Dysthyme Stoornis of dysthymie

De dysthyme stoornis, ook wel dysthymie genoemd, is eigenlijk een chronische en ietwat lichtere vorm van een depressie. De dysthyme stoornis kenmerkt zich, net als een depressie, door een gebrek aan plezier en voldoening in het leven. Er is sprake van een dysthyme stoornis als deze klachten minimaal gedurende twee jaar spelen. De klachten kunnen tussentijds wel verminderen of even weg blijven, maar nooit langer dan twee maanden. Een dysthyme stoornis valt onder de stemmingsstoornissen en gaat vaak samen met problemen met eten, slapen, concentratie en met gevoelens van wanhoop en weinig energie.

“Al lange tijd voelde ik me somber. Ik begreep niet waardoor het precies kwam, maar ik was gewoon niet meer blij. Ik beleefde weinig plezier. Altijd voelde ik een soort van grijze mist om mij heen. Zou ik een depressie hebben? Ik wilde ervan af en ging online op zoek naar wat er met me aan de hand kon zijn. Ik stuitte al snel op honderden resultaten naar aanleiding van het zoekwoord depressie, maar herkende me slechts deels in de verhalen en symptomen. Ik had bijvoorbeeld niet echt last van weinig eetlust en ik sliep ook prima. Was ik dan niet depressief? Ik begreep er niets meer van, totdat iemand me vertelde over een dysthyme stoornis.”  Kim

Wat is dan eigenlijk het verschil met een depressie? Het grootste verschil zit hem in de hevigheid van de symptomen. Deze symptomen zijn bij een dysthyme stoornis minder hevig. Dit betekent echter niet dat de lijdensdruk ook minder is.

bron foto

Iemand met een ernstige depressie is in veel gevallen niet meer in staat om goed te functioneren op het gebied van werk, sociaal en privé. Iemand met een dysthyme stoornis is vaak nog wel instaat om op deze vlakken te functioneren, maar heeft er gewoonweg geen plezier meer in. Tenslotte duurt een depressie gemiddeld 4 tot 6 weken en is er een redelijk duidelijk begin en einde. Bij een dysthyme stoornis is dat begin en einde minder duidelijk en is de somberheid veel langduriger. Iemand met dysthymie kan door heftige ervaringen ook een depressie krijgen. Er is dan sprake van een dubbele depressie.

Er is niet één aanwijsbare oorzaak voor het ontstaan van een dysthyme stoornis. Een deel is erfelijk aangelegd, dan spelen er nog sociale factoren en tenslotte spelen psychologische factoren een rol. De ene persoon is gevoeliger voor het krijgen van een ziekte dan de andere persoon. Dat heeft te maken met je genen. Als er bijvoorbeeld meer sprake is van psychische stoornissen binnen de familie, dan heb jij ook meer kans om dit te ontwikkelen. Het is geen oorzaak en gevolg kwestie, enkel een ‘gevoeliger voor’ kwestie.

Daarnaast spelen de dingen die je meemaakt ook een belangrijke rol. Heb je veel heftige en nare dingen meegemaakt, dan heb je meer kans om een dysthyme stoornis te ontwikkelen als wanneer je in alle rust en positiviteit hebt geleefd. Tenslotte speelt je eigen persoonlijkheid een rol. Ga je makkelijk om met stress, teleurstelling en negatieve gevoelens of heb je hier veel moeite mee? Heb je weinig zelfvertrouwen of zie je veel zaken somber in, dan is de kans groter dat je een depressie of dysthyme stoornis ontwikkelt.

“Als mensen vragen hoe het me gaat dan vind ik het lastig daar antwoord op geven. Het gaat niet heel slecht, ik ben niet zwaar depressief en als ik objectief naar mijn leven kijken, dan heb ik het best aardig voor elkaar. Toch zou ik niet volmondig kunnen zeggen dat het goed gaat. Het meest van de tijd voel ik me wel “oké’ met uitschieters naar boven, maar vooral naar beneden. Ik kan heus wel genieten van dingen, maar toch voelt het leven voornamelijk als een strijd die ik iedere dag opnieuw moet voeren.

Eigenlijk is het alsof ik altijd aan het rennen ben voor de trein en ‘m telkens net niet haal. Het neemt veel plezier van het leven weg en zorgt ervoor dat ik me afvraag waar ik het allemaal voor doe. Hoe hard ik ook werk en hoe goed ik mijn best ook doe om me beter te voelen en positiever in het leven te staan, uiteindelijk kom ik altijd weer uit bij die sombere gevoelens. Dit zorgt ervoor dat ik vaak helemaal geen zin meer heb om mijn best te doen, waardoor ik nog somberder en uiteindelijk zelfs depressief wordt. Het is een ingewikkelde vicieuze cirkel.” Kim

Het diagnostisch handboek voor de psychiatrie (DSM-5) noemt zowel dysthymie als de chronische (langdurige) depressie een persisterende depressieve stoornis. Bij een dysthyme stoornis kan degene die er aan lijdt, redelijk functioneren in het dagelijkse leven. De symptomen zijn meestal niet heel hevig en niet alle symptomen van een depressie zijn aanwezig. Ongeveer 5% van de bevolking lijdt jaarlijks aan een depressie ten opzichte van ongeveer 1% met een dysthyme stoornis. Somber zijn, maar niet depressief zijn betekent niet automatisch dat je een dysthyme stoornis hebt. De kenmerken van een dysthyme stoornis zijn de volgende:

• Een chronisch depressieve stemming gedurende het grootste deel van de dag, meer dagen wel dan niet, gedurende minimaal twee jaar aanhoudt. Bij kinderen en adolescenten kan de stemming eerder prikkelbaar dan depressief zijn en moet dit tenminste één jaar duren.

• Gedurende de depressieve stemming zijn minimaal twee van de volgende symptomen aanwezig:
– Slechte eetlust of te veel eten
– Heel veel of weinig slapen
– Weinig energie, constant moe zijn
– Laag gevoel van eigenwaarde
– Slechte concentratie en niet kunnen kiezen
– Gevoelens van hopeloosheid

• Gedurende de tweejarige periode blijven de symptomen nooit langer dan 2 maanden weg.
• In de eerste twee jaar van de stoornis (één jaar bij kinderen en adolescenten) is er geen sprake geweest van een depressieve episode, wat wil zeggen dat de stoornis niet eerder toe te schrijven is aan een chronische depressie of een depressieve stoornis die gedeeltelijk in remissie is.
• Er is nooit sprake geweest van een manische episode, een gemengde episode of een hypomane episode.
• De depressieve symptomenkunnen niet beter worden verklaard door schizofrenie, een waanstoornis of andere psychotische stoornis.
• De stoornis is niet het gevolg van de directe lichamelijke effecten van een (genees) middel.
• De symptomen veroorzaken duidelijk lijden of beperkingen in het sociaal, beroepsmatig functioneren of het functioneren op andere belangrijke gebieden.

bron foto

Hoe kom je ervan af?
Als je eenmaal weet dat je geen depressie hebt, maar al langere tijd lijdt aan een dysthyme stoornis is het belangrijk om te zorgen dat je de juiste hulp vindt. Je wilt er immers van af. 

Eerder werd gedacht dat medicatie, antidepressiva, bij een dysthyme stoornis geen effect heeft. Inmiddels is er wat meer onderzoek naar gedaan en lijken antidepressiva wel werkzaam. De moderne varianten van antidepressiva (SSRI’s) lijken hierin het meest werkzaam. Daarnaast zijn er twee vormen van psychotherapie helpend als je lijdt aan een dysthyme stoornis: Interpersoonlijke Psychotherapie en Cognitieve Therapie.

Eetstoornis en dysthyme stoornis?
Als je lijdt aan een eetstoornis, een zware periode doormaakt of last hebt van andere problematiek, zit je uiteraard ook niet lekker in je vel. Dit betekent niet dat je dan automatische ook een dysthyme stoornis hebt. De eetstoornis of moeilijke gebeurtenis of bijvoorbeeld persoonlijkheidsproblematiek staat dan op de voorgrond en een symptoom hiervan is een depressief gevoel. Bij een dysthyme stoornis staan de depressieve gevoelens meer op de voorgrond en is het slechte eten een symptoom van de dysthymie.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

35 reacties op “Dysthyme Stoornis of dysthymie”

  1. Goh, allemaal heel herkenbaar. Al mijn hele leven ben ik altijd op zoek naar iets. Iets dat mij gelukkig maakt. Mijn stemming is over het algemeen altijd somber, maak me altijd druk, ben altijd gestresst, kan nergens echt van genieten, denk slecht over mijzelf, ben altijd negatief over alles. Heb ook veel periodes gehad dat ik dood wilde.
    Dat is nu minder. Ik kan nooit echt happy of tevreden zijn. Dit is al zo lang als ik mij heugen kan,ook als klein meisje. Ik wist niet dat dit ook stoornis is. Verklaart wel een hoop.
    En ik ben dus ook niet de enige, blijkbaar.
    Dank je wel voor deze verhelderende blog

  2. zo herkenbaar ben ook echt bang voor de toekomst

    1. Daar ben ik ook bang voor.

  3. Ik heb al tien jaar een dysthyme stoornis (nooit officieel gediagnosticeerd, maar wel vermoed). Mijn eetstoornis is daaruit voortgekomen. Fijn dat jullie het onder de aandacht brengen. Voor mij is het normaal om lusteloos door de dagen te gaan, wat voor anderen soms moeilijk begrijpbaar is. Een paar jaar geleden heb ik een paar maanden geen last van de stoornis gehad dus ik weet dat het beter kan gaan en daar werk ik nu ook weer naar toe.

  4. Gediagnosticeerd hiermee toen ik 16/17 jaar was.

  5. Ik heb deze diagnose pas gekregen, maar ik weet niet of ik het er mee eens ben. Ik vind het maar een grijs gebied en denk dat het bij mij vooral komt door alle negatieve gedachten die elke dag door mijn hoofd spoken.

  6. Heb ik ook helaas

  7. yep dit gaat over mij, bizar….. misschien mag ik het toch eens wat serieuzer nemen. Is al een tijd geleden gediagnosticeerd maar ik vergeet het steeds weer doordat de somberheid gewoon altijd een strijd blijft en ik altijd blijf zoeken naar een oplossing. Psychotherapie mocht niet baten. Hopelijk is er hoop …Ik merk in ieder geval dat ik me zo anders voel dan anderen, komt zij weer met haar eeuwige somberheid. Daarom zeg ik soms maar dat het goed gaat maar eigenlijk… voel ik me altijd somber. Er zijn god zij dank wel af en toe momentjes. Ik denk dat de nul lijn van iemand met een dystyme stoornis lager ligt dan de gemiddelde persoon.

  8. Deze diagnose kreeg ik een paar jaar geleden voor het eerst en blijft steeds terugkomen bij onderzoeken. Ik heb alleen de uitleg nooit helemaal goed begrepen. Inderdaad is het zeker wel langdurig, en wie weet heb ik het mis, maar het grijze en milde herken ik totaal niet. Het is meestal zo gitzwart en heel mild voelt het ook absoluut niet. Natuurlijk is het gelukkig niet al jaren achterheen alleen maar wanhoop en duisternis, ertussendoor is het soms wel leefbaar. Dus misschien dat het ’em daar in zit. Maar dan nog, naar school ga ik helemaal niet meer, sociale afspraakjes zijn iets wat hooguit 1 keer in de 2 maanden voorkomt.

  9. In gesprekken met een therapeut werd dit ook bij mij benoemd. Ze vroeg mij het zelf eens te gaan onderzoeken. Toen ik er voor het eerst mee bezig ging en de boel ging onderzoeken kon en kan ik geen van de symptomen weg schrijven van mijn lijstje. Alles sloot aan bij mijn klachten. Dit besprak ik met mijn therapeut en die opperde dus dat ik last had van een dystyme stoornis. Het is niet officieel gemaakt. Omdat dit niet nodig was. Maar dit labeltje heeft wel een heleboel duidelijk gemaakt. Maar tegelijkertijd maakt het mij ook bang. Bang dat mijn gevoel dus niet zal veranderen en ik zelf dus altijd somber zal blijven. Ja er zijn dagen dat het best goed gaat. Maar echt genieten ken ik niet echt. Ik hoop dat het wel gaat veranderen en dus zal ik er ook hard aan proberen te blijven werken. Mensjes, niet opgeven!

  10. Helaas is de kans dat je somber blijft erg groot aangezien Dysthymie chronisch is.Ik ben een aantal jaar geleden bij een psycholoog en later haptotherapeut geweest maar bij mij is het nooit vastgesteld. De term Dythymie ben ik tegengekomen in het boek Mindfulness en bevrijding van depressie daarin staat omschreven hoe depressie ontstaat en hoe je met negatieve gedachten kunt omgaan. Probeer om gedachten niet te serieus te nemen Het helpt een beetje als ik tegen mezelf zeg dat het maar gedachten zijn. Je gelooft de dingen die je droomt ook niet. Ik heb zelf weinig aan therapeuten gehad helaas.Van al dat gepraat over mijn jeugdtrauma,s werd ik alleen maar depressiever,praten helpt echt niet bij iedereen.Helaas denkt de Ggz dat je zo alles verwerkt. Ik lees boeken over hoe je met je problemen kunt omgaan. Het boek over zelfcompassie van Kristin Neff vond ik ook prettig omdat je voor zelfcompassie niet perse positief hoeft te gaan denken. Het draait vooral om acceptatie,ik richt mij niet meer op beter voelen maar meer op het draagbaar houden van mijn klachten, Praat jezelf moed in als je er doorheen zit en geloof in je eigen kracht al voel je dat niet altijd.Heel veel sterkte voor iedereen die dit leest

    1. Precies dat: niet meer streven naar verandering, maar acceptatie :).

    2. Waaaauw…….wat mooi gezegd. Ik kwam er ook achter dat praten bij mij niet helpt. Nu krijg ik vanaf Januari PMT Therapie…..niet praten maar doen dus. Ze denkwn dat ik daardoor weer ga stralen……wat ik zelf dus ook denk. Lichaamsbeweging is ook erg belangrijk…..als je een depressie hebt moet je niet met de pakken erbij gaan zitten……bewegen, leren hoe je je adem onder controle houdt zorgt er ook voor dat je minder Angstklachten hebt en een betere doorbloeding. Men moet beter voor zijn lichaam zorgen….Want die staat in verbinding met je hersenen. Plus is acceptatie een betere optie dan te strijden voor een beter gevoel. Dat betere gevoel krijg je dus van acceptatie……Accepteren dat het zo is……waardoor je een hoop los laat! Heel veel Licht, Kracht en Liefde voor iedereen die ook dit leest. ❤

  11. Ik heb een vraag..
    Ik heb de diagnose dysthyme stoornis gekregen. Al ruim drie jaar heb ik last van somberheid en de bijbehorende dingen {moe, geen concentratie, geen eetlust, etc.}. Maar in die tijd zijn ook suicidale gedachten gekomen, die steeds erger zijn geworden. Op het moment wordt ik goed in de gaten gehouden, omdat die kans best reeël is geworden. Studeren lukt niet meer. Ik moet ontzettend veel huilen. Wil de hele dag in bed blijven liggen.
    Toen ik die diagnose krijg was ik eigenlijk erg verward/verdrietig/boos/telleurgesteld, Want hoewel de nare stemming er al superlang is bij dystymie, het staat toch bekend als een stoornis met minder, of minder heftige depressieve klachten.
    En die diagnose kan ik plaatsen op drie jaar en twee jaar geleden. Een jaar geleden misschien zelf nog een beetje. Maar op het moment… voelt het echt wel meer dan een soort lichte depressie ofzo..
    Weet iemand een beetje hoe zoiets zit?

  12. Ik ben 58 jaar en kreeg uiteindelijk de diagnose dysthymie. Reeds jaaaaren ben ik op zoek naar de reden van mijn somberheid, mijn negatief zelfbeeld, enz. En eindelijk vind ik het juiste antwoord in de diagnose dysthymie. Maar weet je, het maakt het er alleen maar moeilijker mee. Elke dag is somber, een gesleur om de dag door te komen, een “happy face” opzetten, doordoen …. terwijl ik eigenlijk uit het leven wil stappen. Ik ben het moe om te vechten tegen mezelf. Ik kan op geen enkele manier ontsnappen aan mezelf. Ik zou zo graag 1 dag iemand anders zijn! Eigenlijk haat ik mezelf om wie ik ben want ik ben geen leuk en mooi mens. Ik ben voor iedereen een blok aan het been …..

    1. Hallo Chantal,
      Iedereen is leuk en mooi op zijn eigen manier. En er zullen zeker nog mensen zijn die mij hier gelijk zullen geven. Ik ben ook al 4 jaar somber en denk dat het ook nooit zal overgaan. Maar dan zijn er weer af en toe periodes dat het wat beter gaat en daar trek ik me aan op. Ik probeer het ook gewoon los te laten, want hoe harder er je mee bezig bent om te zeggen dat je je niet goed voelt, hoe slechter je ook gaat voelen. Probeer het gewoon los te laten, en ook veel te bewegen. Ik weet dat het in het begin niet zo gemakkelijk is, maar probeer toch maar. Langzaam ga je je beter gaan voelen. Niet opgeven hé. En wie weet komt er ook medicatie om deze somberheid de baas te kunnen. De geneeskunde wordt alsmaar beter. Dus we leven op hoop. Ik hoop dat je hieraan iets hebt.

  13. Ik ben 44 en heb ook al een leven lang last van een dysthyme stoornis
    Vaak voel ik mij niet slecht maar ook niet heel goed, maar ben allang blij wanneer ik mij tenminste niet heel slecht voel
    Gelukkig nu ik ouder word (en ik wat meer zelf vertrouwen heb)wordt de somberheid wel wat minder erg en heb ik langere periode’s dat ik me wat beter voel
    Het helpt mij om niet tegen mijn negatieve gedachten in te gaan, gewoon accepteren dat ik me rot voel, het is wat het is
    Altijd maar tegen die negatieve gedachten ingaan helpt mij toch niets, is alleen maar heel erg vermoeiend waardoor ik me juist slechter ga voelen

  14. Als mensen mij vragen hoe het met me gaat zeg ik altijd dat ik niet mag klagen.. Op dit moment gaat het redelijk goed met mij, ik heb school, stage en werk, en ik weet van mijzelf dat ik goed bezig ben. Nog steeds voel ik een grote leegte en ontevredenheid met alles. Soms is er een kleine tegenslag en moet ik echt 2 weken keihard strijden om niet door de sleur mee naar beneden getrokken te worden, in die tijd heb ik vaak gedachtes over niet meer willen leven, nutteloos zijn en alles willen opgeven. Als ik me eenmaal aan die gevoelens overgeef duurt het weken/maanden voordat ik daar uit kan komen. Ondertussen blow ik veel en lopen de schulden op.. Dan pak ik alles weer op, ga weer werken en naar school, dat gaat dan een paar maanden goed, en de cyclus begint weer opnieuw..

  15. Ik heb sinds een jaar ongeveer de diagnose van een (vroeg ontwikkelde) dysthyme stoornis. Ik heb in mijn (25 jarige) leven al verschillende therapeuten en (mental)coaches versleten. Tot nu toe zonder al te veel succes.

    In het algemeen heb ik geen al te best zelfbeeld, heb ik moeite me te concentreren, verzorg ik mezelf vaak slecht (omdat het gevoelsmatig toch geen zin heeft) en heb ik mijn financiën nog nooit echt onder controle gehad.

    Ik merk dat ik betere dagen heb, en ik heb echte k*t dagen, dagen waarop alles tegen lijkt te werken en ik eigenlijk echt niet verder wil. Om me wat beter te voelen blow ik heel wat af.

    Op mijn mindere dagen, denk ik bij elke boom waar ik langs rij: Zal ik? Hoe lekker zou het zijn om er niet te zijn? Daarna bedenk ik me (tot nu toe) ook elke keer dat ik het mijn ouders/geliefden niet aan wil doen om mezelf echt van kant te maken. Dit is eigenlijk alles wat me ervan weerhoudt om mijn stuur om te gooien en de boom ook echt op te zoeken. Al met al, vraag ik me wel is af hoelang dit nog goed gaat.. Hoelang ik mezelf nog kan tegenhouden.

    Als ik (op mijn betere dagen) naar de toekomst kijk zie ik mezelf echt wel een keer op mijn pootjes terecht komen. Toch blijf ik met de vraag zitten, HOE DAN?! Hoe kan ik nog gaan genieten van het leven? Wat moet daarvoor gebeuren? Ik heb hierop, tot op de dag van vandaag, nog geen antwoord kunnen vinden. Het feit dat dysthymie chronisch is, is voor mij geen heel geruststellende gedachte..

    Ik blijf hopen de liefde van m’n leven tegen te komen, en dat daarmee alles goedkomt. Maar als ik realistisch nadenk, kan ik dit ook niet van een aanstaande liefde vragen/verwachten. En daarnaast, heb ik tot nu toe niet heel veel geluk in de liefde. Dus; ik moet het ook nog maar zien gebeuren..

    Al met al is dit misschien geen al te vrolijk verhaal, zonder clue. Maar ik wilde het toch even kwijt, ik hoop maar dat iemand er iets aan heeft..

    Sterkte allemaal!

  16. Wow, wat óntzettend fijn dat dit artikel er is, met zo veel reacties ook! Ik voel me heel even niet alleen met al mijn sombere buien. Ik voel me nog steeds k*t, maar niet meer alleen. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Ik voel me zo onbegrepen door mijn omgeving, logisch ook, want niemand weet hoe het nou echt met me gaat. Ik wordt al moe van mezelf met continu die sombere buien, in een wereld waar dat niet gewaardeerd wordt is dat moeilijk.
    Ik heb echt 0 vertrouwen in de toekomst, ik geloof niet dat ik ooit gelukkig kan zijn. Het liefste wil ik gewoon dood omdat ik klaar ben met strijden, het heeft toch geen nut..
    Fijn dat ik dit even hier kon delen, bedankt!
    Aan iedereen die dit leest in de toekomst: je bent niet alleen, dikke knuffel van mij! X

  17. Het volgende stukje raakte me heel erg.

    "Als mensen vragen hoe het me gaat dan vind ik het lastig daar antwoord op geven. Het gaat niet heel slecht, ik ben niet zwaar depressief en als ik objectief naar mijn leven kijken, dan heb ik het best aardig voor elkaar. Toch zou ik niet volmondig kunnen zeggen dat het goed gaat. Het meest van de tijd voel ik me wel "oké’ met uitschieters naar boven, maar vooral naar beneden. Ik kan heus wel genieten van dingen, maar toch voelt het leven voornamelijk als een strijd die ik iedere dag opnieuw moet voeren.

    Eigenlijk is het alsof ik altijd aan het rennen ben voor de trein en ‘m telkens net niet haal.

    Persoonlijk voeg ik er dan aan toe. Als ik de trein kan halen dan ren ik ervoor weg. Soms heb ik doelen die ik door omstandigheden niet kan halen. En soms kan ik die doelen halen, maar ren ik als het ware weg. Bang voor het resultaat.

    Veel mensen zeggen: je moet over je problemen praten. Maar dan denk ik: hoezo praten. Ik moet ten eerste niets. Ten tweede, ik praat als ik dat wil. En ten derde. Waarom zou ik iemand vertrouwen om mee te praten. Dat werkt op den duur altijd tegen je. Althans dat is mijn ervaring…

  18. Wat een geruststellend artikel en reacties!
    Soms voelt het alsof je de enige bent die zich zo machteloos voelt, ookal weet ik dat er genoeg mensen op de wereld zijn die zich ook shit voelen.
    Elke dag is weer een strijd tegen die donkere gevoelens en gedachten, maar toch weten dat hiermee strijden geen zin heeft. Dat is zo frustrerend!! Sommige dagen word ik wakker en kan ik alleen maar huilen met daartussen fases waarin ik me leeg voel, om vervolgens weer een piek naar beneden te krijgen. Ik durf mijn gevoelens amper te delen omdat ik bang ben anderen tot last te zijn, ookal zegt iedereen van niet. Sorry voor deze negatieve tekst, maar misschien dat iemand zich herkent en zich ook minder alleen voelt!
    Dikke knuffel voor diegene die het nodig heeft!

  19. Ik heb net vandaag de diagnose gekregen. Ik herken de symptomen. Alles is meestal of vaak grijs voor mij, ik ben lusteloos, gauw moe, nergens zin in, etc. Ik heb dit eigenlijk al jaren. Ik heb niet echt reden tot klagen maar wel voel ik mij altijd zo. Tenminste bijna altijd. Echt een kuur is er niet voor, sommigen dingen zijn zoals ze zijn.

  20. Inmiddels ben ik 68 jaar en sinds enkele weken weet ik dat " het beestje" een naam heeft! Iedereen vind mij een hele sociale en super aardige vent. De keerzijde is echter dat ik nooit nee kan zeggen en dat wil ik ook zo houden…ik wil eigenlijk niemand opzadelen met mijn klachten, die ik overigens al sinds mijn prille jeugd heb. Laatst heb ik eens tegen iemand gezegd dat ik eigenlijk al mijn hele leven een hele goeie toneelspeler ben. De ene minuut voel ik me best ok, de volgende minuut zou ik me het liefst voor m`n kop willen schieten! Daar ben ik echter een té grote schijterd voor en dat kan ik mijn kinderen niet aandoen. Veel mensen in mijn directe omgeving zeggen wel eens, als ik wat wispelturig overkom, er stroomt te veel kunstenaars bloed door je lijf, tsja, misschien klopt daar wel iets van, {ik ben 50 jaar kunstschilder} echter, ik herken mij veel meer in al de reacties, welke ik op deze site tegenkom. Sinds kort heb ik wat gesprekken met een deskundige en die kan moeilijk begrijpen dat ik hier al zo lang mee rondloop, zonder aan de bel te trekken. Ik geloof echter niet dat het met mij beter gaat worden, ook al heeft het beestje nu een naam. Die deskundige heeft mij ook gezegd dat medicatie mijn creativiteit wel eens negatief zou kunnen beinvloeden….daar begin ik dus niet aan. Als ik me ècht shit voel, "kruip" ik een paar dagen weg…en komt er altijd wel weer een momentje, dat ik weer wat opfleur, b.v. als een van mijn kinderen belt, om wat leuks te gaan doen. Ook heb ik ENORM de pest aan die klote winter, ècht verschrikkelijk, die periode maakt het voor mij nog extra moeilijk. Tot slot, als je zo al 68 jaar voort kunt leven, kunnen er vast nog wel enkele aan vast geplakt worden.

  21. Vandaag een briefje meegekregen van de psycholoog: ‘dysthyme stoornis’ google dat maar es, was de opdracht. Nu zit ik me hier dus een potje te janken. Want dat beschrijft dus precies hoe ik mij al vanaf mijn kindertijd voel.. Ik zat nog in groep 6. Met een boek op de bank of op mijn bed terwijl ik mij besefte dat ik niet de blijdschap/vrijheid/plezier/energie kon voelen die ik wel zag bij mijn leeftijdsgenootjes. Nu ben ik zo’n 22 jaar verder en begint het een beetje duidelijk te worden. Jammer dat volwassenen om mij heen dit niet hebben herkent en dachten ‘ze is gewoon zo rustig’. Ik ben wel hoopvol. Ik heb er dagen bij zitten dat ik wel barst van levenslust en plezier.. ieder jaar toch wel een paar. Daar leef ik voor. En ik doe er alles aan om meer van die dagen te kunnen hebben. Ik zit bij een psych met wie ik goed kan praten. Heb afgelopen jaar voor het eerst meegemaakt dat ik na een huilbui opluchting voelde.. Het is dus toch waar dat huilen kan opluchten 🙂 En mocht het allemaal niet gaan helpen dan lees ik hier dat er sinds kort meer bekend is over positieve effecten van medicatie voor dysthemie.. Het zal allemaal vast wel goed komen….. En voor wie het niet lukt om alles vol te houden, voor wie weinig hoop heeft en veel negatieve gedachten heeft: zoek hulp want dat klinkt als dystemie + een depressie.. doe je er niets mee dan wordt het alleen maar zwaarder, doe je er wel iets mee dan is er in ieder geval een kans dat het beter wordt. #hetgaatnietvanzelf

  22. Wat een goede omschrijving. Ik heb echt het gevoel dat ikdit heb. Geen gewone depressie maar een dysthemie met af een toe een depressie daarbovenop.
    Als je aan mij zou vragen hoe het met me gaat dan zou ik zeggen: jahoor het gaat wel. Ik heb geen diepe depressie en heb mijn leven goed voor elkaar. Getrouwd, gelukkig met mijn man en 2 kinderen, heb een vaste parttime baan die ik leuk vind dus ben er tevreden mee. Toch heb ik al mijn hele leven dat sombere gevoel. Ik ben altijd jaloers op mensen die zo onbezorgd zitten te lachen en te dansen enz. Bij mij is het net of er altijd een sluier tussen zit….ik wil wel heel blij zijn maar ik voel het niet…
    Ik heb al diverse coaches en therapeuten gehad maar dit is altijd kortdurend effect of geen effect.
    Ga nu hypnosetherapie proberen….ben benieuwd, wel een beetje eng ook.

  23. Wow. Gisteren de diagnoses dysthyme stoornis en PTSS gekregen. PTSS van een gebeurtenis die in mijn kindertijd heeft plaatsgevonden en waarschijnlijk van daaruit dysthymie gekregen. Deze diagnose was voor mij een puzzelstukje waar ik heel lang naar op zoek was. Ik heb me altijd al anders gevoeld en nu was het bij ieder symptoom (en het verhaal hierboven) check, check, check. Ik herken me volledig in deze stoornis en het is fijn dat er nu een naam voor is, in plaats van dat ik mij continu afvraag of ik gek of raar ben en wat er nu in hemelsnaam met mij aan de hand is.
    Toch maak ik me zorgen, want ik vind aan de medicatie gaan wel een dingetje. Ik wil heel graag dat de stoornis weg gaat of over gaat, maar hier heb ik niet echt een duidelijk antwoord op gekregen op internet. Ik ben in ieder geval bezig met psychotherapie en hoop hier antwoorden en rust in te vinden.
    Heel veel succes en liefde aan iedereen met deze stoornis en het gaat ons lukken!

  24. Ik heb heel mijn leven al momenten gehad van een dag goed tot heel goed en dan paar dagen naar benden tot diep beneden vooral in de winter is het heel erg dat ik me echt naar het werk moet trekken heel mijn leven is een strijd, daarboven elke keer ik hel diep ga is het gelijk ik en stuk van mezelf verlies het is zwaar. ik ga al een tijd naar psychologen en en psychiater die zegt altijd is een depressie maar geloofd ze nooit. 3 maanden terug had ik het nogmaals zwaar n begon dan op te zoeken in ochtenddepressie en daar stond het dysthymie wat een verademing om de symptomen te lezen alles wat ik ervaar, nu die psychiater kan niet alles weten maar stel me toch vragen bij die als zij wel haar werk serieus neemt als het wat minder gaat zeggen je hebt een depressie ja goe bezig. swat ik blijf zoeken naar al dat tot ik iets vind wat helpt. wat jullie schreven is een spiegel dank je voor er open over te praten

  25. Vanaf mijn 16 e jaar kreeg ik een soort sluier om.mij heen.Vroeg ik mezelf af: " is dit nu het leven:?
    Ontzettend veel opname s gehad en allerlei soorten therapieën. Ontzettend veel banen en relaties, vriendschappen was een komen en gaan.
    Somber zijn, ontevreden voelen, de lat hoog leggen en extreem gespannen en gestresst zijn.Huilbuien en sinds kort woedeaanvallen naar mijn partner.Alleen voelen en zo n slecht zelfbeeld,, piekeren en zwaar op de hand.Veel.lichameljjke klachten en leer op keer hopen dat ik nu op mijn 48ste eindelijk open ga en mezelf kan accepteren. Ik.ben bang voor de toekomst bang om nooit echt gelukkog te zijn!
    Ik woon sinds 2 jaar samen ook dat gaat moeizaam.
    Ik heb mezelf zo vaak van het leven willen beroven.
    Ik heb dit ook al een paar keer gedaan.
    Ik voel me zo verdrietig over mijn leven.
    Gelukkig heb ik af en toe wat betere episodes.
    Daar hou ik mij aan vast.
    Mezelf terugtrekken is essentieel, massa vermijdt ik.
    Sociale contacten zijn moeizaam.Ik heb et de energie niet voor!
    Nu ga ik weer aan de slag met een therapie betreffende neurotransmitters.
    Omdat ik zoveel wakker ben, slecht slaap, onrustig ben en zo graag rust en balans in mijn leven wil.!

  26. Vanaf mijn 16 e jaar werd ik somber en vroeg ik mezelf af" is dit nu het leven"
    Op mijn 27ste werd ik opgenomen. diagnose Dystimie.
    Na 8 mnd opname volgde er meer.veschillende opname s.Er komen betere tijden werd et mij gezegd..
    Verschillende banen, relaties, vriendschappen die komen en gaan.Het gevoel onder water te leven, onrust, gespannen en enorm gestresst. Werk hou ik amper vol.Sinds 2 jaar woon ik samen ook dat gaat moeizaam. Ik huil veel, voel mij gespannen en ik sleur mij door de dan heen.
    Zoveel geprobeerd zelfs hesenstimulatie etc.
    Slecht zelfbeeld, nergens aan toekomen, slecht slapen, enorme moeheid .
    Sinds vorige jaar heb ik Venlafaxine (hierdoor is mijn somberheid stukken minder, )
    Bij tegenslagen, emotionele gebeurtenissen ben ik compleet vd wereld.
    Accepteren dat deze Dystimie bij mij hoort..

  27. Wauw, dit is de eerste site die ik vind waarop iedereen zo open is over Dysthymie. Wat prettig om zoveel herkenbare verhalen te lezen. Wat me opvalt is dat zoveel mensen, net als ik, al vroeg hebben ervaren het leven ‘somberder’ te zien dan anderen. Ik voel me normaal gesproken een beetje een vreemde eend. Alles waar anderen zo van kunnen genieten, dat ervaar ik anders. Het voelt dan voor mij vaak alsof het leven mij niet past. Én dat ik het leven van anderen ook nog eens belast door mijn gepieker en de vaak intense somberheid.

    Veel dagen zijn echt een strijd. Ik kan me dan nauwelijks tot werken toe zetten, of sporten, of gezellig doen, nouja.. niets eigenlijk. En blijf maar zoeken naar dat wat me mogelijk wat gelukkiger maakt. Ik denk continu dat dit m’n eigen schuld is. Dat ik iets heel stoms continu fout doe waarom ik me zo voel. Ook niet echt goed voor m’n eigenwaarde ;).

    Heel veel succes iedereen. En nogmaals, super fijn die openheid!

  28. Dag Scarlett,

    dank voor je verhaal. Wat goed dat je dit deelt en er meer bekendheid komt. Ik hoop vooral dat het andere (jonge) mensen herkenning biedt en misschien handvatten om om te gaan met deze gevoelens.

  29. Herkenbaar, maar vraag me af is dit Dysthemie??? Is dit niet gewoon het gevolg van een klote leven als.kind?? Ik weet het niet Ben nog altijd aan het zoeken naar oplossingen DBS veel te duur, medicatie alles.al geprobeerd, maar ik kan niet geloven dat er niks aan te doen is.Maar ben bang, al zo lang aan t strijden. Heb betere periodes gekend maar allemaal helaas kort durend Dit is geen leven man, het leven is vals hier kiest toch niemand voor!

  30. Ik bots nu op deze tekst en het is ook heel herkenbaar voor mij. Ik ben ook gediagnosticeerd door mijn psychiater door dysthymie. Het is inderdaad een erg moeilijke diagnose, want ook al ga ik naar de psycholoog, weet dat ik gezond moet eten en veel bewegen in de buitenlucht… Deze dingen blijven een strijd en soms ben ik zodanig op en moe dat ik niet meer kan en dan laat ik mij naar beneden halen en ligt die depressie daar terug op de loer… Overleven in plaats van leven, dat is echt mijn gevoel dat ik heb. Ik vroeg me af welke medicatie jullie nemen? Ik neem nu 15 mg sipralexa en 50 mg drie keer op een dag Amisulpride. Maar nu hebben we een kinderwens en ben ik gestopt met de Amisulpride en gaat het terug erg slecht met mij. Zijn er nog mensen met dysthymie die zwanger zijn geworden? Hoe is dat gegaan? Namen jullie dan nog medicatie?
    Want ik heb vaak zoveel angsten dat ik al moet overleven, hoe kan ik dan voor een baby’tje zorgen? Met medicatie gaat het wel veel beter met mij! Kunnen jullie mij ervaringen delen?

  31. Afgelopen week voor het eerst het woord dysthymie gehoord van huisarts als mogelijke diagnose.
    Alle verhalen op deze blog lezen als een feest der herkenning.
    Alleen kan ik me niet (meer) voorstellen hoe het is om niet in een donkere wolk te zitten.
    Heb 35jaar vertrouwd op alcohol om vrolijk mee te doen en genoeg afgestompt te zijn om door te gaan. Ben nu gestopt maar moet op zoek naar vervanging..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *