar vind niet dat zo respectloos met je moeten omgaan en lullige opmerkingen maken. dat verdiend niemand

  43. Ik ben voor als het echt zo erg is dat moet er door buitenaf in gegrepen worden.
    Als het nog jonge kind er aan dreigt dood te gaan dan moeten er andere zijn die in grijpen.!!
    ik vind wel dat er goede begeleiding moet zijn om dit soort kinderen te vertellen waarom de dingen gaan zo als ze gaan en waarom het goed is voor ze dat ze op genomen worden.

    Laat de kinderen ook zelf vertellen wat er in hun hoofd en lichaam om gaat dan je daar ook weer op in gaan als arts

  44. Ik ben voor omdat het kind er anders aan onder door dreigt te gaan.
    Ik heb nu zelf een nichtje die een eetstoornis heeft en aan moet gaan komen ze zit in de gevaren zone en de artsen proberen haar er nu door heen te trekken.
    We hopen dat dit mag gaan lukken.
    Soms moet een ander in grijpen als het echt dreigt mis te gaan vind ik.

    Maar het moet wel op een mens waardige manier gebeuren en het kind mag ook zeggen wat het ervaart in haar hoofd en in haar lijf zodat men er naar luistert.

  45. TEGEN! Toen het bij mij gebeurde voelde ik me vreselijk, machteloos en vooral klote! En na het dwangmatige gedoe voel je je alleen maar nog slechter waardoor je dieper in je eetstoornis kunt gaan duiken, en hulp enger vindt te accepteren!

  46. voor ! ik heb veel vriendinnen die echt heel diep zitten/zaten , en die dwang nodig hadden. ik ben heel blij dat ze het gekregen hebben ! ik denk dat het idd heel troumatiserend kan zijn, maar om iemand nou dood te laten gaan ?

  47. hoewel ik na mijn eerste ervaring fel tegen was
    ben ik na mijn 2e ervaring voor in sommige situaties
    de 2e x was er goede begeleiding dat was zo anders
    en ik kon me niets anders doen dan overgeven ik hoefde
    het gevecht in mijn hoofd niet meer aan

    dus per geval bekijken plus heel belangrijk goede begeleiding
    en per moment kijken wanneer patient het weer zelf aan kan
    welke afspraken zijn er te maken

  48. Ik ben tegen en gelukkig mag de zweedse band nu ook niet meer worden gebruikt.
    Ik heb er ervaring mee vanuit mijn werk en ik ben van mening dat je mensen ook op een andere manier uit bepaalde situaties kunt halen.
    Nu de zweedse band niet meer gebruikt mag worden zie je ook werkelijk dat het wel zonder kan.

  49. Ben voor….maar alleen in levensbedreigende situaties

  50. Ik ben gisteren met een RM opgenomen op de PAAZ in Lelystad. en Mag geen eens bewegen man!!! k word gedwongen meer te eten, maar k mag niet bewegen!!! t personeel (de meeste) zijn nog kil en kattig ook, en hebben geen enkel begrip voor mn Anorexia. Afspraken worden niet nagekomen, medicijnen gaan mis, praatje maken hebben ze ook nooit van gehoord volgens mij….en je moet het maar uitzoeken als, in hun ogen, mager skelet. En mijn familie zit allemaal in Friesland, Drachten, dus bezoek krijg ik ook niet. en mn kinderen en man kunnen ook niks want we hebben geen auto….wat moet ik in godsnaam helemaal in Lelystad!!!
    ja, ok, ik heb ernstig ondergewicht, en wil zelf ook van de Anorexia af, maar ik ben zoooooooooo bang om aan te komen, en daar hebben ze hier weinig begrip voor…”want je ziet er niet uit zo mager!” word er ff naar je hoofd geslingerd door een begeleidster.
    Ik lig op de MC Paaz…ziekenhuis dus, vanwege de ernst.
    En als ik een gezond gewicht heb melden ze me aan bij Rintveld ofzo in Zeist?

    Iemand ervaring?

  51. Voeden onder dwang is vreselijk, toch zit er soms niet anders op. Uit onderzoek is gebleken dat het bij ernstig ondergewicht moeilijk is om zelf te beslissen en je eigen onmogelijke situatie onder ogen te zien. Wat wel echt heel belangrijk is, laat er altijd iemand lliefdevol bij gaan zitten, vol begrip en aan dacht en met vooral de bedoeling om de patient te steunen en begrip te tonen en het gevoel te geven dat dit wordt gedaan omdat hij of zij belangrijk is en er mag zijn, dat je vooral begrip toont, de patient zeker niet lastig of dwars is, dat de anorexia het niet gaat winnen en dat jij daar bij gaat helpen, altijd en onvoorwaardelijk, liefde en aandacht overwint niet altijd maar helpt zeker, respect voor de patient, geef het een kans, niemand wordt zo ziek voor zn plezier, een gebroken hoofd zie je niet maar doet heel veel pijn!!!

  52. Ja dwang is volgens mij nodig als de persoon te ver geslipt is in de gewoonte. Niet meer beter weet… En een risico is voor zichzelf.
    Maar..
    Is het niet zo dat je pas echt.van iets kan genezen als je dat echt zelf wil? Als je er mee Wil stoppen? Als je geholpen Wil worden?
    Is de kans op herval anders niet gewoon 100procent definitief?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *