Dwangvoeding bij anorexia?

Vorige week bepaalde een rechter in Engeland dat een 32 jarige vrouw met anorexia dwangvoeding moet krijgen. De rechter nam de beslissing voor mevrouw E. omdat zij deze niet zelf zou kunnen nemen en het “voor haar eigen bestwil” is. Toen het bekend werd, kwamen er gelijk allerlei reacties op het besluit van rechter Peter Jackson. Sommige mensen vinden namelijk dat het ingaat tegen de vrije keuze van E.

De vrouw uit Londen ondergaat sinds 2006 behandelingen, in centra voor eetstoornissen. Ze is momenteel opgenomen in een ziekenhuis en wil niet meer eten en leven. De rechter vond het een moeilijk besluit. Enerzijds wilde hij respect hebben voor haar persoonlijke vrijheid en onafhankelijkheid en anderzijds vond hij dat mevrouw E. niet in staat is om zelf de juiste beslissing te nemen, door haar psychische toestand.

Als je heel erg ziek bent, is het moeilijk om weloverwogen keuzes te maken. De wereld en het leven zien er heel anders uit als je ernstig ondergewicht hebt of andere psychiatrische en lichamelijke klachten hebt. De vraag is of iemand met dergelijke klachten een belangrijke levensbeslissing kan nemen.

Volgens de rechter is E. ernstig ziek, maar niet ongeneeslijk. Daarom heeft hij besloten dat ze tegen haar wil in gevoed moet worden. De vrouw ziet zelf het nut van haar leven niet meer en wil haar eigen beslissing over eten nemen. Ze is zich bewust van het feit dat, als ze niet meer eet, ze zal sterven.

Volgens sommigen is het haar recht om hier zelf over te beslissen. Anderen staan aan de kant van de rechter en vinden dat de vrouw niet in staat is zelf een weloverwogen keuze te maken vanwege haar ziekte.

Wat vind jij?

www.bbc.co.uk

Karianne

Geschreven door Karianne

Reacties

30 reacties op “Dwangvoeding bij anorexia?”

  1. Wauw moeilijk zeg!
    Ik denk.. dat die rechter hier inderdaad een verstandig besluit mee heeft genomen.
    Al is het wel een moeilijk concept

  2. Ik heb echt een week geleden een complete godsdienst PO over zo’n soort casus ingeleverd, bizar! In mijn casus had de vrouw ook een kind en man, dat was voor mij het doorslaggevende argument om haar toch voeding te geven. Ik vond dat ze het niet kon maken om hen zo maar achter te laten… En als dat niet het geval was, tsja. Dan is het moeilijke eraan dat ik me de rest van mijn leven schuldig zou voelen als ik iemand dood zou laten gaan terwijl ik er iets aan had kunnen doen. Aan de andere kant vind ik ook dat jij niet het recht hebt om te bepalen over een ander zijn leven. Lastig dus.

  3. De vrouw ziet niet in dat het beter kan worden, als je ondervoed bent is alles somber en niet meer leuk.. Hopelijk komt het goed! Ik vind het ook een goed besluit van de rechter.

  4. Als ik die vrouw was geweest had ik denk ik hetzelfde gereageerd. Maar ik sta volledig achter de rechter.

  5. Ik ben het eens met die rechter!

  6. Ik ben het met de rechter eens. Hoe moeilijk de keuze ook is, maar anders laat je iemand dood gaan.

  7. Ik ben het met Charlotte eens.

  8. Hm…

    Stond vorige week niet iets soortgelijks in Medisch Contact, maar dan in Nederland?
    Ohja… gevonden. 11 mei.

    Of een anorexiapatiente voor euthanasie mag kiezen…

    Artikel is een gesloten artikel…

  9. Ik vind dit een erg moeilijk dilemma. Ik ben vorig jaar ook met een RM en IBS opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik heb oa weken gesepareerd gezeten en onder dwang ECT gehad. Dit heeft mijn leven zo drastisch veranderd, ik ben door de ECT ontzettend veel herinneringen en geheugen kwijt. Maar ik had geen keuze.. Wel gaat het qua levensbeeld iets beter en ‘mag’ ik weer zelf beslissen. Ook het eten gaat weer beter. Dus van die kant was het een goede beslissing van de rechter. Dus.. Zo ontzettend dubbel. Moeilijk.

  10. Ik ben het met de vrouw eens en vind dat mensen zelf mogen bepalen wat te doen met hun lichaam. Ja ze is ernstig ziek maar ook bij een ernstige eetstoornis kan je wel begrijpen dat als je niet eet je dood gaat, en daar in dat geval ook voor ‘willen’ kiezen.

  11. Eens met de rechter,
    maar het is lastig!

  12. Ben het eens met de rechter. Hoe moeilijk het voor deze vrouw ook is!

  13. ik ben het helamaal eens. het is hier in nederland ook zo, dat wanneer je een gevaar voor jezelf of anderen bent je ook een rm of ibs kunt krijgen dus waarom is dit anders?

  14. ik hoop dat ze beter wordt

  15. Goed besluit. Ze kan het proberen en de strijd aangaan, als het dan alsnog niet lukt (dit klinkt heel erg) dan kan ze altijd nog besluiten om niet meer door te gaan…

  16. Ik ben van mening dat je moet kijken naar de belangen van die vrouw, als ze al jaren leeft met een eetstoornis en alles geprobeerd heeft dan snap ik dat je op den duur levens moe bent. Soms moeten mensen accepteren dat de strijd gestreden is en dat iemand niet meer kan en rust wilt!
    Ik snap ook dat de rechter anders beslist want niemand maakt vrijwillig de keuze een ander te laten sterven.

  17. het is een vrouw van 32 jaar met meerdere behandelingen achter de rug. Is er sprake van andere stoornissen die haar besluit deden beinvloeden bv een bordeline problematiek, heeft de vrouw kinderen/familie en hoe denken die erover. Kortom een heel moeilijk besluit.

  18. Ik heb het helaas zelf ook meegemaakt. Meerdere malen dwangvoeding gekregen. Ook wel met IBS/RM, maar omdat ik in die situatie in levensgevaar verkeerde, viel ik onder een bepaalde wet waarin artsen verplicht zijn te behandelen al is het tegen de wil van de patiënt (zonder IBS/RM dus). Achteraf ben ik blij dat ze die beslissing hebben genomen, al is het krijgen van dwangvoeding zeker een traumatische ervaring en heb ik er helaas inderdaad een trauma aan overgehouden.

  19. Wat is een rm en wat is ibs.
    Ik ben het wel eens met de rechter

  20. hmm erg moeilijk, ik snap heel goed dat ze het niet meer ziet zitten, dat heb ik ook zo vaak geroepen destijds toen ik vreselijk en vreselijk ziek was. maar toch ben ik het met de rechter eens!

  21. Silentteras… rm is rechtelijke machtiging dat de rechter alles te zeggen heeft over jouw en jij niks meer..
    IBS is in bewaar stelling.. Dat heeft ook met een rm temaken.,. 😉

    Ik ben het heel erg met de rechter eens, maar Sunbeam heeft ook gelijk.
    Ik heb het zelf ook mee moeten maken, en als ik er nu op terug kijk.. Het was een hel maar als ze niet hadden ingegrepen was ik er niet meer geweest, en had ik mijn leventjee die ik terug gekregen heb niet meer meegemaakt.! :((

    Maaar idd, Een trauma… Dat hou je er wel aan over, tenminstee hele erge angst..

    Maar dat lijkt me in dit geval beter dan dat je je leven kwijt bent!

  22. Lastig! Ene kant, ja is haar eigen keuze.. andere kant geef ik de rechter ook wel gelijk

  23. Ik ben het met de rechter eens, want ik denk niet dat deze vrouw, doordat ze ondervoed is, een echte keuze kan maken. Wij hebben 2 jaar geleden voor dezelfde keuze gestaan met onze dochter. Die wilde ook niks meer. Het is verschrikkelijk om te zien hoe moeilijk ze het dan hebben, maar ik kan de rechter heel goed begrijpen.

  24. Misschien is deze vrouw later wel heel blij dat ze gedwongen is om te eten, als het dan wat beter met haar gaat.
    Het is voor haar anorexia niet leuk dat ze wordt gevoed maar ze is niet ongeneeslijk. En daarbij, misschien krijgt de rechter straks de dood op zijn geweten.. De vrouw kan nu zelf geen keuze’s maken.

  25. Ik ben het met de rechter eens. Door zwaar ondergewicht ben je op een gegeven moment gewoon apathisch en doet niks je meer. Je voelt je ellendig en de dood is aanlokkelijk omdat je daarna gewoon van alles af bent. Ze is nu niet in staat een goede keuze te maken en het is dan goed dat de rechter dat doet.

  26. ik vind dat haar eigen menig gerespecteerd moet worden!

    iedereen moet voor zichzelf beslissen niet voor een ander!!!!!!!!!!!

  27. Ik ben het eens met de rechter. In zo’n situatie is iemand tijdelijk niet meer wilsbekwaam.

  28. Lastige situatie. Kan me het besluit van de rechter heel goed voorstellen, kan me reacties die daar lijnrecht tegenover staan ook heel goed begrijpen.

    Ik heb zelf ook in een situatie gezeten waarin ik niets meer over mezelf te zeggen had en waarin ik dwangvoeding kreeg (en waar ook met andersoortige dwangmiddelen werd gewerkt). Achteraf gezien heeft het mijn leven gered en daar ben ik blij om. Tegelijkertijd weet ik ook heel goed wat dwang met iemand kan doen, hoeveel invloed het ook nog kan hebben op latere behandelingen, etc.

    In alle behandelingen die ik na mijn eerste behandeling met dwangvoeding en andere dwangmiddelen heb gevolgd, heb ik heel veel tijd en energie moet steken om een klein beetje vertrouwen op te bouwen. Met mijn huidige therapeute heb ik inmiddels een goede band, maar dit heeft veel tijd en moeite gekost.

    Ik kan me heel goed voorstellen dat de rechter het besluit heeft genomen wat hij genomen heeft, echter ik vraag me oprecht af in hoeverre dwang in een behandeling werkt.

  29. Kan in Nederland óók. Míjn BMI 15.6 en er wordt door míjn behandelaar ook overigens gesproken dat ze in dillema heeft om een rm aan te vragen als ik niet aangekomen ben in gewicht. En ik ben óók volwassen.

  30. Wanner je kind van 21 al jaren vecht tegen anorexia, vele ziekenhuisopnames en klinieken van binnen heeft gezien en er geen langdurig psychisch na-traject voor handen is sta je ook machteloos.
    Bovendien kun je in klinieken meestal 6 maanden achtereen in behandeling intern en sta je na zo’n periode vaak weer op straat.( tenminste in ons geval).
    Gebleken is nu bij ons kind dat je van de ene hulpverlener naar de andere wordt doorgestuurd en telkens opnieuw een band met een behandelaar moet opbouwen.
    Dat is ook al een stressvolle situatie.
    Wanneer in dit geval een vrouw na zovele jaren niet meer opnieuw de schouders er onder wil zetten omdat ze simpelweg “uitgevochten” is? Wie zijn wij dan om te willen voorkomen dat zij moet blijven leven.
    Natuurlijk gaat het hier over leven en dood.
    Maar de vrouw heeft niet om anorexia gevraagd maar heeft er wel vele jaren tegen gevochten.
    Is het dan niet zo dat wij iemand uit liefde moeten kunnen laten gaan?
    Wij kunnen niet in dat hoofd kijken en wij horen niet het geschreeuw wat de anorect wel hoort 24/7 en DAT al jaren lang………….voorbeeld:
    Als iemand je constant met z’n vinger in je zij prikt en je probeert het met al je kracht weg te duwen en je al herhaaldelijk heb gezegd “houd daarmee op” en er wordt niet geluisterd en dat elke dag opnieuw dan is dat toch om stapelgek van te worden?
    Een rechter beslist dan vanuit ethiek.
    Maar hoe fair zijn ingrijpen ook mag zijn?
    De anorexia patiënt die het lijden ondergaat verdiend uiteindelijk ook haar/zijn rust.
    En hoewel ik mijn kind nog lang niet kan missen en vreselijk veel van haar houd?
    Haar wens dat het geschreeuw in haar hoofd zou mogen ophouden telt voor mij nu het zwaarst.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *